Niavaran-paleiskompleks
| Hierdie artikel is 'n weesbladsy. Dit is nie geskakel of in ander bladsye ingesluit nie. Help Wikipedia deur na moontlike teks te soek en 'n skakel hierheen te plaas. |
Niavaran-paleiskompleks
Voltooi in
1968, heropen as museum in 2000
Tipe
Historiese en kulturele museum
Historiese betekenis
Hoofresidensie van
die laaste sjah van Iran
Die Niavaran-paleiskompleks (Persies: کاخ نیاوران) is 'n historiese parkterrein in die noordooste van die Iranse hoofstad Teheran met 'n oppervlakte van elf hektaar. Die huidige paleiskompleks het sy oorsprong in 'n tuin wat deur 'n vroeëre heerser, Naser al-Din Shah, in die 19de eeu as somerwoning gebruik is.
Meer as twintig geboue en 'n museum is tans op die terrein geleë, waaronder die Niavaran-paleiswoning wat volgens 'n ontwerp van die Iranse argitek Mohsen Foroughi ontstaan het en in 1968 as hoofresidensie vir die laaste sjah van Iran, Mohammad Reza Pahlavi, en die keiserlike gesin voltooi is. Die Pahlavi's het hier tot die Iranse Rewolusie in 1979 gewoon. Vyf kilometer wes van Niavaran is 'n ander paleiskompleks geleë, Saadabad.
Geskiedenis
wysigNaas moderne geboue is die Sahebqraniyeh-paleis op die terrein geleë. Dié historiese gebou is vanaf 1870 vir Naser al-Din Shah, 'n heerser uit die Kadjare-dinastie (16 Julie 1831 tot 1 Mei 1896), gebou en het oorspronklik self die naam Niavaran-paleis gedra. Gedurende die bewind van sjah Mohammad Reza Pahlavi is alle omliggende geboue afgebreek - met uitsondering van die Ahmad-Shahi-pawiljoen (Kushk-e Ahmad-Shahi) waarin later geskenke uitgestal is wat wêreldleiers aan Iran gegee het. Noord van die ou paleis het die huidige Niavaran-paleis ontstaan.
Ná die Iranse Rewolusie en die afskaffing van die monargiese regeringstelsel is die paleis ses jaar lank gerenoveer. Sedert 2000 word die kompleks deur 'n stigting bestuur en staan sommige geboue oop vir die publiek. Hulle is tot musea omgeskep of word vir ander kulturele doeleindes gebruik, waaronder die Jahane Name-museum (1997), die Sahebqraniyeh-paleis (1998) en Kushk-e Ahmad-Shahi (2000).