New Queer Cinema

New Queer Cinema is ’n term wat in 1992 eerste deur die akademikus B. Ruby Rich gebruik is in die tydskrif Sight & Sound vir ’n beweging in die vroeë 1990's van onafhanklike rolprente met ’n LGBT-tema. Die woord "queer" in die term kom uit die akademiese letterkunde van die 1980's en 1990's as ’n oorkoepelende manier om gay, lesbiese, biseksuele en transgender identiteit en ondervindings te beskryf, en ook om ’n vorm van seksualiteit te definieer wat veranderlik is en teen die tradisionele begrippe van seksualiteit indruis.

Sedert 1992 word die verskynsel ook deur ander akademici omskryf en gebruik om verskeie ander rolprente te beskryf wat sedert die 1990's uitgereik is. Prente van die New Queer Cinema-beweging deel ’n paar temas, soos die verwerping van heteroseksualiteit as die norm en die lewens van LGBT-mense wat aan die rand van die gemeeskap woon.

Oorsig

In haar 1992-artikel lewer Rich kommentaar op die sterk gay en lesbiese teenwoordigheid op die vorige jaar se rolprentfeeste en skep sy die term "New Queer Cinema" om ’n groeiende beweging van prente met soortgelyke temas te beskryf wat gemaak word deur gay en lesbiese onafhanklike rolprentmakers, hoofsaaklik in Noord-Amerika en Engeland.

Rich het haar teorie in die koerant Village Voice ontwikkel en flieks beskryf met ’n radikale vorm en ’n aggressiewe voorstelling van seksuele indentiteite wat beide die status quo van heteroseksuele definisie uitdaag en dit weerstaan om die "positiewe" beelde te bevorder van gays en lesbiërs wat deur die gaybevrydingsbeweging van die 1970's en 1980's verkondig is. In die flieks van New Queer Cinema is die hoofkarakters en stories hoofsaaklik LGBT, maar hulle word altyd uitgebeeld as buitestanders en afvalliges, en hulle neem radikale en onkonvensionele gender-rolle en lewenswyses aan. Hulle word dikwels voorgestel as misdadigers en vlugtelinge.

River Phoenix se hoog geprese uitbeelding van die gay prostituut Mike Waters in Gus van Sant se 1991-prent My Own Private Idaho het gehelp om "queer" prente na hoofstroomgehore te bring.

Na aanleiding van postmodernistiese en poststrukturalistiese akademiese teorieë van die 1980's het New Queer Cinema menslike identiteit en seksualiteit voorgestel as deur die gemeenskap geskep, en dus veranderlik. In die wêreld van New Queer Cinema is seksualiteit dikwels ’n chaotiese en ondermynende mag, wat vreemd is vir oorheersend heteroseksuele magstrukture en dikwels wreedaardig deur hulle onderdruk word. Flieks van die beweging het dikwels eksplisiete en onapologetiese voorstellings bevat van seksuele aktiwiteite tussen mense van dieselfde geslag, asook van selfdegeslagverhoudings wat tradisionele idees van die familie en huwelik nuut voorgestel het.

Hoewel die beweging nie met enige politieke party geïdentifiseer het nie, was New Queer Cinema-flieks altyd radikaal omdat hulle aannames oor identiteit, gender, klas, familie en die gemeenskap probeer uitdaag en omverwerp het. Die regisseur Jennie Livingston se 1991-dokumentêr Paris Is Burning het nog ’n subkultuur aan gehore bekendgestel: dié van New York se fopdosserdanse en -huise en van die gekleurde mense daarvan. Dit was waarskynlik ’n ondergrondse wêreld waarmee min Amerikaners vertroud was. Estetika en oordadigheid is allerbelangrik in drag-vertonings en -kompetisies. Gestileerde vogue-danse was ook sentraal daaraan, en dit het die popikoon Madonna se vertonings merkbaar beïnvloed.

In die prente is ook dikwels verwys na die vigskrisis van die 1980's, en kommentaar is dikwels gelewer oor die feit dat die administrasie van Ronald Reagan nie doeltreffend op die vigsepidemie gereageer het nie asook oor die sosiale stigma wat die gay gemeenskap ervaar het. Inaggenome die relatiewe gebrek aan verwysings na vigs in hoofstroomrolprente, is die werk van New Queer Cinema deur die gay gemeenskap geprys as ’n welkome korreksie van ’n geskiedenis van die onderverteenwoordiging en stereotipering van gays en lesbiërs.

Van die prente wat Rich genoem het, is Todd Haynes se Poison (1991), Laurie Lynd se RSVP (1991), Isaac Julien se Young Soul Rebels (1991), Derek Jarman se Edward II (1991), Tom Kalin se Swoon (1992) en Gregg Araki se The Living End (1992). Al dié prente het eksplisiete gay en lesbiese hoofkarakters en onderwerpe, uitbeeldings van of verwysings na gay seks en ’n uitdagende en dikwels antagonistiese benadering tot die heteroseksuele kultuur.

Dié regisseurs het hul prente gemaak in ’n tyd toe die nuwe uitdagings van die vigskrisis die gay gemeenskap in die gesig gestaar het. Dit was ook die tyd van ’n konserwatiewe politieke golf wat teweeggebring is deur die Reagan-admininistrasie in Amerika en die regering van Margaret Thatcher in Brittanje. Jarman self het in 1986 gehoor hy het vigs en is in 1994 op die ouderdom van 52 oorlede. Sy openbare bevordering van gay regte en gelykheid het hom gevestig as ’n invloedryke aktivis in die LGBT-gemeenskap.

Ontwikkeling

Sedert die begin van die 2010's het ’n aantal LGBT-rolprentmakers, onder andere Rose Troche en Travis Mathews, ’n nuwer neiging in LGBT-prente geïdentifiseer waarin die invloed van New Queer Cinema ontwikkel het in ’n meer universele trefkrag by gehore.

Rich het die opkoms van prente soos Brokeback Mountain, Milk en The Kids Are All Right, hoofstroomtreffers van die laat 2000's, geïdentifiseer as ’n sleuteloomblik in die ontwikkeling van die genre, terwyl beide Troche en Mathews Stacie Passon se 2013-prent Concussion uitgesonder het. Laasgenoemde is ’n fliek oor ontrouheid in die huwelik waarin die feit dat die sentrale karakter lesbies is, ’n relatief klein aspek van die storie uitmaak – die hooftema is die maniere waarop enige langtermynverhouding vol probleme of onvervullend word, ongeag die geslag van die paar. Die Franse prent Blue Is the Warmest Colour wat in 2013 die Palme d'Or op die Cannes-rolprentfees gewen het, is ook al as ’n voorbeeld genoem.

Persone in New Queer Cinema

Regisseurs

Gus van Sant, die regisseur van Mala Noche, My Own Private Idaho, Even Cowgirls Get the Blues, Elephant en Milk.

• Alex Sichel: All Over Me (1997)
• Alexis dos Santos: Glue (2006)
• Ang Lee: The Wedding Banquet (1993), Brokeback Mountain (2005)
• Apichatpong Weerasethakul: The Adventure of Iron Pussy (2003), Tropical Malady (2004)
• Arthur Bressan: Buddies (1985)
• Bill Sherwood: Parting Glances (1986)
• Bruce LaBruce: No Skin Off My Ass (1991), Hustler White, Otto; or, Up With Dead People (2008)
• Casper Andreas: Slutty Summer (2004), A Four Letter Word (2007), Between Love and Goodbye (2008), The Big Gay Musical (2009), Violet Tendencies (2010), Going Down in LA-LA Land (2011)
• Cheryl Dunye: The Watermelon Woman (1996), Stranger Inside (2001)
• Christopher Münch: The Hours and Times (1991)
• Donna Deitch: Desert Hearts (1985)
• Derek Jarman: Sebastiane (1976), Caravaggio (1986), The Garden (1990), Edward II (1991), Blue (1993)
• Everett Lewis: Skin & Bone (1994), Luster (2000), FAQs (2005), Lucky Bastard (2008), The Pretty Boys (2010), Somefarwhere (2011)
• Ellen Spiro: Greetings from Out Here (1994)
• Françoise Doherty: Les Lapines (The Girl Bunnies)-reeks (2008-2015)
• Gregg Araki: The Living End (1992), Totally Fucked Up (1993), The Doom Generation (1995), Nowhere (1997), Mysterious Skin (2004), Kaboom (2010)
• Gus van Sant: Mala Noche (1985), My Own Private Idaho (1991), Even Cowgirls Get the Blues (1993), Elephant (2003), Milk (2008)
• Isaac Julien: Looking for Langston (1989), Young Soul Rebels (1991)
• Jamie Babbit: But I'm a Cheerleader (1999), The Quiet (2005), Itty Bitty Titty Committee (2007)
• Jennie Livingston: Paris Is Burning (1990)
• John Cameron Mitchell: Hedwig and the Angry Inch (2001), Shortbus (2006)
• John Greyson: Pissoir (1988), Zero Patience (1993), Lilies (1996), Proteus (2003), Fig Trees (2009)
• John G. Young: Parallel Sons (1995), The Reception (2005), Rivers Wash Over Me (2009)
• Julián Hernández: A Thousand Clouds of Peace (2003), Broken Sky (2006), Raging Sun, Raging Sky (2009)
• Kimberly Peirce: Boys Don't Cry (1999)
• Kit Hung: Soundless Wind Chime (2009)
• Maria Maggenti: The Incredibly True Adventure of Two Girls in Love (1995)
• Mark Christopher: The Dead Boys Club (1992), Alkali, Iowa (1995)
• Norman René: Longtime Companion (1989)
• Rose Troche: Go Fish (1994), Bedrooms and Hallways (1998)
• Sébastien Lifshitz: Presque rien (2000), Wild Side (2004)
• Todd Haynes: Poison (1991), Dottie Gets Spanked (1993), Safe (1995) Velvet Goldmine (1998), Far from Heaven (2002), I'm Not There (2007), Carol (2015)
• Todd Verow: Frisk (1995), Anonymous (2004), Vacationland (2006), Between Something & Nothing (2008)
• Tom Kalin: Swoon (1992)
• Seth Michael Donsky: Twisted (1996), Loopy (2004)
• Stephan Elliott: The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert (1994)

Ian McKellen, wat in Gods and Monsters en Apt Pupil te sien was.

Vervaardigers

• Christine Vachon: Poison, Swoon, Safe, Go Fish, Velvet Goldmine, Boys Don't Cry, Far from Heaven.
• Andrea Sperling: The Hours and Times, Totally Fucked Up, The Doom Generation, But I'm a Cheerleader, Itty Bitty Titty Committee

Akteurs

• Alexis Arquette: Last Exit to Brooklyn (1989), Grief (1993), Threesome (1994), Frisk (1995), I Think I Do (1997)
• Craig Chester: Swoon (1992), Frisk (1995), Kiss Me, Guido (1997), Adam & Steve (2005)
• Craig Gilmore: The Living End (1992), Totally Fucked Up (1993)
• Guinevere Turner: Go Fish (1994), The Watermelon Woman (1996), Kiss Me, Guido (1997), The Fluffer (2001), Itty Bitty Titty Committee (2007)
• James Duval: Totally Fucked Up (1993), The Doom Generation (1995), A River Made to Drown In (1997), Nowhere (1997), Kaboom (2010)
• Ian McKellen: Gods and Monsters (1998), Apt Pupil (1998)

Bronne

• B. Ruby Rich. “New Queer Cinema”: Sight & Sound, Volume 2, uitg. 5 (September 1992)
• B. Ruby Rich. “Queer and present danger”: Sight & Sound, Volume 10, uitg. 3 (Maart 2000): http://www.bfi.org.uk/sightandsound/feature/80/ Geargiveer 3 Junie 2012 op Wayback Machine
• B. Ruby Rich, New Queer Cinema: The Director’s Cut, Duke University Press, 2013.
• Pier Maria Bocchi, Mondo Queer. Cinema e militanza gay, Lindau, Torino, 2005, ISBN 88-71-80-548-8.
• Joseph Bristow: Sexuality (1997), ISBN 0-415-08494-6
• Cante, Richard C. (Maart 2009). Gay Men and the Forms of Contemporary US Culture. Londen: Ashgate Publishing. ISBN 0-7546-7230-1.
• Derek Jarman: Queer Edward II (1991), ISBN 0-85170-316-X
• Martin Frey. Derek Jarman - Bewegte Bilder eines Malers. BoD, 2008, ISBN 978-3-8370-1217-0
• Nick Rees-Roberts: French Queer Cinema, Edinburgh University Press, 2008
• Mark Simpson (red.): Anti-Gay (1996), ISBN 0-304-33144-9
• Tamsin Spargo: Foucault and Queer theory (1999), ISBN 1-84046-092-X
• Colin Spencer: Homosexuality: A History (1995) ISBN 1-85702-447-8
• Pamela Demory, Christopher Pullen (red.), Queer Love in Film and Television: Critical Essays, Palgrave Macmillan, 2013.
• Robin Griffiths, Queer Cinema in Europe, Intellect Books, 2008.
• Richard Dyer: The Culture of Queers (2002). ISBN 0-415-22376-8
• Axel Schock / Manuela Kay: Out im Kino. Das lesbisch-schwule Filmlexikon (2004). ISBN 978-3-89656-090-2
• Doan, Laura L. The Lesbian Postmodern. New York: Columbia University Press, 1994.
• Aaron, Michele. New Queer Cinema: A Critical Reader. New Jersey: Rutgers University Press, 2004.

Eksterne skakels

• A Brief History of Queer Cinema at GreenCine
• Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia