Skeepsaandrywing

Skeepsaandrywing is die meganisme of stelsel wat gebruik word om die stukrag te genereer wat 'n skip of boot oor die water laat beweeg. Terwyl spane en seile nog steeds gebruik word op 'n paar kleiner bote, word die meeste moderne skepe aangedryf deur meganiese stelsels wat bestaan ​​uit 'n elektriese motor of binnebrandenjin wat 'n skroef draai. Skeepsingenieurswese is die dissipline van ingenieurs- en ontwerpprosesse van skeepsaandrywingstelsels.

'n Kykie binne 'n skip se enjinkamer.

Skets van 'n skip se 4-slagdieselenjinstelsel.

Hierdie moderne dieselenjin dryf 'n groot vragskip aan.

Die eerste meganiese enjins wat gebruik is in skeepsaandrywing was stoomenjins, hulle is egter vervang deur tweeslag- of vierslagdieselenjins, buiteboordmotors, en gasturbineënjins op vinniger skepe. Kernreaktors wat stoom produseer word gebruik om oorlogskepe en ysbrekers aan te dryf.

Kernreaktors vir kommersiële vaartuie is nog nie deur die skeepsbedryf in gebruik geneem nie. Elektriese motors, met behulp van gestoorde elektriese batterykrag, word gebruik vir die aandrywing van duikbote en elektriese bote, en is voorgestel as energie-doeltreffende aandrywing.

Ontwikkeling in vloeibare natuurlike gas (VNG) is besig om erkenning te kry vir hul lae emissies asook kostevoordele. Stirlingenjins, wat meer doeltreffend en stiller is, gladder loop en minder skadelike uitlaatgasse as dieselenjins voortbring, dryf 'n aantal kleiner duikbote aan. Die Stirlingenjin het nog nie die skaal van aandrywing vir groter oppervlakskepe bereik nie.