Willem II van Engeland
Willem II (ook bekend as Willem Rufus, moontlik vanweë sy rooi gesig;[1] c. 1060 – 2 Augustus 1100) was van 1087 tot met sy dood koning van Engeland. Hy was die derde seun van Willem die Veroweraar.[2]
| Willem Rufus | |
|---|---|
| Koning van Engeland | |
 | |
| Huis | Huis van Normandië |
| Regeer | 9 September 1087 – 2 Augustus 1100 |
| Voorganger | Willem die Veroweraar |
| Opvolger | Hendrik I |
| Gebore | 1056 |
| Oorlede | 2 Augustus 1100 |
| Vader | Willem die Veroweraar |
| Moeder | Matilda van Vlaandere |
Vroeë lewe
wysigNá die dood van Willem die Veroweraar in 1087 is sy belangrikste besittings tussen sy twee seuns verdeel. Rufus was toe die tweede oudste seun aangesien sy broer Richard tydens ’n jaguitstappie dood is. Sy ouer broer, Robert, het die Hertogdom van Normandië geërf terwyl Willem Rufus die "minder belangrike" Engeland gekry het. (Onder Engeland is destyds ’n veel kleiner gebied verstaan as tans.)
Die verdeling aan weerskante van die Engelse Kanaal het gelei tot ’n dilemma vir die adellikes wat grond in albei gebiede besit het.[3] Omdat Willem en Robert teenstanders was, was hulle bang dat hulle ’n deel van hul grond sou verloor as hulle kant kies. Hulle wou hê dat die twee gebiede onder een heerser verenig word. Onder leiding van Odo, die magtige biskop van Bayeux, het ’n opstand teen Willem ten gunste van Robert ontstaan. Met die steun van die Engelse het Willem egter die opstand onderdruk en sy leierskap bevestig.
Koning van Engeland
wysigWillem II was ongewild omdat hy hoë belasting ingestel het. Boonop het hy hom kerklike besittings toegeëien en ’n langdurige vete het tussen die staat en die kerk ontstaan. Hy het ook oorlog gevoer teen Wallis en Skotland. Toe sy broer Robert in 1096 op ’n kruistog gaan, het hy die graafskap van Normandië aan Willem verpand.
Willem was ’n flambojante figuur. Hy het nooit getrou nie en het ook geen wettige of buite-egtelike kinders gehad nie. Dit het vrae laat ontstaan oor sy seksuele voorkeur.[4]
In 1100 is hy tydens ’n jaguitstappie noodlottig deur ’n pyl gewond. Daar word wyd bespiegel dat dit moord was. Sy jonger broer, Hendrik, wat hom opgevolg het as koning Hendrik I, word dikwels beskou as die brein agter die plan.
Op die gedenkteken aan Good King Rufus, die Rufus Stone, word sir Walter Tyrell genoem as die persoon wat die dodelike skoot geskiet het:
|
...an armourer came in and presented to [William] six arrows. The King immediately took them with great satisfaction, praising the work, and unconscious of what was to happen, kept four of them himself and held out the other two to Walter Tyrrel … saying 'It is only right that the sharpest be given to the man who knows how to shoot the deadliest shots.' [5] |
|
Willem se lyk is die volgende dag deur plaaslike boere gevind. Die adellikes het hom net daar gelos omdat die wet en orde van die koninkryk saam met die koning tot niet is en hulle het hulle na hul Engelse en Normandiese eiendomme gehaas om hul belange te beskerm.
Verwysings
wysig| Wikimedia Commons bevat media in verband met Willem II van Engeland. |
- Hierdie artikel is merendeels vertaal vanaf die Nederlandse Wikipedia-artikel nl:Willem II van Engeland
- ↑ Barlow, F., William Rufus, Univ. of California Press, 1983, pp. 11-2, "there is little to suggest that William junior was generally and habitually called Rufus in his own lifetime or during the next reign."
- ↑ "William II". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Mei 2010. Besoek op 14 Augustus 2009.
- ↑ Carpenter, pp. 125-26.
- ↑ Vir meer hieroor sien bv. William of Malmesbury, in bv. A History of the Norman Kings (1066–1125), Llanerch, 1989, pp. 66-7; Barlow, F., William Rufus, Univ. of California Press, 1983; Mason, E., William II: Rufus, the Red King, Tempus 2005; en Montgomery Hyde, H., The Love That Dared not Speak its Name, Little, Brown, 1970, pp.33-35 en aanhalings van Orderic Vitalis, William of Malmesbury, en Serlo, Bishop of Bayeux en Abbot of Gloucester. Eadmer, wat vertroud was met die hof en nie van Willem II gehou het nie het egter niks oor sy seksualiteit gesê nie: sien Bosanquet, G. (tr.), Eadmer's History of Recent Events in England, Cresset, 1964, veral pp. ix-x, 49-50.
- ↑ Chibnall, M. (ed. & tr.), The Ecclesiastical History of Orderic Vitalis, Oxford Medieval Texts, 1968–1980, v, pp. 288-90.
Bronne
wysig- Barlow, Frank, William Rufus, Berkeley, CA: Universiteit van Kalifornië, 1983. ISBN 0-300-08291-6
- Cantor, Norman F., The Civilization of the Middle Ages, Harper Collins, 1993. ISBN 0-06-092553-1
- Carpenter, David, The Struggle for Mastery: Britain 1066–1284, Allen Lane, Londen, 2003.
- Douglas, David C., William the Conqueror: the Norman impact upon England, Berkeley, CA: Universiteit van Kalifornië, 1964. ISBN 0-520-00350-0
- Warren Hollister, C., 'The Strange Death of William Rufus', Speculum, 48.4, 1973: pp. 637-653.
- Mason, Emma, William II: Rufus, the Red King, Tempus, 2005.
- Mason, Emma, 'William Rufus: myth and reality', Journal of Medieval History, 3.1, 1977: pp. 1-20.
- Warren, W. L., 'The Death of William Rufus', History Today, 9, 1959.