Das weiße Band - Eine deutsche Kindergeschichte
Das weiße Band - Eine deutsche Kindergeschichte (Afrikaans: Die Wit Lint - 'n Duitse kinderverhaal) is 'n Duitstalige misteriedrama-rolprent wat geskryf en geregisseer is deur Michael Haneke. Die rolprent is vrygestel in swart en wit, en bied 'n donker beeld op 'n gemeenskap in 'n Noord-Duitse dorpie, net voor die aanvang van die Eerste Wêreldoorlog. Volgens Haneke handel Das weiße Band oor die wortel van kwaad; of dit nou religieuse- of politiese terrorisme is, dit is dieselfde ding."[3][4]
| Das weiße Band - Eine deutsche Kindergeschichte | |
|---|---|
| Regisseur | Michael Haneke |
| Vervaardiger |
|
| Verteller | Ernst Jacobi |
| Met |
|
| Kinematografie | Christian Berger |
| Ateljee |
|
| Verspreider |
|
| Uitgereik | 21 Mei 2009 (Cannes) |
| Speeltyd | 144 minute [1] |
| Land | Duitsland |
| Taal | Duits[2] |
| Begroting | VSA$ 18 miljoen |
| Bruto wins | VSA$ 19.3 miljoen |
Die rolprent het in Mei 2009 by die 62ste Cannes-rolprentfees in Mei 2009 gepremièr, waar dit die Palme d'Or gewen het, gevolg deur positiewe resensies en verskeie ander groot toekennings, insluitend die 2010 Golden Globe-toekenning vir Beste Rolprent in 'n Buitelandse Taal. Die rolprent het ook twee benoemings tydens die 82ste Oscar-toekenningsaand in 2009 ontvang: die Akademietoekenning vir Beste Rolprent in 'n Buitelandse Taal (wat Duitsland verteenwoordig) en die Akademietoekenning vir Beste Kinematografie (Christian Berger).
Verhaal
wysigDie herinneringe van 'n naamlose bejaarde kleremaker vorm 'n beeld van 'n lank vergange jaar waartydens hy as dorpskoolonderwyser gewerk het en sy verloofde Eva, 'n kinderoppasser, ontmoet het. Die omgewing is die fiktiewe Protestantse dorpie Eichwald, Noord-Duitsland in die tydperk Julie 1913 tot 9 Augustus 1914, waar die plaaslike dominee, die dokter en die baron koning kraai oor die gebied se vroue, kinders en kleinboere.
Die puriteinse pastoor lei aannemingsklasse, en veroorsaak dat sy tienerkinders ’n skuldige gewete kry oor oënskynlik klein oortredings. Hy laat hulle wit linte dra as 'n herinnering aan die onskuld en reinheid waarvan hulle afgedwaal het. Wanneer hy ondervra word, erken sy seun 'onrein' aanraking; die pastoor bind daarna elke aand die seun se hande aan sy bedraam vas. Die dokter, 'n wewenaar, behandel die dorpskinders vriendelik, maar verneder sy huishoudster (die plaaslike vroedvrou, met wie hy seksuele verhoudings het) en misbruik ook sy tienerdogter seksueel. Die baron, wat die eienaar van die herehuis en landgoed is, hou dankseggings- en oesfeeste vir die dorpenaars, baie van wie sy plaaswerkers is. Nadat sy jong seun gemartel word deur onbekende aanvaller(s), ontslaan hy Eva summier sonder enige ooglopende rede, maar verdedig tog die integriteit van 'n boer wie se seun in 'n simboliese daad die baron se koolaanplanting vernietig het.
Die skoolonderwyser se vriendskap met Eva lei tot 'n besoek aan haar familiehuis tydens 'n Kersvakansie, om haar hand in die huwelik te vra. Eva se vader gee op teësinnige wyse toestemming daartoe, maar egter eers na verloop van 'n toetsperiode van een jaar.
Onverklaarbare en skadelike gebeure vind plaas. 'n Draad word tussen twee bome gespan wat veroorsaak dat die dokter van sy perd afval en ernstig beseer word. Die boer se vrou sterf by die saagmeule wanneer vrot vloerplanke meegee; haar seun verniel die Baron se koolaanplanting, en haar bedroefde man hang homself later op. Die baron se jong seun Sigi word vermis op die dag van die oesfees en word die volgende oggend in die saagmeule gevind, gebind en sleg geslaan. ’n Skuur by die herehuis brand af. Die barones vertel haar man dat sy verlief is op 'n ander man. Kort nadat die dominee sy dogter in die klas uitgesonder en verneder het, maak sy sy parkiet se hok oop met 'n skêr in die hand; die dominee vind die voël op sy lessenaar, wreed in die vorm van 'n kruis vasgespeld. Die dogter van die opsigter by die baron se landgoed beweer dat sy 'n gewelddadige droom en visie gehad het oor leed wat die vroedvrou se gestremde seun aangedoen sal word. Hierna word die seun aangeval en byna verblind. Hy word gevind tydens 'n nagsoektog. By hom is 'n nota wat Eksodus 20:5 aanhaal. Die opsigter slaan sy seun op 'n gewelddadige wyse omdat hy Sigi se fluit gesteel het.
Die vroedvrou vra die onderwyser of sy dringend 'n fiets by hom kan leen om na die polisie in die dorp toe te gaan, en beweer dat haar seun haar vertel het dat hy weet wie hom aangeval het. Sy en haar seun word nooit weer gesien nie. Intussen het die dokter en sy gesin ook skielik verdwyn en 'n kennisgewing op die deur gelos wat aandui dat sy praktyk toe is. Die onderwyser se groeiende vermoedens lei tot 'n konfrontasie in die dominee se studeerkamer, waar hy voorstel dat die dominee se kinders en studente vooraf kennis van die vreemde gebeurtenisse gehad het, en insinueer dat hulle dit waarskynlik gepleeg het. Die dominee neem hierop aanstoot en sê die onderwyser aan om sy huis te verlaat, en hy dreig ook om die onderwyser by die owerhede aan te meld indien hy sy beskuldigings herhaal.
Die rolprent eindig 'n paar dae na die aanvang van die Eerste Wêreldoorlog, met die laaste toneel wat in die kerk plaasvind op die dag waartydens die verteller se voornemende skoonvader hom besoek. Die dorp bly onrustig, sonder om enige duidelikheid te verkry oor die gewelddadige gebeure. Die verteller word uiteindelik opgeroep vir diensplig, en verlaat Eichwald, en keer nooit weer terug nie.
Rolverdeling
wysig- Christian Friedel as die skoolonderwyser
- Ernst Jacobi as verteller (slegs stem, die onderwyser as 'n veel ouer man)
- Leonie Benesch as Eva, oppasser van die Baron se gesin, vir 'n kort ruk goewernante vir die baron and barones se tweelingbabas
- Ulrich Tukur as die baron
- Ursina Lardi as die barones, Marie-Louise
- Fion Mutert as Sigmund, hul oudste seun
- Michael Kranz as Sigmund se onderwyser
- Burghart Klaußner as die dominee
- Steffi Kühnert as Anna, die dominee se vrou
- Maria-Victoria Dragus as Klara, hul oudste dogter
- Leonard Proxauf as Martin, hul oudste seun
- Levin Henning as Adolf
- Johanna Busse as Margarete
- Thibault Sérié as Gustav
- Josef Bierbichler as the baron se opsigter
- Gabriela Maria Schmeide as Emma, sy vrou
- Janina Fautz as Erna, hul dogter
- Enno Trebs as Georg
- Theo Trebs as Ferdinand
- Rainer Bock as die dokter
- Roxane Duran as Anna, die dokter se dogter
- Susanne Lothar as die vroedvrou en dokter se assistent
- Eddy Grahl as Karli, haar seun
- Branko Samarovski as 'n pagter
- Birgit Minichmayr as Frieda
- Aaron Denkel as Kurti
- Detlev Buck as Eva se vader
Vrystelling
wysig
Die rolprent het sy première op 21 Mei 2009 ontvang as 'n amptelike seleksie by die 62ste Cannes-rolprentfees en het op 25 September 2009 in Oostenryk begin draai.[5] In Duitsland het die rolprent op 17 September in geselekteerde rolprentteaters begin draai, en by alle rolprentteaters op 15 Oktober.[6] Verspreiding in die Verenigde State deur Sony Pictures Classics het op 30 Desember 2009 begin.[7]
Die rolprent het 'n volledige Duitse rolverdeling en ligging, en die produksie is ook in samewerking met 'n Duitse maatskappy gedoen. Baie het derhalwe gevra of die rolprent as 'n Oostenrykse of Duitse vervaardiging beskou moet word. Haneke self, was ongeërgd oor die vraag: "In die Olimpiese Spele gaan die medalje nie na die land nie, maar na die atleet." Die algemene gevoel is dat dit hoofsaaklik 'n Michael Haneke-rolprent is.[8]
Ontvangs
wysigMarkus Keuschnigg van Die Presse het die "nugtere kinematografie" saam met die tempo van die vertelling geloof. Keuschnigg het beskuldigings dat Haneke se filmiese benadering koud en sinies is in die wind geslaan, en die regisseur eerder as kompromisloos en opreg humanisties bestempel.[9] Die Welt se Peter Zander het die film vergelyk met Haneke se vorige werke, Benny's Video en Funny Games, en tot die slotsom gekom dat terwyl die geweld in die vorige rolprente as geveinsd en gekonstrueer voorgekom het, Das weiße Band demonstreer hoe dit 'n werklike deel van die samelewing is. Zander het ook die "perfek gekiesde kinders" toegejuig, wat hy as "die regte sterre van hierdie rolprent" beskou.[10]
Das weiße Band het oor die algemeen positiewe resensies ontvang in Engelstalige publikasies, en 'n punt ontvang van 82/100 op Metacritic.[11] In die New York Post het Kyle Smith die rolprent geprys as "beide eenvoudig en ingewikkeld, ingrypend en eng [...] Haneke se beheer stel hom in staat om 'n statige argitektuur van goddeloosheid te bou".[12]
Kritici soos Claudia Puig van USA Today het die rolprent se kinematografie en vertonings geprys, maar egter die "stadige tempo" en "gebrek [aan] die bevrediging van 'n resolusie of katarsis" gekritiseer."[13] In The New York Times het A. O. Scott die rolprent daarvan beskuldig dat dit "die historiese verskynsel wat dit voorgee om te ondersoek, verdoesel. [...] 'Das weiße Band' is 'n "whodunit" wat 'n filosofies en esteties onbevredigende antwoord bied: almal. Wat ook beteken: niemand."[14]
Verwysings
wysig- ↑ "The White Ribbon (15)". British Board of Film Classification. 1 Oktober 2009. Besoek op 4 September 2012.
- ↑ "BFI ¦ Film & TV Database ¦ Das weiße Band, Eine deutsche Kindergeschichte (2009)". British Film Institute. Londen. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Desember 2012.
- ↑ Austria Presse Agentur (24 Mei 2009 Michael Haneke: Das Spiel mit der Angst Geargiveer 28 Mei 2009 op Wayback Machine" (in Duits.) Kurier. Opgespoor op 24 Mei 2009.
- ↑ "White Ribbon: Interview with Director Michael Haneke". Emaneul Levy Cinema. 20 Augustus 2013. Opgespoor op 20 Augustus 2013.
- ↑ "Festival de Cannes: The White Ribbon". festival-cannes.com. Cannes-rolprentfees. Besoek op 9 Mei 2009.
- ↑ DAS WEISSE BAND - EINE DEUTSCHE KINDERGESCHICHTE Geargiveer 27 Mei 2009 op Wayback Machine (in Duits). X-verleih.de. X Verleih AG. Opgespoor op 11 Desember 2009.
- ↑ McClintock, Pamela (17 Junie 2009) "Sony to unfurl 'Ribbon' at Christmas". Variety. Opgespoor op 22 Junie 2009.
- ↑ Austria Presse Agentur (28 Mei 2009) "Michael Hanekes 'Matura'-Feier" (in Duits). Der Standard. Opgespoor op 30 Mei 2009.
- ↑ Keuschnigg, Markus (21 September 2009). "Nüchterner Humanismus" (in Duits). Die Presse. Opgespoor op 31 Januarie 2010.
- ↑ Zander, Peter (15 Oktober 2009). "Die schmerzhafte Kinderstube der Nazi-Generation" (in Duits). Die Welt. Opgespoor op 31 Januarie 2010.
- ↑ "The White Ribbon Reviews". Metacritic. Besoek op 23 Februarie 2017.
- ↑ Smith, Kyle (30 Desember 2009). "It repels but casts its spell". New York Post. Besoek op 23 Februarie 2017.
- ↑ Puig, Claudia (8 Januarie 2010). "Elegant 'White Ribbon' gets all tied up in monotonous gloom". USA Today.
- ↑ Scott, A. O. (29 Desember 2009). "Wholesome Hamlet's Horror Sends a Jolt to the System". The New York Times. Besoek op 23 Februarie 2017.
Verdere leesstof
wysig- Breger, Claudia. "Cruel Attachments, Tender Counterpoints: Configuring the Collective in Michael Haneke's The White Ribbon". Discourse 38, no. 2 (2016): 142-172.
- Blumenthal-Barby, Martin; "The Surveillant Gaze: Michael Haneke's The White Ribbon". MIT Press, Oktober 2014; (147): 95–116. doi:10.1162/OCTO_a_00168.
- Naqvi, Fatima, The White Ribbon, Camden House German Film Classics, 2020.
- Gondar, Jô. "The white ribbon: Psychoanalysis and fascism". Tempo psicanalitico 50, no. 2 (2018): 201-214.
- Herling, Bradley L. "Haneke avec Foucault: The White Ribbon, Religion, and Violence". Journal of Religion and Film 25, no. 2 (2021): COV4-COV4.
- Kapczynski, Jennifer M. "Raising Cain? The Logic of Breeding in Michael Haneke's" Das weiße Band"". In Colloquia Germanica, vol. 43, no. 3, pp. 153-173. Narr Francke Attempto Verlag GmbH Co. KG, 2010.
- Kuster, Joseph. "Those that Trespass Against Us: Childhood, Violence, and Memory in The White Ribbon". (2016).
- Orr, John, "The White Ribbon in Michael Haneke's Cinema" in The Cinema of Michael Haneke: Europe Utopia, geredigeer deur David Ben McCann, 259-264. Londen: Wallflower Press, 2011.
- Rivas López, Víctor Gerardo. "Towards an Understanding of the Formal Framework of Art Cinema: Haneke's The White Ribbon". Glimpse 14 (2012): 99-102.
- Stewart, Garrett. "Pre-War Trauma: Haneke's The White Ribbon". Film Quarterly 63, no. 4 (2010): 40–47. doi:10.1525/fq.2010.63.4.40.
- Varndell, Daniel. "The enigma of The White Ribbon". New Review of Film and Television Studies 15, no. 1 (2017): 108-120.
- Williams, James S. "Aberrations of Beauty: Violence and Cinematic Resistance in Haneke's The White Ribbon". Film Quarterly 63, no. 4 (2010): 48–55. doi:10.1525/fq.2010.63.4.48.
- Wynter, Kevin. "The Exorbitant Mirror: Violence, Disavowal, and the Logic of Terror in Michael Haneke's Das weiße Band". JCMS: Journal of Cinema and Media Studies 61, no. 1 (2021): 123-139.