Duitse deelname aan die Amerikaanse Onafhanklikheidsoorlog
Die Duitse deelname aan die Amerikaanse Onafhanklikheidsoorlog tussen 1775 en 1783 het oor die hele duur van die konflik gestrek en is deur 'n verskeidenheid politieke en ekonomiese belange bepaal. Die meerderheid persone van Duitse herkoms was gereelde soldate wat aktief aan die kant van die Britse leër by die oorlogshandelinge betrokke was nadat hulle deur hul heersers aan die Britte uitgehuur is. Na hierdie Duitse soldate is deur die Amerikaners algemeen as "Hesse" (Hessians) verwys aangesien die Landgraafskap van Hesse-Kassel die meeste soldate na Noord-Amerika gestuur het.
'n Kleiner deel het in die geledere van die Amerikaanse kontinentale leër vir die onafhanklikheid van die Britse kroon geveg. Die stryders van Duitse herkoms in George Washington se leër was grotendeels setlaars en Amerikaanse patriotte. Sommige van hulle het regstreeks vanuit hulle Duitse state na Noord-Amerika vertrek om die Amerikaanse rebellie teen die Britse kroon te ondersteun. Die bekendste militaris onder hulle was die Pruis Friedrich Wilhelm von Steuben wat die kontinentale leër as inspekteur-generaal met sukses geherorganiseer het.
Britse geallieerdes
wysig
Gedurende die Amerikaanse Onafhanklikheidsoorlog was die huidige Duitsland nog in 'n groot verskeidenheid onafhanklike klein state verdeel wat binne die politieke raamwerk van die Heilige Romeinse Ryk in 'n losse unie verenig was. Sommige Duitse state het ten opsigte van hul buitelandse beleid tradisioneel die Britse kant gekies, veral vanweë die dinastiese verwantskapsbande tussen die Britse koningshuis en die heersers van verskillende Duitse deelstate. So het Britte en Duitsers dikwels gemeenskaplike belange gehad.
Toe die Amerikaanse kolonies in 1775 in opstand teen die Britse kroon gekom het, is met enkele Duitse state ooreenkomste oor die tydelike verhuur van militêre personeel aangegaan. Die inkomste uit hierdie subsidie-verdrae is - in teenstelling met die destydse openbare mening - nie uitsluitlik vir die plaaslike hofhouding aangewend nie, maar ook aan die opknapping van infrastruktuur bestee.
Talle historiese bronne berig dat die verhuurde Duitse soldate meer pligsgetrou en beter gemotiveerd was as hul Britse geallieerdes.[1] Die Duitsers was in die algemeen ook trots daarop dat hulle vir hul heerser op Amerikaanse slagvelde kon veg.[2]
Vanuit die huidige perspektief lyk die motivering van destydse Duitse stryders soms eerder vreemd, soos uit die lirieke van 'n destydse soldatelied uit Hesse-Kassel blyk:
- Juchheissa nach Amerika, Dir Deutschland gute Nacht!
- Ihr Hessen, präsentiert’s Gewehr, Der Landgraf kommt zur Wacht.
- Ade, Herr Landgraf Friederich, Du zahlst uns Schnaps und Bier!
- Schießt Arme man und Bein’ uns ab, So zahlt sie England Dir.
- Ihr lausigen Rebellen ihr, Gebt vor uns Hessen Acht!
- Juchheissa nach Amerika, Dir Deutschland gute Nacht.
Hoe meer die gedagtes van die Verligting aanklank gevind het, hoe meer het die gedwonge werwing en verhuur van soldate gedurende die oorlog kritiek uitgelok. Dié houding is deur die Amerikaners gou as argument in hul eie oorlogspropaganda gebruik.
Verwysings
wysig- ↑ John Ferling: Almost a Miracle. The American Victory in the War of Independence. New York: Oxford University Press 2007, bl. 536
- ↑ Max von Eelking: The German Allied Troops in the North American War of Independence, 1776–1783. Translated from German by J. G. Rosengarten. Albany, NY: Joel Munsell's Sons 1893, bl. 263