Kenmerk-alfabet
’n Kenmerk-alfabet is ’n skryfstelsel waarin simbole nie foneme voorstel nie, maar spraakklanke of onderskeidende kenmerke van foneme. So is ’n bry-/r/ en gewone /r/ variante/kenmerke van dieselfde foneem en in ’n kenmerk-alfabet sal daar aparte letters vir hulle wees omdat hulle verskillend uitgespreek word. Die term "kenmerk-alfabet" is deur die taalkundige Geoffrey Sampson voorgestel om die Hangoel-stelsel (vir Koreaans)[1] en Pitman-snelskrif[2] te beskryf.
Ander alfabette kan ook beperkte kenmerk-elemente hê. Baie tale wat die Latynse alfabet gebruik, maak gebruik van bykomende letters met leestekens wat soms as aparte letters beskou word. Die Poolse alfabet dui byvoorbeeld ’n palatale uitspraak van sekere konsonante met ’n akuut aan. Die Turkse alfabet gebruik ’n kol of twee bo ’n klinker om aan te dui dit is ’n voorklinker. Die Internasionale Fonetiese Alfabet (IFA) het ook kenmerk-elemente, byvoorbeeld die hakies en stertjies wat kenmerkend is van implosiewe, ɓ ɗ ʄ ɠ ʛ, en retroflekse konsonante, ʈ ɖ ʂ ʐ ɳ ɻ ɽ ɭ.
Verwysings wysig
Bronne wysig
- Sampson, Geoffrey (1990). Writing Systems. Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-1756-4.
- Martin, Joe (2000). A Linguistic Comparison: Two Notation Systems for Signed Languages. B.A. Thesis. Western Washington University.
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
