Idealisme in internasionale betrekkinge

Idealisme in die konteks van buitelandse beleid is van mening dat 'n nasiestaat sy interne politieke filosofie die doel van sy optrede en retoriek in internasionale aangeleenthede moet maak. 'n Idealis kan byvoorbeeld glo dat die beëindiging van armoede by die huis gepaard moet gaan met die aanpak van armoede in die buiteland. Beide binne en buite die Verenigde State word die Amerikaanse president Woodrow Wilson algemeen beskou as 'n vroeë voorstander van idealisme en kodifiseerder van die praktiese betekenis daarvan; spesifieke aksies wat aangehaal word, sluit in die uitreiking van die beroemde "Veertien Punte".

Wilson se idealisme was 'n voorloper van liberale internasionale verhoudinge-teorie, die spesifieke stel standpunte wat na die Tweede Wêreldoorlog onder die sogenaamde "institusiebouers" na vore gekom het. Organisasies wat as 'n direkte gevolg van die oorlog se uitslag ontstaan het, sluit onder andere die Internasionale Monetêre Fonds (IMF) en die Verenigde Nasies (VN) in. Gegewe die groot rol van die VSA in die opstel en instandhouding van sulke instellings, sluit verwante leerstellings die idee van Amerikaanse uitsonderlikheid en die gevoel van 'n Pax Americana in, alhoewel die buitelandse beleid van die Verenigde State baie verskil het gebaseer op die amptenare in beheer van die land.

In die breër, filosofiese sin kan hierdie internasionaal ingestelde standpunt beskou word as 'n uitbreiding van die morele idealisme wat deur verskillende denkers tydens en na die "Eeu van Verligting" voorgestaan is. Daardie spesifieke era het verskeie prominente individue behels wat 'n algemene gevoel van welwillendheid en regering bevorder, gebaseer op sterk persoonlike karakter, met internasionale konflik wat teen die beginsels van rede gekritiseer is.

Meer in die algemeen het akademikus Michael W. Doyle idealisme beskryf as gebaseer op die oortuiging dat op ander nasies se gestelde positiewe bedoelings staatgemaak kan word, terwyl realisme beweer dat genoemde bedoelings op die lange duur onderhewig is aan die veiligheidsdilemma wat deur denker John H beskryf word deur Herz. Alhoewel realisme in die konteks van buitelandse sake tradisioneel gesien word as die teenoorgestelde van idealisme, het talle geleerdes en individuele leiers in beheer van verskillende nasies probeer om die twee denkrigtings te sintetiseer.

Akademikus Hedley Bull het geskryf:

"By die 'idealiste' het ons skrywers soos Sir Alfred Zimmern, S. H. Bailey, Philip Noel-Baker en David Mitrany in die Verenigde Koninkryk en James T. Shotwell, Pitman Potter en Parker T. Moon in die Verenigde State in gedagte. . ... Die kenmerkende kenmerk van hierdie skrywers was hul geloof in vooruitgang: die oortuiging, in die besonder, dat die stelsel van internasionale betrekkinge wat aanleiding gegee het tot die Eerste Wêreldoorlog in staat was om omskep te word in 'n fundamenteel meer vreedsame en regverdige wêreldorde ; dat onder die impak van die ontwaking van demokrasie, die groei van 'die internasionale verstand', die ontwikkeling van die Volkebond, die goeie werke van mense van vrede of die verligting wat deur hul eie leer versprei is, dit in werklikheid getransformeer is; en dat hulle verantwoordelikheid as studente van internasionale betrekkinge was om hierdie opmars van vooruitgang by te staan om die onkunde, die vooroordele, die slegte wil en die sinistere belange wat in die pad gestaan het, te oorkom."