Iljoesjin Il-62

Die Iljoesjin Il-62 (Russies: Ильюшин Ил-62) is die Sowjetunie se eerste langafstand-passasiervliegtuig wat met stralerenjins toegerus en as opvolger van die Toepolef Tu-114 en die turboskroef-vliegtuig Il-18 ontwikkel is. Dit is ontwerp as 'n smalrompvliegtuig vir 'n maksimale reikwydte van 10 000 km, 'n kruissnelheid van 900 km/h en sitplekke vir 195 passasiers. Destyds was dit die grootste passasierstraler ter wêreld. Vergelykbare westerse langafstand-passasierstralers, wat in die laat 1950's en 1960's ontwikkel is, is die Amerikaanse Boeing 707 (in 1958 in bedryf gestel) en Douglas DC-8 (1959) asook die Britse Vickers VC10 (1964).

Iljoesjin Il-62
'n Il-62-passasiersvliegtuig
Tipe	Passasiersvliegtuig
Vervaardiger	KAPO
Nooiensvlug	3 Januarie 1963
Vrygestel	10 Maart 1967
Hoofgebruiker	Aeroflot
Vervaardig	1963 tot 1995
Aantal gebou	292, waarvan 5 prototipes 94 Il-62 193 Il-62M
Programkoste	-
Eenheidskoste	-

Sy nooiensvlug het in Januarie 1963 plaasgevind, en op 10 Maart 1967 is die eerste Il-62 deur die Sowjet-Russiese lugredery Aeroflot in bedryf gestel. 'n Nuwe variant met sterker enjins en laer brandstofverbruik is in 1971 as Il-62M ingevoer. Die vervaardiging van Il-62-stralers deur die Russiese Kazan Aircraft Production Association (KAPO) is eers in 1995 gestaak. Altesaam 292 vliegtuie is gebou waarvan 'n handjievol nog in bedryf is.

Die Il-62 en Il-62M het enjins met 'n betreklik hoë keroseenverbruik volgens moderne standaarde wat ook bogemiddelde geraas maak. Derhalwe word hulle vir gereelde vlugte op lughawens in die Europese Unie nie meer toegelaat nie.

Noodlottige ongelukke

Interflug DM-SEA

Sestig van die passasiers in die verongelukte Il-62 se romp was onherkenbaar verbrand en is in 'n massagraf in Wildau ter ruste gelê

In April 1970 het die Oos-Duitse lugredery Interflug sy eerste Il-62 in bedryf gestel. Twee jaar later, op 14 Augustus 1972, het hierdie Il-62-passasiersvliegtuig van Interflug met 148 passasiers en agt bemanningslede aan boord tydens 'n nie-geskeduleerde vakansievlug op pad na Boergas in Bulgarye naby Königs Wusterhausen suid van Berlyn verongeluk. Sonder dat die bemanning dit kon raaksien (daar was geen vensters of brandalarmstelsels in die vragruimte nie), het daar tydens die vlug 'n brand in die vliegtuig se agterstewe uitgebreek waardeur die Il-62 se stuurinrigting vernietig is. Die bemanning het 'n vergeefse poging aangewend om na die Il-62 se tegniese basis, die lughawe in Berlyn-Schönefeld, terug te keer, maar nog voordat dit 'n noodlanding kon maak het die straler sy stabiliteit volledig kwytgeraak en was uiteindelik nie meer hanteerbaar nie.

Die vlieënier, kommandant Heinz Pfaff, het in sy laaste oomblikke daarin geslaag om die vliegtuig nog eens te versnel - anders sou dit moontlik regstreeks oor die besige treinstasie van Königs Wusterhausen neergestort het. Enkele meter agter die stasie het die romp in 'n bosgebied beland en ontplof. Alle passasiers en bemanningslede is in die grootste vliegtuigongeluk ooit op Duitse staatsgebied (en destyds ook die tweede ergste in die geskiedenis van die internasionale lugvaart) dood. Die agterstewe, stuurkajuit en kombuisgedeelte, waarin die bemanning dood aangetref is, het nog in die lug van die romp weggebreek en op 'n veld beland. Hulle is nie deur die ontploffing van die enjins op die grond geraak nie.

'n Il-62M van die Russiese Lugmag. 'n Opvallende kenmerk van die Il-62 is die vier Soloviev-D-30KU-enjins wat agter aangebring is

Die passasierskajuit van 'n Il-62M

In die DDR het destyds gerugte die rondte gedoen waarvolgens die Interflug Il-62 deur sy eie brandstofwolk gevlieg en ontplof het; hulle is deur westerse media propagandisties uitgebuit. So het die Wes-Duitse nuustydskrif Der Spiegel die storie van 'n windstilte en ontploffing in 'n keroseenwolk in 'n artikel versprei en sodoende die skuld en blaam op die Interflug-bemanning probeer pak.

'n Ondersoek deur Interflug-deskundiges het konstruksiefoute aangetoon, maar die bevindinge is deur die Russiese vervaardiger in twyfel getrek en die bemanning verwyt. Daarnaas is 'n terreuraanval as moontlike oorsaak aangevoer. Nogtans is wysigings aan die vliegtuigontwerp aangebring. DDR-media het oor 'n brand in die agterstewe berig en beklemtoon dat die bemanning in hul omstandighede korrek gereageer het. Dit was warm lug en gebrekkige isolering wat 'n kortsluiting en elektriese ligboë in die vragruimte veroorsaak het. Houers met etileenglikool (wat as ontysingsvloeistof gebruik is) het nog in die lug ontplof - iets wat later valslik as ontploffing in 'n keroseenwolk beskryf is.

Uiteindelik is die ware oorsaak, foutiewe konstruksie en onderhoud deur die Sowjet-Russiese vervaardiger KAPO, met goedkeuring van staatshoof en partyleier Erich Honecker doodgeswyg om nie die goeie betrekkinge met die Sowjetunie te versuur nie. Eers ná die politieke omwenteling van 1989 kon media besonderhede oor die ongeluk publiseer. So het die Oos-Duitse brandweer nie oor die nodige voertuie en verkoelingsgeriewe vir die sterflike oorskot van passasiers en bemanningslede beskik nie. Ook is van die passasiers se besittings op die ongeluktoneel deur onbekendes gesteel.

Interflug was genoodsaak om die verongelukte straler deur 'n nuwe Il-62 te vervang waarvoor 13 miljoen mark betaal moes word.

Interflug DDR-SEW

Op 17 Junie 1989 het 'n Interflug-Iljoesjin 62M met die amptelike registrasiekenteken DDR-SEW op 'n aanloopbaan van die lughawe Berlyn-Schönefeld verongeluk. 21 van altesaam 113 passasiers aan boord is in die voorval, wat deur 'n tegniese probleem met die hoogteroer en die foutiewe reaksie van 'n vlugingenieur aan boord veroorsaak is, dood.

Eksterne skakels

Ooggetuieverslae Interflug DM-SEA

• Märkische Allgemeine Online, 16 Augustus 2017: Die Tragödie von Königs Wusterhausen

Fotogalery

• Noodlottige Interflug-ongelukke: DM-SEA

Media

• YouTube.com: Vergessene Katastrophen - Der Todesflug der Il-62. MDR-dokumentêr van 1998