Videokamera
'n Videokamera-opnemer is 'n elektroniese toestel wat 'n videokamera met 'n video-opnemer kombineer. In bemarkingmateriaal en in die volksmond word die term "camcorder" gebruik. Die meeste toestelle wat in staat is om video-opnames te maak, is kameraselfone en digitale kameras wat hoofsaaklik bedoel is vir stilfoto's; die term word egter gebruik vir 'n draagbare, selfversorgende toestel, met video-opname as sy primêre funksie.
Die vroegste opnemers was bandgebaseer, met die opname van analoogseine op videobandkassette. In 2006 het digitale opname die norm geword, met die bande wat vervang is deur stoormedia soos interne geheue en SD-kaarte.
Geskiedenis
wysig.jpg)
Videokameras wat oorspronklik ontwerp is vir televisie-uitsendings was groot en swaar, gemonteer op spesiale voetstukke en bedraad na afgeleë opnemers in afsonderlike kamers. Soos tegnologie verbeter het, het buite video-opname moontlik geraak met kompakte videokameras en draagbare video-opnemers; 'n verwyderbare opname-eenheid kon na 'n skietplek gedra word. Hoewel die kamera self kompak was, het die behoefte aan 'n aparte opnemer gemaak dat videoskietwerk 'n tweemanwerk geword het.[1] Gespesialiseerde videokassetopnemers is bekendgestel deur JVC (VHS) en Sony (U-matic, met Betamax) met die vrystelling van 'n model vir mobiele werk. Draagbare opnemers het daartoe gelei dat video-insetsels tydens die vroeë-aandnuus uitgesaai kon word, omrede dit nie meer nodig was om eers die film te ontwikkel nie.
In 1982 het Sony die Betacam-stelsel bekendgestel. 'n Belangrike komponent was 'n enkele kamera/opnemereenheid, die uitskakeling van 'n kabel tussen die kamera en opnemer, en verbeterde vryheid aan die kamera-operateur. Die Betacam gebruik dieselfde kassetformaat (0.5 duim of 1.3 cm band) as die Betamax, en het die standaardtoerusting vir nuusuitsendings en in-studio videoredigering geword.
Digitaal
wysig
Digitale tegnologie het na vore gekom met die Sony D1, 'n toestel wat ongekompakteerde data opgeneem het en groot bandwydte vir sy tyd benodig het. In 1992 het Ampex DCT bekendgestel, die eerste digitale videoformaat met datakompressie met behulp van die diskrete kosinus transformeer algoritme wat teenwoordig is in die meeste kommersiële digitale videoformate. In 1995 het Sony, JVC, Panasonic en ander video-kameravervaardigers DV vrygestel, wat 'n de facto standaard vir inhuis-videoproduksie, onafhanklike rolprentvervaardiging en burgerlike joernalistiek geword het. In daardie jaar het Ikegami ook Editcam bekendgestel (die eerste bandlose video-opnamestelsel).
Hoë definisie (HD)
wysigPanasonic het DVCPRO HD in 2000 van stapel gestuur, deur die uitbreiding van die DV codec om hoëdefinisie (HD) te ondersteun. Die formaat was bedoel vir professionele kamera/opnemers, en gebruik die volgrootte DVCPRO-kassette. In 2003 het Sony, JVC, Canon en Sharp HDV vrygestel as die eerste bekostigbare HD videoformaat, weens sy gebruik van goedkoop MiniDV-kassette.
Bandloos
wysigSony het die XDCAM bandlose videoformaat in 2003 bekendgestel met die Professionele Skyf (PFD). Panasonic volg in 2004 met sy V2 vastetoestandgeheuekaarte as 'n opnamemedium vir DVCPRO-HD video. In 2006 het Panasonic en Sony AVCHD as 'n goedkoop, bandlose, hoëdefinisie-videoformaat ingestel. AVCHD camcorders word vervaardig deur Sony, Panasonic, Canon, JVC en Hitachi.
Verwysings
wysig- ↑ "Separate camera and recorder; First VHS-C camcorder" (in Korsikaans). 14 September 2007. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 November 2019. Besoek op 14 September 2007.