Lockheed L-1011 TriStar
Die Lockheed L-1011 TriStar, algemeen na verwys as die L-1011 (uitgespreek "L-ten-eleven") of TriStar, is 'n medium-tot-langafstand, wyeromp-driestralervliegtuig. Dit was die derde wyerompvliegtuig om kommersiële bedrywighede te betree, ná die Boeing 747 en die McDonnell Douglas DC-10. Die vliegtuig het sitplek vir tot 400 passasiers en 'n reikafstand van meer as 7 410 km (4 000 seemyl). Sy driestraleruitleg plaas een Rolls-Royce RB211 enjin onder elke vlerk, met 'n derde, in die middel gemonteerde RB211 enjin met 'n S-buis-luginlaat tussen die stert en die boonste romp. Die vliegtuig het 'n outolandingsvermoë, 'n outomatiese neerdaalbeheerstelsel, en beskik op die onderste dek oor 'n kombuis en sitkamerfasiliteite.
| L-1011 TriStar | |
|---|---|
 | |
| TAP Air Portugal L-1011-500 CS-TEF styg op van Lissabon Portela Lughawe in 1988 | |
| Tipe | Wyeromp-stralervliegtuig |
| Vervaardiger | Lockheed Corporation |
| Nooiensvlug | 16 November 1970 |
| Vrygestel | 26 April 1972 met Eastern Air Lines |
| Status | Een in diens as Stargazer |
| Hoofgebruikers | British Airways (histories) Trans World Airlines (histories) Delta Air Lines (histories) |
| Vervaardig | 1968–1984 |
| Aantal gebou | 250 |
| Weergawes | Lockheed TriStar (RAF) Stargazer van Orbital Sciences |
Die L-1011 TriStar is vervaardig in twee romplengtes. Die oorspronklike L-1011-1 se nooiensvlug was in November 1970, en is in diens geneem deur Eastern Air Lines in 1972. Die verkorte, langreikafstand L-1011-500 het die eerste keer in 1978 gevlieg, en is 'n jaar later deur British Airways in diens geneem. Die oorspronklike lengte TriStar is ook geproduseer as die hoë-brutomassa L-1011-100, opgegradeerde enjin L-1011-200, en verder-opgegradeerde L-1011-250. Na-produksie omskakelings vir die L-1011-1 het verhoogde opstygmassa ingesluit op die L-1011-1050 en L-1011-150.
Tussen 1968 en 1984 het Lockheed 'n totaal van 250 TriStars vervaardig. Die vliegtuig se verkope was in die wiele gery deur twee jaar van vertragings weens ontwikkelings en finansiële probleme by Rolls-Royce, die enigste vervaardiger van die TriStar se enjins. Na produksie geëindig het, het Lockheed self onttrek uit die kommersiële vliegtuigmark as gevolg van sy onderprestasie in verkope.[1]
Verwysings wysig
| Wikimedia Commons bevat media in verband met Lockheed TriStar. |
- ↑ Greenwald, John, Jerry Hannifin and Joseph J. Kane. "Catch a Falling TriStar." Geargiveer 26 Augustus 2013 op Wayback Machine Time, 21 Desember 1981. Besoek op 6 Januarie 2007.
 | Hierdie lugvaartartikel is 'n saadjie. Jy kan Wikipedia help deur dit uit te brei. |
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
