Aanpassingsoptiek

Aanpassingsoptiek of adaptiewe optiek (AO) is ’n tegniek waardeur die gehalte van optiese stelsels verbeter word deur te kompenseer vir die uitwerking van bestaande, vinnig veranderende steurings – veral atmosferiese steurings. Die tegniek is in die 1970's vir militêre doeleindes ontwikkel. Deesdae word dit toegepas by sterrekundige waarnemings van die aarde af.

Sterrekundiges by die Very Large Telescope in Chili gebruik aanpassingsoptiek.

Wanneer sterlig byvoorbeeld deur lae in die atmosfeer beweeg, vind ’n versteuring van die golffronte plaas. Met behulp van AO kan vir dié steurings gekompenseer word.

As ’n spieëlteleskoop ’n lensopening van 10 m het, beteken dit die beeldskerpte, wat afhanklik is van die golflengte, is ’n faktor 10 tot 50 slegter as wat ’n mens sou verwag. Die swakker beeldgehalte word dus nie deur die teleskoop veroorsaak nie, maar deur die termies-optiese steurings in die luglae. Om op te maak daarvoor, word die teleskoop met AO toegerus.

Aanpassingsoptiek bestaan gewoonlik uit drie komponente:

• ’n Golffrontsensor om die optiese steuring te meet;
• ’n Rekenaar wat die aanpassingsein bereken;
• Korreksie-elemente wat aangepaste golffronte skep.

Verwysings

• Hierdie artikel is vertaal uit die Nederlandse Wikipedia