Voetspore van paulus

   Hierdie artikel behoort versmelt te word met Paulus van Tarsus.
Maak seker om die inhoud te skuif na die bladsy wat reeds aan Wikidata gekoppel is!
Indien altwee gekoppel is, sien hier.

Ons gaan die voetspore van Paulus volg, aangesien hy die grootste Sendeling was wat daar ooit was.

Erkennings

Die Bybelgenootskap van Suid-Afrika en Zondervan King James Version Volume 2.

Verkiesing van die 7 Diakones (Hand. 6:1-7)

Waarom begin ek hier. Dit skep die agtergrond vir Paulus se optrede voor en na sy bekering en dis by Stefanus se steniging waar ons vir die eerste keer Saulus ontmoet.

Die kerk het aanhou groei en dit het gelei tot verstaanbare probleme.

Op hierdie stadium van sy ontwikkeling was die kerk Joods in sy same-stelling. Daar was veral 2 groepe, nl. Die Grieksprekendes, wat van ander lande as die Heilige Land afkomstig was en dan die Jode wat die Joodse kultuur en gebruike gevolg het.

Dit was die gebruik dat daaglikse fondse aangewend was om vir die wedu-wees, wat niemand gehad het om hulle te versorg nie, te sorg. Nou het die Grieksprekende weduwees gekla dat hulle afgeskeep word.

Die 12 apostels het die gemeente byeengeroep en gese: “Dit is nie reg dat ons die verkondiging van die Woord van God verwaarloos om die weduwees te versorg nie. Soek nou 7 mans uit wat daarvoor bekend is dat hulle vol van die Heilige Gees is en wysheid het. Hulle kan dan aangestel word vir hierdie taak.

Die gemeente het toe so gemaak en die 7 mans voor die apostels gebring, wie vir hulle gebid en die hande opgele het. Een van hierdie manne was Stefanus.

Stefanus word Gevange Geneem (Hand. 6:1-7)

Stefanus, aan wie God baie genade en krag gegee het, het groot wonders en tekens onder die volk gedoen. Die Party van die Vrygelate Slawe, wat beataan het uit Jode wat van Sirene en Aleksandrie afkomstig was, het saam met Jode van die Provinsie Silisie en Asie gekom het, het met Stefanus ge-redeneer.

Hulle was egter nie opgewase teen die wysheid van Stefanus wat hy van die Heilige Gees ontvang het nie. Die ander het toe manne omgekoop om te se hulle het Stefanus teen Moses en God hoor laster.

Hulle het die volk en familiehoofde en skrifgeleerders opgesweep. Hulle het op Stefanus afgestorm en hom voor die Joodse Raad gebring.

Stefanus se Toespraak (Hand. 7:1ev)

Stefanus het in sy toespraak by Abraham begin en die hele Israelitiese geskiedenis geskets.

Stefanus word Gestenig (Hand. 7:54 ev)

Toe Stefanus se hulle het die Regverdige verraai en vermoor, het die Joodse Raad op hulle tante gekners. Stefanus, vol van die Heilige Gees , het opgekyk na die hemel en die heerlikheid van God gesien en Jesus wat aan Sy regter-hand sit.

Toe hy vir hulle se wat hy sien, het hulle geskreeu en hull ore toegedruk. Soos een man het hulle op hom afgestorm, hom uit die stad gesleep en hom gestenig. Stefanus se laaste woorde was: “Here moet hulle tog nie hierdie sonde toereken nie.”

Hier kom ons die eerste keer die naam Saulus tee. Die getuienisse van Stefanus se steniging het hulle klere neergele by ‘n jongman, Saulus.

Die dat die getuienisse hulle klere by Saulus neergele het, het geleerders laat dink dat hy in bevel was of tenminste deel van die Joodse Raad was. Hy het tenminste die steniging goedgekeur.

Saulus Vervolg die Kerk (Hand. 8:1 ev)

Daardie dag het daar ‘n hewige vervolging van die gemeente in Jerusalem begin. Saulus het die kerk probeer uitroei. Hy het van huis tot huis gegaan en mans sowel as vrouens laat uitsleep en hulle in die tronk laat sit.

Die Here het ook hierdie sonde gebruik om die evangelie te laat groei. Die gelowiges het sover hulle gegaan het die enangelie verkondig. So het dit vinnig versprei.

Saulus se Bekering (Hand. 9:1 ev)

Saulus het intussen soos ‘n besetene voortgegaan om die volgelinge van die Here met die dood te dreig. Hy het na die hoeprister gegaan en van hom bekendstellinsbriewe gekry aan die sinagoges in Damaskus. Sy doel was om al die aanhangers van die Here gevange te laat neem en na Jerusalem te bring.

Toe hy op reis was naby Damaskus, het daar skielik ‘n skerp lig uit die hemel op Saulus geskyn. Hy het op die grond neergeval en ‘n stem vir hom hoorbse: “Saul, Saul waarom vervolg jy My.”

“Wie is U Here”, het hy gevra.

“Ek is Jesus, dit is vir My wat jy vervolg, jy maak jou net seer deur jou te verset. Maar staan op en gaan na die stad, daar sal vir jou gese word wat om te doen.” Die Here kon vir hom direk gese het wat hy moet doen, maar die Here verkies om deur sy kerk en volgelinge te werk.

Saulus was blind toe hy opstaan en hulle moes aan die hand Damaskus toe lei.

Annanias Kry die Opdrag om met Saulus te Gaan Praat (Hand. 9:10 ev)

Die Here het Annanias gestuur na Reguitstraat waar Saulus gebly het by Judas. Annanius het geweet van Saulus se dade en het eers teegstribbel. Maar toe hy hoor die Here het vir Saulus uitgekies om ‘n werktuig vir Hom te wees, het hy dadelik gegaan.

Annanias het Saulus die hande opgele en vir hom gese: ”Saul, broer, die Here Jesus wat aan jou verskyn het, het my na jou toe gestuur, sodat jy weer kan sien en met die Heilige Gees vervul kan word.

Onmiddellik het daar iets soos skille van Saulus se oe afgeval en kon hy weer sien. Hy het opgestaan en is gedoop.

Paulus het ‘n paar dae by die gelowiges in Damaskus gebly en in die sinagoge verkondig dat Jesus die Seun van God is. Die gelowiges was ver-baas oor Saulus, maar hy het al hoe kragtiger gepreek en die Jode in die war gebring deur te wys dat Jesus die Christus is.

Die Jode het saamgesweer om Saulus te vermoor. Sy medegelowiges het hom eennag geneem en in ‘n mandjie laat afsak deur ‘n opening in die stads-muur.

Saulus in Jerusalem (Hand. 9:26 ev)

Saulus is na Jerusalem en het probeer om daar by die volgelinge in Jeru-salem aan te sluit, maar almal was vir hom bang. Barnabas het blykbaar geweet van Saulus se bekering en het hom oor Saulus ontferm en hom na die apostels geneem.

Saulus het toe saam met apostels in Jerusalem rondgegaan en openlik in die Naam van Jesus gepreek. Hy het ook met die Grieksprekende Jode geredeneer, maar hulle het ook probeer om hom te vermoor.

Tyd van Vrede (Hand. 9:31 ev) en Saulus se Onderwysing in Arabie

In die hele Judea, Galilea en Samaria het die kerk ‘n tyd van rus en vrede beleef. Die kerk het gevestig geraak en in gehoorsaamheid aan die Here geleef. Die kerk is deur die Heilige Gees versterk en die ledetal het toegeneem.

Ons weet nie veel van Saulus se verblyf in Arabie vir 3 jaar nie. Ons weet hy was goed geskool in die Ou Testament. Hy het onder andere onder Gemaliel geskool. Die Here het hom egter die geheimenisse van die Evangelie geleer, wat hy later met die hele wereld gedeel het.

Gemeente in Antiogie (Hand. 11:19 ev)

Soos ons reeds gesien het, het die gelowiges uitmekaar gespat na Stefanus se dood. Baie van hulle het in Antiogie beland. Die gelowiges het egter die Woord aan net Jode gebring.

‘n Berig oor die mooi dinge wat in Antiogie aan die gang was hett die ge-meente in Jerusalem bereik. Hulle het vir Barnabas daarna tioe gestuur. Hy was bly om te sien hoe God se genade onder hulle gewerk het ennhy het hulle aangespoor om met hart en siel getrou te bly aan die gemeente en aan God.

Intussen het Saulus uit Arabie teruggekeer na Tarsis, sy tuis dorp. Barnabas het hulp nodig gehad en het na Tarsis gereis om vir Saulus te gaannsoek. Hy het hom gevind en hom na Antiogie gebring, waar hulle 2 jaar lank saam in Antiogie gewerk het en baie mense onderrig. Daar is gie gelowiges die eerste keer Christene genoem.

In die tyd het daar profete na Antiogie gekom. Onder hulle was Agabus en hy is deur die Heilige Gees gelei om te voorspel dat ‘n groot hongersnood die wereld sou tref. Dit het toe ‘n werklikheid geword in Keiser Cladius se tyd.

Die gelowiges het besluit dat elkeen na sy vermoe sou bydra tot ‘n hulpfonds wat vir hul medegelowiges, wat in Judea woon, gestuur sou word. Hulle het so gemaak en die geld met Barnabas en Saulus gestuur aan die Ouderlinge in Jerusalem.

Barnabas en Saulus het teruggekeer na Antiogie nadat hulle, hul opdrag in Jerusalem uitgevoer het. Hulle het virnJohannes Markus saamgebring.

Eerste Sendindreis: Barnabas en Saulus word Uitgestuur (Hand. 13:1 ev)

Op ‘n keer het die Heilige Gees gese: “Sonder Barnabas en Saul vir My af om die werknte doen waarvoor Eknhulle geroep het.”

Nadat die gemeente gevas enngebid het, het die gemeente hulle laat gaan.

Barnabas en Saulus het die volgende plekke besoek:

1. Seleukie;
2. Siprus;
3. Salamis;
4. Pafos;
5. Pergie in Pamfilie;
6. Antiogie in Pisidie;
7. Ikonium;
8. Listra;
9. Derbe;
10. Terug na Listra, Ikonium en Antiogie;
11. Deur Psidie tot by Perge;
12. Terug na hulle sending gemeente.

Seleukie en Siprus (Hand. 13:4 ev)

So is Barnabas een Saulus deur die Heilige Gees uitgestuur. Hulle is na Seleukie en oorgevaar na Siprus. Daar het baie Jode gebly en die woord was reeds daar verkondig.

Salamis (Hand. 13:4-6)

Hulle het in Salamis aangekom. Daar het hulle die Woord van God in die Joodse sinagoges verkondig. Hulle het vir Johannes Markus (hy was ‘n neef van Barnabas) by hulle gehad omnhulle te help.

Pafos (Hand. 13:6-12)

Hulle het die hele eiland deurgegaan tot by Pafos, waar hulle ‘n Joodse towernaar met die naam Barjesus teegekom het, wat voorgegee het dat hy ‘n profeet is.

Hy was by die goewerneer, Sergius Paulus (aangesien Siprus ‘n Romeins provinsie was, was ‘n goewerneer nodig) wat ‘n verstandige man was. Die goewerneer het vir Barnabas en Saulus laat roep, want hy wou graag die Woord van God hoor.

Die towenaar, Elimas (dit is ‘n simitiese naam wat beteken towenaar of wyse man), soos hy inbGrieks genoem is, het hulle egter teegestaan omdat hy wou verhoed dat die goewerneer in Jesus glo. Maar Saulus, vol vanbdie Heilige Gees, het hom skerp aangekyk en gese: “Duiwelskind! Deurtrapte skelm en bedrieer! Vyand van alles wat reg is. Sal jy ophou om in die pad vanbdie Here te staan! Die Here gaan jou nou straf. Jy sal blind word een die son ‘n tyd lank nie sien nie”.

Onmiddellik het alles vir hom vaag en donker geword,nhy het rondgetas na iemand om hom aan die te lei. Die goewerneer was diep onder die indruk van die leer van die Here en hy het gelowig geword.

Perge in Pamfilie en Antiogie in Psidie (Hand. 13:13-52)

Paulus en sy reisgenotee het met ‘n skip van Pafos af vertrek en in Perge aangekom, waar Johannes Markus hulle verlaat het en terug na Jerusalem gegaan het. Soos ons later sal sien, het hierdie voorval die verhouding tussen Barnabas en Paulus versuur, maar soos ons sal sien gebruik die Here ook dit tot Sy voordeel.

Paulus en sy reigenote het die reis vanaf Perge voortgesit en in Antiogie in Psidie aangekom. Soos dit Paulus se gebruik was het hy op die sabatdag na die sinagoge gegaan. Na die voorlesing uit wer en die profete het die raadslede van die sinagoge vir Paulus gevra om te praat.

Ek gaan nie die hele preek weergee nie, maar hier is ‘n opsomming:

• Hy vertel hulle die Here het die Israeliete uitgekies toe hulle vreemdeling in Egipte was;
• Dat Hy hulle met groot mag uitgelei het;
• Dat Hy hulle vir 40 jaar lank in die woestyn verdra het;
• Daarna het hy 7 nasies in die land Kanaan uitgewis en hulle land aan die Israeliete gegee het;
• Daarna het hy rigters oor die land laat regeer het tot die tyd van die Profeet Samuel;
• Toe die Israeliete ‘n koning wou he, het God vir hulle Saul gegee;
• Daarna het hy Dawid as koning oor hulle aangestel. Van hom het God gese: “Ek het in Dawid seun van Isai'n man na my hart gevind. Hy sal al My opdragte uitvoer”;
• Uit hierdie man se nageslag het God, volgens Sy belofte, Jesus as Verlosser vir Israel laat voorkom;
• Die inwoners van Jerusalem en hulle leiers,mhet Hom nie erken nie en hom laat doodmaak;
• God het Hom egter uit die dood opgewek ennHy het aan die volk verskyn, wat nou getuienis is daarvan;
• Nou verkondig ons aan julle die goeie boodskap dat God Sy belofte aan die voorvaders vir ons, hulle nageslag, vervul het deur Jesusuit die dood te laat opstaan:
• Daarom moet julle goed weet dat wat aan julle verkondig word, die vergewing van sondes deur Hom is, en datt elkeen wat glo, deur Hom vrygespeek word van alle sondes.

Terwyl hulle die sinagoge verlaat, het die mense vir Paus en Barnabas gevra om hulle die volgende sabbatdag meer van hierdie dinge te vertel.

Nadat die sinagoge uit was, het baie van die Jode en van die mense wat vantevore uit die heidendom tot die Jodedom oorgegaan het, saam met Paulus en Barnabas gegaan. Dié het met hulle gepraat en hulle aangemoedig om op die genade van God te bly vertrou.

Die volgende sabbatdag het byna die hele stad bymekaargekom om die woord van die Here te hoor. Toe die Jode die groot opkoms sien, is hulle met afguns vervul en het hulle telkens Paulus se woorde teëgespreek en hom beledig. Paulus en Barnabas het reguit vir hulle gesê: “Die woord van God moes eerste aan julle verkondig word. Maar omdat julle dit verwerp en daarmee beslis dat julle die ewige lewe nie werd is nie, gaan ons nou na die mense toe wat nie Jode is nie, want so lui die Here se opdrag aan ons: “Ek het U gegee as 'n lig vir die nasies, sodat U verlossing kan bring tot in die uithoeke van die aarde. ”

Hy het in die loop van baie dae aan die mense verskyn wat saam met Hom van Galilea af na Jerusalem toe gegaan het. Hierdie mense is nou sy getuies by die volk. Toe die heidene dit hoor, was hulle baie bly oor die woord van die Here en het hulle dit toegejuig. Almal wat vir die ewige lewe bestem was, het gelowig geword. Die woord van die Here het dwarsdeur die hele streek versprei. Maar die Jode het vooraanstaande godvresende vroue en toonaangewende burgers van die stad teen Paulus en Barnabas opgesweep. Hulle is vervolg en uit die streek verdrywe. Hulle het toe as gebaar teen die stad die stof van hulle voete afgeskud en na Ikonium toe gegaan. Die gelowiges in Antiogië was vol blydskap en vol van die Heilige Gees.

Ikonium (Hand. 14:1-7)

In Ikonium het Paulus en Barnabas op dieselfde manier opgetree. Hulle het weer na die Joodse sinagoge toe gegaan en daar gepreek, met die gevolg dat 'n groot aantal Jode en Grieke gelowig geword het. Maar die Jode wat nie die bodskap wou aanneem nie, het die gemoedere van die heidene opgesweep en hulle teen die gelowiges aangehits. Ten spyte hiervan het die apostels 'n geruime tyd in die stad gebly en in vertroue op die Here onbevrees gepreek.

Die Here het ook die boodskap van sy genade bevestig deur die apostels tekens en wonders te laat doen. Die inwoners van die stad was verdeeld, party vir die Jode en party vir die apostels. Die heidene en die Jode saam met hulle leiers het egter oproerig begin word en wou hulle aanrand en stenig. Toe die apostels dit agterkom, het hulle na Listra en Derbe en omgewing gevlug. Dit was twee stede in Likaonië. Daar het hulle toe die evangelie verkondig.

Listra (Hand. 14:8-20)

In Listra was daar 'n man met gebreklike voete. Hy was van sy geboorte af verlam en kon nooit loop nie. Hy het geluister terwyl Paulus praat. Paulus het stip na hom gekyk en gesien dat hy die geloof het om gesond gemaak te word. Toe roep hy na hom:

“Staan regop, op jou voete!”

Die man het opgespring en hy kon loop. Toe die mense sien wat Paulus gedoen het, roep hulle in Likaonies uit: “Die gode het soos mense geword en het na ons toe afgekom!” Hulle het vir Barnabas Zeus genoem en vir Paulus Hermes, omdat hy die woordvoerder was. Die priester van die Zeustempel, net buitekant die stad, het bulle en blomkranse na die stadspoort toe gevat, en hy wou saam met die mense offers aan die apostels gaan bring.

Toe die apostels, Barnabas en Paulus, daarvan hoor, het hulle hulle klere geskeur en tussen die mense ingespring en geskreeu:

“Mense, wat vang julle nou aan? Ons is maar net sulke mense soos julle. Ons bring vir julle die goeie boodskap dat julle hierdie sinlose gode moet laat staan en julle tot die lewende God bekeer. Dit is Hy wat die hemel en die aarde en die see en alles wat daar is, gemaak het. Hy het in die verlede alle nasies toegelaat om hulle eie koers te gaan, maar tog bekend gemaak dat dit Hy is wat die goeie dinge gee: Hy het vir julle reën van die hemel af gegee en gereelde oeste; Hy het julle volop kos gegee en julle gelukkig gemaak.”

Maar selfs met hierdie woorde kon die apostels nouliks voorkom dat die mense aan hulle offers bring. Toe het daar Jode van Antiogië en Ikonium af gekom en die mense na hulle kant toe oorgehaal. Hulle het Paulus met klippe gegooi en hom uit die stad gesleep onder die indruk dat hy dood is. Daar het die gelowiges rondom hom kom staan, en hy het opgestaan en weer die stad ingegaan. Die volgende dag het hy en Barnabas na Derbe toe vertrek.

Derbe

Paulus en Barnabas het die evangelie ook in Derbe verkondig, en baie mense het daar gelowig geword.

Terug na Listra, Ikonium en Antiogie

Daarna het hulle na Listra, Ikonium en Antiogië toe teruggegaan. Hulle het die gelowiges geestelik versterk en hulle aangespoor om getrou te bly in die geloof. “Ons sal eers deur baie verdrukking moet gaan voordat ons in die koninkryk van God kom,” het hulle gesê.

In elke gemeente het hulle ouderlinge gekies. Nadat die gemeente gebid en gevas het, het die apostels hulle opgedra aan die Here, in wie hulle nou geglo het.

Die apostels het verder deur Pisidië na Pamfilië toe gegaan. Daarvandaan is hulle met 'n skip terug na Antiogië toe, waar hulle aan die genade van God opgedra was vir die werk wat hulle nou voltooi het. By hulle aankoms het hulle die gemeente bymekaargeroep en vir hulle vertel wat God alles deur hulle gedoen het en dat Hy vir die heidene die deur van die geloof oopgemaak het. Die apostels het 'n geruime tyd daar by die gelowiges deurgebring.

Vergadering in Jerusalem

Daar het mense van Judea af gekom en die gelowiges wysgemaak: “As julle nie die gebruik van Moses nakom deur julle te laat besny nie, kan julle nie gered word nie.”

Toe Paulus en Barnabas hulle daarteen verset en in 'n heftige meningsverskil met hulle betrokke geraak het, is daar besluit dat hulle twee en nog 'n paar ander van die gemeente na die apostels en ouderlinge in Jerusalem moet gaan in verband met hierdie vraagstuk. Nadat die gemeente hulle van die nodige vir die reis voorsien het, het hulle deur Fenisië en Samaria gegaan en vertel van die bekering van die heidene. Hieroor was al die gelowiges baie bly.

Toe hulle in Jerusalem aankom, is hulle deur die gemeente, die apostels en die ouderlinge verwelkom. Hulle het vertel wat God alles deur hulle gedoen het, maar party van die gelowiges wat vroeër Fariseërs was, het na vore gekom en gesê: “Die bekeerlinge moet besny word en aangesê word om die wet van Moses te onderhou.”

Die apostels en die ouderlinge het toe bymekaargekom om hierdie vraagstuk te bespreek. Na 'n lang bespreking het Petrus opgestaan en vir hulle gesê: “Broers, julle weet dat God my lankal uit julle geledere gekies het om die evangelie aan die heidennasies te verkondig sodat hulle kan glo. En God, wat die harte ken, het dit bevestig deur die Heilige Gees aan hulle te gee net soos aan ons. Hy het geen onderskeid tussen ons en hulle gemaak nie: Hy het ook hulle harte deur die geloof gereinig. Waarom wil julle dan nou God se geduld op die proef stel deur op die nek van die gelowiges uit die heidennasies 'n juk te lê wat ons voorvaders nie in staat was om te dra nie en ons ook nie? Nee! Ons, en ook hierdie gelowiges, glo dat ons net deur die genade van die Here Jesus gered word.”

Daarna het al die mense stilgebly en na Barnabas en Paulus geluister. Hulle het vertel van die tekens en wonders wat God deur hulle onder die heiden-nasies gedoen het.

Toe hulle klaar was, sê Jakobus: “Broers, luister na my! Simon het verduidelik hoe dit God self is wat begin het om na die heidennasties om te sien deur vir Hom 'n volk uit hulle te versamel. Die profete sê dieselfde. Daar staan geskrywe: “Daarna sal Ek terugkom, en Ek sal die vervalle huis van Dawid weer opbou, en Ek sal sy bouvalle herstel en dit weer regmaak, sodat al die ander mense die Here kan soek, ja, al die heidennasies wat Ek geroep het om my eiendom te wees, sê die Here wat hierdie dinge doen. “Dit is van ouds af bekend. Daarom meen ek dat ons dit nie moeilik moet maak vir die heidene wat hulle tot God bekeer nie. Maar ons moet vir hulle skrywe om nie vleis te eet wat aan 'n afgod geoffer is nie, want dit is onrein; dat hulle onsedelikheid moet vermy, geen dier wat verwurg is, moet eet nie, en ook nie bloed nie. Hierdie voorskrifte van Moses word immers van ouds af in elke stad aan die mense voorgehou. Elke sabbatdag word dit in die sinagoges voorgelees.”

Besluit van die Vergadering

Daarna het die apostels en die ouderlinge saam met die hele gemeente be-sluit om mense uit hulle geledere saam met Paulus en Barnabas na Antiogië toe te stuur. Hulle het vir Judas, wat ook Barsabbas genoem is, en vir Silas gekies, manne wat die agting van die gelowiges geniet het.

Hulle het die volgende brief saamgestuur: “Van die apostels en die ouderlinge, julle broers. “Aan die gelowiges uit die heidendom in Antiogië, Sirië en Silisië. “Groete. “Ons het gehoor dat daar mense van ons af gekom het wat julle verwar en ontstel het deur dinge te sê waarvoor hulle geen opdrag van ons ontvang het nie. Daarom het ons eenparig besluit om manne te kies en na julle toe te stuur. Hulle vergesel ons geliefde Barnabas en Paulus, wat hulle lewe gewaag het vir die Naam van ons Here Jesus Christus. Ons stuur nou vir Judas en Silas om ook mondeling hierdie dinge aan julle oor te dra. Die Heilige Gees en ons het besluit om geen verdere las op julle te lê as net hierdie noodsaaklike dinge nie: dat julle nie vleis moet eet wat aan 'n afgod geoffer is nie, ook nie bloed nie en ook geen dier wat verwurg is nie, en dat julle onsedelikheid moet vermy. As julle julle van hierdie dinge weerhou, doen julle reg. “Hartlike groete.”

Die afgevaardigdes het afskeid geneem en na Antiogië toe gegaan. Daar het hulle al die gelowiges bymekaar laat kom en die brief oorhandig. Die gelowiges het dit gelees en was baie bly oor die bemoedigende boodskap.

Judas en Silas, wat self ook profete was, het lank met die gelowiges gepraat en hulle bemoedig en geestelik versterk. Nadat Judas en Silas geruime tyd daar gebly het, het hulle teruggegaan en die groete van die gelowiges oorgedra aan dié wat hulle afgevaardig het.

Paulus en Barnabas het 'n tyd lank in Antiogië gebly en saam met baie ander onderrig gegee en die woord van die Here verkondig.

Die Tweede Sendingreis

'n Tydjie later het Paulus vir Barnabas gesê: “Kom ons gaan kyk hoe gaan dit met die gelowiges in al die stede waar ons die woord van die Here verkondig het.”

Hier kom die probleme wat ek van gepraat het toe Johannes Markus hulle op die eerste sendingreis verlaat het. Maar Jesus gebruik ook hierdie sonde tot Sy voordeel. Nou is daar twee sendingreise en nie net een nie.

Barnabas wou vir Johannes, wat ook Markus genoem is, met hulle saamneem. Maar Paulus het gedink dit is nie reg om die man saam te neem wat hulle in Pamfilië verlaat het en nie end-uit die werk saam met hulle gedoen het nie. Hieroor het hulle so skerp verskil dat hulle van mekaar geskei het. Barnabas het toe vir Markus geneem en met 'n skip na Siprus toe vertrek. Paulus het vir Silas gekies en vertrek, nadat hulle deur die gelowiges aan die genade van die Here toevertrou is.

Barnabas-hulle het deur Sirië en Silisië gereis en die gemeentes geestelik versterk. Verder weet ons niks van hierdie reis nie.

Paulus-hulle se reis het soos volg verloop:

1. Derbe en Listra (Hand. 16:1 ev);
2. Timoteus sluit by Paulus aan (Hand. 16:1 ev);
3. Troas (Hand. 16:8 ev);
4. Filipi (Hand. 16:12 ev);
5. Tessalonika (Hand. 17: 1 ev);
6. Berea (Hand. 17:10 ev);
7. Atene (Hand. 17:15 ev);
8. Korinte (Hand. 18:1 ev);
9. Efese (Hand. 18:19-21);
10. Jerusalem (Hand. 18:22);
11. Terug na Antiogie (Handl.18:22-23).

Derbe en Listra. Timoteus sluit by Paulus aan (Hand. 16:1 ev)

Paulus het in Derbe gekom en daarna in Listra. Dáár was 'n gelowige met die naam Timoteus. Sy ma, ook 'n gelowige, was 'n Joodse vrou en sy pa 'n Griek. Die gelowiges in Listra en Ikonium het net goed van hom gepraat. Omdat Paulus vir Timoteus met hom wou saamneem, het hy hom besny. Dit het hy gedoen ter wille van die Jode wat in daardie gebied gewoon het, want hulle het almal geweet sy pa is 'n Griek.

Soos hulle van stad tot stad gereis het, het hulle die besluite wat die apostels en ouderlinge in Jerusalem geneem het, aan die gelowiges oorgedra en hulle beveel om daarvolgens te handel. So is die gemeentes in die geloof versterk, en die getal gelowiges het by die dag groter geword.

Troas¹ (Hand. 16:6 ev)

Hulle het daarna deur die gebied van Frigië en Galasië gereis, omdat die Heilige Gees hulle verhinder het om die woord in die provinsie Asië te verkondig. Toe hulle by die grens van Misië kom, het hulle na Bitinië toe probeer gaan, maar die Gees van Jesus het hulle dit nie toegelaat nie. Hulle het toe deur Misië gereis en na Troas toe gegaan.

Daar het Paulus in die nag in 'n gesig 'n Masedoniese man gesien wat by hom staan en hom smeek: “Kom oor na Masedonië toe en help ons.” Nadat Paulus die gesig gesien het, het ons so gou as moontlik gereed gemaak en na Masedonië toe vertrek, omdat ons tot die oortuiging gekom het dat God ons geroep het om die evangelie aan hulle daar te verkondig.

Filipi (Hand. 16:10 ev)

Nadat Paulus die gesig gesien het, het hulle² so gou as moontlik gereed gemaak en na Masedonië toe vertrek, omdat hulle tot die oortuiging gekom het dat God hulle geroep het om die evangelie aan hulle daar te verkondig. Hulle het van Troas af weggevaar en reguit koers gehou na Samotrake³ en die volgende dag na Neapolis⁴ toe.

Daarvandaan is hulle na Filippi⁵ toe, 'n belangrike stad in daardie deel van Masedonië en ook 'n Romeinse kolonie. In hierdie stad het hulle 'n paar dae gebly.

Op die sabbatdag is hulle na die rivier toe buitekant die stadspoort, omdat hulle gedink het daar sou 'n Joodse bidplek wees. Hulle het gaan sit en met die vroue gepraat wat daar bymekaar was. Een van dié wat geluister het, was 'n vrou met die naam Lidia, wat die Joodse geloof aangeneem het. Sy het handel gedrywe met pers wolmateriaal en was van Tiatira afkomstig. Die Here het haar vir Paulus se woorde ontvanklik gemaak. Sy en haar huisgesin is toe gedoop.

Daarna het sy hulle uitgenooi en gesê: “Aangesien julle daarvan oortuig is dat ek in die Here glo, kom gaan by my tuis.” En sy het hulle oorreed om dit te doen.

Terwyl hulle eendag na die bidplek toe op pad was, het hulle 'n slavin teëgekom in wie daar 'n waarsêersgees was. Deur waarsêery het sy vir haar eienaars baie geld verdien. Sy het agter Paulus-hulle aangeloop en aanhou-dend geskreeu: “Hierdie mense is dienaars van God, die Allerhoogste! Hulle vertel vir julle hoe julle gered kan word.” Sy het dit baie dae na mekaar gedoen totdat Paulus dit nie langer kon hou nie. Hy het omgedraai en vir die gees gesê: “Ek beveel jou in die Naam van Jesus Christus: Gaan uit haar uit!” Die gees het op daardie selfde oomblik uit haar uitgegaan.

Toe haar eienaars sien dat sy nie meer geld vir hulle kan inbring nie, het hulle vir Paulus en Silas gegryp en hulle na die owerheid toe op die stadsplein gesleep. Hulle het hulle voor die stadsbestuur gebring en gesê: “Hierdie mense is Jode wat moeilikheid maak in ons stad. Hulle wil vir ons gebruike leer wat ons as Romeine nie kan aanvaar of navolg nie.” Die skare het ook teen hulle gekant geraak. Die stadsbestuur het toe hulle klere van hulle laat afskeur en beveel dat hulle lyfstraf moet kry. Nadat hulle baie ge-slaan is, is hulle in die tronk gegooi, en die bewaarder het opdrag gekry om hulle streng te bewaak. Op hierdie bevel het hy hulle in die binneste sel op-gesluit en hulle voete in die houtblok vasgeklem.

Teen middernag was Paulus en Silas besig om te bid en tot lof van God te sing. Die ander gevangenes het na hulle geluister. Skielik kom daar 'n groot aardbewing wat die fondamente van die tronk geskud het. Al die deure van die tronk het onmiddellik oopgegaan, en al die gevangenes se boeie het losgeraak. Die bewaarder het wakker geskrik, en toe hy die deure van die tronk sien oopstaan, het hy sy swaard uitgetrek om homself om die lewe te bring, want hy het gedink die gevangenes het ontsnap. Maar Paulus het baie hard vir hom geskreeu: “Moenie jouself doodmaak nie! Ons is nog almal hier.”

Toe het die bewaarder 'n lig gevra, die sel ingestorm en bewend voor Paulus en Silas neergeval. Hy het hulle buitekant toe gevat en gevra: “Menere, wat moet ek doen om gered te word?” Hulle antwoord hom: “Glo in die Here Jesus, en jy sal gered word, jy en jou huisgesin.” Hulle het toe die woord van die Here aan hom en aan al die mense in sy huis verkondig. Op daardie uur van die nag het hy vir Paulus en Silas geneem en hulle wonde gewas. Hy en al sy mense is daar en dan gedoop.

Toe bring hy hulle na sy huis toe en sit vir hulle 'n ete voor. Hy en sy hele huisgesin was vol blydskap omdat hulle nou in God geglo het. Die volgende môre het die stadsbestuur polisie gestuur met die boodskap: “Laat daardie mense los.” Die bewaarder het toe die boodskap aan Paulus oorgedra en gesê: “Die stadsbestuur het laat weet dat julle losgelaat moet word. Julle kan nou gaan, en voorspoed op julle reis!”

Maar Paulus sê vir die polisie: “Ons is sonder verhoor in die openbaar geslaan en in die tronk gestop, ons wat Romeinse burgers is. En nou wil hulle ons stilletjies hier wegkry. O nee! Laat hulle self kom en ons uitlei.” Die polisie het dit toe vir die stadsbestuur gaan vertel. Dié het groot geskrik toe hulle hoor dit is Romeinse burgers. Hulle het gegaan en om verskoning gevra, hulle uit die tronk uitgelei en hulle versoek om die stad te verlaat.

Nadat hulle uit die tronk gekom het, is hulle na Lidia se huis toe, waar hulle die gelowiges gesien en bemoedig het. Daarna het Paulus-hulle vertrek.

Tessalonika⁶ (Hand. 17:1 ev)

Paulus-hulle het deur Amfipolis en Apollonië na Tessalonika toe gereis, waar daar 'n Joodse sinagoge was. Soos dit Paulus se gewoonte was, het hy daarheen gegaan en op drie sabbatdae na mekaar uit die Skrif met die Jode geredeneer. Hy het die Skrif uitgelê en daaruit aangetoon dat die Christus moes ly en uit die dood moes opstaan. “Hierdie Jesus wat ek aan julle ver-kondig,” het hy gesê, “Hý is die Christus.” Party van die Jode het oortuig geraak en by Paulus en Silas aangesluit. 'n Groot aantal godvresende Grieke en 'n aansienlike getal vooraanstaande vroue het ook nog bygekom.

Maar die Jode was hieroor afgunstig en het met die hulp van 'n klomp nikswerd leeglêers 'n betoging op tou gesit wat die stad in oproer gebring het. Hulle het na Jason se huis toe opgeruk en wou vir Paulus en Silas hê om hulle voor die volk te bring. Toe die Jode hulle nie kry nie, sleep hulle vir Jason en 'n paar ander gelowiges na die stadsbestuur toe en skreeu: “Dit is die mense wat die hele wêreld in beroering bring. Hulle is nou hier in ons stad, en Jason het vir hulle huisvesting gegee. Hulle handel almal in stryd met die keiser se wette en sê dat daar 'n ander koning is, Jesus!”

Die mense en die stadsbestuur was ontsteld toe hulle dit hoor, maar nadat hulle van Jason en die ander gelowiges die nodige waarborg gekry het, is hulle losgelaat.

Berea (Hand. 17:10 ev)

Sodra dit donker was, het die gelowiges vir Paulus en Silas na Berea toe gestuur. Daar aangekom, het hulle na die Joodse sinagoge toe gegaan. Die mense daar was ontvankliker as dié in Tessalonika. Hulle het met groot be-langstelling na die woord geluister en elke dag die Skrif ondersoek om te sien of dit is soos Paulus sê. Baie van die Jode het gelowig geword en ook heel-party van die Grieke, mans sowel as vooraanstaande vroue.

Toe die Jode in Tessalonika egter hoor dat Paulus die woord van God ook in Berea ver-kondig, het hulle ook dáár oproer gaan stook en die mense opge-sweep. Die gelowiges het dadelik vir Paulus na die kus toe laat wegbring, maar Silas en Timoteus het daar agtergebly.

Atene⁷ (Hand. 17:16 ev)

Die mense wat vir Paulus begelei het, het hom tot by Atene gebring en toe teruggegaan met die opdrag van Paulus aan Silas en Timoteus om so gou as moontlik na hom toe te kom. Terwyl Paulus in Atene vir Silas en Timoteus wag, het hy baie verontwaardig geword toe hy sien hoe vol afgodsbeelde die stad is. Hy het in die sinagoge met die Jode en die godvresendes geredeneer en elke dag op die stadsplein met die verbygangers gepraat.

'n Paar wysgere, Epikureërs en Stoïsyne, het met hom gestry. Party het gesê: “Wat sou hierdie praatjiesmaker tog wil sê?” Ander het gesê: “Dit lyk of hy 'n boodskapper van vreemde gode is.” Dit was omdat Paulus die evangelie van Jesus en sy opstanding verkondig het. Hulle het hom na die Areopagus toe geneem en gesê: “Kan ons te wete kom wat hierdie nuwe leer is wat jy verkondig? Party van die dinge wat jy sê, klink vir ons vreemd, en ons wil graag weet wat dit beteken.”

Die Ateners in die algemeen en die uitlanders wat daar gewoon het, het hulle tyd aan niks anders bestee as om iets nuuts te sê of te hoor nie.

Paulus het toe in die middel van die Areopagus gaan staan en gesê: “Ateners, ek sien dat julle in alle opsigte baie godsdienstig is. Terwyl ek deur julle stad geloop en kyk het na die plekke waar julle aanbid, het ek ook 'n altaar gekry waarop geskrywe staan: ‘Aan 'n onbekende god.’ “Nou ja, wat julle aanbid sonder om daarvan kennis te hê, verkondig ek aan julle. God, wat die wêreld met alles wat daarin is, gemaak het, Hý is die Here van hemel en aarde, en Hy woon nie in tempels wat deur mense gemaak is nie. Hy het ook nie nodig dat mense Hom versorg nie. Inteendeel, dit is Hy wat aan almal lewe en asem en alles gee. Uit een mens het Hy al die nasies gemaak. Hy het hulle gemaak om oor die hele aarde te woon. Hy het bepaal hoe lank hulle sal bestaan en waar hulle sal woon. God het hulle gemaak om Hom te soek, al sou hulle ook moes rondtas om Hom te vind.

Hy is nie ver van enigeen van ons af nie, want deur Hom lewe ons, beweeg ons en bestaan ons. Of soos party van julle digters ook gesê het: ‘Ons stam ook van Hom af.⁸’

Aangesien ons dan self van God afstam, moet ons nie dink dat die Godheid aan beelde van goud, silwer of klip gelyk is nie. Dit is bloot skeppinge van menslike vaardigheid en verbeelding. “God het die tye van onkunde oorge-sien, maar nou roep Hy al die mense oral op om hulle te bekeer, want Hy het 'n dag bepaal waarop Hy regverdig oor die wêreld gaan oordeel deur 'n Man wat Hy uitgekies het. As bewys daarvan vir almal, het Hy Hom uit die dood laat opstaan.”

Toe hulle van die opstanding uit die dood hoor, het party hom uitgelag, maar party het gesê: “Ons sal jou weer hieroor wil hoor.” 'n Paar mense het egter gelowig geword en by hom aangesluit. Onder hulle was daar Dionisius, 'n lid van die Areopagus, en 'n vrou met die naam Damaris en nog ander saam met hulle.

Korinte⁹ (Hand. 18:1 ev)

Hierna het Paulus Atene verlaat en na Korinte toe gegaan. Daar het hy vir Akwila, 'n Jood wat in Pontus gebore is, ontmoet. Hy het kort tevore saam met sy vrou, Priscilla, uit Italië daar aangekom, nadat keiser Claudius beveel het dat al die Jode Rome moet verlaat. Paulus het hulle gaan opsoek, en omdat hulle net soos hy tentmakers van beroep was, het hy by hulle ingetrek en saam met hulle gewerk.

Maar elke sabbatdag het hy in die sinagoge met die mense geredeneer en Jode en Grieke probeer oortuig. Nadat Silas en Timoteus van Masedonië af gekom het, het Paulus al sy tyd bestee aan die prediking om die Jode daarvan te oortuig dat Jesus die Christus is. Maar toe hulle hulle aanhou verset en hom beledig, het hy die stof van sy klere afgeskud en vir hulle gesê: “As julle verlore gaan, is dit julle eie skuld. Ek aanvaar nie die verantwoordelikheid daarvoor nie. Van nou af gaan werk ek onder mense wat nie Jode is nie.” Toe het hy die sinagoge verlaat en na die huis toe gegaan van 'n godvresende man met die naam Titius Justus. Sy huis was net langs die sinagoge.

Krispus, die hoof van die sinagoge, en sy hele huisgesin het tot geloof in die Here gekom. Ook baie ander mense in Korinte wat die boodskap gehoor het, het gelowig geword en is gedoop. Een nag het die Here in 'n gesig vir Paulus gesê: “Moenie bang wees nie; hou aan met preek en moenie stilbly nie, want Ek is by jou. Niemand sal jou aanval of jou kwaad aandoen nie, want in hierdie stad behoort baie mense aan My.”

Paulus het 'n jaar en ses maande lank daar gebly en die mense onderrig in die woord van God. Nadat Gallio goewerneur van Agaje geword het, het die Jode egter soos een man teen Paulus in opstand gekom en hom voor die hof gebring. “Hierdie man,” het hulle gesê, “probeer die mense oorhaal om God op 'n manier te vereer wat in stryd is met ons wet.”

Paulus wou praat, maar toe sê Gallio vir die Jode: “As dit oor 'n onreg of 'n ernstige misdaad gegaan het, was dit my plig om geduldig na julle Jode te luister. Maar aangesien dit 'n geredekawel is oor woorde en name en julle eie wet, moet julle self daaroor beslis. In sulke sake wil ek nie regter wees nie.” Hulle het toe almal vir Sostenes, die hoof van die sinagoge, gegryp en hom net daar voor die regbank aangerand. Gallio het hom egter niks daaraan gesteur nie.

Efese¹⁰

Nadat Paulus nog 'n tyd lank daar by die gelowiges in Korinte gebly het, het hy van hulle afskeid geneem en saam met Priscilla en Akwila na Sirië toe vertrek. Voordat hy in Kenchreë aan boord gegaan het, het hy sy hare laat afsny, omdat 'n gelofte wat hy afgelê het, vervul was. By hulle aankoms in Efese het Paulus sy reisgenote verlaat en in die sinagoge ingegaan, waar hy met die Jode geredeneer het. Hy het van hulle afskeid geneem en gesê: “As God wil, kom ek na julle toe terug.”

Jerusalem en Terug na Antiogie

Hy het van Efese af weggegaan en in Sesarea aangekom. Daarvandaan het hy Jerusalem toe gegaan en die gemeente gegroet, en toe na Antiogië toe vertrek, waar hy 'n tyd lank gebly het.

Derde Sendingreis

Daarna het hy weer vertrek en deur die landstreek van Galasië en Frigië¹¹ gereis. Oral het hy die gelowiges geestelik versterk.

Paulus besoek die volgende plekke:

Efese (Hand. 19:1 ev)

Masedonie en Griekeland (Hand. 20:1-6);

Troas (Hand. 20:7-12;)

Milete (Hand. 20:13-38).

Efese (Hand. 19:1 ev)

Paulus het deur die binneland gereis en in Efese gekom. Daar het hy 'n groepie gelowiges gekry vir wie hy gevra het: “Het julle die Heilige Gees ontvang toe julle gelowig geword het?” “Ons het nog nie eens gehoor of die Heilige Gees al gekom het nie,” het hulle geantwoord. “Watter soort doop het julle dan ontvang?” vra hy toe. “Die doop van Johannes,” antwoord hulle.

Daarop sê Paulus: “Johannes het die mense gedoop as hulle hulle bekeer het. Maar hy het vir die volk gesê dat hulle in die Een moet glo wat ná hom kom, dit is in Jesus.” Toe hulle dit hoor, het hulle hulle in die Naam van die Here Jesus laat doop. Paulus het hulle ook die hande opgelê. Toe het die Heilige Gees op hulle gekom, en hulle het ongewone tale of klanke gebruik, en hulle het geprofeteer. Hulle was altesaam omtrent twaalf.

Paulus het drie maande lank met vrymoedigheid in die sinagoge geredeneer oor die koninkryk van God en die mense daarvan probeer oortuig. Maar party was koppig en wou hulle nie laat oortuig nie. Hulle het ook in die openbaar die leer van die Here belaglik probeer maak. Toe het Paulus hulle verlaat en die gelowiges afsonderlik geneem en daagliks in die saal van Tirannus besprekings gehou.

Dit het twee jaar lank so aangehou, sodat al die inwoners van die provinsie Asië, Jode sowel as Grieke, die woord van die Here gehoor het. God het deur Paulus wonderbaarlike dinge gedoen. Selfs doeke of voorskote wat aan sy lyf geraak het, is op siekes gesit en dan het hulle siektes verdwyn; en die bose geeste het uit hulle uitgegaan.

Party Jode wat rondgegaan het om bose geeste te besweer, het dit ook gewaag om die Naam van die Here Jesus daarvoor te gebruik. Hulle het gesê: “Ek besweer julle in die Naam van dié Jesus wat deur Paulus verkondig word.” Dit was die sewe seuns van 'n Joodse priesterhoof, Skeva, wat dit gedoen het. Maar een van die bose geeste het vir hulle gesê: “Jesus ken ek, en van Paulus weet ek, maar julle, wie is julle?” Die man met die bose gees spring toe onder hulle in en oorweldig hulle. Hy was te sterk vir hulle, sodat hulle kaal en stukkend geslaan uit daardie huis gevlug het.

Al die Jode en Grieke wat in Efese gewoon het, het daarvan te hore gekom. Vrees het hulle almal oorval, en die Naam van die Here Jesus is geprys. Baie van die mense wat gelowig geword het, het ook gekom en al hulle towerpraktyke openlik bely en bekend gemaak. Heelparty van die mense wat toorkunste beoefen het, het hulle boeke gebring en voor almal verbrand. Hulle het die waarde daarvan bereken en gevind dat dit vyftig duisend silwermuntstukke werd was.

So het die woord van die Here sy krag getoon en al hoe verder versprei. Na hierdie gebeurtenisse het Paulus besluit om deur Masedonië en Agaje te reis en na Jerusalem toe te gaan. “Nadat ek daar was,” het hy gesê, “moet ek Rome ook besoek.” Hy het twee van sy helpers, Timoteus en Erastus, vooruit gestuur Masedonië toe, maar self nog 'n tyd lank in die provinsie Asië agtergebly.

Juis toe het daar 'n groot opskudding ontstaan oor die leer van die Here. 'n Silwersmid met die naam Demetrius het silwerbeelde van die tempel van Artemis gemaak en vir die vakmanne 'n goeie verdienste verskaf. Hy roep hulle en ander mense wat soortgelyke werk doen, toe bymekaar en sê vir hulle: “Mense, julle weet dat ons voorspoed van hierdie werk afhang. Julle sien en hoor self dat hierdie Paulus daarin geslaag het om nie net in Efese vir hom 'n groot aanhang te kry nie, maar ook in byna die hele provinsie Asië. Hy sê dat goed wat met die hand gemaak word, nie gode is nie. Ons bedryf staan in gevaar om 'n slegte naam te kry. En nie net dit nie. Die gevaar is ook dat die tempel van die groot godin Artemis sy betekenis sal verloor en dat sy van haar grootheid berowe sal word, hierdie godin wat in die hele provinsie Asië en oor die hele wêreld vereer word.”

By die aanhoor hiervan het hulle woedend geword en geskreeu: “Groot is Artemis van die Efesiërs!” Die oproer het oor die hele stad uitgebrei. Soos een man het die mense na die amfiteater toe gestorm. Hulle het vir Gaius en Aristargos, twee Masedoniërs wat saam met Paulus gereis het, gegryp en saamgesleep. Paulus wou self met die skare gaan praat, maar die gelowiges wou hom dit nie toelaat nie. Ook het party van die hoë amptenare van die provinsie Asië wat goedgesind was teenoor Paulus, vir hom 'n boodskap gestuur om hom te waarsku om nie na die amfiteater toe te gaan nie.

Almal het deurmekaar geskreeu, en die hele vergadering was in die war. Die meeste mense het nie geweet hoekom hulle daar bymekaar was nie. Toe die Jode vir Aleksander vorentoe stoot, het party van die mense vir hom gesê wat aan die gang is. Hy het met sy hand gewys dat hy iets vir die volk wil sê. Maar toe hulle merk dat hy 'n Jood is, het hulle almal byna twee uur lank uit een mond aangehou skreeu: “Groot is Artemis van die Efesiërs!”

Uiteindelik het die stadsklerk daarin geslaag om die skare tot bedaring te bring. “Efesiërs,” het hy gesê, “watter mens weet nou nie dat die stad van die Efesiërs die beskermer is van die tempel van die groot Artemis en van haar beeld wat uit die hemel geval het nie? Niemand kan dit betwis nie. Bedaar dus en moenie iets oorhaastigs doen nie. Julle het hierdie mans hierheen gebring alhoewel hulle nie die tempel berowe of ons godin belaster het nie. Die hofsittings word gehou, en daar is regters. As Demetrius en sy vakmanne 'n klag teen iemand het, laat hulle mekaar daar gaan aankla. En as julle verder wil gaan, moet die saak op 'n wettige volksvergadering behandel word, want ons loop gevaar om van opstand aangekla te word oor die dinge wat vandag hier gebeur het. Daar is geen rede vir hierdie oploop nie, en ons sal dit nie kan verantwoord nie.” Deur dit te sê, het hy die byeenkoms uitmekaar laat gaan.

Masedonie en Griekeland (Hand. 20:1-6)

Paulus was van plan om:

1. Efese te verlaat;
2. In Troas gaan preek;
3. Titus in Troas te ontmoet en terugvoer oor Korinte te kry;
4. om voort te gaan met die insammeling van fondse vir Judea.

Nadat die oproer bedaar het, het Paulus die gelowiges bymekaargeroep en hulle moed ingepraat. Daarna het hy hulle gegroet en Masedonië toe vertrek.

Op sy reis deur daardie gebiede het hy die gelowiges telkens met sy prediking bemoedig. Hy kom toe in Griekeland aan, waar hy drie maande gebly het.

Toe hy op vertrek gestaan het Sirië toe, het hy van 'n Joodse komplot teen hom te hore gekom en besluit om deur Masedonië terug te gaan. Pirrus se seun Sopater van Berea het saam met Paulus gereis, en ook Aristargos en Sekundus, albei van Tessalonika, Gaius van Derbe, en Timoteus, asook Tigikus en Trofimus, albei van die provinsie Asië. Hulle het vooruitgegaan en in Troas vir ons gewag.

Troas (Hand. 20:7-12)

Na die fees van die ongesuurde brood het ons van Filippi af met 'n skip vertrek en vyf dae later by hulle in Troas aangekom. Daar het ons sewe dae gebly.

Ons het die Sondag bymekaargekom vir die gemeenskaplike maaltyd. Paulus het die gelowiges toegespreek, en aangesien hy die volgende dag sou vertrek, het hy tot middernag aangehou. Daar was heelwat lampe in die bovertrek waar ons bymekaar was. 'n Jongman met die naam Eutigus het op die vensterbank gesit. Hoe langer Paulus gepraat het, hoe vaker het Eutigus geword. Hy het naderhand vas aan die slaap geraak en uit die derde verdieping tot op die grond geval. Toe hulle hom optel, was hy dood. Paulus het ondertoe gegaan, hom oor Eutigus uitgestrek en hom teen hom vasge-druk en gesê: “Moet julle nie ontstel nie. Hy lewe!” Paulus het weer boontoe gegaan, brood gebreek en geëet. Hy het nog lank met hulle gepraat, tot dag-breek, en daarna vertrek. Die mense het toe die seun lewend weggebring huis toe. Hulle was buitengewoon bemoedig deur alles.

Reis vanaf Troas na Milete (Hand. 20:13-16)

Paulus se geselskap¹² het vooruit per skip na Assus¹³ toe vertrek, waar hulle vir Paulus aan boord sou neem. Dit was sy opdrag, omdat hy self oor land daarheen wou gaan. Toe hy hulle in Assus kry, het hulle hom aan boord geneem en na Mitilene¹⁴ toe gevaar.

Daarvandaan het hulle die volgende dag verder gevaar en tot regoor Chios¹⁵ gekom. Die dag daarna het hulle Samos¹⁶ bereik en nog 'n dag later Milete¹⁷. Paulus het besluit om by Efese verby te vaar, sodat hy nie tyd in die provinsie Asië sou verloor nie, want hy was haastig om, as dit kon, op pinksterdag¹⁸ in Jerusalem te wees.

Milete (Hand. 20:7-38)

Van Milete af het Paulus 'n boodskap na Efese toe gestuur om die ouderlinge van die gemeente te laat roep. Toe hulle by hom kom, sê hy vir hulle:

“Julle weet hoe ek die hele tyd, van die eerste dag af dat ek in die provinsie Asië gekom het, onder julle geleef het; hoe ek die Here in alle nederigheid gedien het te midde van droefheid weens die vervolginge wat ek deur die komplotte van die Jode moes verduur. Julle weet dat ek niks teruggehou het wat vir julle voordelig kon wees nie, toe ek by julle in die openbaar gepreek en julle in julle huise onderrig het. Ek het sowel die Jode as die Grieke ernstig vermaan om hulle tot God te bekeer en in ons Here Jesus te glo.

“En nou gaan ek Jerusalem toe, daartoe gedring deur die Gees. Wat dáár met my sal gebeur, weet ek nie. Ek weet dat die Heilige Gees my in elke stad verseker dat gevangenskap en vervolging op my wag. Maar al is my lewe vir my kosbaar, reken ek dit van geen belang nie as ek maar net my lewenstaak kan voltooi en die dienswerk wat ek van die Here Jesus gekry het, kan klaar maak: dit is om die evangelie van God se genade te verkondig.

“Ek het onder julle almal rondgegaan en die koninkryk van God verkondig, maar nou weet ek dat julle my nie weer sal sien nie. Daarom verklaar ek vandag dat dit nie my skuld is as enigeen van julle verlore gaan nie, want ek het nie nagelaat om die heilsplan van God in sy volle omvang aan julle te verkondig nie. Pas julle self op en die hele kudde wat die Heilige Gees onder julle sorg gestel het. Soos wagters 'n kudde versorg, so moet julle die gemeente van God versorg wat Hy vir Hom verkry het deur die bloed van sy eie Seun.

Ek weet dat daar ná my vertrek wrede wolwe onder julle sal indring, en hulle sal die kudde nie ontsien nie. Ja, uit julle eie geledere sal daar mense na vore kom wat met leuens die gelowiges agter hulle aan sal probeer verlei. Wees waaksaam. Onthou dat ek elkeen van julle drie jaar lank onderrig het, aanhoudend, dag en nag, baiekeer met trane. Maar nou vertrou ek julle aan God toe en aan die woord van sy genade. Die woord is magtig om julle op te bou en julle in die seëninge te laat deel wat Hy aan al die gelowiges as erfdeel belowe het.

“Ek het niemand se geld of klere begeer nie. Julle weet self dat ek vir myself en vir die mense wat saam met my was, gesorg het deur met hierdie twee hande van my te werk. Deur my voorbeeld het ek in elke opsig vir julle gewys dat ons hard moet werk sodat ons die armes kan help. Onthou die woorde van die Here Jesus. Hy het self gesê: Om te gee, maak 'n mens gelukkiger as om te ontvang.”

Nadat Paulus dit gesê het, het hy saam met hulle almal gekniel en gebid. Almal het baie gehuil en hom omhels en gesoen. Hulle was veral hartseer omdat hy gesê het dat hulle hom nie weer sou sien nie. Daarna is hulle saam met hom na die skip toe.

Paulus-Hulle Reis na Jerusalem (Hand. 21:1-16)

Nadat Paulus-hulle swaar van die ouderlinge afskeid geneem het, het Paulus-hulle aan boord gegaan. Hulle het reguit koers gehou en by die eiland Kos aangekom. Die volgende dag het hulle Rodos¹⁹ bereik en daarvan-daan by Patara²⁰ aangekom. Daar het hulle 'n skip gekry wat na Fenisië toe sou vaar, en hulle het aan boord gegaan en weggevaar.

Hulle het Siprus in sig gekry en is aan die suidekant daarvan verby Sirië toe. In Tirus, waar die skip sy vrag moes aflaai, het hulle afgeklim. Hulle het die gelowiges daar opgesoek en sewe dae by hulle gebly. Deur die Gees gelei, het hulle vir Paulus gesê om nie Jerusalem toe te gaan nie. Maar toe die sewe dae verby was, het hull verder gereis, en hulle is almal met hulle vrouens en kinders saam met hulle tot buitekant die stad. Hulle het op die strand gekniel en gebid en van mekaar afskeid geneem. Daarna het hulle aan boord gegaan, en hulle het omgedraai huis toe.

Van Tirus af het hulle die seereis voortgesit na Ptolemaïs²¹ toe. Daar het hulle die gelowiges gegroet en 'n dag by hulle gebly.

Die volgende dag het hulle vertrek en in Sesarea aangekom. Hulle het die evangelis Filippus, een van die sewe, opgesoek en by hom tuis gegaan. Hy het vier ongetroude dogters gehad wat die gawe besit het om te profeteer. Nadat hulle reeds 'n hele paar dae daar was, het daar 'n profeet met die naam Agabus van Judea af aangekom. Hy het na hulle toe gekom, Paulus se gordel gevat, sy eie hande en voete daarmee vasgebind en gesê: “So sê die Heilige Gees: Die Jode sal in Jerusalem die eienaar van hierdie gordel net so vasbind en hom aan die heidene uitlewer.”

Toe hulle dit hoor, het hulle en die mense daar vir Paulus gesmeek om nie Jerusalem toe te gaan nie. Toe antwoord Paulus: “Waarom wil julle my hart sag maak met julle trane? Ter wille van die Naam van die Here Jesus is ek bereid om in Jerusalem nie net gevange geneem te word nie, maar selfs ook te sterwe.” Toe ons hom nie kon oorreed nie, het ons daarin berus en gesê: “Laat die wil van die Here geskied.”

Na 'n paar dae het hulle, hul voorbereidings afgehandel en na Jerusalem toe vertrek. Party van die gelowiges het van Sesarea af saam met hulle gegaan. Hulle het hulle by Mnason gebring, wat oorspronklik van Siprus afkomstig was en wat van vroeg af reeds 'n gelowige was. By hom sou hulle tuis gaan.

Paulus Besoek Jacobus (Hand. 21:17-26)

By Paulus-hulle se aankoms in Jerusalem het die broers hulle hartlik ontvang. Die volgende dag het hulle saam met Paulus na Jakobus toe gegaan. Al die ouderlinge was daar teenwoordig. Paulus het hulle gegroet en in besonderhede vertel wat God deur sy diens onder die heidene gedoen het.

Toe hulle dit hoor, het hulle God geprys en vir Paulus gesê: “Jy sien, broer, hier is duisende Jode wat gelowig geword het, maar almal onderhou die wet van Moses nog stiptelik. Hulle het gehoor dat jy al die Jode wat onder die heidene woon, leer om van die wet van Moses af te sien. Jy sou hulle geleer het om nie meer hulle kinders te laat besny nie en om nie die Joodse ge-bruike te onderhou nie. “Wat moet ons nou doen? Hulle sal beslis te hore kom dat jy hier is. Maak nou soos ons vir jou sê. Hier by ons is daar vier mans wat 'n gelofte afgelê het. Neem hulle saam met jou vir die reinigingshandeling en betaal die koste daarvan, sodat hulle hulle hare kan laat afsny. Dan sal almal weet dat nie een van die gerugte wat oor jou versprei word, waar is nie, maar dat jy self die wet onderhou. Ons het tog al vir die gelowiges wat vroeër heidene was, laat weet van ons besluit dat hulle nie vleis wat aan 'n afgod geoffer is, en bloed en 'n dier wat verwurg is, moet eet nie, en dat hulle onsedelikheid moet vermy.”

Die volgende dag het Paulus die manne geneem en die reinigingshandeling saam met hulle verrig. Hy het tempel toe gegaan en kennis gegee op watter dag die reiniging verby sou wees, wanneer die offer vir elkeen van hulle gebring sou word.

Paulus word by die Tempel Gevange Geneem (Hand. 21:27-40)

Toe die sewe dae van die reiniging byna om was, het Jode van die provinsie Asië vir Paulus by die tempel gesien. Hulle het die hele skare aangehits en vir Paulus gegryp. “Israeliete, kom help!” het hulle geskreeu. “Hier is die man wat ons volk, die wet van Moses en die tempel oral aanval. Nou het hy boonop nog Grieke in die tempel ingebring en hierdie heilige plek ontheilig.”

Hulle het dit gesê omdat hulle vantevore vir Trofimus van Efese saam met Paulus in die stad gesien het en gedink het dat Paulus hom in die tempel in geneem het. Die hele stad het in beroering gekom. Die mense het saamge-drom, vir Paulus gegryp en hom uit die tempel uitgesleep. Die deure is dadelik agter hulle toegesluit. Die mense wou hom net doodmaak. 'n Bood-skap is toe na die kommandant van die Romeinse garnisoen²² toe gestuur dat die hele Jerusalem in oproer is. Hy het onmiddellik met soldate en offisiere na die oproer toe gehardloop.

Toe die skare die kommandant en sy soldate sien, het hulle opgehou om vir Paulus te slaan. Die kommandant het na Paulus toe gegaan, hom gevange geneem en beveel dat hy met twee kettings geboei moet word. Daarna het hy probeer vasstel wie die man is en wat hy gedoen het. Die skare het so deur-mekaar geskreeu dat hy in die lawaai nie kon uitvind wat presies aan die gang is nie. Hy het toe beveel dat Paulus na die kaserne toe gevat moet word. By die trap van die kaserne het die gepeupel so saamgedrom dat die soldate Paulus moes dra, want al die mense het agterna geloop en geskreeu: “Weg met hom!”

Paulus Verdedig Homself (Hand. 21:37-40)

Net voor hulle Paulus die kaserne wou inbring, sê hy vir die kommandant: “Mag ek u iets vra?” Daarop sê die kommandant: “Ken jy Grieks? Dan is jy nie die Egiptenaar wat 'n rukkie gelede in opstand gekom en met vier duisend terroriste die woestyn in getrek het nie?” Daarop antwoord Paulus hom: “Ek is 'n Jood van Tarsus in Silisië, 'n burger van 'n belangrike stad. Laat my asseblief toe om die volk toe te spreek.”

Die kommandant het ingewillig, en Paulus het op die trap gaan staan en met sy hand vir die mense gewys om stil te bly. Toe dit baie stil geword het, het hy hulle in Hebreeus toegespreek.

Paulus Vertel van Sy Bekering (Hand. 22:1-21)

“Broers en vaders, luister na wat ek nou tot my verdediging vir julle wil sê.” Toe hulle hoor dat hy Hebreeus praat, het hulle nog stiller geword. Hy gaan toe voort: “Ek is 'n Jood wat in Tarsus in Silisië gebore is, maar ek het hier in Jerusalem grootgeword. As leerling van Gamaliël is ek volgens die streng opvatting van die wet van die voorvaders opgevoed, en ek was net so 'n kampvegter vir God soos julle almal vandag is. Ek wou die mense wat die leer van Christus volg, totaal uitroei. Mans sowel as vrouens het ek gevange geneem en in tronke laat stop. Dit kan die hoëpriester²³ en die hele Joodse Raad bevestig. Van hulle het ek selfs bekendstellingsbriewe aan die Joodse broers in Damaskus gekry om ook daar hierdie mense in hegtenis te gaan neem en Jerusalem toe te bring om gestraf te word.

“Terwyl ek op reis was en naby Damaskus gekom het, het daar teen die middag skielik 'n sterk lig uit die hemel op my gestraal. Ek het op die grond neergeval en 'n stem vir my hoor sê: ‘Saul, Saul, waarom vervolg jy My?’ ‘Wie is U, Here?’ het ek gevra. ‘Ek is Jesus van Nasaret,’ het Hy my geantwoord. ‘Dit is vir My wat jy vervolg.’

“Die mense wat saam met my was, het wel die lig gesien, maar nie die stem verstaan van Hom wat met my gepraat het nie. Toe vra ek: ‘Wat moet ek doen, Here?’ Die Here sê toe vir my: ‘Staan op en gaan na Damaskus toe. Dáár sal alles vir jou gesê word wat God bepaal het dat jy moet doen.’

“Die skerp lig het my blind gemaak, en my reisgenote moes my aan die hand lei. So het ek in Damaskus aangekom. 'n Sekere Ananias, 'n man wat getrou volgens die wet van Moses gelewe het en by al die Jode in die stad hoog aangeskrewe was, het na my toe gekom. Hy het by my kom staan en gesê: ‘Saul, broer, jy kan weer sien!’ En dadelik kon ek hom sien. Toe sê hy: ‘Die God van ons voorvaders het jou uitgekies om sy wil te ken, die Regverdige te sien en sy stem te hoor, want jy sal vir alle mense sy getuie wees van wat jy gesien en gehoor het. En nou, waarom nog wag? Kom, laat jou doop en jou sondes afwas nadat jy sy Naam aangeroep het.’

“Ek het na Jerusalem toe teruggegaan, en terwyl ek by die tempel besig was om te bid, het ek in geesvervoering geraak en die Here gesien wat vir my gesê het: ‘Maak gou en gaan dadelik uit Jerusalem weg. Die mense hier sal nie aanvaar wat jy oor My getuig nie.’ Toe het ek gesê: ‘Ja, Here, hulle weet dat ek die man is wat oral in die sinagoges die mense wat in U glo, laat vang en laat slaan het. En toe Stefanus, u getuie, se bloed vergiet is, het ek self daarby gestaan. Ek het dit goedgekeur en sy moordenaars se klere opgepas.’ Toe het die Here vir my gesê: ‘Jy moet hiervandaan weggaan, want Ek wil jou ver weg stuur, na die heidene toe.’ ”

Paulus en die Romeinse Kommandant (Hand. 22:22-30)

Meer as dit wou die skare nie hoor nie, en hulle het begin skreeu: “Weg met hom! So 'n man behoort nie te bly lewe nie!” Die skare het geskreeu, hulle klere uitgepluk en stof in die lug opgegooi.

Die kommandant het toe beveel dat Paulus in die kaserne ingebring moet word en dat hy gegesel moet word om vas te stel hoekom die skare hom so uitgejou het. Hulle het hom alreeds vir die geseling vasgebind gehad toe Paulus vir die kaptein wat daarby staan, vra: “Mag julle 'n Romeinse burger gesel, en boonop nog sonder verhoor?” Toe die kaptein dit hoor, gaan hy na die kommandant toe en sê: “Wat gaan u doen? Hierdie man is 'n Romeinse burger.”

Die kommandant gaan vra toe vir Paulus: “Sê vir my, is jy 'n Romeinse burger?” “Ja,” antwoord Paulus. Toe sê die kommandant: “Ek het 'n groot som geld betaal om die burgerreg te verkry.” En Paulus sê: “Maar ek het dit deur geboorte gekry.”

Die soldate wat vir Paulus moes gesel, het hom dadelik losgemaak, en selfs die kommandant het bang geword toe hy besef dat Paulus 'n Romeinse burger is en dat hy hom laat boei het. Omdat die kommandant presies te wete wou kom wat die Jode teen Paulus het, het hy die volgende dag bevel gegee dat die priesterhoofde en die hele Joodse Raad bymekaar moet kom. Hy het Paulus laat haal en voor hulle gebring.

Paulus Voor die Joodse Raad (Hand. 23:1-11)

Paulus het die lede van die Joodse Raad vierkantig in die oë gekyk en gesê: “Broers, ek het heeltemal 'n skoon gewete oor hoe ek tot vandag toe my lewe in diens van God gelei het.” Toe beveel die hoëpriester Ananias²⁴ die mense wat by Paulus staan, om hom op sy mond te slaan. Daarop sê Paulus vir hom:

“God sal jou slaan, jou skynheilige! Jy sit hier om my volgens ons wet te verhoor, maar in stryd met die wet beveel jy dat ek geslaan moet word.” Die mense wat by Paulus staan, sê toe vir hom: “Skel jy die hoëpriester van God uit?” Daarop antwoord hy: “Ek het nie geweet dat hy die hoëpriester is nie, broers. Dit ís soos daar geskrywe staan: Jy mag nie 'n leier van jou volk beledig nie. ”

Paulus het geweet dat die Raad deels uit Sadduseërs en deels uit Fariseërs bestaan. Hy roep toe in die Raad uit: “Broers, ek is 'n Fariseër en ek kom uit 'n familie van Fariseërs. Dit is oor die verwagting dat die dooies weer sal opstaan dat ek verhoor word.” Toe hy dit sê, het daar rusie tussen die Fariseërs en die Sadduseërs ontstaan, en die vergadering het verdeeld geraak. Die Sadduseërs ontken dat daar 'n opstanding uit die dood is en dat daar engele en geeste bestaan, maar die Fariseërs aanvaar wel albei hierdie dinge. 'n Hewige woordewisseling het toe ontstaan. 'n Paar skrifgeleerdes van die party van die Fariseërs het opgespring, heftig beswaar gemaak en gesê:

“Ons het niks teen hierdie man nie. Miskien het daar 'n gees of 'n engel met hom gepraat.” Die rusie het so hewig geword dat die kommandant bang was dat hulle Paulus uitmekaar sou skeur. Daarom het die kommandant sy soldate beveel om hom tussen hulle te gaan uithaal en terug te bring na die kaserne toe. Daardie nag het die Here by Paulus gestaan en vir hom gesê: “Hou moed! Hier in Jerusalem het jy vir My getuig. So moet jy dit in Rome ook nog doen.”

Die Komplot Teen Paulus (Hand. 23:12-22)

Die volgende dag het die Jode 'n komplot teen Paulus gesmee. Hulle het gesweer dat hulle nie sou eet of drink voordat hulle hom doodgemaak het nie. Daar was meer as veertig mense wat so saamgesweer het. Hulle het na die priesterhoofde en die familiehoofde toe gegaan en gesê: “Ons het 'n dure eed afgelê dat ons niks oor ons lippe sal neem voordat ons Paulus doodge-maak het nie. Julle moet nou namens die Joodse Raad die versoek aan die kommandant rig dat Paulus weer voor julle gebring moet word. Julle kan voorgee dat julle sy saak noukeuriger wil ondersoek. Ons is reg om hom op pad hierheen dood te maak.”

Maar die seun van Paulus se suster het gehoor van die plan om hom voor te lê en kaserne toe gekom en dit vir Paulus gaan vertel. Toe laat Paulus een van die kapteins roep en sê vir hom: “Vat hierdie jongman asseblief na die kommandant toe, want hy het 'n boodskap vir hom.” Hy vat hom toe na die kommandant toe en sê: “Paulus, die gevangene, het my laat roep en my gevra om hierdie jongman na u toe te bring. Hy het iets om vir u te sê.” Die kommandant vat hom toe aan die hand, gaan met hom eenkant en vra vir hom: “Wat is dit wat jy my wil vertel?” Hy het geantwoord: “Die Jode het saamgesweer om u te vra om Paulus môre weer voor die Raad te bring, sogenaamd om sy saak noukeuriger te ondersoek. U moet hulle tog nie glo nie, want meer as veertig van hulle wil hom voorlê. Hulle het gesweer dat hulle nie sal eet of drink voordat hulle hom doodgemaak het nie. Hulle sit klaar en hulle wag nou net dat u hulle versoek moet toestaan.”

Die kommandant sê toe vir hom: “Moet vir niemand sê dat jy dit vir my vertel het nie.” En hy het hom toe laat gaan.

Paulus word na Feliks Gestuur (Hand. 23:23-35)

Die kommandant het toe twee kapteins geroep en hulle beveel: “Maak twee honderd soldate, sewentig perderuiters en twee honderd spiesvegters²⁵ gereed om teen nege-uur vanaand na Sesarea toe te vertrek. Sorg dat daar rydiere is, sodat Paulus veilig na Feliks, die goewerneur, oorgebring kan word.”

Toe skrywe hy 'n brief met die volgende inhoud:

“Van Claudius Lisias. “Aan die hooggeagte goewerneur Feliks. “Groete. “Die Jode het hierdie man gevang en hulle het op die punt gestaan om hom dood te maak toe ek met my soldate ingegryp en hom gered het, omdat ek te wete gekom het dat hy 'n Romeinse burger is. Omdat ek wou uitvind wat hulle beskuldiging teen hom is, het ek hom voor hulle Raad gebring. Dit blyk dat hulle hom aankla oor twispunte in verband met hulle wet, maar dat hy niks gedoen het wat die dood of tronkstraf verdien nie. Toe aan my meegedeel is dat daar 'n komplot teen die man gesmee is, het ek hom dadelik na u toe gestuur. Vir sy aanklaers het ek gesê om hulle klagte aan u voor te lê.”

Die soldate het hulle opdrag uitgevoer en Paulus dwarsdeur die nag begelei tot in Antipatris²⁶. Die volgende dag het hulle die ruitery met Paulus verder laat gaan en self teruggekeer kaserne toe. Die ruitery het in Sesarea²⁷ aangekom, die brief aan die goewerneur afgelewer en Paulus aan hom oorhandig.

Hy het die brief gelees en vir Paulus gevra van watter provinsie hy afkomstig is. Toe hy hoor dat hy van Silisië af kom, het hy gesê: “Ek sal jou verhoor sodra jou aanklaers kom.” Daarna het hy beveel dat Paulus in die paleis van Herodes bewaak moet word.

Paulus voor Feliks (Hand. 24:1-23)

Vyf dae later het die hoëpriester Ananias saam met 'n paar van die familiehoofde en 'n advokaat, Tertullus, daar aangekom. Hulle het voor die goewerneur verskyn om hulle aanklag teen Paulus in te dien.

Paulus is ingeroep, en Tertullus het met die aanklag voor Feliks begin: “U Edele, onder u lewe ons in rus en vrede, en deur u beleid het daar verbete-ringe vir hierdie volk ingetree. Dit erken ons altyd en oral met diep dank-baarheid. “Ek wil u nie onnodig vermoei nie. Ek versoek u om met u ken-merkende welwillendheid na 'n kort uiteensetting van ons saak te luister.

“Ons beskou hierdie man as 'n gevaar vir die samelewing. Hy bring skeuring in die Joodse geledere dwarsdeur die wêreld. Hy is 'n leier van die dwaal-rigting van die Nasareners. Toe hy probeer het om selfs die tempel te ontheilig, het ons hom gevange geneem. As ú hom oor al hierdie dinge verhoor, kan u te wete kom waarom ons hom aankla.”

Hiermee het die Jode saamgestem en hulle het bevestig dat dit so is. Op 'n teken van die goewerneur het Paulus begin praat:

“Ek weet dat u al jare lank hierdie mense se regter is. Daarom verdedig ek my saak voor u met vertroue. “U kan self vasstel dat ek maar sowat twaalf dae gelede in Jerusalem aangekom het om daar te aanbid. Niemand het my in die tempel of in die sinagoges of êrens in die stad gekry dat ek met iemand gestry of die skare tot oproer aangehits het nie. Die beskuldigings wat hulle nou teen my inbring, kan hulle ook nie vir u bewys nie.

“Dit erken ek wel voor u: Ek dien die God van my voorvaders volgens die leer van Christus wat hulle 'n dwaalrigting noem. Ek glo nog steeds alles wat in die wet en die profete geskrywe staan. Ek het my hoop op God gestel, en net soos hulle verwag ek dat alle mense, goeies en slegtes, uit die dood sal opstaan. Daarom doen ek ook my uiterste bes om altyd 'n skoon gewete voor God en die mense te hê.

“Na baie jare het ek teruggekom om my mense met 'n geldelike bydrae te help en om aan God te offer. Toe ek met die offers besig was, het hulle my in die tempel gekry. Ek was klaar met die reinigingshandeling, en daar was nie 'n skare of 'n gedrang om my nie. Daar was net 'n paar Jode van die pro-vinsie Asië. Dit is eintlik hulle wat hier voor u moes gewees het om my aan te kla, as hulle iets teen my kan inbring. Of laat hierdie mense dan nou sê aan watter misdaad ek in my verhoor voor die Joodse Raad skuldig bevind is. Al wat ek daar vir hulle gesê het, was: Ek staan vandag hier voor julle tereg omdat ek aan die opstanding van die dooies glo.”

Hier het Feliks, wat die besonderhede in verband met die leer van Christus taamlik goed geken het, die verhoor onderbreek. “Wanneer Lisias, die kommandant, kom, sal ek julle saak afhandel,” het hy gesê. Hy het die kaptein beveel om Paulus nog aan te hou, maar om hom minder streng te behandel en sy mense ook toe te laat om vir hom te sorg.

Paulus word Aangehou (Hand. 24:24-27)

Na 'n paar dae het Feliks en sy Joodse vrou, Drusilla, vir Paulus laat haal om meer van hom te hoor oor die geloof in Christus Jesus. Paulus het met hom gepraat oor 'n lewe in gehoorsaamheid aan God, oor selfbeheersing en oor die komende oordeel. Dit het Feliks laat bang word, en hy het gesê: “Dit is nou genoeg! Gaan maar terug, en as ek tyd het, sal ek jou weer laat roep.”

Hy het die hele tyd ook gehoop Paulus sou hom omkoopgeld aanbied om los te kom. Daarom het hy hom so dikwels moontlik laat haal om met hom te praat. Twee jaar later is Feliks deur Porcius Festus opgevolg. En omdat Feliks die Jode 'n guns wou bewys, het hy Paulus as gevangene agtergelaat.

Paulus Beroep Hom op die Keiser (Hand. 225:1-12)

Drie dae na sy aankoms in die provinsie het Festus van Sesarea af Jerusalem toe gegaan. Die priesterhoofde en die leiers van die Jode het voor hom verskyn en 'n aanklag teen Paulus ingebring. Hulle het hom ernstig versoek om hulle 'n guns te bewys en Paulus na Jerusalem toe te laat haal. Hulle het dit gevra omdat hulle hom op pad daarheen in 'n hinderlaag wou doodmaak.

Festus het egter geantwoord: “Paulus word in Sesarea aangehou, en ek is van plan om binnekort daarheen terug te gaan. Julle bekwaamste manne kan dan saam met my gaan en hom aankla as hy iets verkeerds gedoen het.” Hy het 'n dag of ag, hoogstens tien, daar deurgebring en toe na Sesarea toe teruggegaan.

Die dag na sy aankoms daar het hy op die regbank gaan sit en beveel dat Paulus voor hom gebring moet word. Toe Paulus binnekom, het die Jode wat van Jerusalem af gekom het, om hom gaan staan en hom van 'n hele klomp ernstige dinge beskuldig, wat hulle nie kon bewys nie. Paulus het hom toe verdedig: “Ek het niks verkeerds teen die Joodse wet of die tempel of die keiser gedoen nie.”

Maar Festus wou die Jode 'n guns bewys en sê vir Paulus: “Sou jy bereid wees dat ek jou oor hierdie saak in Jerusalem gaan verhoor?” Paulus antwoord hom: “Ek staan tereg voor die keiserlike regbank. Hier moet ek verhoor word. Ek het die Jode geen kwaad aangedoen nie. Dit weet u self baie goed. As ek skuldig is en iets gedoen het wat die doodstraf verdien, is ek bereid om te sterwe. Maar as daar niks in hulle beskuldigings teen my steek nie, kan niemand my as guns aan hulle uitlewer nie. Ek beroep my op die keiser.”

Nadat Festus die saak met sy raadgewers bespreek het, het hy geantwoord: “Jy het jou op die keiser beroep; na die keiser toe sal jy gaan.”

Paulus voor Agrippa en Bernice (HAND. 25:13-27)

Na verloop van tyd het koning Agrippa en Bernice na Sesarea toe gekom om Festus te verwelkom. Hulle het 'n paar dae daar deurgebring, en Festus het Paulus se saak by die koning ter sprake gebring: “Hier is iemand wat deur Feliks as gevangene agtergelaat is. By my aankoms in Jerusalem het die priesterhoofde en die familiehoofde van die Jode 'n aanklag teen hom ingebring en my gevra om hom skuldig te bevind. Ek het hulle geantwoord dat dit nie die Romeinse gebruik is om 'n beskuldigde as guns uit te lewer nie. Hy moet eers geleentheid kry om hom voor sy aanklaers teen hulle beskuldiging te verdedig.

Toe hulle hierheen gekom het, het ek sonder uitstel die volgende dag op die regbank gaan sit en bevel gegee dat die man voor my gebring moet word. Sy aanklaers het om hom gaan staan en hom beskuldig, maar nie van ernstige misdade soos ek verwag het nie. Dit het alles gegaan oor twisvrae in hulle eie godsdiens en oor 'n sekere Jesus wat dood is, maar van wie Paulus beweer dat hy lewe. Omdat ek nie geweet het hoe om hierdie saak te hanteer nie, het ek gevra of hy gewillig sou wees om Jerusalem toe te gaan en daar oor hierdie dinge verhoor te word. Maar Paulus het hom op die keiser beroep. Hy wou liewer gevangene bly en deur die keiser verhoor word. Ek het toe beveel dat hy aangehou moet word totdat ek hom na die keiser toe kan stuur.” Agrippa sê toe vir Festus: “Ek sou self ook graag die man wil hoor.” “Môre kan u hom hoor,” antwoord Festus. Die volgende dag het Agrippa en Bernice met groot vertoon die saal binnegekom in geselskap van die generaals en die vooraanstaande inwoners van die stad. Op Festus se bevel is Paulus ingebring. Toe sê Festus: “Koning Agrippa en almal hier teenwoordig, kyk, dit is die man teen wie al die Jode in Jerusalem en hier 'n aanklag by my ingebring het. Hulle het geskreeu dat hy nie langer behoort te lewe nie. Ek kon egter nie vasstel dat hy iets gedoen het wat die doodstraf verdien nie. Aangesien hy hom op die keiser beroep het, het ek besluit om hom daarheen te stuur. Maar ek weet eintlik nie wat ek vir die keiser moet skrywe nie. Daarom het ek hom voor u gebring, en veral voor u, koning Agrippa, sodat ek ná die ondersoek iets kan hê om te skrywe. Dit is sinloos, lyk dit vir my, om 'n gevangene te stuur sonder om die aanklag teen hom duidelik aan te gee.”

Paulus verdedig hom voor Agrippa (Hand. 26:1-32)

Agrippa sê toe vir Paulus: “Jy kan maar jou saak stel.” Met 'n handbeweging het Paulus sy verdediging begin:

“Koning Agrippa, ek ag my gelukkig dat ek my vandag juis voor u teen al die beskuldigings van die Jode kan verdedig, veral omdat u so goed bekend is met al die Joodse gebruike en twisvrae. Ek versoek u dus om geduldig na my te luister.

“Al die Jode ken my geskiedenis van jongs af. Van die begin af het ek tussen my volk en in Jerusalem gewoon. Hulle ken my al lankal en kan getuig, as hulle wil, dat ek my hele lewe lank lid was van die Fariseërs, die strengste party van ons godsdiens. En nou staan ek tereg omdat ek my hoop gevestig het op die belofte wat God aan ons voorvaders gemaak het. Ons twaalf stamme dien God nougeset dag en nag juis omdat hulle die hoop het dat Hy sal doen wat Hy belowe het. Oor hierdie hoop, U Majesteit, word ek deur die Jode beskuldig. Waarom is dit vir u en ander onmoontlik om te glo dat God dooies opwek?

“Ek het self gedink dat ek alles in my vermoë moes doen teen die Naam van Jesus van Nasaret. Dit het ek toe ook in Jerusalem gedoen. Met die mag-tiging van die priesterhoofde het ek baie van die gelowiges in tronke gestop, en as hulle die doodstraf opgelê word, het ek daarmee saamgestem. Dikwels het ek hulle in al die sinagoges laat straf om hulle te dwing om hulle geloof af te sweer. Ek het hulle so gehaat dat ek hulle selfs in die buitelandse stede vervolg het.

“Terwyl ek hieroor na Damaskus toe op reis was, met volmag en in opdrag van die priesterhoofde, het ek, U Majesteit, helder oordag langs die pad 'n lig gesien wat uit die hemel gekom het. Dit was helderder as die son en dit het op my en my reisgenote geskyn. Ons het almal op die grond neergeval, en ek het 'n stem in Hebreeus vir my hoor sê: ‘Saul, Saul, waarom vervolg jy My? Jy maak jou net seer deur jou te verset.’ ‘Wie is U, Here?’ vra ek toe. ‘Ek is Jesus,’ sê die Here. ‘Dit is vir My wat jy vervolg. Maar staan op, staan regop. Ek het aan jou verskyn om jou as my dienaar aan te stel. Jy moet getuie wees van wat jy van My gesien het en van wat Ek jou nog sal laat sien. Ek sal jou beskerm teen die volk Israel en teen die heidennasies na wie toe Ek jou stuur. Jy moet hulle oë oopmaak sodat hulle hulle van die duisternis tot die lig en van die mag van die Satan tot God kan bekeer. Deur in My te glo, sal hulle sondes vergewe word en sal hulle deel word van die volk van God.’

“Van toe af, koning Agrippa, was ek nie aan die gesig uit die hemel onge-hoorsaam nie. Ek het eers vir die mense in Damaskus en in Jerusalem en toe deur die hele Judea en daarna vir die heidennasies gepreek dat hulle tot inkeer moet kom en hulle tot God moet bekeer; en dit moet hulle bewys met dade wat by die bekering pas. Daarom het die Jode my by die tempel aangeval en probeer vermoor. Omdat God my tot vandag toe bewaar het, staan ek hier as sy getuie voor klein en groot. Ek verkondig maar net waarvan die profete en Moses gepraat het: Die Christus moes ly en die eerste wees wat uit die dood opstaan. Daardeur sou Hy aan die Jode en aan die heidennasies die lig bring.”

Terwyl Paulus hom nog so verdedig, skreeu Festus: “Jy's mal, Paulus! Jou groot geleerdheid maak jou mal!” Maar Paulus sê: “Ek is nie mal nie, U Edele, maar onder die leiding van die Heilige Gees praat ek die waarheid wat elkeen kan verstaan. Die koning weet van hierdie dinge, en daarom praat ek openhartig met hom. Ek is seker dat dit nie sy aandag ontgaan het nie, want dit het nie êrens in 'n hoekie gebeur nie. Koning Agrippa, glo u die profete? Ek weet u glo.”

Agrippa sê toe vir Paulus:

“Jy dink seker jy kan my sommer gou-gou 'n Christen maak.” “Of dit nou gou-gou gebeur of langer duur,” antwoord Paulus, “ek bid God dat nie net u nie, maar almal wat vandag na my luister, sal word wat ek is, natuurlik net sonder hierdie boeie.”

Die koning het opgestaan en saam met hom ook die goewerneur en Bernice, met hulle gevolg. Toe hulle uitgaan, sê hulle vir mekaar: “Hierdie man het niks gedoen wat die dood of tronkstraf verdien nie.” Agrippa sê toe vir Festus: “Hierdie man kon vrygelaat gewees het as hy hom nie op die keiser beroep het nie.”

Paulus en sy Geselskap Vertrek na Rome (Hand. 27:1-12)

Toe hulle vertrek na Italië toe bepaal was, het hulle Paulus en 'n paar ander gevangenes aan Julius, 'n offisier van die keiserlike regiment, oorhandig. Hulle het weggevaar aan boord van 'n skip van Adramittium wat by die hawens van die provinsie Asië sou aandoen. Saam met hulle was Aristargos, 'n Masedoniër van Tessalonika. Hulle het die volgende dag in Sidon aangekom. Julius was tegemoetkomend teenoor Paulus en het hom toegelaat om sy vriende te besoek. Hulle het hom van die een en ander voorsien.

Hulle het daarvandaan weggevaar en hulle is aan die beskutte kant van Siprus verby, omdat die wind teen hulle was. Met Silisië en Pamfilië aan ons regterkant het ons die see oorgesteek en Mira in Lisië bereik. Daar het die offisier 'n Aleksandrynse skip gekry wat na Italië toe sou vaar, en ons daarop gesit.

Hulle het dae lank stadig gevaar en met moeite regoor Knidus gekom. Toe die wind hulle nie toegelaat het om verder op dié koers voort te gaan nie, het hulle aan die beskutte kant van Kreta by Salmone verby gevaar. Hulle het met moeite langs die kus op gevaar en 'n plek met die naam Mooi Hawens bereik, naby die stad Lasea.

Hulle het baie tyd verloor, en dit het al gevaarlik geword vir skeepvaart, want dit het al begin winter word. Paulus waarsku hulle toe:

“Manne, ek sien dat ons vaart van nou af gevaarlik sal wees en dat daar nie net groot skade aan die vrag en die skip gaan kom nie, maar ook lewensverlies.”

Die Romeinse offisier het egter meer waarde geheg aan die mening van die kaptein en die eienaar van die skip as aan wat Paulus gesê het. Die hawe was nie geskik om daar te oorwinter nie, en die meeste wou liewer daarvandaan wegvaar en probeer om Feniks te bereik. Feniks was 'n hawe van Kreta wat suidwes en noordwes see toe oop lê. Daar sou hulle kon oorwinter.

Die Sorm op See (Hand. 27:13-38)

’n Ligte bries het uit die suide begin waai, en die manne het gedink dat hulle hulle plan sou kon uitvoer. Die anker is gelig, en hulle het so na moontlik aan die kus van Kreta gevaar. Maar dit was nie lank nie toe waai daar 'n stormwind van die land af, die Noordoos, genoem die Eurakilon. Die wind het die skip meegesleur. Omdat dit onmoontlik was om die skip se boeg wind op te hou, het hull dit opgegee en wind af gedrywe.

Hulle het 'n bietjie beskutting gevind toe hulle onderkant die eilandjie Kauda langs kom. Daar kon hulle darem met moeite die bootjie van die skip in veiligheid bring. Nadat die matrose die bootjie opgehaal het, het hulle as noodmaatreël 'n paar toue styf onder om die skip vasgemaak.

Omdat hulle bang was dat die skip op die sandbanke van die Sirtis verpletter sou word, het hulle die dryfanker laat sak en die skip sommerso laat drywe. Omdat hulle baie swaar gekry het in die storm, het hulle die volgende dag die skip se vrag oorboord begin gooi. Die dag daarna het hulle eiehandig ook die skip se toerusting in die see gegooi.

Dae lank was die son en die sterre nie te sien nie en het die geweldige wind voortgewoed. Uiteindelik het hulle alle hoop laat vaar om gered te word. Nadat hulle 'n lang tyd nie meer geëet het nie, het Paulus tussen hulle gaan staan en gesê:

“Manne, julle moes na my geluister het en nie van Kreta af weggevaar het nie. Dan sou ons hierdie ramp en skade vrygespring het. Maar selfs in hierdie omstandighede vra ek julle: Hou moed! Niemand van julle sal sy lewe verloor nie. Net die skip sal vergaan. Verlede nag het daar 'n engel aan my verskyn van die God aan wie ek behoort en wat ek dien. Die engel het vir my gesê: ‘Moenie bang wees nie, Paulus. Jy moet nog voor die keiser verskyn. En ter wille van jou spaar God in sy goedheid die lewe van almal wat hier saam met jou op die skip is.’ Daarom, hou moed, manne! Ek vertrou op God dat alles net so sal gebeur soos Hy vir my gesê het. Dit is so bestem dat ons êrens op 'n eiland moet strand.”

Die veertiende nag dat hulle so op die Adriatiese See rondgeslinger is, teen middernag, het die matrose vermoed dat hulle naby land kom. Hulle het 'n dieplood uitgegooi en 'n diepte van ses en dertig meter gekry. 'n Bietjie verder het hulle weer die dieplood uitgegooi, en toe was dit sewe en twintig meter.

Hulle was bang die skip loop op die rotse en het toe vier ankers by die agterstewe van die skip uitgegooi en gewens dit moet dag word. Die matrose wou wegkom van die skip af en het die bootjie in die see neergelaat onder die voorwendsel dat hulle ankers by die boeg van die skip wou laat sak. Paulus sê toe vir die offisier en sy soldate:

“As hierdie matrose nie aan boord bly nie, kan julle nie gered word nie.” Toe het die soldate die toue van die bootjie afgekap en hom in die see laat val. Net toe dit begin lig word, het Paulus almal aangespoor om te eet:

“Vandag is dit al veertien dae dat julle in spanning wag sonder om iets te eet. Daarom raai ek julle aan om nou te eet. Julle het dit nodig om gered te word. Niemand van julle sal 'n haar van sy kop verloor nie.”

Nadat Paulus dit gesê het, het hy brood geneem, God in die teenwoordigheid van almal gedank, dit gebreek en begin eet. Hulle het almal moed geskep en self ook begin eet. Hulle was altesaam twee honderd ses en sewentig mense aan boord. Nadat hulle genoeg geëet het, het hulle die vrag koring in die see gegooi en so die skip nog ligter gemaak.

Die Skipbreuk (Hand. 27:39-44)

Toe dit dag word, kon hulle nie die land herken nie, maar hulle het 'n baai met 'n strand gesien. Hulle besluit toe om die skip daar te laat strand as hulle kon. Hulle het die ankers afgekap en in die see gelos. Terselfdertyd het hulle die toue wat die stuurspane vashou, losgemaak en die voorseil gehys, sodat die wind die skip strand toe kon voer.

Maar die skip het op 'n sandbank geloop en gestrand. Die boeg het vasgesteek en kon nie beweeg nie. Die agterstewe is deur die geweld van die golwe stukkend geslaan. Die soldate het besluit om die gevangenes dood te maak, sodat niemand van hulle dalk kon uitswem en ontsnap nie. Maar die Romeinse offisier wou Paulus red en het hulle verhinder om dit te doen. Hy het die mense wat kon swem, beveel om eerste oorboord te spring en land toe te swem. Die ander moes dan volg deur aan planke en ander wrakstukke vas te klou. Op hierdie manier het almal veilig aan land gekom.

Paulus op Malta (Hand. 28:1-10)

Nadat hulle veilig aan wal gekom het, het hulle gehoor dat dit die eiland Malta is. Die mense daar was baie vriendelik teenoor ons. Omdat dit begin reën het en koud was, het hulle 'n vuur aangesteek en ons almal daarby verwelkom.

Paulus het 'n klomp hout bymekaargemaak en op die vuur gegooi. Van die hitte het daar 'n slang uitgekom, en dit het aan sy hand vasgebyt. Toe die mense die slang aan Paulus se hand sien hang, sê hulle vir mekaar: “Hierdie man moet beslis 'n moordenaar wees. Al is hy uit die see gered, wil die god-delike wraak hom nie laat lewe nie.”

Paulus het egter die slang in die vuur afgeskud en niks oorgekom nie. Hulle het gewag dat hy moet opswel of skielik dood neerslaan, maar nadat hulle 'n lang ruk gewag het en gesien het dat daar niks ongewoons met hom gebeur nie, het hulle van mening verander en gesê hy is 'n god.

Daar was 'n plaas in daardie omgewing wat aan die hoof van die eiland, 'n man met die naam Publius, behoort het. Hy het hulle vriendelik ontvang en hulle drie dae lank as sy gaste gehuisves.

Publius se pa was in die bed, siek aan maagkoors. Paulus het na hom toe gegaan, en nadat hy gebid het, het hy hom die hande opgelê en hom gesond gemaak. Na hierdie voorval het ook die ander siekes op die eiland na Paulus toe gekom, en hy het hulle gesond gemaak. Hulle het ons met baie geskenke vereer, en toe ons vertrek, het hulle ons van alles voorsien wat ons nodig gehad het.

Van Malta tot Rome (Hand. 28:11-15)

Na drie maande het hulle vertrek met die Dioskuri, 'n Aleksandrynse skip, wat daar oorwinter het. Hulle het in Sirakuse gekom en drie dae daar oorgebly. Daarvandaan het hulle verder gevaar en in Regium gekom. Die volgende dag het daar 'n suidewind begin waai, en na twee dae was hulle in Puteoli.

Daar het ons gelowiges teëgekom wat ons uitgenooi het om sewe dae by hulle te bly.

En so is hulle na Rome toe. Die gelowiges daar het van ons gehoor, en party van hulle het ons by die Appiusmark kom ontmoet en party by die Drie Herberge. Toe Paulus hulle sien, het hy God gedank en moed geskep.

Paulus in Rome (Hand.28:16-31)

Na hulle aankoms in Rome het Paulus die vergunning gekry om op sy eie te woon met 'n soldaat om hom te bewaak. Drie dae later het hy die Joodse leiers na hom toe uitgenooi. Toe hulle bymekaargekom het, het hy vir hulle gesê:

“Broers, ek het niks teen ons volk of teen die gebruike van ons voorvaders gedoen nie, en tog is ek in Jerusalem gevange geneem en aan die Romeine uitgelewer. Hulle het my verhoor en wou my loslaat omdat daar geen rede was om my ter dood te veroordeel nie. Maar omdat die Jode daarteen beswaar gemaak het, is ek gedwing om my op die keiser te beroep. Dit beteken egter nie dat ek 'n aanklag teen my volk gaan inbring nie. Dit is dan die rede waarom ek u laat roep het om u te ontmoet en met u te praat. Ek is in hierdie boeie ter wille van Hom vir wie Israel verwag.”

Toe sê hulle vir hom:

“Ons het geen briewe oor u van Judea af gekry nie, en nie een van ons broers het berig oor u gebring of iets kwaads van u gesê nie. Ons wil graag hoor wat u dink, want al wat ons weet, is dat daar oral teenstand teen hierdie rigting is.”

Hulle het toe 'n datum met hom afgespreek, en op daardie dag het daar nog meer mense na die plek toe gekom waar hy gebly het. Van vroeg die môre tot laat die aand het Paulus die koninkryk van God vir hulle verduidelik en hulle uit die wet van Moses en uit die profete probeer oortuig van Jesus.

Deur sy uiteensetting het daar party oortuig geraak, maar ander wou nie glo nie. Hulle was dit nie met mekaar eens nie en het weggegaan, maar Paulus het nog eers dít vir hulle gesê:

“Hoe waar is dit tog wat die Heilige Gees by monde van die profeet Jesaja vir julle voorvaders gesê het! Hy het gesê: “Gaan na hierdie volk toe en sê vir hulle: Julle sal hoor en hoor en tog niks verstaan nie; en kyk en kyk en tog niks sien nie. Hierdie volk se verstand is afgestomp: hulle het hulle ore toegedruk en hulle oë toegemaak, sodat hulle nie met hulle oë kan sien en met hulle ore kan hoor en met hulle verstand verstaan en hulle bekeer en Ek hulle gesond maak nie.

“Julle moet nou goed verstaan dat God se boodskap van redding na die heidennasies toe gestuur word. Húlle sal luister.” Paulus het 'n volle twee jaar lank in die huis gebly wat hy gehuur het, en hy het almal ontvang wat hom kom besoek het. Hy het die koninkryk van God verkondig en die mense alles oor die Here Jesus Christus geleer. Dit het hy gedoen met die grootste vrymoedigheid en sonder enige verhindering.

Wat Verder

Die Bybel vertel ons nie, maar buite Bybelse bronne wilbdi he dat Paulus vrygespreek was en verdere sending gedoe het. Hy is blykbaar later weer gevang en veroordeel.

Paulus se Briewe

Waarom Briewe

Ons moet onthou dat in Paulus se tyd het dit lank geneem om vant A tot punt B te reis. Hulle moes of loop of op donkies ry. Die skepe was ook nie volop nie en hulle was stadig.

Soos gesien kan word het Paulus party gemeentes net een keer besoek, party 2 keer en sommiges hoogstens 3 keer. So briewe was die logiese gevolg.

Inhoud van die Briewe

Ek gaan elke brief afsonderlik hanteer, maar die briewe se inhoud verskil baie. Party is om te vermaan, soms om hulle te loof. Meeste van die briewe is egter om te leer en om God se geheimenisse te openbaar en verder om orde reelings vir die kerk neer te le.

In die briewe leer ons ook dinge sooos hoe die doop en nagmaal werk, hoe ’n gemeente behoort te lyk, ens. Ons moe ook onthou dat alhoewel die briewe gerig was aan spesifieke gemeentes of individe, was dit bedoel om tussen al die gemeentes gesirkuleer te word.

Die versameling briewe, soos ons nou in die Bybel vind, gee ons al die inligting wat ons nodig het.

Werkswyse

Ek gaan nie die briewe se inhoud, woord weergee nie, maar gaan inligting soos volg weergee:

• Waar, wanneer en onder watter omstandighede die brief geskryf was;
• Die tema en teologiese boodskap;
• Aan wie die brief gerig was – dit bepaal gewoonlik die inhoud;
• Literere funksies;
• En dan ’n voorbeeld van hoe die brief sinvol bestudeer kan word.

Die Brief aan die Romeine

Datum en Plek van Skrywe

Die brief was heelwaarskynlik geskryf in die vroee herfs van die jaar 57nC. Paulus was heelwaarskynlik op sy derde sendingreis, gereed om na Jerusalem terug te keer met die geld wat ingesamel was vir die arm gelowi-ges in Jerusalem. In 15:26 word dit gesuggereer dat Paulus reeds geld ontvang het van die kerke in Masedonie en Achaie.

Die mees logiese plek waar die brief geskryf was, was of Korinte of Kechree, aangesien hy Phebe van Kenchree en ook Gaius, Paulus se gasheer noem.

Ontvangers

Die oorspronklike ontvangers van die brief, was die gemeente in Rome, wie grootliks heidene was. Daar moes egter ook ’n groot groep Jode gewees het. Miskien het Paulus die volledige brief aan die Romeinse gemeente gestuur en iemand anders het ’n korter weergawe, vir algemene sending gebruik.

Agtergrond

Soos reeds gese, Paulus was heerwaarskynlik in Korinte met sy derde sendingreis toe hy hierdie brief geskryf het. Sy werk in die oostelike Medite-reense gebied was feitlik klaar en hy het begeer om die Romeinse kerk te besoek. Op hierdie stadium kon hy egter nie Rome besoek nie, want hy wou graag die kollekte self in Jerusalem afgelewer het.

Daarom het hy die brief gestuur om die Christene daar voor te berei op sy voorgenome besoek. Viir baie jare al wou hy Rome besoek, daarom is hierdie brief ’n versigtige en sistematiese teologiese inleiding tot sy persoonlike prediking. Aangesien hy nie direk bekend was met die kerk nie, se hy min van die probleme daar.

Die redes vir hierdie brief was legio:

1. Hy het geskryf om hulle voor te berei vir sy komende sendingreis na Spanje;
2. Ook om die basiese sisteem van redding te verduidelik aan ’n kerk wat nog nie die voorreg gehad het van prediking deur ’n apostel ne;
3. Hy ook die verhouding van Jood teenoor heidene in God se algehele plan van redding te verduidelik. Die Joodse Christene was verwerp aangesien hulle nog dieet reels en heilige dae gevolg het.

Tema en Teologiese Boodskap

Paulus se hoof tema in Romeine is die basiese boodskap van die Bybel. Gos se plan van redding en regverdigheid van alle mense, Jood en heidene. Sommige verstaan dit eerder as regverdigheid deur geloof alleen, lyk dit tog of ’n wyer tema, die brief meer beskryf. Die Regverdigheid van God sluit regverdigmaking deur geloof in, maar omarm ook idees soos skuld, regver-digmaking en sekuriteit in.

Paulus begin die brief deur die geestelike kondisie van die mensdom te ondersoek. Hy vind dat Jode en heidene is sondaars en redding nodig het. Redding word voorsien deur God deur Jesus Christus se reddings werk aan die kruis. Daar is egter ’n proviso dat dit deur geloof aanvaar moet word, soos geillustreer deur Abraham.

Aangesien redding die eerste stap is van die Christen se ondervinding, wys Paulus daarop hoe die die een wat glo bevry is van sonde, die wet en die dood, wat moontlik gemaak word deur die eenheid met God in beide dood en opstanding en die inwoning van die Heilige Gees.

Dan gaan Paulus voort om aan te dui dat Israel, wat nou in ’n staat van ongeloof is, tog ’n plek het in God se reddingsplan.

Die brief sluit dan af met ’n appel tot die lesers om hulle Christengeloof prakties uit te werk, beide in die kerk en in die wereld. Geen van Paulus se ander briewe sit die Woord en die implekasies daarvan vir die hede en toekoms, so duidelik uit as hierdie brief nie.

Literere Aspekte

Hierdie brief bevat verskeie literere aspekte:

1. Dit is die mees sistematiese uiteensettimg van al Paulus se brewe en lees meer soos ‘n uitgebreide teologiese opsterl as ‘n brief;
2. Die nadruk is op Christelike doktrine. Die hoeveelheid en belangrik-heid van die teologiese skemas wat Paulus aanraak is indrukwek-kend:
   1. sonde;
   2. redding;
   3. genade;
   4. geloof;
   5. heiligheid;
   6. regverdiging;
   7. reiniging;
   8. dood;
   9. opstanding, en
   10. glorifikasie.
3. Paulus gebruik ‘n groot hoeveelheid Ou Testamentiese aanhalings. Alhoewel hy dikwels aanhaal uit die ou testament in sy briewe, voer hy in Romeine by tye ‘n argument bloot deur aanhalings;
4. die brief wys die diep bekommernis wat Paulus Israel het. Hy skryf oor haar huidige status, haar verwantskap tot Heidene en haar finale redding.

Die Wyse van Bestudering

Alhoewel daar verskeie manere is om die brief te bestudeer, stel ek die volgende voor:

1. Inleiding (1:1-15);
2. Tema: Die Heiligeheid van God (1:16-17)
3. Die Onheiligheid van die mensdom (1:18-3:20)
   1. Heidene (1:18-32)
   2. Jode (2:1-3:8)
   3. Opsommimg: Alle mense (3:9-20)
4. Heiligheid toegereken: Regverdiging (3:21-5:21)
   1. Deur Christus (3:21-26)
   2. Ontvang deur Geloof (3:27-4:25)
      1. )Die beginsel vasgestel (3:27-31
      2. DieDDDdDdi DDie beginsel geillustreer (Hoofstuk 4)
   3. DieDDDDdDie Vrugte van Heiligheid (5:1-11)
   4. Opsommimg: Die Mens se Onheiligheid Gekontraseer met God se Gawe van Heiligheid (5:12-21)
5. Heiligheid Toegereken: Regverdigmaking (hoofstukke 6 & 7)
   1. Vryheid van Sonde se Tiranie (Hoofstuk 6)
   2. Vryheid van die Wet se verooordeling (HHHhHHHHHoofstuk 7)
   3. Lewe in die Krag van die Heilige Gees (Hoofstuk 8)
6. Regverdiging van God se : Die Probleem van Israel se Oenskynlike Verwerping (Hoofstukke 9-11)
   1. Die Regverdiging van die Verwerping (9:1-29)
   2. Die Oorsaak van die Verwerping (9:30-10:21)
   3. Feite wat die Probleem so Bietjie Verlig ((Hoofstuk 11)
      1. Die Verwerping is nie Totaal nie (11:1-10)
      2. Die Verwerping is nie Finaal nie (11:11-24)
      3. God se Uiteindelike Doel is Genade (11:25-26)
7. Uitoefening van Heiligheid (12:1-15-13)
   1. In die Liggaam, die Kerk ((Hoofstuk 12)
   2. In die Wereld (Hoofstuk 13)
   3. Tussen Swak en Sterk Christene (14:1-15:13)
8. Afsluiting (15:14-33)
9. Aanbevelings en Groete (Hoofstuk 16)

Paulus se 1ste Brief aan die korintiers

Datum van die Brief

Die brief was geskryf in 55 nC teen die einde van Paulus se drie jaar verblyf in Efese (Sien 16:5-9 en Hand. 20:31). Dit is duidelik deur sy verweysing dat hy in Efese bly tot die Pinksterfees (16:8).

Die Stad Korinte

Daar wordgeskat dat in Paul se tyd het Korinte ‘n bevolking van 250 000 vrymense en sowat 400 000 slawe gehad het. Dit was die hoofstad van grtiekeland.

Handel

Kointe was gelee opdiekruisroete vir reisigers en handelaars. Dit het 2 hawens gehadf nl. Kenchree, 8km. oos op die Saroniese Golf en Lechaion, 2km. wes van die Korintiese Golf. Goedere het oor die gebied beweeg op die Diolkos, ‘n pad waarop kleiner skepe,ten volle gelaai, vervoer kon word en waarop vrag van groter skepe, op waens vervoer kon word van die een einde tot die ander. Goedere het deur die stad beweeg vanaf Italie en Spanje in die weste en vanaf Laer Asie, Phoenisie en Egipte in die ooste.

Moraliteit

Soos enige groot kommersdiele stad, was Korinte sentrum vir oop moraliteit.Die aanbidding van Aphordite het prostitusie aangehelp in die naam van godsdiens. Op ‘n tyd het 1000 prostitute die tempel bedien.

Dit was dus geen wonder dat die kerk in Korinte baie probleme ondervind het nie.

Agtergrond

Paulus het inligting van baie bronne gekry oor die toestande in die Korint kerk. Sommigelede van die Chloe huishouding het hom ingelig van faksies wat in die kerk ontwikkel het (1:11). Drie persone, Stephanas, Fortunatus en Achaicus, het na Paulus in Efese gekom om ‘n bydra te lewer tot Paulus se bediening (16:17), maarof hulle diegene van Chloe se huishouding was, is onbekend.

Van die wat gekom het, het Paulus lelike berigte gebring van morele ongerymdhede in die kerk (hoofstukke 6 en 7). Immoraliteit was ‘n probleem in Korinte se kerkvan die beging af. Uit 5:9-10 is dit duidelik dat Paulus reeds voorheen geskryf het oor morele probleme. Hy het gelowiges aangemoedig om nie met “onsedelikes” te meng nie (5:9). As gevolg van mis-konsepsie, moet hy nou skryf om sy instruksies duideliker te stel en hulle aan te se om drastiese aksie te neem (5:3-5, 13).

Ander besoekers van Korinte het ‘n brief gebring van die gemeente om raad te vra oor verskeie sake (7:1, sien ook 8:1; 12:1; 16:1).

Dit is duidelik dat, alhowel die kerk baie gawes gehad het (1:4-7), die gemeente onvolwasse en ongeestelike was.

Paulus se redes vir die brief was:

• om die kerk instruksie te gee en areas van swakheid te herstel, verkeerde praktyke soos verdeeldheid (1:10-4:21), immoraliteit (Hoofstuk 5; 6:12-20), litigasie in heidense howe (6:1-8) en misbruik van die Here se Maaltyd (11:17-34) regte stel;
• om vals lering aangaande die opstanding te korrigeer (Hoofstuk 15); en
• om instruksies te gee oor bydraes vir die arm gowiges in Jerusalem (16:1-4).

Tema en Teologiese Boodskap

Die brief gaan oor die temavan probleme in Christene se ptrede in die kerk. Dit het dus te doen met die voortgaande reinheid, ontwikkeling van heiligheid. Dit is duidelik dat Paulus persoonlik bekommerd was oor Korinte se probleme, en dit wys op ‘n ware predikaants (skaapwagter) se hart.

Hierdie brief is tydelik vir vandag se kerk, beide om dinge duidelik te maak en te inspireer. Meeste van die vra en probleme wat die kerk in Korinte gehad het, is ook die hedendaagse – probleme soos onvolwassendheid, onstabilitiet, groep vorming, jaloersheid, hofsake, huweliksprobleme, seksuele immoraliteit en misbruik van geestelike gawes.

Tenspyte van die probleme, bevat die brief sommige van die bekenste en geliefste hoofstukke in die hele Bybel – byv. Hoofstuk 13 en 15).

Bestudering

1. Inleiding (1:1-9)
   1. Groete (1:1-3)
   2. Dank aan God (1:4-9)
2. Verdeeldheid in Kerk (1:10-4-21)
   1. Spesifieke en Verdeeldheid (1:10-17)
   2. Die Verskeie Oorsake van Verdeeldheid (1:18-4:5)
      1. Verkeerde Siening van die Christelike Boodskap (1:18-3:4)
      2. Verkeerde Siening van die Christelike Boodskap (3:5-4:5)
   3. Hoe om die Verdeeldheid op te Los (4:6-21)
3. Immoriliteit in die Kerk (Hoofstukke 5 en 6)
   1. Vrugte van ‘n Gebrek aan Dissipline in die Kerk (Hoofstuk 5)
   2. Stryd agv ‘n Gebrek aan Dissipline in die Kerk ((6:1-11)
   3. Gebrek aan die Veroordeling van Immoraliteit in die Kerk (6:12-20)
4. Verskeie Probleme in die Kerk (Hoofstukke 7-14)
   1. Aanwysings oor Huwelike (Hoofstuk 7)
      1. Weerhouding van seks (7:1-9)
      2. Egskeiding (7:10-24)
      3. Hulwelike en prediking (7:25-38)
      4. Hertroue (7:39-40)
   2. Aanwysings oor Christelike Vryheid (Hoofstukke 8-11)
      1. Eet van vleis wat aan afgode geoffer was (Hoofstuk 8)
      2. Paulus se Apostelskap en Mag (Hoofstuk 9)
      3. Versoekings ((10:1-13)
      4. Vlug weg van afgode (10:14-22)
      5. Wetlike dinge en Rypheid (10:23-11:1)
      6. Die bedekking van die vrou se gesig ((11:2-16)
      7. Gebruik van die Here se Maaltyd (11:17-34)
   3. Gebruik van Heilige Gawes (Hoofstukke 12-14)
      1. Die verskeidenheid van die gawes (12:1-11)
      2. Heilige Gawes en die Liggaam van God (12:12-31)
      3. Liefde is belangriker as gawes (Hoofstuk 13)
      4. Profesiee isbelangriker as spreek in tale (14:1-25)
      5. Regulering van Heilige Gawes (14:26-40)
5. Belangrikeheid van die Opstandingsleer (Hoofstuk15)
   1. Historiese feite oor die Opstanding (15:1-11)
   2. Daar is geen Redding sonder Opstanding nie (15:12-19)
   3. Almal sal lewendig gemaak word deur God (15:20-34)
   4. Die Belofte van die Opstanding (15:35-49)
   5. Christus het die dood oorwin (15:50-56)
6. Praktiese en Persoonlike (Hoofstuk 16)
   1. Die kollekte vir die nodige Heiliges (16:1-4)
   2. Paulus se begeerte om Korinte te besoek (16:5-9)
   3. Persoonlike Kwesies en Bemoediging (16:10-18)
   4. Finale Groete en Seeninge (16:19-24)

Paulus se Tweede Brief aan die Korintiers

Datum en Plek van die Skrywe van die Brief

Dit wil voorkom dat die briief geskryf s in 55nC. Van 1 Korintiers 16:5-8 lei on af dat daardie brief by Efese geskryf was voor Pinksterfees (in die ) en dat hierdie brief daardie selfde jaar geskryf was voor die begin van die winter.2:13; 7:5 dui aan dat die brief vanaf Masedonie geskryf is.

Ontvangers van die Brief

Die begin van die brief dui aan dat dit geskryf was aan die kerk in korinte en aan die Christene in die hele Agaje (die Romeinse provinsie bestaande uit die gebiede suid van Masedonie).

Tema

Die kerk in Korinte was geinfiltreer deur valse leraars wat beide Paulus se persoonlike integriteit en sy magtiging as apostel uit gedaag het. Omdat hy ‘n verandering in sy reisplanne aangekondig het, met die gevolg dat hy Korinte een lang besoek sou bring instede van 2 kortes, het die vals leraars beweer Paulus kan nie vertrou word nie. Hulle het ook gese dat hy nie ‘n regte apostel is nie en dat hy die geld, wat ingesamel is vir die armes in Jerusalem, vir hom self hou.

Paulus vra die Korintiers om te oorweeg dat sy persoonlike lewe by hulle altyd eerlik was en dat sy lewensveranderlike boodskap van redding altyd waar was. Hy moedig hulle aan om voor te berei vir sy besoek deur die insammeling van die kollekte te voltooi en met die moeilikheidsmakers onder hulle te deel. Hywaarsku hulledat hy bedoel wat hy geskrywe het.

Lieterere Aspekte

Die struktuur van die brief gaan hoofsaaklik oor Paulus se voorgenome besoek aan Korinte. Die brief verdeel natuurlik in drie dele:

1. Paulus verduidelik die rede vir die verandering in sy reisplanne (Hoofstukke 1-7)
2. Hy moedig die Korintiers aan om die kollekte tevoltooi vir sy besoek (Hoofstukke 8-9)
3. Hy benadruk die sekerheid dat hy hulle gaan besoek, van sy apostelskap en die gebruik van sy mag as apostel om te dissiplineer as dit moet.

Sommige het die eenheid van die brief bevraagteken, maar dit volg ‘n eenheid, wat die struktuur aandui. Tradisie is di eens oor die eenheid daarvan (die vroee kerkvaders het die brief net geken in sy huidige vorm). Verder verdeel geen van die vroee Griekse manuskripte verdeel die boek nie.

Bestudering

1. Paulus se Verdediging van sy Apostoliese Predikingt en -roeping (Hoofstukke 1-7);
   1. Groete en inleiding (1:1-2);
   2. Dank aan God vir Vertroosting in Moeilike Tye (1:3-11);
   3. Paulus se Motiewe en Planne vir die Bediening (1:12-2:4);
   4. Vergewe die Oortreders (2:5-11);
   5. God se Leiding in die Bediening (2:12-17);
   6. Die Korintiers is ‘n Brief van Christus (3:1-11);
   7. Onbedekte Gesigte Sien die Glorie van God (3:12-4:6);
   8. Skatte in Aardse Houers (4:7-16a);
   9. Dood en die Betekenis Daarvan vir die Christen (4:16b-510)
   10. Die Bediening van Versoening (5:116:10);
       1. Versoening Bereik (5:11-21);
       2. Die kostevan Versoening (6:1-10);
   11. Appel tot Geerstelike Kinders (6:11-7:4);
   12. Troosting van Titus (7:5-16);
2. Die Kollektevir die Christene in Jerusalem (Hoofstukke 8-9);
   1. Die Seeninge vir Vrygewigheid (8:1-15);
   2. Titus en Reisgenote na Korinte gestuur (8:16-9:5);
   3. Die Resultate van vrygewigheid (9:6-15);
3. Paulus se Sterk Verdedigingvan sy Bediening, Roeping en Apostelskap (Hooftukke 10-12);
   1. Paulus se Magtiging is deur God Self Verskaf (Hoofstuk 10);
   2. Paulus seDiens aan God (11-12);
      1. Waarskuwing teen Vals Leraars (11:1-15);
      2. Paulus se Regmatige Eise (11:16-33);
      3. Paulus se Getuienis oor sy Visie (12:1-21);
4. Afsluiting (Hoofstuk 13);
   1. Geestelike Bekommernisse (13:1-10);
   2. Totsiens en Seening (13:11-14).

Paulus se Brief aan die Galasiers

Die Datum Wanneer die Brief Geskryf is

Die datum wanneer die brief geskryf is hang af van aan wie die brief geskryf is. Daar is 2 sienings:

1. Die ouer Noord Galatie teorie beweer dat die brief geskryf is aan die kerke gelee in die noord-sentrale dele van Laer Asie (Pessinus, Ancira en Tavium), waar die Galasiers ingetrek het toe hulle die area binne-geval het in die derde eeu vC. Paulus het die area besoek gedurende sy 2de sendingreis, alhoewel Handelinge geen melding maak so ‘n besoek nie. Hierdie siening beweer dan dat die brief tussen 53 en 57 nC geskryf is vanaf Efese of Masedonie.
2. Volgens die Suid Galasiese teorie, was die brief geskryf aan die kertke in die suidelike areavan die Romeinse provinsie van Galatie (Antiogie, Ikonium, Listra en Derbe), wat Paulus gestig het op sy 1ste sending-reis.

Sommige glo dat die brief geskryf was vanaf die Siriese Antiogie in 48-49 nC nadat Paulus se 1ste sendingreis en voor die Jerusalemver-gadering (sien Hand. 15). Ander beweer weer dat dit in tussen 51-53 geskryf is.

Agtergrond

Judaseers was Joodse christene wat, onder andere, geglohet dat sommige van die seremoniele praktyke van die Ou Testament nog bindend was op die Nuwe Testamentiese kertk. Hulle evangelieverkondig nie net die Mesias nie, maar ook die verbond wat met hulle vader Abraham gemaak was asook die wetwataan Moses gegee was.

Dus, in ‘n sekere sin, was die spesiale status van die Jode ingevou met die mesiaanse voorreg om in Jesus teglo. In kort glo hulle in Jesus plus Juda. Vir heidene beteken dit dat hulle in Jesus moet glo plus hulle moet ‘n Jood word deur besnydenis en ook in die wet glo.

Gevolglik, na Paulus se suksesvol reis in Galatie, dring hulle daarop aan dat heidene wat Christene word eers besny moet word en hou by die wet. Ander motiewe het verder bygedra tot die posisie van Paulus se bediening. Die Judaseers het geargumenteer dat Paulus nie ‘n regte apostel was nie en dat hy, om die boodskap meer aanvaarbaar te maak vir die heidene, dus sekere regsvereistes uit die evangelie gehaal het. Hulle was ook gedryf deur ‘n begeerte om die vervolging van Zealot Jode te voorkom, wie daarteen was dat hulle met heidene moet meng.

Paulus reageer deur duidelik sy magtiging as apostel te bewys en dat hy die regte evangelie bedien. Deurdat hy addisionele bewyse vir regverdiging (byv. Werke van die wet) bring, bewys hy dat sy teenstanders die evangelie van genade misbruik en indien nie ‘n ent kry nie kan dit Paulus se bekeerlinge bind tot slawevan die wet. Dit is deur geloof en genade alleen dat ‘n mens geregverdig word en deur geloof allen dat hy sy nuwe lewe in die vryheid van die Gees kan uitleef.

Tema en Teologiese Boodskap

Vir Paulus, omdat die gekruisigte Jesus God se Messia is, impliseer dit die uitskakeling van die wet (sien 3:15-26) en daartmee tesame besnydenis. Daarom is Galasiers die ware apologeet vir die essensiele Nuwe Testamen-tiese waarheid dat mens alleen geregverdig is deur geloof in Jesus Christus alleen – deur niks minder en niks meer nie en dat ons gesuiwer is nie deur wetlike werke nie, maar deur gehoorsaamheid wat kom deur geloof in God se werk vir, in en deur hom deur die genade en krag van Christus en die Heilige Gees.

Dit was deur die herondekking van hierdie brief wat die Hervorming begin het. Galasiers word dikwels na verwys as “Luther se Boek”, aangesien Luther sterk gesteun het op hierdie brief in sy skrywes en argumente teenoor die teologie van sy dag. ‘n Kertn vers is 2:16.

Bestudering

1. Inleiding (1:1-9)
   1. Groete (1:1-5)
   2. Daar is geen ander Evangelie nie (1:6-9)
2. Perssoonlik: Magtiging van die Apostel deur Vryheid en Geloof (1:10-2:21)
   1. Paulus het die Evangelie Ontvang deur ‘n Spesiale Openbaring (1:10-12)
   2. Paulus se Evangelie was Onafhanklik van die Jerusalem se Apostels en die Judeese Kerke (1:13-2:21)
      1. Bewys deur Sy Vroeëre Aktiwiteite as ‘n Christen (1:13-17)
      2. Bewys deur Sy Eerste Na-Christen Besoek aan Jerusalem (1:18-24)
      3. Bewys deur Sy Tweede Na-Christen Besoek aan Jerusalem (2:1-10)
      4. Bewys deur Sy Teregwysing van Petrus in Antiogie (2:11-21)
3. Lering: Regverdiging van die Lering van Geregtigheid deur Geloof (Hoofstukke 3-4)
   1. Die Galasiers se Beskouing van die Evangelie (3:1-5)
   2. Die Beskouing van Abraham (3:6-9)
   3. Die Vloek van die Wet (3:10-14)
   4. Die Wet en die Belofte (3:15-18)
   5. Die Doel van die Wet (3:19-25)
   6. Seuns, nie Slawe nie (3:26-4:11)
   7. Paulus se Smeking dat die Galasiers Vry moet Kom van die Wet (4:12-20)
   8. Die Figuurlike Betekenis van die Verhaal van Hagar en Sarai (4:21-31)
4. Prakties: Die Uitlewing van die Christelike Vryheid en Geloof (5:1-6:10)
   1. Versoek tot Vryheid (5:1-12)
   2. Lewe in die Gees nie in die Sondige Natuur (5:13-26)
   3. Dra Mekaar se Laste (6:1-10)
5. Laaste Waarskuwing en Groete (6:11-18)

Paulus se Brief aan die Efesiers

Datum en Plek waar die Brief Geskryf is

Paulus het hierdie brief dieselfde tyd geskryf as die brief aan die Kolosense, ongeveer in 60 nC, terwyl hy in die gevangenisskap in Rome was.

Die Stad Efese

Efese was die belangrikste stad in die westelike deel van Laer Asie (vandag Turkye). Dit het ‘n hawe gehad wat in die Caysterrivier was, wat weer in die Aegiese See geloop het.

Aangesien die stad gelee was op die kruising van belangrikie handelsroetes, was Efese ‘n kommersiële sentrum. Dit het ‘n heidense tempel gehad vir die Romeinse godin Diana (in Grieks Artemis – sien Hand. 19:23-31).

Paulus het Efese ‘n evaqngeliese sentum gemaak vir 2 jaar en 3 maande en die kerk daar het gefloreer vir ‘n tydjie, maar het later die waarskuwing in Openb. 2:1-7, nodig gehad.

Tema en Teologiese Boodskap

Anders as Paulus se ander briewe, spreek hierdie brief nie enige besondere probleme aan nie. Paulus skryf om sy lesers te horisone te verbreed, sodat hulle God se ewige doel en genade beter kan verstaan en die doel van God se hoogste doel met sy kerk te waardeer. Efese kan net sowel Paulus se hoof teologie van die kerk genoem word.

Die brief begin met ‘n reeks verklarings oor Gos se seeninge, wat deurspek is van verskeie uitdrukkings wat ‘n mens gedag maak van Gos se wysheid, voorsienigheid en doelstellings. Paulus fokus daarop dat gelowiges gered is nie net vir hulle eie voordeel nie, maar ook God te prys en aan Hom glorie te bring. Die klimaks van God se einddoel²⁸, is om alles in die heelal saam te bring onder Christus. Dit is uiters belangrik dat Christene dit sal besef, daarom bid hy vir hulle om dit te verstaan²⁹.

Nadat hy God se groot doelstellings vir Sy kerk uitgespel het, gaan Paulus verder en verduidelik die stappe om dit te bewerkstellig:

1. God het individue met Homself versoen as ‘n daad van genade³⁰.
2. God het hierdie geredde individue versoen met mekaar.

God het deur Sy eie dood mure afgbebreek³¹. God het nog meer as dit gedoen, Hy het hierdie individue saamgesnoer in een liggaam, die kerk. Hierdie is ‘n misterie wat nie ten volle bekend was tot dit aan Paulus getoon was nie³². Paulus was toe bemagtig om nog duideliker te stel wat God se bedoeling is met die kerk, nl. dat dit die plek is waar Hy Sy “Groot veelvuldige wsheid” ten toon stel³³ aan “elke mag en gesag in die hemelruim”³⁴. Die herhaling van “hemelruim”³⁵ maak dit duidelik dat Christene se bestaan nie net op ‘n aardse vlak is nie. Dit vind mening en betekenis vanaf die hemel, waar verheerlikte Jesus sit aan die regterhand van God³⁶.

Nogtans word die Christelike lewe uitgeleef op die aarde, waar die praktiese alle daagse lewe van die gelowige God se plan uitleef. Die neergedaalde God het geskenke aan die lede van sy kerk gegee om hulle is staat te stel om aan mekaar die woord te bring en om eenheid en volwassendheid³⁷ te bring. Sy bedoeling is om alles wat in die hemel en alles wat op die aarde is onder een hoof te verenig, naamlik onder Christus³⁸. Die lewe van suiwerheid en onderlinge eenheid, staan in kontras met die ou lewe soos heidene sonder Christus³⁹. Hulle wat hulle “krag in die Here soek en in Sy groot mag”⁴⁰ kry oorwinning oor die bose geeste wat heers oor die aarde en die in die lug⁴¹, veral deur gebed.

Studie

1. Groete (1:1-2);
2. Lof aan God vir sy Genade (1:3-14);
3. Paulus se Gebed (1:15-23);
4. Stappe om God se Doel te bereik (Hoofstukke 2-3);
   1. Lewe uit Genade (2:1-10);
   2. Versoening van Jood en Heiden deur die Kruis (2:11-18);
   3. Samevoeging van Jood en Heiden in Een Huisgesin (2:19-22);
   4. Openbaring van Gos se Wysheid deur die Kerk (3:1-13);
   5. Gebed vir ‘n Dieper Ondervinding van God se Volheid (3:14-21);
5. Praktiese Maniere om God se Doel met die Kerk te Bereik (4:1-6:20);
   1. Eenheid (4:1-6);
   2. Volwassendheid (4:7-16);
   3. Vernuwing van jou Persoonlike Lewe (4:17-5-20);
   4. Persoonlike Verhoudings ( 5:21-6:9);
      1. Die Beginsel (5:21);
      2. Man en Vrou (5:22-33);
      3. Ouers en Kinders (6:1-4);
      4. Eienaars en Slawe (6:5-9);
   5. De Christen se Wapenrusting (6:10-20);
6. Slotwoord en Seening (6:21-24).

Paulus se Brief aan die Filipense

Outeur, Datum en Plek van Skrywe

Dit is duidelik dat Paulus die brief geskryf het uit die gevfangenis⁴². Sommige se dit was in Efese, diedatum is dan 53-55; andere beweer is was Seserea, dan 57-59. Die beste getuienis is egter vanaf Rome en die datum dan 61.

Dit pas in by Paulus se vertelling van sy husarres in Rome in Hand. 28:31. Toe Paulus die brief geskryf het,was hy nie in die Mamertine ondergrondes, soos to hy 2 Timoteus geskryf het nie. Hy was in sy eie gehuurde huis, waar hy vir 2 jaar vry was om die evangelie oor te dra aan almal watna hom toegeom het.

Die Stad Filipi

Die stad Filipi was vernoem na Koning Philip II van Macedon, die vader van Alexander die Grootte. Dit was ‘n vooruitstrewende Romeinse kolonie, wat beteken het die inwoners van Filipi was ook burgers van Rome. Hulle het daarop geroem dat hulle Romeine was⁴³, hulle het soos Romeine aangetrek en het dikwels Latyn gepraat.

Dit was Paulus se agtergrond om van die gelowige se hemelse burgerskap te praat⁴⁴. Baie van die Filipense was afgetrede militere manne wat land gegee was in die omgewing, wat weer opgetree het as militere teenwoordiging. Dat Filipense’n Romeinse kolonie was, mag veduidelik waarom daar nie genoeg Jode was om die bou van ‘n sinagoge teregtverdig nie en waarom Paulus nie die Ou Testament aangehaal het in sy brief nie.

Tema en Teologiese Boodskap

Paulus se hoofrede waarom hy hierdie brief skryf om die Filipense dankie te se vir die geskenk wat hulle aan hom gestuur het, nadat hulle uitgevind het van sy aanhouding in Rome⁴⁵. Hy het egter ook die geleentheid gebruik om ‘n paar ander begeertes bekend te maak:

1. Om sy eie omstandighede bekend te maak⁴⁶;
2. Om hulle aan temoedig om vas te staan in die vervolging en te juig ten spyte van omstandighede⁴⁷;
3. Om hulle te versoek om nederig en samehorig te wees⁴⁸;
4. Om Timoteus en Epahroditus aan te beveel by die Kerk in Filipense⁴⁹;
5. En om hulle te waarsku teen die Judeers (wetigers) en antinomiens (libertyne)⁵⁰.

Literere Temas

Filipense is ‘n dankie se brief waarin die sendingsverslag oor die vordering van sy werk uiteengesit word en bevat geen Ou-Testamentiese aanhalings nie. Dit staan ‘n besonderse soort Christelike lewe voor:

1. ‘n self opofferende houding⁵¹;
2. Reik uit na die doel⁵²;
3. Gebrek aan angstigheid⁵³;
4. ‘n gewilligheid om alle dinge te doen⁵⁴

Dit is uitstaande as die Nuwe-Testamentiese brief van vreugde; die woord “vreugde”⁵⁵ kom, in verskeie vorme, 14 keer voor.

Ander uitstaande uitdrukkings sluit die woord “dink”⁵⁶ kom 10 keer voor “oorweeg”⁵⁷ kom 6 keer voor; en “verbond”⁵⁸ kom 4 keer voor.

Filipense bevat een van die grootste christlogiese paragraaf van die Nuwe Testament⁵⁹. Hoe belangrik dit ook al is, het Paulus dit hoofsaaklik vir ‘n illustrasie neer gepen.

Oor die algemeen het Filipense ‘n warm, praktiese en persoonlike aanslag, met die nadruk op vreugde.

Bestudering

1. Groete (1:12);
2. Danksegging en Gebed vir die Gemeente (1:3-11);
3. Paulus se Persoonlike Omstandighede en Bevordering van die Evangelie ten spyte van Gevangenisskap (1:12-26);
4. Vermanings (1:27-2:18);
   1. Tot Standvastigheid , Eensgesindheid en Nederigheid (1:27-30);
   2. Volg die Bediende Houding (2:1-18)-;
5. Paulus se Medewerkers vir die Evangelie (2:19-30);
   1. Timoteus (2:19-24);
   2. Epaphroditus (2:25-30);
6. Waarskuwings Teen (3:1-4:1):
   1. Judeers of Wetonderhouers (3:1-16);
   2. Antinomiens of Libertyne (3:17-4:1);
7. Finale Vermanings, Dank en Groete (4:2-23);
   1. Vermanings oor Verskeie Aspekte van die Christelike Lewe (4:2-9);
   2. Afsluitende Woorde en Dank (4:10-20);
   3. Groete en Genade (4:21-23).

Paulus se Brief aan die Kolosense

Datum en Plek va Skrywe

Paulus se brief is geskryf gedurende sy eerste gevangeneskap in Rome, waar hy twee jaar onder huisarres was. Daar is sommige wat meen dat die brief geskryf is van Efese of Ciseria, maar meestal is ten gunste van Rome waar Palus die brie neergepen het. Die brief is geskryf in ongeveer die jaar 60.

Kolosse die Stad en Kerk

'n Paar honderd jaar voor Paules was Kolosse 'n leidende stad in Asie onder (die hedendaagse Turkye). Dit was gelee op die Lycusrivier en op die groot oos-westelike handelsroete wat geleie het vanaf Efese tot die Eufraatrivier. By die eerste eeu voor Christus het dit tot 'n tweedehandse dorp gelei.

Wat Kolosse so belangrik maak as 'n Nuwe Testamentiese dorp, was die feit dat Epafras 'n Christen geword het en die evangelie na Kolosse gebring het. Die jong kerk het dus die teiken van aanvalle geword. Dit het gelei tot Epafras se besoek aan Paulus en Paulus se brief aan Kolosse.

As gevolg van Epafras en ander bekeerlinge van Paulus se werk, het daar Christelike kerke tot stand gekom in Laodisie en Hierapolis. Sommige van hulle was huiskerke maar meeste van hulle was Heidense kerke.

Kolossense se vals leeringe.

Paulus het nooit uitdruklik die vals leringe beskryf nie. Die valse leringe moet aangeneem word deur dit wat hy maak in opposisie tot die vals leeraars. Die aard van sy weersprekend, dui daarop dat die leringe divers van aard was. Sommige van die elemente van hulle leringe was:

1. Seremonieel van aard. Dit het by die streng reels gehou tot wat geeet en gedrink kan word sowel as die besnydenis.
2. Dit wat geraak en geproe mag word en wat nie.
3. Engel aanbidding.
4. Dat hulle Christus nie genoeg geëer het nie.
5. Geheime kennis. Hulle het geroem daarop.
6. Die staatmaking op menslike wysdom en tradisie.

Hierdie elemente val in twee kategorieë. Joodse en gnosisme.en Dit is moontlik, dat die Kolossen se vals leringe'n vermenging was van uiterste vorm van Judaïsme en vroeë stadium van gnosisme.

1 Troas was 10 myl vanaf Troy. Die volle naam is Aleksandrie Troas en was ‘n Romeinse kolonie en ‘n belangrike hawe vir toegang tot Masedonie en Griekeland aanndie een kant en Laer Asie aan die ander kant.

2 Hier het Dr Lukas by hulle aangesluit.

3 Samotrake was ‘n eiland in die Noord-Oostelike deel van die Aegasie See. Dit was ‘n gerieflike plek vir skepe om daar te anker.

4 Vandag bekend as Kavalla en was die hawe van Filipi.

5 Filipi ‘n stad in die oostelike deel van Masedonie, vernoem na Filip Ii, die pa van Aleksander die Gootte.

6 Tessalonika was die hoofstad van die provinsie Masedonie en het ‘n bevolking van meervas 200 000 gehad, insluitende ‘n kolonie Jode en ‘n sinagoge.

7 5 eeu voor Paulus, was Atene op ‘n hoogtepunt wat betref kuns, filisofie en literer. Atene het egter sy reputasie behou wat filisofie aanbetref en in Paulus se tyd was daar ‘n universiteit.

8 Paulus haal aan uit 2 Griekse digters.

9 In Paulus se tyd het Korinte ‘n bevolking van ongeveer 250 000 gehad. Dit was die belangrikste stad in Griekeland.

10 Tessalonika was ‘n besige hawe stad op die Thermaic Golf. Dit was ‘n belangrike kommunikasie- en handelsentrum. Die bevolking was ongeveer 200 000. Dit was die hoofstad van Masedonie.

11 Dit is dieselfde roete wat Paulus gevolg het met sy tweede sendingreik, maar vanaf die anders om.

12 Hier het Dr. Lukas weer by Paulus-hulle aangesluit.

13 Assus was aan die ander kant van die binneland as Troas en ongeveer 20 myl binnelands.

14 Mitelene was ‘n hawe aan die suid-oostelike strand van die eiland Lesbos.

15 Dit was ‘n groter eiland aan die weskus van Laer Asie.

16 Dit was een van die bellangrikste eilande in daardie streek.

17 Milete was 30 myl suid van Efese. Milete was die bestemming van die skip. Indien hy Efese sou gaan, sou hy ‘n ander skip moes kry, daarom die versoek dat die ouderlinge na hom toe kom.

18 Pinkster was 50 dae na die Pasga.

19 Dit was die belangrikste stad op eiland Rodos. Dit is een van die 7 wonders van die antieke tye.

20 Patara le op die suidelike kus van Lisie.

21 Ptolemais is die moderne stad Acco, noord van en oorkant die berg Karmel.

22 Hy was ’n bevelvoerder oor ’1 000 manskappe (regiment).

23 Dit moes Annanias gewees het, aangesien Kajafas reeds 200 jaar tevore gesterf het.

24 Hy was hoepriester 47-59 nC en was die seun van Nebedeeus. Hy was bekend vir wreedheid.

25 Dus 470 man. Hy het die komplot ernstig opgeneem.

26 Antipatris was herbou deur Herod die Grootte en na sy vader vernoem. Dit was’n militere basis tussen samaria en Judea. 30 myl vanaf Jerusalem.

27 Sesarea was die hoofkwartier van die Romeinse regering in Samaria en Judea. Dit was 8 myl vanaf Antiparis.

28 Sien 1:10

29 In 1:15-23. Sien ‘n 2de gebed in 3:14-21.

30 Sien 2:1-10.

31 Sien 2:11-22.

32 Sien 3:1-6.

33 Sien 3:10.

34 Sien 3:10 en 3:7-13.

35 Sien 1:3, 20; 3:10; 6:12.

36 Sien 1:20.

37 Sien 4:1-16.

38 Sien 1:10.

39 Sien 4:17-6:9.

40 Sien 6:10.

41 Sien 6:12.

42 Sien 1:13-14.

43 Sien Hand. 16:21.

44 Sien 3:20-21.

45 Sien 1:5; 4:10-19.

46 Sien 1:12-26; 4:10-19.

47 Sien 1:27-30; 4:4.

48 Sien 2:1-11; 4:2-5.

49 Sien 2:19-30.

50 Sien Hoofstuk 3.

51 Sien 2:1-4.

52 Sien 3:13-14.

53 Sien 4-6.

54 Sien 4:13.

55 Engels “joy”; Grieks “chara”.

56 Grieks “phroneo”.

57 Engels “consider; Grieks “hegeomai”.

58 Engels “bond”.

59 Sien 2:5-11.