John William Strutt, 3de Baron van Rayleigh

John William Strutt, 3de Baron van Rayleigh, OM PC FRS (/ˈreɪli/; 12 November 1842 – 30 Junie 1919) was 'n Engelse wiskundige en fisikus wat uitgebreide bydraes tot die wetenskap gemaak het. Hy het sy hele akademiese loopbaan aan die Universiteit van Cambridge deurgebring. Onder vele eerbewyse het hy die 1904 Nobelprys vir Fisika ontvang "vir sy ondersoeke na die digthede van die belangrikste gasse en vir sy ontdekking van argon in verband met hierdie studies." Hy het gedien as president van die Royal Society van 1905 tot 1908 en as kanselier van die Universiteit van Cambridge van 1908 tot 1919.

John William Strutt, 3de Baron van Rayleigh

Rayleigh het die eerste teoretiese verhandeling verskaf van die elastiese verstrooiing van lig deur deeltjies wat baie kleiner is as die lig se golflengte, 'n verskynsel wat nou bekend staan as "Rayleigh-verstrooiing", wat veral verduidelik hoekom die lug blou is. Hy het dwarsoppervlakgolwe in vaste stowwe bestudeer en beskryf, nou bekend as "Rayleigh-golwe". Hy het grootliks bygedra tot vloeidinamika, met konsepte soos die Rayleigh-getal ('n dimensielose getal wat met natuurlike konveksie geassosieer word), Rayleigh-vloei, die Rayleigh-Taylor-onstabiliteit en Rayleigh se maatstaf vir die stabiliteit van Taylor-Couette-vloei. Hy het ook die sirkulasieteorie van aërodinamiese opheffing geformuleer. In optika het Rayleigh 'n bekende maatstaf vir hoekresolusie voorgestel. Sy afleiding van die Rayleigh–Jeans-wet vir klassieke swartliggaambestraling het later 'n belangrike rol gespeel in die geboorte van kwantummeganika (sien ultravioletkatastrofe). Rayleigh se handboek The Theory of Sound (1877) word vandag nog deur akoestici en ingenieurs gebruik. Hy het die Rayleigh-toets vir sirkelvormige nie-uniformiteit bekendgestel, waarvan die Rayleigh-intrige visualiseer.