Iasos
Iasos of Iassos (Grieks Ἰασσός), ook in Latyns Iasus of Iassus, was 'n Griekse stad in antieke Karië geleë op die Golf van Iasos (nou bekend as die Golf van Güllük), teenoor die moderne dorp van Güllük, Turkye. Dit was oorspronklik op 'n eiland, maar is nou met die vasteland verbind. Dit is in die Milas-distrik Muğla, Turkye, naby die Alevi-dorpie by Kıyıkışlacık, ongeveer 31 km vanaf die sentrum van Milas .
| Iasos |
Geskiedenis
wysig
Antieke historici beskou Iasos as 'n koloniale basis van Argos, [1] maar argeologie toon 'n veel langer geskiedenis. Volgens die antieke berigte het die Argive-koloniste ernstige verliese gely in 'n oorlog met die inheemse Kariërs, en hulle het die seun van Neleus, wat voorheen Miletus gestig het, genooi om tot hul hulp te kom. Die dorp blyk by die geleentheid bykomende setlaars te ontvang. [2] Die stad, wat blykbaar die hele eilandjie beset het, het slegs tien stadia in omtrek gehad; maar dit het nietemin groot rykdom verkry [3] uit sy visserye en handel in vis. [4] Iasos was lid van die Deliese Bond en was betrokke by die Peloponnesiese oorlog (431–404 vC). Na die Sisiliaanse ekspedisie van die Atheners, is Iasos deur die Spartane en hul bondgenote aangeval; dit is destyds beheer deur Amorges, 'n Persiese stamhoof, wat in opstand gekom het teen Darius II. Die stad is geneem deur die Spartane, wat Amorges gevang en hom oorgelewer aan Tissaphernes. By die geleentheid is die stad self geplunder. Dit het in die vierde eeu deel van die Hecatomnid-satrapie geword en is deur Alexander verower. Ons vind dit later beleër deur Philip V, die koning van Masedonië, wat egter deur die Romeine gedwing is om dit weer in Ptolemeus V van Egipte te herstel. [5] Die berge in die omgewing van Iasus het 'n pragtige soort marmer, van 'n bloedrooi en lewendige wit kleur, voorsien wat deur die ou mense vir sierdoeleindes gebruik is. [6] Naby die stad was 'n heiligdom van Hestia, met 'n standbeeld van die godin, wat, hoewel hulle in die ope lug staan, glo nooit deur die reën geraak sou word nie. [7] Dieselfde verhaal word deur Strabo verwant aan 'n tempel van Artemis in dieselfde woonbuurt. Iasus, as 'n gevierde visvang plek, is verwys na deur Athenaeus. [8] Die plek bestaan nog steeds onder die naam Askem of Asýn Kalessi. Chandler (Reise in As. Min. P. 226) vertel dat die eiland waarop die stad gebou is nou verenig is met die vasteland deur 'n klein landengte. 'N Gedeelte van die stadsmure bestaan steeds en het 'n reëlmatige, soliede en aantreklike struktuur. Aan die kant van die rots bly 'n teater met baie rye sitplekke oor, en daar is verskeie inskripsies en muntstukke daar gevind.
Dit blyk te wees in die steek gelaat in oor die 15-16de eeu, in die Ottomaanse tydperk, wanneer 'n klein dorpie is gestig in die buurt met die naam Asin Kale of Asin Kurin, in die sanjak van Menteşe binne die vilayet van İzmir .
Argeologie
wysigIn 1835 het die Franse argeoloog Charles Texier 'n voorlopige ondersoek gedoen. 'N Aantal antieke Griekse inskripsies is van die werf verwyder wat later deur die Hertog van St Albans aan die Britse Museum geskenk is. [9] Sedertdien is Iasos en die nekropolis gereeld onder wetenskaplike opgrawings namens die Italian School of Archaeology in Athene deur Doro Levi (1960–1972), Clelia Laviosa (1972–1984) en Fede Berti (1984–2011). Van 2011 tot 2013 was die direkteur van Iasos-opgrawings Marcello Spanu.
Die terrein van Iasos is sedert die vroeë bronstydperk deurlopend gevestig. In die vroeë tyd is Iasos beïnvloed deur die kultuur van die Kuklade- eilande.
Gedurende die 1970's, argeologiese opgrawings by Iasus het onthul Myceens geboue (met twee "Minoïese " vlakke onder hulle).
Ander argeologiese vondste dek Geometriese, Hellenistiese en Romeinse tydperke deur die Bisantynse periode.
Uitsonderlike oorblyfsels in Iasos sluit 'n stoa van Artemis stoa en Romeinse villas in.
Verwysings
wysig- ↑ Thucydides VIII:28, Polybius XVI:12, XVII:2, Livy XXIII:30
- ↑ Polybius. Historiae, xvi. 12.
- ↑ Thucydides. History of the Peloponnesian War, viii. 28.
- ↑ Strabo. Geographia, xiv.
- ↑ Polybius. Historiae, xvii. 2; Livy. Ab Urbe condita, xxxii. 33; Ptolemy. Geographia, v. 2; Pliny. Naturalis Historia, v. 29.
- ↑ Paul the Silentiary. Description of Hagia Sophia, ii. 213.
- ↑ Livy. The History of Rome, [1].
- ↑ Athenaeus. Deipnosophistae, iii., xiii.
- ↑ British Museum Collection