Jacopo Bellini

Jacopo Bellini (gebore c. 1400, Venesië; sterf c. 1470, Venesië) was ‘n skilder wat die beginsels van die vroeë Florentynse Renaissance kuns aan Venesië bekendgestel het. Hy was opgelei onder die Umbriese kunstenaar, Gentile da Fabriano, en in 1423 het hy sy meester na Florence begelei. Daar het die vooruitgang wat gemaak was in getrouheid aan die natuur en die bemeestering van klassieke grasie, deur meesters soos Donatello, Ghiberti, Masaccio en Paolo Uccello, verdere inspirasie aan Jacopo gegee.

Teen 1429 het Jacopo homself in Venesië gevestig as die stad se belangrikste skilder. Die gebruikmaking van goue pigment in werke soos sy “Madonna” (c. 1438; Accademia, Venesië) toon dat Jacopo elemente behou het wat afkomstig was van Bisantynse kuns, terwyl die Kind se ryk kleed en die gepatroonde agtergrond van engele sy voortgesette belangstelling in die hoër dekoratiewe styl waarin hy opgelei was - wat op konvensionele wyse na verwys word as Internasionale Goties - getoon het.

Die modellering van die figure, die selfversekerde voorstelling van die voue van die gewaad, en die akkurate perspektief, toon ‘n uitstekende begrip van die progressiewe kuns van 15de-eeuse Florence. In die lewensgrootte “Kruisiging” (Museo di Castelvecchio, Verona) voldoen die yl en somber toneel streng aan die Florentynse Renaissance styl van Masaccio, en repudieer dit die ryk kleure en hoflike grasie van Bellini se vroeëre bekende werke.

Meer belangrik as Bellini se skilderye is egter sy twee boeke van tekeninge (c. 1450). Die Louvre in Parys en die Britse Museum in Londen besit elk een van hierdie sketsboeke. Die tekeninge bevat ‘n groot variëteit tonele, en kunstenaars het dit tot diep in die 16de eeu as modelle vir komposisie gebruik. In tekeninge soos die “Nativity,” die “Flagellation,” en “St. John the Baptist Preaching,” het Jacopo ge-eksperimenteer met linieêre perspektief en was hy van die eerstes om figure te maak wat in spasie verklein is, met die gebruikmaking van reëls van perspektief wat vroeër net toegepas is tot uitbeeldings van argitektuur. Die “Kruisiging” (Britse Museum, Londen) is een van Jacopo se mees gewaagde komposisionele eksperimente. Moontlik vir die heel eerste keer in kuns, word die drie kruise gesien teen ‘n hoek, in stede van, van voor af, soos die gewoonte was. Die soldate se rûe is gedraai na die kyker, wat ‘n spontaneïteit en onmiddellikheid verleen aan die werk wat skaar was in Italiaanse kuns van die tyd. Jacopo se beduidende invloed op Venesiaanse kuns was verhoog deur die werk van sy seuns Gentile en Giovanni, en veral sy skoonseun, Andrea Mantegna, wat almal prominente skilders in die omgewing van Venesië was.