Die Loreley (ook onder meer Lorelei en Lore-Ley) is ’n rots in die Rynrivier. Die 132 meter hoë rots is aan die oostelike oewer van die Ryn in ’n Unesco-wêrelderfenisgebied geleë en rys hoog en steil op aan die binnekant van ’n kromming in die rivier.

Die rots Lore-Ley.
’n Standbeeld van die karakter Lore-Ley.

Fiktiewe karakter

wysig

In die Duitse letterkunde is Lore-Ley ’n towenares wat in 1801 haar verskyning gemaak het in die ballade "Lore Lay" in Clemens Brentano se roman Godwi (1801). Hierdie karakter van Brentano was so gewild dat mense teen die middel van die 19de eeu al geglo het sy verhaal is ’n antieke legende – ook aangesien dit ooreenkomste getoon het met reeds bekende verhale uit die Griekse mitologie, soos dié van die nimf Echo, wat in ’n rots verander, en die Sirenes, wat matrose met hul sang lok. Lore Lay lok ook mans met haar skoonheid en veroorsaak hul dood.

In Heinrich Heine se gedig Die Lore-Ley van 1824 vergaan matrose se skepe in die Ryn wanneer hul aandag deur haar sang afgelei word. Die gedig is al baie getoonset, onder andere in 1824 deur Friedrich Silcher. Dit is ook die wysie van die Afrikaanse volksliedjie "Daar Gaan uit Vergange se Dae", waarvoor Jan F.E. Celliers die woorde geskryf het.[1]

Die Lore-Ley

wysig

Ich weiß nicht was soll es bedeuten,
Dass ich so traurig bin;
Ein Märchen aus uralten Zeiten,
Das kommt mir nicht aus dem Sinn.

Die Luft ist kühl und es dunkelt,
Und ruhig fließt der Rhein;
Der Gipfel des Berges funkelt
Im Abendsonnenschein.

Die schönste Jungfrau sitzet
Dort oben wunderbar;
Ihr goldnes Geschmeide blitzet,
Sie kämmt ihr goldenes Haar.

Sie kämmt es mit goldenem Kamme
Und singt ein Lied dabei;
Das hat eine wundersame,
Gewaltige Melodei.

Den Schiffer im kleinen Schiffe
Ergreift es mit wildem Weh;
Er schaut nicht die Felsenriffe,
Er schaut nur hinauf in die Höh.

Ich glaube, die Wellen verschlingen
Am Ende Schiffer und Kahn;
Und das hat mit ihrem Singen
Die Lore-Ley getan.

Verwysings

wysig
  1. "FAK-sangbundel aanlyn". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Mei 2017. Besoek op 13 Mei 2017.

Eksterne skakels

wysig