Amala en Kamala
Amala (omstreeks 1918 - 21 September 1921[1]) en Kamala (gesterf 14 November 1929) was twee wilde meisies van Bengale, Indië, wat na bewering deur wolwe grootgemaak is.
Hulle storie het taamlike hoofstroomaandag en -debatte ontlok. Die verhaal is egter deur net een bron vertel en versprei: die priester wat beweer het hy het hulle gered. Daarom is daar twyfel oor die egtheid daarvan. Die Franse chirurg Serge Aroles het in sy boek L'Enigme des enfants-loup ("Enigma van die wolwekinders", 2007) gesê die storie is 'n bedrogspul.
Ontdekking
wysigIn 1926 het Joseph Amrito Lal Singh, die hoof van 'n plaaslike kinderhuis, 'n verslag gepubliseer in The Statesman van Kalkutta waarin hy gesê het 'n man wat in die woud naby die dorp Godamuri, in die distrik Midnapore, wes van Kalkutta, gewoon het, het die twee kinders aan hom gegee. Hulle het in 'n soort hok naby die huis gewoon.[2] Later het hy beweer hy het die meisies op 9 Oktober 1920 self uit 'n wolwe-nes gered. Hy het die kinders name gegee en sy waarnemings 10 jaar lank neergeskryf in 'n "dagboek" (wat uit los velle bestaan het, sommige met en ander sonder datums). Indien dit waar was, sou dit een van die bes aangetekende gevalle gewees het in die waarneming en rehabilitasie van wilde kinders.
Kamala was sowat agt jaar oud toe hulle gered is en Amala sowat 18 maande.
Gedrag en behandeling
wysigSingh het in sy dagboek beweer die twee meisies het by die kinderhuis wolfagtige gedrag geopenbaar wat tipes van wilde kinders is. Niemand kon hulle aantrek nie en hulle het enigiemand gebyt of gekrap wat hulle probeer kos gee het, hulle wou nie gekookte kos eet nie en het hande-viervoet geloop. Albei het as gevolg daarvan dik eelte aan hulle palms en knieë gehad. Hulle was meestal snags wakker, kon goed in die donker sien en het 'n afkeer van sonlig gehad. Hulle kon ook goed ruik en hoor.
Die meisies het van rou vleis gehou en het uit 'n bak op die vloer geëet. Hulle het blykbaar nie koud of warm gekry nie en het, buiten vrees, geen menslike emosie getoon nie. Hulle sou snags soos wolwe tjank en hulle "gesin" roep. Hulle het nie gepraat nie.
Singh beweer hy het probeer om hulle menslike gedrag te leer. Amala is in 1921 aan 'n nierontsteking dood. Kamala het tekens van rou getoon en dit was daarna makliker om tot haar deur te dring. Sy kon eindelik 'n paar woorde praat en het gewoond geraak aan die teenwoordigheid van ander mense. Ná jare van harde werk kon sy eindelik effens regop loop, maar as sy vinnig iewers heen wou gaan, het sy dikwels nog hande-viervoet gehardloop. Sy is in 1929 aan tuberkulose dood.
Omstredenheid
wysigWeens die baie weergawes, wat nie een deur enige getuies buiten mnr. Singh self bevestig is nie, is daar aansienlike omstredenheid oor die egtheid van die verhaal. Die "mite" van mense wat deur wolwe grootgemaak is, is 'n antieke Proto-Indo-Europese manier om die dierlike gedrag van kinders met aangebore gebreke wat aan hulle eie lot oorgedra is, te beskryf.
Volgens die Franse chirurg Serge Aroles is die geval van Amala en Kamala die skandaligste bedrogspul met wilde kinders. In sy boek L'Enigme des enfants-loup ("Enigma van die wolwekinders", 2007) beskryf Aroles sy navorsing oor die geval. Hy het argiewe en voorheen onbekende bronne gefynkam en tot die gevolgtrekking gekom dat die dagboek wat Singh beweer het hy "dag vir dag gedurende die lewe van die twee wolwemeisies" gehou het, vals is. Dit is in 1935 in Indië geskryf, ses jaar ná Kamala se dood.
Die foto's van die meisies wat rou vleis eet en hande-viervoet loop, is in 1937 geneem, ná albei se dood. Die foto's is van twee meisies van Midnapore wat vir Singh poseer het. Volgens 'n dokter in die kinderhuis het Kamala geen van die beweerde afwykings gehad soos baie skerp en lang tande, nagtelike visie met 'n blou skynsel snags in haar oë, ens nie.[3]
Volgens verskeie betroubare getuies wat in 1951 tot '52 ingesamel is,[4] het Singh Kamala geslaan om haar voor besoekers te laat optree soos wat hy wou hê sy moes. Aroles het glo briewe tussen Singh en professor Robert M. Zingg waarin Zingg sê hy dink daar is finansiële waarde aan die storie. Ná die publikasie van Singh se dagboek het Zingg 'n bedrag van $500 aan Singh gestuur. Laasgenoemde het dringend geld nodig gehad vir sy kinderhuis.[5] Zingg het later 'n boek saam met Singh geskryf met die titel Wolf-Children and Feral Man. Hy is erg gekritiseer deur antropoloë en het eindelik in 1942 sy pos aan die Universiteit van Denver verloor oor die omstredenheid.[6] Volgens Aroles het Kamala aan Rettsindroom, 'n neuro-ontwikkelingsteuring, gely.
Geleerdes van Japan en Frankryk het later Aroles se gevolgtrekkings gesteun.[7]
Verwysings
wysig- ↑ Shih, Jun-Hao Rosalyn (2007–2008). "Daughters of the Wild: The Feral and Human Perspective" (PDF). Journal of the Undergraduate Writing Program (Columbia University) (PDF).
- ↑ J. H. Hutton: "Wolf-Children" in Folklore, Transactions of the Folk-Lore Society, vol. 51, no. 1, pp. 9-31, William Glaisher Ltd., Londen, Maart 1940.
- ↑ The American Journal of Psychology', 1934, p. 149
- ↑ The Genetic Psychology Monographs, 1959, n°60, pp. 117–193
- ↑ P.J. Blumenthal: Kaspar Hausers Geschwister – Auf der Suche nach dem wilden Menschen (Deuticke, Wene/Frankfort, 2003, ISBN 3-216-30632-1)
- ↑ J.C. Fikes, P.C. Weigand, A.G. Weigand: Huichol Mythology (The University of Arizona Press, 2004, ISBN 0-8165-2317-7)
- ↑ Suzuki, Kotaro; Vauclair, Jacques (2016). De quelques mythes en psychologie : Enfants-loups, singes parlants et jumeaux fantômes (in Frans). Le Seuil. ISBN 9782021103663.
Bronne
wysig- John McCrone (1994). "Wolf Children and the Bifold Mind". The Myth of Irrationality: The Science of the Mind from Plato to Star Trek. Carroll & Graf Pub. Besoek op 18 Oktober 2005.
- David Horthersall (2004). History of Psychology.
- P.J. Blumenthal: Kaspar Hausers Geschwister – Auf der Suche nach dem wilden Menschen (Deuticke, Wene/Frankfort, 2003, ISBN 3-216-30632-1)
Skakels
wysig- Diary of the Wolf-Children of Midnapore (India), J.A.L. Singh
- Wolf-Children and Feral Man, J.A.L. Singh en Robert M. Zingg. Harper and Brothers Publishers, New York en Londen, 1942
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wikipedia vertaal.
