Liriek
Liriek (Grieks λύρα (lura), wat "lier" beteken) is volgens die letterkunde die versamelnaam vir tekste, meestal poësie, waarin daar spontaan uiting gegee word aan 'n subjektiewe persoonlike gevoelservaring deur dikwels gebruik te maak van 'n musikale of ritmiese ondertoon. Dit word onderskei van drama en epiek in dat daar in suiwer liriek slegs 'n ongeïdentifiseerde spreker of verteller aan die woord is en geen karakters of gebeure nie. Tipiese vorme hiervan is die sonnet, ode, ditirambe, himne, elegie en epigram.[1]
Aristoteles, in sy Poëtika 1447a, vermeld liriese digkuns (kitharistike uitgevoer saam met die cithara, 'n tipe "lier") saam met drama, epiek, dans, skilderkuns en ander vorme van mimesis. Die liriese gedig wat terugdateer na die Romantiese era, besit sommige tematiese voorgangers in die Oud-Griekse en Romaanse vers, maar die antieke definisie is gegrond op metriese kriteria, en is in argaïese en klassieke Griekse kultuur voorveronderstel as lewendige optredes vergesel van snaarinstrument.
Een van die eerste liriese digters was Sappho en van die belangrikste genres onder die liriek is die sonnet. 'n Groot deel van die negentiende en twintigste-eeuse poësie behoort ook tot die liriek.[2]
