René Gruau
Graaf Renato Zavagli Ricciardelli della Caminate, [1] wat professioneel bekend gestaan het as René Gruau (4 Februarie 1909 – 31 Maart 2004) was 'n mode-illustreerder wie se oordrewe uitbeelding van mode-ontwerp deur skilderkuns 'n blywende uitwerking op die modebedryf gehad het. As gevolg van Gruau se inherente vaardighede en kreatiwiteit het hy bygedra tot 'n wesenlike verandering in die hele modebedryf deur die nuwe prente van die reeds gewilde ontwerpe wat deur ontwerpers in die bedryf geskep is te verteenwoordig. Die voordele, insluitend ekonomiese stimulasie en die verbetering van advertensies, is vandag steeds teenwoordig in die modebedryf via 'n nuwe wyse van mode-illustrasie en modefotografie. Gruau het gedurende die 1940's en 50's een van die bekendste en gunsteling kunstenaars van die haute couture- wêreld geword wat saam met Femina, Marie Claire, L'Officiel, L'Album Du Figaro en 'n verskeidenheid glans-tydskrifte gewerk het. [2] Gruau se kunswerk word internasionaal erken en aangeprys in sommige van Parys en Italië se mees gesogte kunsmuseums, insluitend die Louvre in Parys en die 'Blank' in Italië. Benewens sy internasionale roem en erkenning is Gruau se kunswerk bekend vir sy tydlose en blywende styl. [3]
Persoonlike lewe
wysigGebore Renato Zavagli Ricciardelli delle Caminate in Rimini, Italië, op 4 Februarie 1909, was Gruau die seun van 'n Italiaanse graaf, maar in plaas daarvan om in sy vader se voetspore te volg en die pos van koninklike militêre bevelvoerder te aanvaar, het sy passie en aanleg vir kunste hom daartoe gelei om sy liefde en strewe na die beeldende kunste uit te leef. [4] Toe René se ma, Maria Gruau, 'n Franse aristokraat, en sy pa uitmekaar is toe hy drie jaar oud was, het hy saam met haar Parys toe getrek. Gruau het toe sy ma se van geneem, wat die naam is onder wie hy bekend is, in teenstelling met sy pa se van en edele verbintenis. Op veertien het Gruau sy ma en homself begin onderhou deur tekeninge aan die Milanese modejoernaal Lidel te verkoop. [5] Hy is geïnspireer om mode-illustrasie na te streef deur sy noue verhouding met sy elegante ma. [6] Hy het vroeg talent vir teken getoon en het in sy tienerjare en vroeë 20's as 'n illustreerder vir modetydskrifte soos Femina, Marie Claire en Vogue in Parys gewerk. [7] Gruau het dit moeilik gevind om werk te kry tydens die Tweede Wêreldoorlog en het uiteindelik hier en daar werk vir klein of ongevestigde ontwerpers soos Christian Dior gedoen, voordat hy later gewild sou geword het. Hy het gewerk soos hy kon en bygedra tot die verberging van Joodse vlugtelinge. [5]
Beroep
wysig
Gruau se artistieke talent in mode-sketse en illustrasie het van hom op die ouderdom van 14 'n gepubliseerde illustreerder gemaak en teen die tyd dat hy agtienjarige ouderdom bereik het, was sy sketse internasionaal gepubliseer, in die VSA, Italië en Frankryk. Gedurende sy leeftyd het Gruau vir talle tydskrifte gewerk, waaronder Marie-Claire, Femina, Elle, Vogue, Harper's Bazaar, Flair, L'Officiel, Madame Figaro en L'Officiel de la Couture. Gruau is aangestel deur groot ontwerpers soos Pierre Balmain, Christian Dior, Jacques Fath, Balenciaga, Elsa Schiaparelli, Rochas, Lanvin, Elizabeth Arden en Hubert de Givenchy. Gruau het lewe aan hul haute couture-klere gegee en hul gewildheid uitgebrei met sy boeiende illustrasies.
Gruau, wie se plakkate dikwels beide klassieke Japannese tekeninge en Toulouse-Lautrec se sketse van die fin de siècle Parys-naglewe weerspieël het, was miskien veral bekend vir die skepping van die bemarkingsbeelde vir Miss Dior-parfuum en vir Rouge Baiser-lipstiffie. Volgens Alan Riding van die New York Times, "het alles wat hy gedoen het, die glans en styl van die wêreld van hoë mode ontlok". [8] Omdat die tegniese era van die 20ste eeu nog in die toekoms was, was Gruau se sketse die advertensies van die tyd en het dit bemarking en aanbieding van klere 'n nuwe briljante fleur gegee.
Gruau se eerste pos as artistieke direkteur vir advertensies was in 1947 by Christian Dior gewees. Die twee het gesamentlik die "Nuwe voorkoms" van destyds gevorm, gedeeltelik as gevolg van Dior se ontwerpe, en gedeeltelik as gevolg van Gruau se gekombineerde interpretasie en opgradering van die ou-styl van grafiese illustrasie. [9] Gruau het 'n vriendskap met Dior gevorm wat bygedra het tot hulle suksesvolle samewerking en verdere uitbreiding van mode-advertensies, wat 'n primêre rede was waarom hy meestal onthou word vir sy werk saam met Dior.
Gruau het in 1948 na die Verenigde State verhuis om vir die tydskrifte Vogue en Harper's Bazaar te gaan werk. [10] Hy het vir twee jaar by die tydskrif gebly, en toe as enigste illustreerder vir Flair gaan werk. Daar was uitstallings van Gruau se werk by die Parys Musée du Costume in 1989 en Musée de la Publicité in 1999. Gruau se geboorteplek, Rimini, huisves 'n permanente versameling van sy werke in sy stadsmuseum.[11] Gruau se kunswerke is vandag in die permanente versamelings van verskeie kunsmuseums, insluitend die Louvre museum in Parys. [12]
Impak op mode
wysigGedurende Gruau se lewenslange loopbaan het hy saamgewerk met gesiene modehuise soos Givenchy, Balenciaga, Lanvin, Schiaparelli en Dior in die breë mode-afdeling van haute couture. [13] Sy advertensieveldtogte vir Moulin Rouge en die 'Lido de Paris' het van 'n ouwêreldse estetika gebruik gemaak, ter viering van die tradisionele plakkaat-kunsgrafika van Toulouse-Lautrec, Bonnard en die Paryse kunstenaars wat van voor die 1900s gedateer het. [14] Hy het voortgegaan om in advertensies te werk en die uiters invloedryke rolprentplakkaat vir Fellini se La Dolce Vita in 1959 ontwerp en aan veldtogte gewerk vir bekende handelsmerke soos Dior, Air France, Martini en Omega-horlosies. Hy is internasionaal by die Parys Musee du Costume en die Musee de la Publicite uitgestal. [13] Die 2011 Lente/Somer Haute Couture-versameling van Christian Dior deur John Galliano is sterk geïnspireer deur Gruau se werke.
Invloede
wysigRene Gruau se styl kombineer invloede vanuit Japannese houtblokafdrukke en die vereenvoudigde vorms van Toulouse Lautrec met 'n helder en lewendige kleurpalet. Die kombinasie van hierdie elemente verleen aan sy werke 'n onmiskenbare gevoel van lewensvreugde en elegansie. Terwyl mode dikwels die onderwerp van Gruau se werke is, is dit die vroulike vorm wat die kyker se aandag die meeste in beslag neem. "Gruau se vroue is nie speels nie en hulle is nooit plakkaat-meisies nie," het Gilles de Bure geskryf in "Gruau," 'n biografie wat in 1989 oor hom gepubliseer is. “Hulle stap langs die Montaigne laning, die paadjies van die Bagatelle, die Croisette in Cannes. Hulle sweef, hulle verskyn, hulle verdwyn asof hulle nie uit liggaam of vlees bestaan nie.” [15]
Verwysings
wysig- ↑ "About – René Gruau official website".
- ↑ https://www.divart.com/artists/250/rene-gruau-artwork-for-sale-by-diva-art-group?bio=true
- ↑ http://www.gruaucollection.com/
- ↑ https://www.vogue.com/article/aa-new-book-collects-the-work-of-rene-gruau-an-illustrator-who-inspired-christian-dior
- ↑ 5,0 5,1 "The Hand of Fashion". Vanity Fair. December 2004.
- ↑ "Rene Gruau: Bridging Classic Poster Design & Modern Advertising". The Ross Art Group (in Engels). Besoek op 26 Oktober 2020.
- ↑ Fashion Illustrator: René Gruau: https://www.yokkaa.com/blog/fashion-illustrator-rene-gruau
- ↑ Riding, Alan (10 April 2004). "René Gruau, 95: Drew Elegant Fashion Ads". New York Times.
- ↑ https://www.parkwestgallery.com/artist/rene-gruau/
- ↑ Horewell, Veronica (14 April 2004). "René Gruau: Capturing the look of Parisian chic". The Guardian.
- ↑ https://riminiturismo.it/en/visitatori/eventi/manifestazioni-e-iniziative/rimini-city-tour-gruau-part
- ↑ https://graymca.com/rene-gruau/
- ↑ 13,0 13,1 "Les grands noms de l'affiche". MadParis.fr. Besoek op 28 Oktober 2009.
- ↑ https://www.tajan.com/auction-lot/f-rene-gruau-1909-2004-le-lido-de-paris-projet_75246D0B2A
- ↑ "Rene Gruau: Bridging Classic Poster Design & Modern Advertising". The Ross Art Group (in Engels). Besoek op 5 Augustus 2022.
