Edward Heath

Sir Edward Richard George " Ted " Heath (9 Julie 1916 – 17 Julie 2005) was 'n Britse politikus wat as premier van die Verenigde Koninkryk gedien het van 1970 tot 1974 en leier van die Konserwatiewe Party van 1965 tot 1975 was. Heath het ook 51 jaar lank gedien as parlementslid, van 1950 tot 2001. Buiten die politiek was Heath 'n seiljagvaarder van wêreldgehalte, 'n talentvolle musikant en skrywer.

Heath, gebore as 'n kind van 'n timmerman en 'n diensmeisie, is opgelei aan 'n laerskool en het 'n leier geword in studentepolitiek terwyl hy aan die Universiteit van Oxford studeer het. Hy het tydens die Tweede Wêreldoorlog as offisier in die Royal Artillery gedien. Hy werk 'n ruk in die staatsdiens, maar bedank om vir die parlement te staan, en word tydens die verkiesing van 1950 vir Bexley verkies. Hy word in 1955 deur Anthony Eden bevorder na hoofsweep, en in 1959 word hy deur Harold Macmillan in die kabinet aangestel as Minister van Arbeid. Hy beklee later die rol van Lord Privy Seal en word in 1963 deur Alec Douglas-Home aangestel as die president van die Raad van Handel. Nadat die konserwatiewes tydens die 1964-verkiesing verslaan is, is Heath in 1965 verkies tot leier van die konserwatiewe party en word hy leier van die opposisie. Alhoewel hy die konserwatiewes in die 1966 verkiesing tot 'n groot nederlaag lei, het hy aan die stuur gebly en tydens die verkiesing van 1970 sy party tot 'n onverwagte oorwinning gelei en word hy premier.

Gedurende sy tyd as premier het Heath toesig gehou oor die desimalisering van Britse muntstukke in 1971. In 1972 dra hy by tot die hervorming van die plaaslike regering in die Verenigde Koninkryk, wat die aantal plaaslike owerhede aansienlik verminder het en 'n aantal nuwe metropolitaanse graafskappe geskep, wat tot vandag toe oorbly.

Miskien was Heath se mees prominente prestasie in 1973, toe hy die Verenigde Koninkryk tot lidmaatskap van die Europese gemeenskappe, EG, (wat later die Europese Unie sou word ) lei. Heath was nog altyd 'n sterk voorstander van Britse lidmaatskap van die EG, en nadat hy die beslissende stemming in die Laerhuis wen lei hy die onderhandelinge wat uitloop op die toetreding van die Verenigde Koningkryk tot die EG op 1 Januarie 1973. Volgens sy biograaf John Campbell beskou Heath dit as sy persoonlike "beste uur".

Heath se tyd as premier het saamgeval met die hoogtepunt van die probleme in Noord-Ierland, met sy goedkeuring van inhegtenisname sonder verhoor en die daaropvolgende skorsing van die Stormontparlement en die instelling van direkte Britse bewind. Nie-amptelike gesprekke met afgevaardigdes van die Ierse Republikeinse weermag was onsuksesvol.

Heath het ook probeer om die Britse vakbondwese te hervorm met die Wet op Nywerheidsverhoudinge, en het gehoop om die ekonomie te dereguleer deur 'n oordrag van direkte na indirekte belasting. 'n Mynwerkerstaking aan die begin van 1974 het die regering egter erg skade berokken. In 'n poging om die situasie op te los, beloof Heath 'n verkiesing vir Februarie 1974, in 'n poging om 'n mandaat te kry om die loonvereistes van die mynwerkers in die gesig te staar, maar dit het in plaas daarvan 'n hangende parlement tot gevolg gehad, en die konserwatiewes verloor hul meerderheid. Ondanks die feit dat die Arbeidersparty minder stemme in dié verkiesing kry, het hulle vier ekstra setels verower. As gevolg hiervan bedank Heath op 4 Maart as premier nadat gesprekke met die Liberale Party om 'n koalisieregering te vorm nie geslaagd was nie.

Nadat hy 'n tweede opeenvolgende verkiesing in Oktober 1974 verloor het, dring Heath daarop aan dat hy as leier van die party sou voortgaan, maar in Januarie 1975 kondig Margaret Thatcher aan dat sy Heath se leierskap uitdaag, en op 4 Februarie haal sy hom in die eerste ronde uit. Heath het verkies om as leier te bedank eerder as om die tweede ronde te betwis. Heath keer terug na die parlement se agterbank, waar hy tot 2001 sou bly. In 1975 speel hy 'n groot rol in die referendum oor Britse lidmaatskap van die EG, en beywer hom vir die uiteindelike suksesvolle ja-stem om in die EG te bly. Hy sou later 'n verbitterde kritikus van Thatcher word tydens haar tyd as premier, en praat en skryf teen die beleid van Thatcherisme. Hy sterf in 2005 op die ouderdom van 89 jaar. Hy is een van vier Britse eerste ministers wat nooit getroud is nie..