Spaanse literatuur van Realisme
Die term Spaanse literatuur van Realisme sluit werke in wat deel uitmaak van 'n literêre beweging wat deel is van Realisme, 'n kulturele beweging wat in die middel van die 19de eeu in Europa bevorder is deur die neigings van die romantiese beweging te ondermyn. Dit is 'n stroom uit Frankryk wat omstreeks 1850 kieme ontwikkel het wat reeds in die Romantiek bestaan het, veral costumbrismo. Romantiese idees sou bietjie vir bietjie oplos en 'n reaksie sou begin teen "kuns ter wille van kuns" wat die onafhanklikheid of outonomie van die werk van die werklikheid verkondig het; Die blik van sommige was moeg vir die verbeeldingryke en skilderagtige, en het probeer om mense, die samelewing en hedendaagse optrede objektief waar te neem. Die doel daarvan was om 'n portret van die samelewing aan te bied. Die vernaamste voorlopers was Honoré de Balzac (1799-1850) wat met werke soos Die Menslike Komedie 'n morele en sosiale doel aan die roman afgedwing het. Stendhal (1783-1842) het eweneens die sentimentaliserende onderwerpe van romantiek en sy voorkeur vir heldhaftige en verhewe karakters aangeval deur sy romans Rooi en Swart en La Chartreuse de Parme, waarin "Die roman is 'n spieël wat ons in die pad steek", 'n frase wat terloops herinner aan Cervantes oor komedie, waarvan hy gesê het dat "dit by elke stap 'n spieël voor ons plaas, waar ons die handelinge van die menslike lewe aanskoulik sien, hierdie doel byna uitsluitlik besef." baie gou het, by sommige skrywers, tot Naturalisme gelei.
Die term "realis" is vir die eerste keer in 1850 gebruik, met verwysing na die skildery van Gustave Courbet, Honoré Daumier en Jean-François Millet, maar is later uitgebrei na die res van die kunste. In die letterkunde is die roman hoofsaaklik weerspieël. Miskien is een van die redes vir die gewilde sukses van die romans te vinde in hul publikasie in die koerante van die tyd. Die redaksie het die roman in paaiemente gebruik om die publiek te dwing om daagliks die koerant te koop. Die houding van die realistiese skrywer is analities en krities, en hy bly gewoonlik afsydig van wat hy vertel. Die hoofromans van die 19de eeu was sosiaal van aard, en skrywers is as "geskiedkundiges van die hede" beskou.
Daar moet egter nie vergeet word dat romantiese neigings bly voortbestaan het of dat ander ontwikkel het wat teen Realisme gereageer het nie.