Slangsteen

Slangstene word sedert antieke tye in die volksgeneeskunde van verskeie dele van die wêreld gebruik vir die behandeling van slangbyt.

Primitiewe volkere het geglo dat so ‘n slangsteentjie vassuig aan die wonde waar ‘n slang, skerpioen, insek of ‘n hondsdol dier gesteek of gebyt het of ‘n plek in die liggaam waar ontsteking voorkom en die gif dan uittrek. As so ‘n steen vol is, val dit van die wond af. Word die steen daarna in melk geplaas, trek die gif in die melk in en kan die steen opnuut gebruik word. So ‘n steen was gewoonlik poreus, plat soos ‘n klein munt, swart van kleur en baie goed gepoleer. Die egtheid daarvan is getoets deur te kyk of dit aan die verhemelte vassuig. Alhoewel dit ‘n steen genoem word, is dikwels ‘n stuk been van ‘n dier gebruik. Dit kon ook ‘n harde voorwerp wees afkomstig uit die maag van ‘n herkouer. In ander gevalle was dit weer ‘n glasagtige voorwerp wat bestempel is as die verharde spoeg van ‘n adder. In sekere ou families is 'n slangsteen as 'n kosbare erfstuk bewaar en kom dit volgens die familielegendes dikwels nog saam uit Nederlands Oos-Indië. Ook onder die Khoikhoi was dit bekend en selfs Carl Peter Thunberg en Frederick Courtney Selous het hul vertroue daarin uitgespreek.

Daar bestaan geen wetenskaplike navorsing wat bewys dat ‘n slangsteen die eienskap besit wat in die folklore daaraan toegeskryf word. Wetenskaplikes beskou dit bloot as bygeloof.

Lees ook

• Giftigheid

Bibliografie

• nebi.nlm.nih.gov