Kinechromatiese kuns

Kinechromatiese kuns is 'n vorm van kuns waarin die beeld, veral met verwysing na die kleur wat die kyker waarneem, verander as gevolg van een of ander vorm van beweging.

Die term 'kinechromaties' is in 1951 deur Mario Pedrosa geskep in 'n artikel in Tribuna da Imprensa om te verwys na die werk van die Brasiliaanse kunstenaar, Abraham Palatnik. Palatnik het aanvanklik elektromeganiese toestelle geskep, gebaseered op die kaleidoskopiese beginsel, wat 'n voortdurende veranderende patroon van gekleurde lig op 'n skerm projekteer. Latere toestelle het die gekleurde bewegende dele van die masjinerie blootgestel. In alle gevalle is die vorm en kleur wat waargeneem is, deur die toestelle vir 'n stilstaande waarnemer verander. Frank Popper, die vooraanstaande kunshistorikus, onder andere, het kommentaar gelewer op Palatnik se "gloeiende mobiele" en hul estetiese bewegings.

Meer onlangs word die term toegepas op die werk van Ian Nunn, 'n Kanadese rekenaarwetenskaplike en -kunstenaar wat uitgebreide werk gedoen het om interferensiepigmente en -films op tweedimensionele skilderoppervlakke aan te wend. Hierdie spesialeeffekpigmente, soos ChromaFlair, vertoon sterk rigtinggewende spektrale weerkaatsing en kleurverskuiwing met die ooghoek. In Nunn se werk beweeg die kyker terwyl die skildery stilstaan. Elemente op die foto verander van kleur, verskyn en verdwyn namate die kykhoek en die beligtinghoek verander.