Spaanse literatuur van die Romantiek

Romantiek is 'n revolusionêre beweging op alle terreine van die lewe wat, in die kunste, breek met die skemas wat in Neo-Klassisisme gevestig is, wat fantasie, verbeelding en die irrasionele kragte van die gees verdedig. Neo-Klassisisme duur steeds by sommige skrywers voort, maar baie, wat in die neoklassisistiese posisie van die tyd begin het, het gretig tot die Romantiek bekeer, soos die Hertog van Rivas of José de Espronceda. Ander was egter van hul begin af oortuigde romantici.

Romantiek in Spanje was laat en kort, meer intens, aangesien die tweede helfte van die 19de eeu deur Realisme oorheers is, met kenmerke wat teenstrydig was met romantiese literatuur.

Eerste demonstrasies

Romantiek dring Spanje deur Andalusië en Katalonië (El Europeo):

In Andalusië: Die Pruisiese konsul in Cádiz, Juan Nicolás Böhl de Faber, vader van die romanskrywer "Fernán Caballero" (skuilnaam van Cecilia Böhl de Faber y Larrea), gepubliseer tussen 1818 en 1819 in die Diario Mercantil van Cádiz, 'n reeks artikels waarin hy die Spaanse teater van die Goue Eeu verdedig, so aangeval deur die neoklassisiste. José Joaquín de Mora en Antonio Alcalá Galiano het hom gekonfronteer deur tradisionalistiese, anti-liberale en absolutistiese argumente te gebruik. Böhl se idees van Faber was vir hulle onaanvaarbaar (aangesien hulle steeds aan die Verligting vasgeklou het), al het dit die Europese literêre moderniteit verteenwoordig.
In Katalonië: El Europeo was 'n tydskrif wat tussen 1823 en 1824 in Barcelona uitgegee is deur twee Italiaanse redakteurs, 'n Engelsman en die jong Katalane Buenaventura Carlos Aribau en Ramón López Soler. Hierdie publikasie het gematigde en tradisionalistiese Romantiek verdedig volgens die Böhl-model, wat die waardes van neoklassisisme totaal ontken het. Op sy bladsye word vir die eerste keer 'n uiteensetting van romantiese ideologie gemaak deur 'n artikel deur Luigi Monteggia getiteld Romantiek.