Wikipedia

Fleetwood Mac

Fleetwood Mac is 'n Brits-Amerikaanse rock-groep wat in 1967 in Londen gestig is deur kitaarspeler en sanger Peter Green.[6] Green het die tromspeler Mick Fleetwood, kitaarspeler en sanger Jeremy Spencer en baskitaarspeler Bob Brunning gewerf, met John McVie wat Brunning vervang 'n paar weke ná hul eerste openbare vertoning. Kitaarspeler en sanger Danny Kirwan het in 1968 by die groep aangesluit. Christine Perfect, wat opgetree het as 'n sessie-musikant sedert die groep hul tweede album geproduseer het, het met McVie getrou en in Julie 1970 as 'n amptelike lid by Fleetwood Mac aangesluit as sangeres en op die klawerbord, twee maande nadat Green die groep verlaat het; sy het bekend geword as Christine McVie.

Fleetwood Mac
Fleetwood Mac in 1977. Van links na regs: Mick Fleetwood, Christine McVie, John McVie, Stevie Nicks en Lindsey Buckingham.
Agtergrondinligting
OorsprongLonden, Engeland
Genres
Jare aktief
Etikette
Webwerffleetwoodmac.com
Lede
Gewese lede

Fleetwood Mac, hoofsaaklik 'n Britse bluesgroep in hul vroeë jare, het 'n Britse nommer een-enkelsnit in 1968 behaal met die instrumentale "Albatross",[7] en het ander Britse toptien-treffers gehad met "Man of the World", "Oh Well" (beide 1969), en "The Green Manalishi (With the Two Prong Crown)" (1970). Ná Green se vertrek het Spencer en Kirwan ook, onderskeidelik in 1971 en 1972, die groep verlaat. Spencer is vervang deur Bob Welch en Kirwan deur Bob Weston en Dave Walker. Teen die einde van 1974 is Weston en Walker afgedank en Welch het verlaat, wat die groep sonder 'n kitaarspeler of manlike sanger gelaat het. Terwyl Fleetwood ateljees in Los Angeles verken het, het hy die Amerikaanse folk-rock-duo Buckingham Nicks gehoor, bestaande uit kitaarspeler en sanger Lindsey Buckingham en sanger Stevie Nicks. In Desember 1974 het hy vir Buckingham gevra om by Fleetwood Mac aan te sluit, met Buckingham wat ingestem het op voorwaarde dat Nicks ook kon aansluit.

Die toevoeging van Buckingham en Nicks het die groep 'n meer pop-rock -klank gegee en hul 1975-album Fleetwood Mac was boaan die Billboard 200-ranglys in die Verenigde State. Die groep se opvolgende album, Rumours (1977), het vier Amerikaanse Top 10-enkelsnitte opgelewer en het vir 31 weke op nommer een op die Billboard 200 gebly. Dit het ook die topposisie in lande regoor die wêreld bereik en die Grammy-toekenning vir Album van die Jaar in 1978 gewen. Rumours het meer as 40 miljoen eksemplare wêreldwyd verkoop, wat dit een van die topverkoper-albums in die geskiedenis maak. Alhoewel elke lid van die groep deur 'n skeiding gegaan het (John en Christine McVie, Buckingham en Nicks, en Fleetwood en sy vrou Jenny Boyd) terwyl hulle die album opgeneem het, het hulle voortgegaan om saam te skryf en op te neem.

Die groepslede het stabiel gebly deur nog drie ateljee-albums, maar teen die laat 1980's het die groep weereens begin disintegreer. Nadat Buckingham in 1987 weg is, is hy vervang deur Billy Burnette en Rick Vito, alhoewel Vito in 1991 saam met Nicks weg is. 'n Eenmalige optrede in 1993, vir die eerste inhuldiging van president Bill Clinton, het die klassieke 1974–1987-groep vir die eerste keer in ses jaar herenig. 'n Volle reünie het vier jaar later plaasgevind, en Fleetwood Mac het hul vierde Amerikaanse nr. 1-album, The Dance (1997), vrygestel, 'n album wat die 20ste herdenking van Rumours en die 30ste herdenking van die groep se stigting vier. Christine McVie het in 1998 vertrek en hulle het voortgegaan as 'n vierstuk en hul mees onlangse ateljee-album, Say You Will, in 2003 vrygestel. Christine McVie het in 2014 weer aangesluit. In 2018 is Buckingham afgedank[8] en vervang deur Mike Campbell, voorheen van Tom Petty and the Heartbreakers, en Neil Finn van Split Enz en Crowded House. Christine McVie is in 2022 dood, wat die groep se toekoms in twyfel getrek het.

Fleetwood Mac het meer as 120 miljoen plate wêreldwyd verkoop, wat hulle een van die wêreld se topverkopergroepe maak. In 1979 is die groep vereer met 'n ster op die Hollywood Walk of Fame. In 1998 is die groep opgeneem in die Rock and Roll Hall of Fame[9] en het die Brit-toekenning vir Uitstaande Bydrae tot Musiek (Outstanding Contribution to Music) ontvang.[10] In 2018 het die groep die MusiCares Persoon van die Jaar -toekenning van The Recording Academy ontvang ter erkenning van hul kunstige prestasie in die musiekbedryf en toewyding aan filantropie.

Geskiedenis

wysig

1967–1970: Vorming en vroeë jare

wysig
 
Peter Green, 18 Maart 1970

Fleetwood Mac is in Julie 1967 in Londen, Engeland, gestig deur Peter Green nadat hy die Britse bluesgroep John Mayall & the Bluesbreakers verlaat het. Green het voorheen kitaarspeler, Eric Clapton, in die Bluesbreakers vervang[11] en het lof ontvang vanaf vele kritici vir sy werk op hul album, A Hard Road. Green was in twee musiekgroepe saam met Mick Fleetwood, Peter B's Looners en die toe Shotgun Express (met 'n jong Rod Stewart as sanger),[12] en het Fleetwood voorgestel as 'n plaasvervanger vir die tromspeler Aynsley Dunbar toe Dunbar die Bluesbreakers verlaat het om by die Jeff Beck Groep aan te sluit.[13] John Mayall het ingestem en Fleetwood het van die Bluesbreakers deel geword.

 
Mick Fleetwood, 18 Maart 1970

Die Bluesbreakers het toe uit Green, Fleetwood, John McVie en Mayall bestaan. Mayall het vir Green gratis opnametyd as geskenk gegee, wat Fleetwood, McVie en Green gebruik het om vyf liedjies op te neem. Die vyfde liedjie was 'n instrumentale baan wat Green vernoem het na die ritme-afdeling, "Fleetwood Mac" ("Mac" is kort vir McVie).

 
Jeremy Spencer, 18 Maart 1970

Kort hierna het Green aan Fleetwood voorgestel dat hulle 'n nuwe band stig. Die paar wou McVie op baskitaar hê en het die groep "Fleetwood Mac" genoem om hom te lok, maar McVie het gekies om sy bestendige inkomste by Mayall te behou eerder as om 'n risiko met 'n nuwe groep te neem. Intussen het Green en Fleetwood saamgespan met "slide-" kitaarspeler Jeremy Spencer en baskitaarspeler Bob Brunning. Brunning was in die groep met die verstandhouding dat hy sou vertrek as McVie instem om aan te sluit. Die groep het sy debuut gemaak op Sondag 13 Augustus 1967 by die Windsor Jazz and Blues Festival (later bekend as die Reading Festival ), wat as "Peter Green's Fleetwood Mac featuring Jeremy Spencer" gereken is. Brunning het net 'n paar optredes saam met Fleetwood Mac gespeel.[14] Binne 'n paar weke na hul eerste vertoning het John McVie ingestem om as permanente baskitaarspeler by die groep aan te sluit.[15][16]

 
John McVie, 18 Maart 1970

Fleetwood Mac se selfgetitelde debuutalbum is in Februarie 1968 deur die Blue Horizon-etiket vrygestel[17] Die liedjie "Long Grey Mare" is vroeër opgeneem met Brunning op baskitaar, terwyl die res van die album saam met McVie opgeneem is. Die album was suksesvol in die VK en het nr. 4, hoewel geen snitte as enkelsnitte vrygestel is nie. Later in die jaar is die enkelsnitte "Black Magic Woman" (later 'n groot treffer toe dit oorgemaak is deur Santana) en "Need Your Love So Bad" vrygestel, wat albei top-veertig in die Verenigde Koninkryk bereik het.[18]

Die groep se tweede ateljee-album, Mr. Wonderful, is in Augustus 1968 vrygestel. Die album is lewendig opgeneem in die ateljee met mikrofoonversterkers en 'n PA-stelsel, eerder as om by die bord ingeprop te word.[19] Die sessies het 'n horingafdeling gehad, sowel as 'n vriend van die groep, Christine Perfect van Chicken Shack, op klawerborde gehad[20]. Later daardie jaar sou Chicken Shack 'n Britse treffer behaal met 'n omslag van die Etta James- klassiekesnit "I'd Rather Go Blind", met Perfect as hoofsanger. Perfect sou ook twee keer as vroulike kunstenaar van die jaar in Engeland aangewys word.

 
Danny Kirwan, 18 Maart 1970

Kort na die vrystelling van Mr. Wonderful, het die 18-jarige kitaarspeler Danny Kirwan by die groep aangesluit, wat Fleetwood Mac 'n vyfstukgroep met drie kitaarspelers gemaak het. Kirwan was in die Suid-Londense blues-trio, Boilerhouse, saam met Trevor Stevens (baskitaar) en Dave Terrey (tromme). Green en Fleetwood het gekyk hoe Boilerhouse in 'n kelder-ketelkamer oefen, en Green was so beïndruk dat hy die groep genooi het om ondersteuningsgleuwe vir Fleetwood Mac te speel. Green wou hê Boilerhouse moes 'n professionele band word, maar Stevens en Terrey was nie bereid om professioneel te word nie, so Green het probeer om 'n ander ritme-afdeling vir Kirwan te vind deur 'n advertensie in Melody Maker te plaas. Daar was meer as 300 aansoeke, maar toe Green en Fleetwood oudisies by die Nag's Head in Battersea (tuiste van die Mike Vernon Blue Horizon Club) gehou het, kon die moeilik-om-te-behaag, Green, niemand goed genoeg vind nie. Fleetwood het Kirwan genooi om by Fleetwood Mac aan te sluit as 'n derde kitaarspeler.[13]

Green was gefrustreerd dat Jeremy Spencer nie bygedra het tot sy liedjies nie. Kirwan, 'n talentvolle, selfopgeleide kitaarspeler, het 'n kenmerkende vibrato en 'n unieke styl gehad wat 'n nuwe dimensie aan die groep se klank gevoeg het. In November 1968, met Kirwan in die musiekgroep, het hulle hul eerste nommer-een-enkelsnit in Europa vrygestel, "Albatross", 'n instrumentale snit met hoofkitaar deur beide Green en Kirwan. Green het later gesê die sukses van “Albatros” was te danke aan Kirwan. "As dit nie vir Danny was nie, sou ek nooit 'n nommer een trefferrekord gehad het nie." In Januarie 1969 het hulle hul eerste versamelalbum English Rose vrygestel, wat die helfte van Mr. Wonderful se liedjies, asook nuwe liedjies van Kirwan, bevat het. Hul volgende en meer suksesvolle versamelalbum The Pious Bird of Good Omen is in Augustus vrygestel en bevat verskeie enkelsnitte, B-kante en snitte wat die groep as rugsteun vir Eddie Boyd opgeneem het.

Op toer in die VSA in Januarie 1969 het die groep Fleetwood Mac in Chicago opgeneem (wat in Desember as 'n dubbelalbum vrygestel is) by die binnekort-te-sluit Chess Records Studio saam met van die blueslegendes van Chicago, insluitend Willie Dixon, Buddy Guy en Otis Spann. Dit was Fleetwood Mac se laaste alleen-blues-opnames, met die groep wat meer na rock beweeg het. Saam met die verandering van styl, het die groep ook deur etiketveranderinge gegaan. Tot op daardie stadium was hulle op die Blue Horizon-etiket, maar met Kirwan in die orkes het die musikale moontlikhede te divers geword vir 'n blues-alleen-etiket. Die groep het by Immediate Records geteken en die enkelsnit "Man of the World" vrygestel, wat nog 'n Britse en Europese treffer geword het. Vir die B-kant het Spencer Fleetwood Mac as "Earl Vince and the Valiants" voorgedra en "Somebody's Gonna Get Their Head Kicked In Tonite" opgeneem, wat die meer raserige rock 'n' roll kant van die groep tipeer. Immediate Records was egter in 'n slegte toestand, so die groep het hard gesoek vir 'n nuwe etiketmaatskappy. Die Beatles wou die groep op Apple Records hê (Mick Fleetwood en George Harrison was swaers), maar die groep se bestuurder , Clifford Davis, het besluit om saam met Warner Bros. Records te gaan (deur Reprise Records, 'n etiket wat deur Frank Sinatra gestig is), die etiket waarby hulle sedertdien gebly het.

Onder die vlerk van Reprise het Fleetwood Mac hul derde ateljee-album, Then Play On, in September 1969 vrygestel. Alhoewel die aanvanklike druk van die Amerikaanse vrystelling van hierdie album dieselfde was as die Britse weergawe, is dit verander om die liedjie " Oh Well " te bevat, wat konsekwent in lewendige optredes verskyn het vanaf die tyd van sy vrystelling tot 1997 en weer vanaf 2009..Then Play On, wat gesien het hoe die groep hul styl verbreed weg van "straight" blues, geskryf deur Kirwan en Green, plus 'n snit elk deur Fleetwood en McVie. Jeremy Spencer het intussen 'n solo-album van 1950's-styl rock 'n' roll liedjies opgeneem, gerugsteun deur die res van die groep, behalwe Green.[21]

Teen 1969 het Green LSD gebruik. Tydens 'n Europese toer teen die einde van daardie jaar het hy 'n slegte "acid trip" by 'n hippie-kommune in München beleef. Clifford Davis, die groep se bestuurder, het hierdie voorval uitgesonder as die deurslaggewende punt in Green se geestelike agteruitgang. Hy het gesê: "Die waarheid oor Peter Green en hoe hy geëindig het hoe hy gedoen het, is baie eenvoudig. Ons het laat in 1969 deur Europa getoer. Toe ons in Duitsland was, het Peter vir my gesê hy is na 'n partytjie genooi. Ek het geweet daar was gaan baie dwelms wees en ek het voorgestel dat hy nie gaan nie, maar hy het in elk geval gegaan en soos ek verstaan van hom: hy het, wat blyk te wees, 'n baie slegte, onsuiwer LSD-dosis geneem het. Hy was nooit weer dieselfde."[22] Die Duitse skrywer en filmmaker Rainer Langhans het in sy outobiografie verklaar dat hy en sy destydse meisie, die model Uschi Obermaier, Green in München ontmoet het en hom na hul Highfisch-Kommune genooi het, waar die drankies met "acid" gesmeer ("spiked") is.[23][24] Langhans en Obermaier was van plan om 'n opelug "Bavarian Woodstock" te reël, waarvoor hulle wou hê dat Jimi Hendrix en The Rolling Stones die hoofoptredes moes wees. Reeds in kontak met Hendrix, het hulle gehoop Green sou hulle help om met The Rolling Stones in aanraking te kom.[23]

Green se laaste ateljee-opname met Fleetwood Mac was "The Green Manalishi (With the Two Prong Crown) " en die B-kant, "World in Harmony". Die snitte is by Warner-Reprise se ateljees in Hollywood opgeneem tydens die groep se derde Amerikaanse toer in April 1970, 'n paar weke voordat Green die groep verlaat het. Dit is die volgende maand as 'n enkelsnit vrygestel en het nommer 10 in die VK gemaak. Voor sy ateljee-opname het die groep die liedjie regstreeks by die Boston Tea Party in Februarie 1970 gespeel. Sommige opnames van die drie Boston Tea Party-optredes (5/6/7 Februarie 1970) is uiteindelik in die 1980's vrygestel as die Live in Boston- album. 'n Meer volledige herbemeesterde drie-volume samestelling van hierdie programme is vrygestel deur Snapper Music in die laat 1990's. "Green Manalishi" is vrygestel namate Green se geestelike stabiliteit verswak het. Hy wou hê die groep moet al hul geld aan liefdadigheid gee, maar die ander lede van die groep het nie saamgestem nie. In 1978 het Judas Priest 'n omslag van "Green Manalishi" opgeneem vir hul Hell Bent for Leather -album, met 'n lewendige weergawe wat die volgende jaar op hul Unleashed in the East- album verskyn het.

In April 1970 het Green besluit om die groep te verlaat na die voltooiing van hul Europese toer.[25] Sy laaste vertoning met Fleetwood Mac was op 20 Mei 1970. Tydens daardie vertoning het die groep verby hul toegelate tyd gegaan en die krag is afgeskakel, hoewel Mick Fleetwood aangehou het om te drom.

Verwysings

wysig
  1. ↑ Fleetwood Mac by AllMusic
  2. ↑ 2,0 2,1 "Fleetwood Mac". Encyclopædia Britannica. (5 January 2015). 
  3. ↑ Smith, Chris (2006). The Greenwood Encyclopedia of Rock History: From Arenas to the Underground, 1974–80. Greenwood Press. pp. 88, 94–95, 215. ISBN 0-313-32937-0.
  4. ↑ Brackett, Nathan; Hoard, Christian (2004). The New Rolling Stone Album Guide (4th uitg.). Fireside. p. 303. ISBN 0-394-72107-1.
  5. ↑ Bennun, David (13 Februarie 2017). "How Fleetwood Mac Invented Goth". The Quietus. Besoek op 20 Februarie 2017.
  6. ↑ "Fleetwood Mac Acceptance Speech at the 1998 Rock & Roll Hall of Fame Induction Ceremony". YouTube.
  7. ↑ "Fleetwood Mac Biography". Rolling Stone. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Julie 2012. Besoek op 28 Augustus 2017.
  8. ↑ "Fleetwood Mac Fires Lindsey Buckingham". Rolling Stone. 9 April 2018. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Junie 2018. Besoek op 10 Junie 2018.
  9. ↑ "Fleetwood Mac Hall of Fame". rockhall.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Junie 2020. Besoek op 6 Maart 2020.
  10. ↑ "History". BRIT Awards. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Februarie 2019. Besoek op 13 Februarie 2019.
  11. ↑ Barry Lazell (1 April 1989). Rock movers & shakers. Billboard Publications, Incorporated. ISBN 978-0-8230-7608-6. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Mei 2015. Besoek op 13 Maart 2016.
  12. ↑ Rod Stewart (22 November 2012). Rod Stewart: Autobiografía. Penguin Random House Grupo Editorial España. pp. 85–. ISBN 978-84-01-34665-1. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Desember 2016. Besoek op 13 Maart 2016.
  13. ↑ 13,0 13,1 Brunning, B. (1998).
  14. ↑ Summer McStravick; John Roos (2001). Blues-rock Explosion. Old Goat Publishing. ISBN 978-0-9701332-7-4. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Desember 2016. Besoek op 13 Maart 2016.
  15. ↑ Andrew Darlington (2001). I was Elvis Presley's Bastard Love-child & Other Stories of Rock'n'roll Excess. Critical Vision. pp. 67–. ISBN 978-1-900486-17-0. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Desember 2016. Besoek op 13 Maart 2016.
  16. ↑ Holger Petersen (30 September 2011). Talking Music. Insomniac Press. pp. 93–. ISBN 978-1-55483-058-9. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Desember 2016. Besoek op 13 Maart 2016.
  17. ↑ Billboard. 24 Mei 1969. pp. 4–. ISSN 0006-2510. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Desember 2016. Besoek op 13 Maart 2016.
  18. ↑ . LCCN live. {{cite book}}: |access-date= requires |url= (hulp); |archive-url= requires |url= (hulp); Check |lccn= value (hulp); Ontbrekende of leë |title= (hulp)
  19. ↑ . LCCN live. {{cite book}}: |access-date= requires |url= (hulp); |archive-url= requires |url= (hulp); Check |lccn= value (hulp); Ontbrekende of leë |title= (hulp)
  20. ↑ . LCCN live. {{cite book}}: |access-date= requires |url= (hulp); |archive-url= requires |url= (hulp); Check |lccn= value (hulp); Ontbrekende of leë |title= (hulp)
  21. ↑ "Jeremy Spencer – Songs, Reviews, Credits". AllMusic (in Engels (VSA)). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 Oktober 2019. Besoek op 6 Oktober 2019.
  22. ↑ Brunning, B. (1998).
  23. ↑ 23,0 23,1 "Fellowship for Intentional Community/High-Fish Commune". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Junie 2018. Besoek op 17 Augustus 2018.
  24. ↑ "Peter Green - The Munich LSD Party Incident". YouTube. Besoek op 17 September 2022.
  25. ↑ "Peter Green Biography". Fmlegacy.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 April 2009. Besoek op 30 Desember 2011.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Fleetwood_Mac&oldid=2667546"