Negatiewe Dialektiek
Negatiewe Dialektiek (Duits: Negative Dialektik) is 'n boek uit 1966 van die filosoof Theodor W. Adorno.
Negative Dialektik
| |
|---|---|
| Skrywer | Theodor W. Adorno |
| Land |  Duitsland |
| Taal | Duits |
| Onderwerp | Filosofie |
| Genre | Nie-fiksie |
| Uitgewer | Suhrkamp Verlag |
| Uitgegee | 1966 |
| Medium | Druk (gebind & sagteband) |
| Bladsye | 416 (Routledge uitgawe) |
| ISBN | 0-415-05221-1 (Routledge uitgawe) |
Opsomming
wysigAdorno wou die filosofiese proses bekend as die dialektiek opdateer en dit bevry van eienskappe wat voorheen daaraan toegeskryf is, wat hy as fiktief beskou het. Vir Georg Wilhelm Friedrich Hegel was die dialektiek 'n proses van besef dat dinge hul eie ontkenning bevat en deur hierdie besef word die gedeeltes geassimileer tot iets groter. Adorno se dialektiek verwerp hierdie positiewe element waarin die resultaat iets groter was as die dele wat voorafgegaan het en het geargumenteer vir 'n dialektiek wat iets wesenlik negatief opgelewer het. Adorno het geskryf dat, "Negatiewe dialektiek, 'n frase is wat tradisie teengaan. Reeds so vroeg as by Plato het die dialektiek bedoel om deur negering iets positiefs te bereik; die gedagtefiguur van die 'negering van die negering' het later die bondige term geword. Hierdie boek poog om dialektiek van sulke regstellende eienskappe te bevry, sonder om die bepalendheid daarvan te verminder."[1]
Sy doel was om die formele logiese grense van die vorige definisie van dialektiek te oorkom deur aan die lig te bring dat nuwe kennis minder voortspruit uit 'n Hegeliaanse eenwording van die teenoorgestelde kategorieë soos gedefinieer volgens Aristoteliese logika as deur die openbaring van die grense van kennis.[2] Sodanige onthulling van die grense van kennis reik uit na die ervare voorwerp wat in sy geheel die eenvoudigste kategorieë van suiwer teoretiese denke ontsnap.[3] Daardeur belig hy die moontlik essensiële epistemologiese aard van die filosofie en die essensiële skakel daarvan tot die werklikheid.[4] Sy refleksie beweeg 'n stap hoër deur die begrip dialektiek toe te pas, nie net op buite-objekte van kennis nie, maar ook op die proses van denke self.[5]
Om saam te vat, "... hierdie negatiewe dialektiek waarin alle estetiese onderwerpe vermy word, kan 'n 'anti-stelsel' genoem word. Dit probeer deur middel van logiese konsekwentheid om die eenheidsbeginsel te vervang, en om die idee van wat buite die bestek van sodanige eenheid is te identifiseer. Deur die gebruik van die krag van die onderwerp om die onwaarheid van gekonstrueerde subjektiwiteit te negeer - dit is wat die skrywer gevoel het is sy taak [...]. On ferm die amptelike skeiding van die suiwer filosofie en die substantiewe of formeel wetenskaplike velde te oortref, was een van sy bepalende motiewe."[6]
Invloed
wysigAdorno se werk het 'n groot invloed op kultuurkritiek gehad, veral deur Adorno se ontleding van populêre kultuur en die kultuurbedryf.[7] Die verhaal van Adorno oor die dialektiek het Joel Kovel[8], die sosioloog John Holloway, die anargo-primitivistiese filosoof John Zerzan[9] en die Oostenrykse musikoloog Sebastian Wedler beïnvloed.[10]
Verwysings
wysig- ↑ Adorno, Theodor W. (1990). Negative Dialectics. London: Routledge. p. xix. ISBN 0-415-05221-1.
- ↑ Sien aanhaling
Theodor W. Adorno, Negatiewe Dialektiek, VoorwoordOns blameer die metode vir die fout van die saak wanneer ons beswaar maak teen die dialektiek op die grond (herhaal sedert Hegel se Aristoteliese kritiek) dat wat ook al in die dialektiese meule inkom, sal verminder word tot die logiese vorm van teenstrydigheid, en dat ( 'n argument wat nog steeds deur Croce gevoer word), die volle diversiteit van die nie-teenstrydige, van wat eenvoudig gedifferensieer word, geïgnoreer sal word. - ↑ Sien aanhaling
Theodor W. Adorno, Negatiewe Dialektiek, VoorwoordDie naam van dialektiek dui op die onwaarheid van identiteit, die feit dat die konsep en nie die idee wat uitgeput raak nie. - ↑ Sien aanhaling
Theodor W. Adorno, Negatiewe Dialektiek, VoorwoordNadat hy sy belofte verbreek het om een met die werklikheid te wees of op die punt van verwesenliking, is die filosofie verplig om homself genadeloos te kritiseer. - ↑ Sien aanhaling
Theodor W. Adorno, Negatiewe Dialektiek, VoorwoordDie duidelike teenstrydigheid van hierdie uitdaging is dié van die filosofie self, wat daardeur as dialektiek gekwalifiseer word voordat dit verstrengel raak in die individuele teenstrydighede. Die werk van filosofiese selfrefleksie bestaan daarin om daardie paradoks te ontrafel. - ↑ Adorno, Theodor W., 1903-1969. (1983) [1973]. Negative dialectics. New York: Continuum. ISBN 978-1-4411-3523-0. OCLC 741691296.
{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link) - ↑ James Bohman (1999). Robert Audi (red.). The Cambridge Dictionary of Philosophy. Cambridge: Cambridge University Press. p. 10. ISBN 0-521-63722-8.
- ↑ Kovel, Joel (1991). History and Spirit: An Inquiry into the Philosophy of Liberation. Boston: Beacon Press. p. 261. ISBN 0-8070-2916-5.
- ↑ http://www.johnzerzan.net/articles/why-primitivism.html
- ↑ John Holloway. Negativity and Revolution: Adorno and Political Activism (2008) ISBN 978-0-7453-2836-2, ed. with Fernando Matamoros & Sergio Tischler
Verdere leeswerk
wysig- Dennis Redmond's opgedateerde vertaling Geargiveer 26 Augustus 2007 op Wayback Machine of Negative Dialectics, with commentary.
- Buck-Morss, Susan. Origin of Negative Dialectics. Free Press, 1979.
- Jameson, Fredric. Late Marxism: Adorno or the Persistence of the Dialectic. Verso, 2007.
- Boucher, Geoff. Adorno Reframed. I.B. Tauris, 2013.
Eksterne skakels
wysig
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Negatiewe Dialektiek.
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wikipedia vertaal.
