Isomalt
| Hierdie artikel is 'n weesbladsy. Dit is nie geskakel of in ander bladsye ingesluit nie. Help Wikipedia deur na moontlike teks te soek en 'n skakel hierheen te plaas. |
Isomalt is 'n suikerplaasvervanger, 'n tipe suikeralkohol wat hoofsaaklik gebruik word omdat sy fisiese eienskappe soorgelyk is aan die van suiker. Dit het min of geen invloed op bloedsuiker nie, en stimuleer ook nie die vrystelling van insulien nie.[1] Dit bevorder nie tandbederf nie. Isomalt lewer 2 kcal/g energie as dit verteer word, die helfte soveel as normale koolhidrate soos suiker.[2] Maar, soos die meeste suikeralkohole, kan dit die gastriese effekte hê, insluitend winderigheid en diarree, wanneer dit in groot hoeveelhede ingeneem word (meer as ongeveer 20-30 g per dag). Isomalt word nie volledig geabsorbeer in die dunderm nie, en poliole wat in die dikderm aankom kan weens die osmotiese effek diarree veroorsaak,[3] en stimuleer ook die intestinale flora, wat winderigheid veroorsaak. Soos by ander dieetvesel, kan gereelde gebruik tot desensitisering lei, wat die risiko van intestinale uitwerkings verminder. Isomalt kan gemeng word met 'n hoë-intensiteit versoeter soos sukralose om 'n mengsel te lewer wat ongeveer so soet soos suiker is.
Isomalt is 'n ekwimolêre mengsel van twee disakkariede wat diastereomere van mekaar is, en wat elk bestaan uit twee suikers: die een bestaan uit glukose en mannitol (α-D-glukopiranosido-1,6-mannitol) en die ander uit glukose en sorbitol (α-D-glukopiranosido-1,6-sorbitol). Volledige hidrolise van isomalt lewer dus glukose (50%), sorbitol (25%), en mannitol (25%).[4] Dit is 'n reuklose, wit, kristallyne stof wat ongeveer 5% kristalwater bevat. Isomalt het 'n minimale afkoelingseffek in die mond (positiewe oplossingswarmte[5]), laer as baie ander suikeralkohole soos xylitol en erythritol.
Isomalt word in 'n twee-stadium proses vervaardig waar sukrose eers omgeskep word in isomaltulose, 'n reduserende disakkaried (6-O-α-D-glukopiranosido-D-fruktose). Die isomaltulose word dan gehidrogeneer op 'n Raney nikkelkatalisator. Die finale produk – isomalt – is 'n ekwimolêre mengsel van 6-O-α-D-glukopiranosido-D-sorbitol (1,6-GPS) en 1-O-α-D-glukopiranosido-D-mannitol-dihidraat (1,1-GPM-dihidraat).
Isomalt is sedert 1990 goedgekeur vir gebruik in die Verenigde State. Dit word ook in voedsel toegelaat in Australië, Nieu-Seeland, Kanada, Meksiko, Iran, die Europese Unie, en ander lande.
Isomalt word wyd gebruik in die produksie van suikervrye lekkergoed, veral harde lekkergoed, want dit kristalliseer baie stadiger as die standaard kombinasie van sukrose en koring stroop. Dit word om dieselfde rede in suiker beeldhouwerk gebruik.[6]
Verwysings wysig
- ↑ "604. Isomalt (WHO Food Additives Series 20)". www.inchem.org (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 September 2019. Besoek op 28 September 2017.
- ↑ Position of The American Dietetic Association (use of nutritive and nonnutritive sweeteners). J Am Diet Assoc. 1998;98:580–587.
- ↑ Grenby, Trevor H. (6 Desember 2012). Advances in Sweeteners (in Engels). Springer Science & Business Media. ISBN 9781461312291.
- ↑ Joint Expert Committee on Food Additives (JECFA). "Isomalt" (in Engels). International Programme on Chemical Safety (IPCS). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 September 2019. Besoek op 15 Desember 2012.
- ↑ Wohlfarth, Christian. CRC Handbook of Enthalpy Data of Polymer-Solvent Systems. CRC Press, 2006. Google Books result: ISBN 0-8493-9361-2
- ↑ The Oxford Companion to Sugar and Sweets (in Engels). Oxford University Press. 1 April 2015. ISBN 9780199313624.