NG gemeente Messina

Die NG gemeente Messina is ’n gemeente in die Noordelike Sinode van die Nederduitse Gereformeerde Kerk.

Ds. A.J. Pienaar, van 1934 tot 1938 die gemeente se eerste leraar.

Ds. J.J. Booysen het in 1939 hierheen oorgekom vanaf die NG gemeente Meru in Oos-Afrika.

Ds. J.P. Strümpfer en sy gesin. Hy is in 1947 hier bevestig.

Stigting

Die mees noordelike gemeente van die Transvaalse Kerk is in 1934 van Louis Trichardt afgestig. Sy eerste predikant was ds. A.J. Pienaar, wie se eerste vaste gemeente dit ook was. Hy is in 1935 hier georden. Ná 'n verblyf van vier jaar is hy in 1939 deur ds. J.J. Booysen opgevolg. Albei van hulle het later amptenare van die Transvaalse Sinode geword, naamlik Sekretaris van Evangelisasie en Spoorwegleraar onderskeidelik. Ds. Booysen is in 1945 deur ds. J.N. Botha opgevolg; hy deur ds. J.P. Strümpfer in 1947, en laasgenoemde deur ds. S.J. Henrico in 1950.

Voor die afstigting is godsdiensoefeninge slegs een maal elke drie maande op Messina gehou, wanneer ook Nagmaal gevier is. Hoewel die Messina-kopermyn in 1906 reeds begin werk het, was die hinterland van die dorp yl bewoon. Ds J.J.F. van Schoor moes die gemeente per muilkar, te perd, en later per motor besoek in die tyd toe paaie deur die ruie bos nog skaars begaanbaar was. Hy het dan ook menige ontmoeting met wilde diere, soos leeus, gehad. Selfs in die middel van die 20ste eeu is op sommige plekke gereeld leeus en olifante aangetref, veral langs die Limpoporivier, waar voorheen die Dongola-wildreserwe was. 'n Kenmerk van die gemeente in die beginjare was sy geweldige uitgestrektheid. Die Soutpansberg, Blouberg en Magalakwinrivier het byvoorbeeld sy suidwestelike grens gevorm en noordoostelik het hy tot teen die “Naturelle-reserwe” van Sibasa en die Pafuri geloop.

Geleidelike groei

Destyds het ál meer mense ingetrek, namate plase al verder van Messina af uitgegee is. Tog het die bevolking destyds yl gebly weens die grootte van die plase waar hoofsaaklik beesboerdery beoefen word. Tussenin lê groot lappe grond wat aan firmas behoort het en meestal net deur swart mense bewoon is. ‘n Probleem in die gemeente is die ontsettende hitte gedurende die somermaande; Messina word gereken onder die drie warmste dorpe in Suid-Afrika. In 1952 berig die gemeente se medewerker in Ons gemeentelike feesalbum: “Die omgewing is . . . ryk aan 'n groot verskeidenheid minerale, sodat in die toekoms in veel groter bevolking verwag kan word – indien die chroniese waterskaarste oorkom kan word! Dit sal in direkte verband staan met die uitbreiding en uiteindelike afstigting van die gemeente.”

Bronne

• Olivier, ds. P.L., 1952. Ons gemeentelike feesalbum. Kaapstad en Pretoria: N.G. Kerk-uitgewers.