Schwarzbuch WWF

Hierdie artikel moet skoongemaak of andersins verbeter word. Hierdie artikel voldoen nie tans aan die hoë gehaltestandaarde waarna Wikipedia streef nie. Voel vry om self in te spring en verbeterings te maak, en verwyder hierdie kennisgewing ná die tyd. Vir meer hulp, sien die redigeringshulp. Daar is moontlik kommentaar in die artikel of op die besprekingsblad oor wat verbeter moet word.

In Schwarzbuch WWF beskou Wilfried Huismann die Wêreldnatuurlewefonds (WWF) as 'n gebruiksmiddel van die transnasionale firmas, wat heel toevallig lede van die WWF is, om hul handelsbedrywighede wêreldwyd uit te brei. Deur 'n soort aflaathandel (waarin 'n geringe som geld boete doen vir ernstige omgewingskade) word die "groen" of "panda"-keurmerk toegeken om die lede tevrede te stel, terwyl die niksvermoedende klant oorsee produkte koop wat opsetlik as "volhoubaar" voorgehou word. Die Panda-embleem volgens Wilfried Huismann is van nul en gener waarde.

Schwarzbuch WWF Dunkle Geschäfte im Namen des Panda
Skrywer	Wilfried Huismann
Land	Duitsland
Taal	Duits
Onderwerp	Ekokritiek
Genre	Niefiksie
Uitgewer	Verlagsgruppe Random House GmbH
Uitgegee	2012
ISBN	978-3-641-07392-3
Letterkunde-portaal

Die boek vergesel Huismann se twee dokumentêre rolprente, Lachsfieber (2010) en Der Pakt mit dem Panda: Was uns der WWF verschweigt (2011).

Modus operandi volgens Huismann

Die WWF het jarelank die natuurbeskermende beeld uitgestraal deur hartroerende advertensies en skokkende beelde van die natuurlewe wat bedreig word. Deur 'n SMS te stuur en sodoende geld te skenk, sal dadelik opgetree word om 'n charismatiese dierespesie (tier, luiperd, olifant, renoster, walvis, panda, ens.) van uitwissing te red.

Volgens die klassieke redenasie van 'n ou lid van die WWF se geheime Club of 1001, Prof. Bernhard Grzimek ('n Frankfurtse dieretuinkurator) het ons mense die wilde diere vir eeue lank van hul lewensruimte en habitat afgerokkel en verwoes: nou moet opgetree word; die geskiedenis het getoon dat die mensdom 'n verwoester is; daarom moet die mense uit die omgewing padgee sodat die dierelewe kan herstel, aangesien die diere se habitat deur menslike bedrywighede versteur word. Die plaaslike wetenskaplikes wys anders daarop, maar die Westerse onkunde het hardnekkig bly vasklou: Die natuur moet 'n mensvrye plek wees. Nou is daar die kollektiewe skuldgevoel in die Globale Noorde van die ongerepte oerwoud van die Globale Suide wat gered moet word. In der waarheid gebeur net mooi die teendeel met dieselfde SMS- en skenkersgeld.

Natuurreservate

Dieselfde modus operandi, wat wildtuine en wildreservate betref wat die WWF goedkeur, verloop soos volg:

1. Met die goedkeuring van regerings aan wie die ekonomiese voordele van ekotoerisme soos 'n wortel voor die neus gehou word, word die plaaslike bosbewoners of woudbewoners of vissersvolke of jagterversamelaars (wat dikwels nie ekonomies magtig is nie) in die geoogmerkte WWF-projekgebied, "vrywillig" gevra om hul grond te verkoop. Die propaganda van 'n beter "kans in die lewe", "ekonomiese vooruitgang", "julle troeteldiere sal veilig wees", "julle sal jul kinders na die skool kan stuur", "enigiets is beter as om rubber te tap of woudvrugte te versamel", asook ander leë beloftes word gemaak om die grond te verkoop, of te verlaat. Ander kere word die inwoners deur wetgewing van die grond verdryf. In Indië het die tierprojek (wat in 1972 begin is) die gevolg gehad dat omtrent 'n miljoen mense van hul grond verdryf is. Party natuurvolke dreig dikwels om elke tier af te maai, sodat daar geen rede is om hul van hul grond af te jaag nie.

2. Indien die natuurvolk saamspeel, word hulle verskuif na net buitekant die geoogmerkte terrein en word omhein en afgesny van hul oorspronklike woongebied waar hulle bv. rubber of heuning getap het, wildevrugte versamel en hul heilige aanbiddingsplekke besoek het. Dikwels is hierdie natuurvolke juis nie materialisties ingesteld nie en is tevrede met hul doodgewone bestaan. Dit is ook nie hierdie volk wat, onder normale omstandighede, hul eie bosgode sal jag om aan die Europese of Asiatiese mark uit te voer nie (wat in elk geval nie sou bestaan het as die buitelanders nie ingemeng en die buitelandse handel van tiervel oopgedwing het nie).

Volgens Muthamma, 'n woordvoerder en leier van die Adivasi:

Wir leben seit Jahrhunderten mit den Tieren zusammen; wir töten sie nicht, und die Tiger töten uns nicht. Der Tiger ist für uns eine Gottheit. Drüben im Wald gibt es einen Tigeraltar. Die Naturschützer aus der Stadt verstehen den Wald nicht. Solange wir hier leben, sind auch die Tiere sicher. Wenn wir weg sind, haben die Holzfäller und Wilddiebe freie Bahn.

Dit alles te midde van die WWF se verklaring dat die bosvolke juis nut het in die natuur:

Der WWF verweist gerne auf seine eigene »Prinzipienerklärung«, nach der Naturschützer und Naturvölker »natürliche Verbündete« im »Kampf für eine gesunde natürliche Welt« werden sollten. In dem Dokument erkennt der WWF an, dass die Naturvölker »häufig als Beschützer der Natur in Erscheinung getreten sind«. Trotz dieser hehren Erklärung hält der WWF in Indien an der Umsiedlungspolitik fest – allerdings müsse sie, wie es im Gesetz steht, auf »freiwilliger Basis« erfolgen.

Maar nou is daar geen manier hoe die woudbewoners of vissersvolke se ou leefwyse herstel kan word nie: hul ou lewensbestaan wat eeue lank bestaan het uit visvang, heuningtap ens. is onherroeplik verander. Hul kultuur verwesters, waar alles volgens Rand en sent geweeg word:

Naturvölker brauchen die Güter der Industriekultur nicht, sie brauchen auch kein Geld und keine Marktbeziehungen. All diese Dinge aus unserer Dominanzkultur zerstören das kulturele Selbstbewusstsein der Stämme. … Schon Buddha war von der egalitären Kultur der Adivasi tief berührt, als er vor 2500 Jahren durch Indien reiste. Er erhob sie zum Modell für seine Idee einer menschlichen, genügsamen und demokratischen Gesellschaft. So sollte der Mensch auf Erden leben: ohne Geld und ohne Gier nach materiellem Besitz. Viele Elemente dieser Kultur sind noch erhalten, aber auch die Adivasi sind nicht resistent gegen die Verlockungen des Konsums. Das wird klar, als die Stille des Waldes plötzlich vom elektronischen Ring-Ring eines Telefons gestört wird. Muthamma lächelt verlegen und kramt ein Handy aus der Tiefe ihres Kleides. Alle lachen.

Die natuurvolke kan kies: hulle kan hul kultuur (deur danse of momento's) as goedkoop vermaak kommersialiseer aan ekotoeriste (vir aalmoese) of vir die nuwe grondeienaars as personeel werk, of by onwettige bedrywighede (soos tierjag) betrokke raak om kop bo water te hou in 'n nuwe kapitalistiese stelsel wat aan hulle onbekend en vreemd was. Andersins bevolk hierdie ontworteldes reeds oorvol dorpe en stede en word vervreem van hul kultuur en stam. In Indië het net enkele van die verdrewene 'n werk gekry in die toerismebedryf, die res werk almal vandag soos slawe in die plantasies wat orals rondom die reënwoude opgeskiet het.

3. Die grond wat onteien en ondertussen staatsgrond of in private besit beland het, word, ironies genoeg, nie volgens Grzimek se uitkyk "mensloos" en "mensvry" nie: dit word 'n ekotoerismemekka. Tot so 'n mate dat dit nie eens vergelyk kan word met die ou bosbewoners se doen en late nie. Waar die ou bevolking so nou en dan 'n tier sou teëkom, maar nie tier of mens mekaar sou hinder nie, sak toeriste en wetenskaplikes (wat deur die WWF befonds word, want die geld moet uitgegee word) in Jeeps dag en nag op die dier se habitat toe, gewapen met kameras en geïnstalleerde kameravalle. Die indringing maak die eens vredeliewende diere aggressief. Dierevrektes op die teerpaaie van voortsnellende voertuie het ook nie voorheen bestaan nie. Die grondpaaie is intussen geteer om die toeriste na hul uitkykpunt so gou as moontlik te vervoer en die rit te vergemaklik. Grondwater word weer onttrek om luukse wonings met swembaddens (en vermaak) te bou om veral diegene te beloon wat ruim geld aan die WWF of ander programme geskenk het. Soortgelyk is 'n hotel op die Kraterrand in Afrika opgerig – al was wetgewing ook sus en so – met en deur die geld van sy hoogheid Prins Karim Aga Khan IV. Hier doen die Massai kultuurdansies vir aalmoese – sonder ander heenkome. Die Massai is die eerste keer gedwing om 'n onteieningsdokument te onderteken, al kon hulle nie lees nie. Die tweede maal was in 1974. Die derde maal lyk nie so afsienbaar in die toekoms nie: soetwater word uit die krater gepomp deur die hotel, met die gevolg dat die omliggende woude sterf. Maar dit skeel die toeriste nie veel nie, want weer word die Massai verantwoordelik gehou – dit is glo hul beeste wat die grond vertrap en verpoeier. In Indië sal die doodnormale bevolking, sonder geld of $10 000-skenking vir die tierprogram, nooit hul heimat weer sien nie. Ondertussen verkeer die meeste ekotoeriste en weldoeners (of skenkers) in die waan dat "ons die laaste mense op aarde is wat tiere ooit weer lewend sal sien." Oor sulke mense, skryf Huismann: "Die apokalyptisch angehauchte Tigerkampagne des WWF hat in ihr ein dankbares Medium gefunden."

Terselfdertyd is in Indië, spesifiek in die Nagarhole Park, die voormalige Adivasi-dorpe platgestoot, om plek te maak vir Bloekomboom- en kiaatboomplantasies. Maar ook houtfirmas en mynbouondernemings en fabrieke het hul weg na die nasionale parke oopgebaan.

4. Pleks daarvan om eenvoudig die diere, soos tiere, met rus te laat, volgens Dr. Latika Nath Rana, sodat die dierebevolking self weer kan aanwas, word geld gemors op verdere reklame, prag-en-praalinterieur en straat- en padmooimaak wat absoluut niks met die tierbeskerming verband hou nie. Die skenker se geld beland ook in die koffers van die funksionarisse. En in sake wat bestaan uit beamtes, tierdeskundiges en politici wat almal van die nasionale tierbegrotingsgeld leef. Met al die geld wat byvoorbeeld in Indië se tierprogram ingepomp is, kon elke liewe tier vier wagte gekry en elkeen van die 39 natuurreservate met 'n beskermende muur omhein geword het. Die geld kon verder gebruik word om die ontwortelde mense voor werk te skep, sodat hulle nie die tiere sal doodmaak nie, en daar geen rede is vir die tiermafia om te ontstaan nie. Daar is in die dorpies wat rondom die natuurreservaat ontstaan het tans altyd 'n handlanger onder die werklose bevolking te vinde en daar is 'n mark: tee uit tierbeenmeel kos in Chinatown in New York intussen meer as heroïen.

Maar vir Ullash Kumar is die hele nasionale tierbegroting en -program net 'n voorwendsel vir geld en grondroof. Die WWF is medeverantwoordelik vir die huidige stand van sake:

Er (WWF) hat die indische Tigerpolitik entworfen, die zur Umsiedlung der Adivasi geführt hat, er fördert den Ökotourismus – lauter Dinge, die dem Tiger und den anderen Tieren schaden. Ich habe viele Freunde, die beim WWF einen Job gefunden haben. Wer in Indien Biologe ist, kommt um den WWF nicht herum, wenn er Arbeit sucht. Der WWF tut nach meiner Erfahrung auch Gutes, aber das Schlechte überwiegt. Am meisten Sorgen mache ich mir, weil der WWF sich seine Tigerkampagne von Konzernen wie Exxon Mobile finanzieren lässt. Damit wird er zum Handlanger von Mächten, die sich weder für die Waldmenschen noch für den Tiger richtig interessieren. Solche Konzerne, so meine Befürchtung, wollen sich über die Nationalparks vielleicht langfristig einen Zugriff auf Land verschaffen.

5. Die agteruitgang van die wilde diere word nie gestop nie en/of die wilddiewery neem toe. Die gemeganiseerde reklame en pleidooie word eenvoudig voortgesit. Waar daar wel sukses met die aanteling of aanwas van die dierespesies is, gebeur dit dikwels dat 'n oorbevolking diere ontstaan wat uitgedun moet word. Verskuiwing kan 'n dierspesie, soos die luiperd, aggressief teenoor die mens maak wat hom van sy habitat ontwortel het. Die ander opsie is trofeejag, met die ou stereotipe wat herhaal word van die groot blanke en manlike wildjagter uit Europa en die VSA wat uit die koloniale dae in 'n heel eksklusiewe jagreservaat die natuur tem en oorwin – teen 'n sommetjie geld, natuurlik. Om hierdie rede word die uitsetting van die woudbewoners byvoorbeeld dikwels beskou as rassisties en neokoloniaal. Ondertussen verkondig die WWF luidkeels wyd en syd aan die wêreldpubliek tot watter mate die betrokke dierespesie en sy habitat steeds op die randjie van uitsterwing staan. Die geld rol steeds in, alles onder die dekmantel van "volhoubaarheid". En dikwels word WWF-werkers ook deur die ou bosbewoners vir 'n losprys ontvoer.

Duistere transnasionale bedrywighede

Die modus operandi van transnasionale maatskappye, wat lede is van die WWF, wyk nie te veel van die natuurreservate s'n af nie. Vir Huismann is dit vir die publiek en veral vir omgewingsdrukgroepe soos Greenpeace en Friends of the Earth geen geheim meer dat die lede wat die WWF met groot geld toegooi juis die grootste omgewingsondaars is nie. Van nader beskou word die volgende roete gevolg.

1. In die Globale Noorde word reëls neergelê hoe om meer omgewingsvriendelik te wees, soos om omgewingsuitlaatgasse te verminder, hoe om produkte te verbou wat teoreties minder besoedeling sal afgee, hoe om die koolstofvoetspoor te verminder, en hoe om voedselsekerheid te verbeter. Dikwels word na onbeproefte strooihalms gegryp, soos biodiesel. Die Europese ooreenkoms het byvoorbeeld 'n kunsmatige wêreldmark vir biobrandstof geskep. Tot die jaar 2020 moet 10 persent van die biobrandstof in Europese voertuie uit plante kom. Die VSA volg 'n soortgelyke reël. Terwyl die landbougrond in Europa te waardevol en te skaars was, word die biobrandstof uit plante in die Globale Suide verbou. Twee Duitse politici was veral van besondere diens by die werwing van belangstelling in hierdie biobrandstof: Angela Merkel en Renate Künast. Dit was in hul tyd as Duitse omgewingsministers dat die droombeeld voorgehou is van die Europese Unie wat wêreldwyd die voorloper van biobrandstof moet word. Künast het selfs sover gegaan om die boere die "Oliesjeiks van môre" te noem. Intussen het hulle besef dat hul politiekery 'n fout was, maar gister se foute en omgewingsvernietiging kan nie meer ongedaan gemaak word nie – selfs al sou hulle ook wou. Die gevolg was in Latyns-Amerika, Asië of Afrika dieselfde: Bioimperialisme.

Die ander "probleem" is die voedselsekerheid wat uit 'n Malthusiaanse siening met die bevolkingsgroeikoers moet ooreenstem. Vir Huismann is dit loutere snert. "Meer mense = meer kos produseer" is 'n Malthusiaanse drogredenasie, aangesien die helfte van alle voedsel bederf, nie verkoop word nie, of weggegooi word (dikwels omrede dit as lelik beskou word, ander kere om prysregulering), voordat dit die verbruiker bereik. Die probleem lê in wese in die eweredige verspreiding van die voedsel, nie die verbouing daarvan nie.

2. Gepaardgaande met hierdie "probleme" wat geskep word, is daar ook gewoonlik wonderkure of kitsoplossings wat vir die ontwikkelende lande groot geld kan beteken. Een is akwakultuur (vir die aanteel van salms) in Suid-Amerika (Chili), die ander is sojabone (vir brandstof en voedsel) in Suid-Amerika (Argentinië), en palmolie (seep, kosmetika, skoonmaakmiddels, kunsbotter en lekkers) in Maleisië en Indonesië. Omdat Europeërs byvoorbeeld palmolie as omgewingsvriendelik beskou, het die druk eenvoudig meer geword op die Indonesiese woude.

3. Die WWF maak onduidelike reëls en beleide wat sy groot geldskieters, lede (en omgewingsondaars) se sak pas. So 'n sertifisering deur die WWF wat omgewingsvriendelikheid versinnebeeld kos $100 000, wat dit vir die kleinsakeondernemings onmoontlik maak om by te bring. As internasionale drukgroep het die WWF ook verdrae met die Wêreldbank aangegaan.

Die WWF se Kompromis: Solank 10% van die aardoppervlak uit ongerepte natuur bestaan en waarin alle inheemse volke leef, het hy vrede. Volgens die WWF-navorsing is daar tans nog 30% oor. 'n Gulde geleentheid om munt uit die oortollige reënwoude te slaan. Dit het die destydse Belgiese Minister van Omgewing en Landbou Guy Lutgen in 1997 diep geskok. Hy het toe aan die President van die Wêreldbank, James D. Wolfensohn, geskryf en sonder om doekies om te draai die reperkussies uitgespel. Maar Wolfensohn het net geantwoord dat hulle saamstem met die 10%-doel van die WWF, want as deel van die prioriteite moet êrens die perke gestel word. Maar die hoofdoel van die sertifisering van bv. tropiese hout is om handelshindernisse of handelsgrense te vermy (dus, om handel op geoliede wieletjies te laat loop). Dit is die kern van die saak: die WWF-bande en sertifikate wat aangegaan en uitgereik word het absoluut niks met natuurbewaring te doen nie. Dit gaan in die eerste plek om die deurvoer van die ekonomiese belange.

Wolfensohn skryf aan Lutgen:

With regard to the WWF's minimum 10% target for forest protected areas, we agree that priorities need to be set and close attention paid to determining adequate percentages for forest cover protection based on case-by-case analysis of the situasion facing each particular forest type. The key consideration here, we believe, is that forest protected area systems need to be fully representative of the biodiversity they seek to protect. Simply having a total of 10% of the world's forest under protection will not be adequate if the individual systems do not harbor representative and suffiently sized samples of all forest types.

Maar in die volgende paragraaf staan daar ook:

Fixing a percentage for protection serves to highlight the importance of promoting good management of forest outside of protected areas.

Dit is dus slegs 'n simbool. Vir Lutgen maak dit geen sin vir die Wêreldbank om 'n ooreenkoms met 'n nieregeringsorganisasie te sluit wat as drukgroep sertifiseringstelsels bewerk waarin daar geen sprake is van demokratiese kontrole nie.

Eenvoudig gestel: Die Wêreldbank en WWF sluit die aarde se woude vir energie- en landbou-ondernemings oop, wat in die agtergrond wag om miljarde in die natuurlike hulpbronne in die Suide te belê. Eers kom die kartograwe en "sendelinge", dan die finansiers en ten slotte kom die "veroweraars".

Die definisie van "degradeerde" woude volgens die Wêreldbanknavorsing, wat die transnasionale maatskappye benut, beteken – dit is woude waar die struktuur, spesieomvang, biomassa en/of oorskerming met boomkrone minder is as die oorspronklike en ongerepte woudgebiede. Na aanleiding van hierdie vae definisie kan bykans enige woud op aarde as "degradeerd" geklassifiseer en uitgeroei word – maak nie saak hoeveel mense, mensape, diere of olifante daarin leef nie. Die outeur van hierdie wêreldbankstudie was ook Cheng Hai Teoh, Generaalsektretaris van die WWF se gestigte Tafelronde vir Volhoubare Palmolie (RSPO).

Al hoe meer planke of meubels dra intussen die volhoubaarheidsseël FSC. Die meeste mense koop die hout in die geloof dat dit iets goed vir die reënwoud sou inhou. Maar selde lees die mense die kleindruk. Net onder die FSC-logo staan in die meeste gevalle die skadeloosklinkende woord: mix. Dit beteken by Forest Stewardship Council se FSC-logo dat slegs 10 persent van die hout uit 'n sertifiseerbare produksie sou kom, die res is afkomstig uit industriële boomplantasies of herwinningsmateriaal, hout uit onwettige of onnaspeurbare bronne of uit roofgrond.

4. Deur die ministers van die Globale Suide die son, maan en sterre te belowe wat die hulpskemas en moderne tegnologiese verbouing sal meebring (asook die waansin dat slegs transnasionale maatskappye oor die nodige kundigheid, bronne en kontakte beskik), word grond op hetsy 'n wettige of onwettige manier onteien. Partymaal word daar sommer bv. in Indonesië oliepalms deur transnasionale maatskappye op privaatgrond van kleinboere geplant, andere kere lê die grond vir jare lank braak weens grondgeskille wat in die hof uitgeklaar moet word. Die geld wat die TV-kyker ondertussen via SMS aan die WWF stuur om die Orang-oetangs se habitat te red, word gebruik om sekondêre woude te laat herstel, NIE die oorspronklike ongerepte oerwoud te bewaar waar die meeste biodiversiteit nog oor is nie.

5. Net soos by die natuurreservaat en/of Nasionale Parke is daar geen terugkomkans vir die bosbewoners of vissersvolk of bestaansboere nie. As die nuwe arbeiders werk hulle dikwels in haglike omstandighede wat in Europa sonder twyfel die maatskappy strafbaar sou maak. In die lande waar wetstoepassing swak is of die wetgewing self nie voorsiening maak vir uitbuiting of skaamtelose besoedeling van riviere en omgewing nie, sak die transnasionale maatskappye op toe. Verbode doders in Europa soos Paraquet word ook soms mildelik gebruik.

In Argentinië word bv. soja as "groen" tegnologie bemark: ook hier is grond opgekoop deur die regering, die plaaslike bevolking is van die grond afgejaag, die landbougrond word met chemikalieë besoedel, die kettingsae is ingestuur (vandag is die helfte van die Chaco-Savannewoud afgesaag) en sojavelde laat aanplant. Oor 'n volle 1 500 kilometer, wat omtrent die helfte van die landbougrond van Argentinië beslaan. So word die plantdoder Roundup, saam met die saad, uit die stal van die alleenhandelaar Monsanto gekoop wat deur Monsanto se Chemici ongewikkel is. Op ongeveer 61% van die huidige sojaland het vroeër koeie gewei, of was koring, sorghum, aartappels, mielies, sonneblomme, rys, gars, bone en katoen verbou. Al hierdie produkte moet vandag ingevoer word, want daar is 'n voedseltekort weens 'n afname in hierdie produksie a.g.v. hierdie monokultuur. Oor die 400 000 boere het hul plase verkoop en na die stede getrek. In die dorpskole onderrig die onderwysers nog maar eenduisend skoliere, wat vroeër vier maal soveel was. Dit het die gevolg tot halfvervalle skoolgeboue, met staatsfondse wat ingeperk word. Met die verval van die dorpe het ook die Pampaskultuur verdwyn. Die mense vlug van die lande omdat hulle daar nie werk kry nie. Wie bly, loop die risiko om vergiftig te word deur Roundup, wat die "dwelm van die Argentynse ekonomie" is. Die genetiesgemanipuleerde soja is weerstandig teen Roundup: die ander plante nie. Roundup besoedel in die proses ook die grondwater en riviere wat deursyfer. Van die paddas in die gebied het reeds uitgesterf. Heelwat kinders is doodgebore of misvorm gebore.

Tog hou die WWF vol: Dit is alles in orde, soja is goed, soja kan mens volhoubaar verbou.

6. Die WWF se Panda-keurmerk word steeds op die produkte van sy lede (die transnasionale maatskappye) geplak, wat die eindgebruiker bv. in Europa mislei wat bona fide sal glo die produk is volhoubaar produseer. Met 'n geruste hart verhoog die niksvermoedende koper die transnasionale maatskappy se wins.

7. Die maatskappye palm net meer ongerepte grond in, vernietig nog meer ongerepte natuurskoon, terwyl die WWF "soos 'n poetservis net saamswem met die haaie" (en kyk wat daar te aas is), sonder om die rigting van die grondrowers te verander.

Ontvangs

Der Spiegel berig op 26 Mei 2012 die WWF is na afloop van die film Der Pakt mit dem Panda deur protespos oorval. Meer as 3 000 ondersteuners het hul lidmaatskap opgesê. So 'n groot bloedlaat het die natuurbewaringsbeweging nog nooit beleef nie. Der Spiegel het self ondersoek ingestel: die berig volg min of meer dieselfde trant as Huismann. Ook die Süddeutsche Zeitung stel dit teen die einde van die resensie duidelik: Die WWF het baie vrae om te beantwoord: Sein Buch wirft Fragen auf. Viele Fragen. Vom WWF erhofft man sich Antworten – nicht Ausreden oder teure Klagen.

Zeit betreur op 6 Junie 2012 die hofgeding wat aan die gang gesit is deur die WWF oor die boek. Vir Cammann is die WWF net besig om verdere skade aan sy eie wankelende naam te berokken.

Der Spiegel berig op 20 Julie 2012 dat 20 plekke in die boek oorgeskryf gaan word, na afloop van die hofgeding tussen die WWF en die uitgewer, Random-House-Verlagsgruppe. Vir 'n tyd lank was die boek ook nie op Amazon, Libri of Thalia te koop nie uit vrees vir regsstrydighede.

Na afloop van verdere hofsake in Keulen word in Januarie 2015 'n bygewerkte dokument genaamd Ergebnis der juristischen Auseinandersetzung Pakt mit dem Panda Schwarzbuch WWF Geargiveer 9 November 2014 op Wayback Machine deur die WWF.de uitgereik wat, naas die regsuitspraak, elke liewe afdeling, woord en sinsdeel aandui wat in die nuwe boekuitgawes, maar ook die rolprent Pakt mit dem Panda, geskrap en gewysig is. Onder meer het die WWF hom reeds onttrek van die Tafelronde van die Soja- en Palmsektore. Nog dele wat geskrap word sluit onder andere ook tweegesprekke in wat in die oorspronklike boekweergawe regstreeks aangehaal is.

In Maart 2015 berig Der Spiegel Kathrin Hartmann se ondersoek verder op die gevolge van die palmoliesaak in Indonesië (soos uit die ekonomietydskrif enorm gehaal is).

Vertalings

• Engels: PandaLeaks: The Dark Side of the WWF (2014) ISBN 9781502366542
• Japannees: WWF 黒書 (2015) ISBN 978-4-8461-1516-6