Viool: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
k Wysigings deur 41.185.110.192 teruggerol na laaste weergawe deur EmausBot |
No edit summary |
||
Lyn 1:
[[Lêer:Violin case.jpg|thumb|right|'n Viool en strykstok in hul kassie]]
Die viool is 'n snaarinstrument,Ek like jou Tashe Spence. gewoonlik met vier stringe gestem in perfekte vyfde. Dit is die kleinste, die hoogste toonhoogte lid van die viool familie van strykinstrumente, wat ook die altviool, tjello, en double bass sluit.
Die viool is informeel soms genoem 'n viool, ongeag van die tipe musiek wat gespeel word op dit. Die woord viool kom van die Middeleeuse Latynse woord vitula, wat beteken snaar instrument [1] Hierdie woord word ook geglo dat die bron van die Germaanse "fiddle" [2] Die viool, terwyl dit het antieke oorsprong, verkry die meeste van sy. moderne eienskappe in 'n 16de-eeuse Italië, met 'n paar verdere veranderinge wat in die 18de en 19de eeu. Violiste en versamelaars veral prys die instrumente wat deur die Gasparo da Salò, Giovanni Paolo Maggini, Stradivari, Guarneri en Amati families uit die 16de tot die 18de eeu in Brescia en Cremona en deur Jacob Stainer in Oostenryk. Groot getalle van instrumente kom uit die hande van die "mindere" makers, sowel as nog groter getalle massa-geproduseer kommersiële "handel viole" kom van kothuis nywerhede in plekke soos Sakse, Bohemia en Mirecourt. Baie van hierdie handel instrumente is voorheen deur Sears, Roebuck en Kie en ander massa merchandisers verkoop.
'N persoon wat maak of herstelwerk viole is bekend as 'n bouwer, of net 'n viool maker. Die dele van 'n viool word gewoonlik gemaak van verskillende soorte hout (hoewel elektriese viole kan nie gemaak word van hout op alle, sedert hul klank kan nie wees afhanklik is van spesifieke akoestiese eienskappe van die instrument se konstruksie), en dit is gewoonlik gespan met gut , nylon of ander sintetiese of staal snare.
Iemand wat die viool speel genoem word 'n violis of 'n wenk. Die violis produseer klank deur die tekening van 'n boog oor een of meer snare (wat kan gestop word deur die vingers van die ander hand 'n volle reeks van toonhoogtes te produseer), deur die pluk van die snare (met een hand), of deur 'n verskeidenheid van ander tegnieke. Die viool gespeel deur musikante in 'n wye verskeidenheid van musikale genres, insluitend Barok-musiek, klassieke, jazz, folk musiek, rock en roll en sagte rots. Die viool het in baie nie-Westerse musiek kulture oor die hele wêreld kom om gespeel te word.
Inhoud [versteek]
1 Geskiedenis
2 Konstruksie en meganika
2,1 Strings
2.2 Pitch reeks
2,3 Acoustics
2,4 Groottes
3 Tuning
4 Bows
5 Speel
5,1 Linkerhand en toonhoogte produksie
5.1.1 Posisies
5.1.2 Open snare
5.1.3 Double stop en darren
5.1.4 vibrato
5.1.5 vibrato trill
5.1.6 Harmonieke
5,2 Right hand en toonkleur
5.2.1 buig tegnieke
5.2.2 Pizzicato
5.2.3 Kol legno
5.2.4 Martelé
5.2.5 tremolo
5.2.6 Mute of demper
6 musiekstyle
6.1 Klassieke musiek
6,2 Jazz
6.3 Populêre musiek
6,4 Indiese klassieke musiek
6,5 Volksmusiek en vroetel
6,6 Arabiese musiek
7 Fiddle
8 Electric viole
9 Viool verifikasie
10 Sien ook
11 Notas
12 Verwysings
13 Verdere leeswerk
14 Eksterne skakels
[Wysig] Geskiedenis
Hoofartikel: Geskiedenis van die viool
Batchelder viool (VSA)
Die vroegste snaarinstrumente is meestal uitgeruk (bv. die Griekse lier). Geboë instrumente mag ontstaan het in die ruitersport kulture van Sentraal-Asië, 'n voorbeeld synde die Kobyz (Kazakh: қобыз) of Kyl-kobyz is 'n antieke Turkse, Kazakh strykinstrument of Mongoolse instrument Morin huur:
Turkse en Mongoolse ruiters van Inner Asië was waarskynlik die wêreld se vroegste Fiddlers. Hulle twee-snaar regop vroetel is gespan met paardenhaar stringe, gespeel met paardenhaar boë, en bevat dikwels 'n gesnede perd se kop aan die einde van die nek. Die viole, altviole en tjello speel ons vandag, en wie se boog is nog steeds gespan met paardenhaar, is 'n nalatenskap van die nomade. [3]
Daar word geglo dat hierdie instrumente uiteindelik uitbrei na China, Indië, die Bisantynse Ryk en die Midde-Ooste, waar hulle ontwikkel in instrumente soos die erhu in China, die rebab in die Midde-Ooste, die Lyra in die Bisantynse Ryk en die esraj in Indië. Die viool in sy huidige vorm het na vore gekom in die begin van die 16de eeu in Noord-Italië, waar die hawe stede van Venesië en Genua uitgebreide bande met Sentraal-Asië deur die handelsroetes van die Silk Road gehandhaaf.
Die moderne Europese viool ontwikkel uit verskillende gebuig snaar instrumente van die Midde-Ooste [4] en die Bisantynse Ryk [5] [6] Dit is waarskynlik dat die eerste makers van viole geleen uit drie tipes van die huidige instrumente:. Die rebec, in gebruik sedert die 10de eeu (self afgelei van die Bisantynse Lyra [7] en die Arabiese rebab), die Renaissance viool, en die lira da braccio [8] (afgelei [5] van die Bisantynse lira). Een van die vroegste eksplisiete beskrywing van die instrument, insluitende sy tuning, was die toonbeeld musiekblyspel deur Jambe de Fer, gepubliseer in Lyon in 1556. [9] Teen hierdie tyd, die viool het reeds begin om te versprei oor die hele Europa.
Die oudste gedokumenteerde viool vier stringe te hê, soos die moderne viool, is veronderstel om te gewees het gebou in 1555 deur Andrea Amati, maar die datum is baie twyfelagtig. (Ander viole, gedokumenteer aansienlik vroeër, het net drie snare en geroep is Violetta.) Venesië het 'n belangrike bydra tot die geboorte van die viool wat plaaslik "lira" genoem. In die tweede dekade van die XVI eeu (dit beteken 50 jaar voor die bloeiende acrivity van Andrea Amati) in Venesië teenwoordig was 7 "lireri" of makers van geboë instrumente, insluitend protoviolins [10]. Die viool het onmiddellik het baie gewild geword onder straat musikante en die adel, geïllustreer deur die feit dat die Franse koning Karel IX beveel Amati 24 viole vir hom op te rig in 1560 [11] Een van hierdie instrumente, nou bekend as die Charles IX, is die oudste oorlewende viool. Die beste Renaissance uitgekap en versier viool in die wêreld is die Gasparo da Salò (1574 c) besit word deur Ferdinand II, aartshertog van Oostenryk en later, vanaf 1841, deur die Noorse virtuose Ole Bull, wat dit vir veertig jaar en duisende van konserte, vir sy baie kragtige en pragtige toon, soortgelyk aan dié van 'n Guarneri. Dit is nou in die Vestlandske Kustindustrimuseum in Bergen (Noorweë). "Die Messias" of "Le Messie" (ook bekend as die "Salabue") in 1716 gemaak deur Antonio Stradivari bly ongeskonde. Dit is nou geleë in die Ashmolean Museum van Oxford [12].
Detail van die San Zaccaria altaarstuk, Venesië, deur Giovanni Bellini, 1505.
Die mees bekende viool makers (Luthiers) tussen die 16de eeu en die 18de eeu, sluit die volgende in:
Die skool van Brescia, begin in die laat 14de met lires violettas, altviole en aktief is in die gebied van die viool in die eerste helfte van die 16de eeu
Die Dalla Corna familie, aktiewe 1510-1560 in Brescia en Venezia, Italië
Die Micheli familie, aktiewe 1530-1615 in Brescia
Die Inverardi gesin aktief 1550-1580 in Brescia
Die Berto Gasparo da Salò familie, aktiewe 1530-1615 in Salò en Brescia
Giovanni Paolo Maggini, aktief 1600-1630 in Brescia
Die skool van Cremona, in die helfte van die 16de eeu met altviole en violone en in die gebied van die viool begin in die tweede helfte van die 16de eeu
Die Amati familie, aktiewe 1500-1740 in Cremona, Italië
Die Guarneri familie, aktiewe 1626-1744 in Cremona
Die Stradivari familie, aktiewe 1644-1737 in Cremona
Die skool van Venesië met die teenwoordigheid van verskeie makers van die boog instrumente van die vroeë XVI-eeu (in die tydperk 1490 -1630 geregistreer is meer as 140 makers van strykinstrumente) [13].
Die Linarolo familie, aktief 1505 - 1640 in Venesië
Matteo Goffriller 1659 - 1742
Pietro Guarneri 1695 - 1762
Domenico Montagnana 1686 - 1750
Santo Serafin (Sanctus Seraphinus) 1699-1776
Beduidende veranderinge plaasgevind in die konstruksie van die viool in die 18de eeu, veral in die lengte en die hoek van die nek, sowel as 'n swaarder bass bar. Die meerderheid van die ou instrumente hierdie veranderinge ondergaan het, en dus in 'n aansienlik verskillende toestand as toe hulle uit die hande van hulle makers, ongetwyfeld met verskille in die klank-en-antwoord. [14] Maar hierdie instrumente in hul huidige toestand stel die standaard vir volmaaktheid in viool vakmanskap en klank, en viool makers oor die hele wêreld probeer om te kom so naby as moontlik aan hierdie ideaal.
Tot hierdie dag, instrumente van die sogenaamde Goue Era van viool maak, veral dié wat deur Stradivari, Guarneri del Gesu en Montagnana is die mees gesogte instrumente deur beide versamelaars en kunstenaars. Die huidige rekord bedrag betaal vir 'n Stradivari-viool is £ 9.800.000 (US $ 15.900.000), wanneer die instrument bekend as die Lady Blunt is deur Tarisio Auctions in 'n aanlyn veiling verkoop op 20 Junie 2011 [15].
[Wysig] Konstruksie en meganika
Die konstruksie van 'n viool
Hoofartikel: Violin konstruksie en meganika
'N viool bestaan oor die algemeen van 'n spar top (die klankbord, ook bekend as die boonste plaat, tafel, of maag), maple ribbes en rug, twee endblocks, 'n nek, 'n brug, 'n soundpost, vier snare, en verskeie toebehore, opsioneel met inbegrip van 'n chinrest, wat direk oor heg, of aan die linkerkant van die staartstuk gemaak. 'N onderskeidende kenmerk van 'n viool liggaam is die uurglas-agtige vorm en die Oorkoepelende van sy top en terug. Die uurglas vorm bestaan uit twee boonste Bouts, twee laer Bouts, en twee konkaaf C-aanvalle by die middellyf, die verskaffing van goedkeuring vir die boog.
Die stem van 'n viool hang af van sy vorm, die hout dit is gemaak van die gradeplegtigheid (die dikte profiel) van beide die bo-en terug, en die vernis wat rokke sy buite oppervlak. Die vernis en veral die hout voortgaan om te verbeter met ouderdom, maak die vaste aanbod van ou viole baie gesog.
Die baie groot meerderheid van verlijmd gewrigte in die instrument gebruik dier verberg gom vir 'n aantal redes: dit in staat is om van die maak van 'n dunner gesamentlike as die meeste ander gom, dit is omkeerbaar (bros genoeg is om te kraak met noukeurig toegepaste krag, en verwyderbare met warm water) wanneer demontage nodig is, en sedert vars vel gom stokke te oud versteek gom, meer oorspronklike hout bewaar kan word wanneer die herstel van 'n gesamentlike. (Meer moderne gom moet skoongemaak word geheel en al vir die nuwe gesamentlike klank, wat oor die algemeen behels die skraap n hout saam met die ou gom af te wees.) Swakker, verdunde gom word gewoonlik gebruik om die top te vas aan die ribbes en die neut om te die vingerbord, aangesien algemene herstelwerk behels die verwydering van hierdie dele.
Die purfling hardloop om die rand van die spar bo 'n mate van beskerming teen die krake van oorsprong op die rand. Dit laat ook die top om meer onafhanklik van die rib struktuur buig. Geverf op faux purfling op die top is gewoonlik 'n teken van 'n minderwaardige instrument. Die rug en ribbes is tipies gemaak van maple, meestal met 'n bypassende gestreepte figuur, verwys na as vlam, fiddle, of tier streep.
Die nek is gewoonlik maple met 'n gevlekte figuur verenigbaar is met dié van die ribbes en rug. Dit dra die vingerbord, gewoonlik gemaak van ebbehout, maar dikwels 'n ander hout gevlek of swart geverf. Ebony is die voorkeur-materiaal as gevolg van sy hoë hardheid, skoonheid, en beter weerstand te dra. Fingerboards aangetrek is na 'n spesifieke transversale kurwe, en het 'n klein lengte "scoop," of holte, effens meer uitgespreek oor die lae strykers, veral wanneer bedoel vir derm-of sintetiese snare.
'N paar ou viool (en 'n paar om te verskyn oud) het 'n ingeënt boekrol, blyk uit 'n lymlas tussen die pegbox en nek. Baie authentieke ou instrumente het om hul nekke herstel na 'n effens toegeneem hoek en verleng deur oor 'n sentimeter. Die nek ent kan die oorspronklike boek wat gehou moet word met 'n barok viool wanneer om sy nek in conformance met moderne standaarde.
Close-up van 'n viool staartstuk, met 'n fleur-de-lis
Voor-en agterkant views viool brug
Sound post gesien deur f-gat
Die brug is 'n presies sny stuk van die maple wat vorm die laer anker punt van die vibrerende lengte van die snare en stuur die vibrasie van die snare aan die liggaam van die instrument. Sy top kurwe hou die snare op die regte hoogte van die vingerbord in 'n boog, sodat elkeen afsonderlik word geblaas deur die boog. Die klank post, of siel pos, pas presies tussen die rug en bo, binne-in die instrument onder die G voet van die brug, wat help dit om ondersteuning. Dit stuur ook vibrasies tussen die bo-en die agterkant van die instrument.
Die staartstuk ankers die snare aan die laer bout van die viool deur middel van die tailgut, wat loops rondom 'n ebbehout knoppie genaamd die tailpin (soms verwarrend genoem die endpin, soos die tjello se piek), wat pas in 'n tapse gat in die onderste blok . Heel dikwels is die E-string sal 'n boete van tuning hefboom gewerk deur 'n klein skroef draai deur die vingers. Fine tuners kan ook toegepas word aan die ander snare, veral op 'n student instrument, en word soms in die staartstuk gebou.
Scroll Aan die einde, die stringe wind om die tuning penne in die pegbox. Strings het gewoonlik 'n gekleurde kant wikkel aan albei kante, vir identifikasie en om wrywing te voorsien teen die penne. Die tapse penne toelaat om wrywing te verhoog of verlaag word deur die speler toepassing van toepaslike druk langs die as van die pen terwyl draai dit.
Viool en boog.
[Wysig] Strings
Hoofartikel: stringe afdeling van die viool konstruksie
Strings is vir die eerste keer gemaak van skape gut (algemeen bekend as snaar), of bloot gut, wat uitgestrek, gedroogde en gedraai. In die vroeë jare van die 20ste eeu, is stringe van óf gut, wes, aluminium of staal gemaak. Moderne snare kan derm, soliede staal, gestrande staal, of verskeie sintetiese materiale, toegedraai met verskeie metale, en soms oorgetrek met silwer. Die meeste E-strings is ontbondel, óf gewoon of met goud oorgeblaas, staal. Tans, viool snare word oor die algemeen nie gut, met die uitsondering van die viool snare wat gebruik word om musiek te speel van die Renaissance, Barok, of vroeë Klassieke periodes.
Strings het 'n beperkte leeftyd. Afgesien van die ooglopende dinge, soos die likwidasie van 'n string kom ongedaan gemaak van slytasie, spelers oor die algemeen 'n string verander wanneer dit nie meer speel waar is, verloor die gewenste toon. String langslewendheid is afhanklik op die string gehalte en speel intensiteit.
[Wysig] Pitch reeks
Die kompas van die viool is van G3 (G hieronder middel C) C8 (die hoogste kennis van die moderne klavier.) Die boonste note, egter, word dikwels deur natuurlike of kunsmatige harmonieke. So het die E twee oktawe bokant die oop E-string kan oorweeg word om 'n praktiese limiet vir orkes viool dele [16].
[Wysig] Acoustics
3D spektrum diagram van die ondertone van 'n viool G string (grond). Let op dat die toonhoogte wat ons hoor, is die hoogtepunt rondom 200 Hz.
Hoofartikel: Klankproduksie (strykinstrumente)
Die boog vorm, die dikte van die hout, en sy fisiese eienskappe regeer die geluid van 'n viool. Patrone van die node gemaak deur sand of glitter besprinkel op die plate met die plaat op sekere frekwensies, genaamd Chladni patrone, vibrated word soms gebruik word deur Luthiers hul werk te verifieer voordat die byeenkoms van die instrument [17].
[Wysig] Groottes
Fraksionele (1/16) en volle grootte (4/4) viole
Die geskiedenis van die klein viole is nie goed gedokumenteer. Klein viole het ten minste gedurende die laat Renaissance tydperk en heel waarskynlik in die Barok-tydperk wat 1/4 hoër toonhoogte as standaard viole. Hierdie viole kan óf gebruik word deur kinders, of deur musikante wat dele wat dan buite die reeks van standaard viole het. Dit is belangrik om te onthou dat die ken res was 'n relatief onlangse uitvinding. Sonder die kin rus, verskuiwing in die boonste posisies of terug van hoër posisies dikwels gelei tot die musikant verloor beheer van die viool. Daarbenewens het sommige mense bespiegel dat hierdie fraksionele viole kon gebruik in plaas van dans meester se viool (ook genoem Kits of Pochettes). Hierdie vroeë fraksionele viole word maklik verwar met kinders-grootte viole, maar indien dit deur 'n deskundige bevestig, is hoogs gesoek deur versamelaars en museums. Gedurende die laaste deel van die 19de eeu en die vroeë deel van die 20ste eeu, makers in Sakse geproduseer baie van hierdie fraksionele viole.
Kinders het gewoonlik kleiner strykinstrumente as volwassenes gebruik. Viole is gemaak in sogenaamde fraksionele groottes vir jong studente: Afgesien van volle-grootte (4/4) viole, 3/4, 1/2, 1/4, 1/8, 1/10, 1/16, 1 / 32 en selfs 1/64-sized instrumente bestaan, alhoewel hierdie kleiner groottes is hoogs ongewone en gewoonlik custom-made. Baie klein groottes is ontwikkel, saam met die Suzuki-program, vir viool studente so jonk as 3. Fyn gemaak fraksionele grootte viole, veral kleiner as 1/2 grootte, is uiters skaars of onbestaande. So 'n klein instrumente word gewoonlik bedoel vir beginners benodig 'n ruwe viool, en wie se rudimentêre tegniek regverdig nie die koste van 'n meer versigtig een gemaak.
Hierdie fraksionele groottes het niks te doen met die werklike afmetings van 'n instrument, met ander woorde, 'n 3/4-sized instrument is nie drie-kwart die lengte van 'n volle grootte instrument. Die liggaam lengte (nie met inbegrip van die nek) van 'n volle-grootte, of 4/4, viool is ongeveer 14 duim (35 cm), kleiner in 'n 17de eeu modelle. 'N 3/4 viool is ongeveer 13 duim (33 cm), en 'n 1/2 grootte is ongeveer 12 duim (30 cm). Met die viool se naaste familielid, die altviool, grootte gespesifiseer as die liggaam lengte in duim of sentimeter eerder as fraksionele groottes. 'N volle grootte altviool gemiddeldes 16 duim (40 cm).
In sommige gevalle kan 'n volwassene met 'n klein raam gebruik om 'n sogenaamde 7/8 grootte viool in plaas van 'n volle grootte instrument. Soms genoem word 'n dame se viool, hierdie instrumente is effens korter as 'n volle grootte viool, maar is geneig om hoë-gehalte instrumente in staat om van die vervaardiging van 'n geluid wat vergelykbaar is met dié van fyn full size viole.
[Wysig] Tuning
Scroll en pegbox, korrek gespan
Die toonhoogtes van 'n oop stringe op 'n viool. Speel (hulp · inligting)
Viole is ingestel deur die draai van die penne in die pegbox onder die boekrol, of deur die aanpassing van die boete tuner skroewe by die staartstuk. Alle viole het penne, fyn tuners (ook fyn aanpas genoem) is opsioneel. Die meeste fyn tuners bestaan van 'n metaal-skroef wat 'n hefboom aan die string einde beweeg. Hulle toelaat baie klein toonhoogte aanpassings veel makliker as die penne. Die veld word deur die draai een kloksgewys, skerper en draai 1 linksom, die veld word platter.
Fine tuners op al vier van die snare is 'n praktiese noodsaaklikheid vir die staal-kern snare speel, en 'n paar spelers gebruik hulle met sintetiese snare sowel. Aangesien die moderne E snare staal, is tipies 'n boete tuner toegerus vir daardie string. Fine tuners nie gebruik word nie met gut snare, wat is meer elasties as staal of sintetiese-core snare en nie voldoende reageer op die baie klein bewegings van fyn tuners.
'N viool te stem, vir die eerste keer die A-string op die hoogte van 'n standaard toonhoogte (gewoonlik 440 Hz), die gebruik van óf 'n tuning toestel of 'n ander instrument. (By die begeleiding van 'n vaste-toonhoogte instrument soos 'n klavier of trekklavier, viool wysies.) Die ander snare word dan ingestel teen mekaar in intervalle van volmaakte vyfdes deur hulle in pare te buig. 'N fyn hoër tuning is soms diens vir solo speel die instrument 'n beter klank gee, omgekeer, barok musiek word soms die gebruik van laer stemmingen om die viool se klank sagter te maak gespeel. Na tuning, kan die instrument se brug ondersoek word om te verseker dat dit reguit staan en gesentreer tussen die binneste nick van die f-gate, 'n krom brug betekenisvol kan raak die geluid van 'n andersins well-made viool.
Die stemming G-D-A-E gebruik word vir die meeste viool musiek. Ander stemmingen is soms diens, die G-string, byvoorbeeld, kan gestem word tot A. Die gebruik van nie-standaard stemmingen in klassieke musiek is bekend as scordatura, in sommige mense style, is dit 'cross-tuning. Een bekende voorbeeld van scordatura in klassieke musiek is Saint-Saëns se Danse Macabre, waar die viool solo se E-string is op die hoogte neer op E-mol 'n onheilspellende dissonansie te dra tot die samestelling. Nog 'n voorbeeld is in die derde beweging van kontraste, deur Béla Bartók, waar die e-string is op die hoogte neer op E-mol en G op die hoogte van 'n G skerp, of die stel van die stukke het die Mystery Sonatas deur Biber.
In die Indiese klassieke musiek en Indiese ligte musiek, die viool is geneig om te wees op die hoogte van D ♯-A ♯-D ♯-A ♯ in die Suid-Indiese styl. Want daar is geen konsep van 'n absolute toonhoogte in die Indiese klassieke musiek is, kan 'n gerieflike tuning die handhawing van hierdie relatiewe toonhoogte-intervalle tussen die snare gebruik word. Nog 'n algemeen tuning met hierdie intervalle is B ♭-FB ♭-F, wat ooreenstem met Sa-Pa-Sa-Pa in die Indiese Carnatic klassieke musiek styl. In die Noord-Indiese Hindustani styl, die tuning is gewoonlik Pa-Sa-Pa-SA in plaas van Sa-Pa-Sa-Pa. Dit kan ooreenstem FB ♭-FB ♭, byvoorbeeld.
Arabiese klassieke musiek, is die A-en E-strings verlaag deur 'n hele stap dws GDGD. Dit is te verlig speel Arabies maqams, veral diegene met kwart toon.
Terwyl die meeste viole het vier snare, daar is viole met soveel as sewe snare. Die ekstra snare op sodanige viole is tipies laer toonhoogte as die G-string, hierdie stringe word gewoonlik gestem C, F, en B flat. As die instrument se speel lengte, of string lengte van moer te oorbrug, is gelyk aan dié van 'n gewone volskaalse viool, dit wil sê, 'n bietjie minder as 13 duim (330 mm), dan is dit behoorlik kan genoem word 'n viool. Sommige sulke instrumente is ietwat langer en moet beskou word as altviole. Viole met vyf of meer snare word dikwels gebruik in jazz of volksmusiek.
[Wysig] Bows
Hoofartikel: Bow (musiek) en viool konstruksie (boog)
Bow paddas, van bo na onder: viool, altviool, tjello
'N viool is gewoonlik gespeel word met behulp van 'n boog wat bestaan uit 'n stok met 'n lint van paardenhaar gespan tussen die punt en die padda (of moer, of hak) op die teenoorgestelde punte. 'N tipiese viool boog 75 cm (29 duim) algehele mag wees, en weeg ongeveer 60 g (2,1 oz). Viola boë ongeveer 5 mm (0,20 in) korter en 10 g (0,35 oz) swaarder kan wees.
Op die padda einde, 'n skroef bediening strenger of los die hare. Net van die padda, 'n leer duim kussing en kronkelende die stok te beskerm en 'n sterk greep vir die speler se hand. Die likwidasie draad (dikwels silwer of geplateerde silwer), sy, of balein (nou nageboots deur die afwisselende stroke van bruin en swart plastiek.) Sommige student boë (veral die mense wat van soliede veselglas) vervang met 'n plastiek mou vir greep en kronkel .
Die hare van die boog kom tradisioneel uit die stert van 'n grys manlike perd (wat oorwegend wit hare het), hoewel sommige goedkoper boë gebruik van sintetiese vesel. Sosiale vryf met viool maak die hare gryp die snare met tussenposes, veroorsaak dat hulle om te vibreer. Die stok is tradisioneel gemaak van brazilwood, hoewel 'n stok wat gemaak is van 'n meer uitgesoekte kwaliteit (en duurder) brazilwood genoem Pernambuco. Beide tipes van dieselfde boom spesies kom. Sommige student boë word gemaak van veselglas of verskeie goedkoop bos. Sommige onlangse boog ontwerp innovasies gebruik koolstof vesel vir die stok, op alle vlakke van vakmanskap.
[Wysig] speel
Hoofartikel: speel die viool
Die standaard manier van die hou van die viool is met die linker kant van die kaak rus op die chinrest van die viool, en word ondersteun deur die linker skouer, dikwels bygestaan deur 'n skouer rus (of 'n spons en 'n rekkie vir die jonger spelers wat sukkel met skouer rus). Hierdie praktyk wissel in sommige kulture, byvoorbeeld, Indian (Carnatic en Hindustani) violiste speel op die vloer sit en rus die boek van die instrument op die kant van hul voet. Die snare kan geblaas word deur gebruik te maak van die hare van die boog oor hulle (Arco) of deur pluk hulle (pizzicato). Die linkerhand reguleer die klinkende lengte van die string deur dit stop te sit teen die vingerbord met die vingers, die vervaardiging van verskillende toonhoogtes.
Eerste posisie vingersettings
[Wysig] Linkerhand en toonhoogte produksie
As die viool het geen Frets die snare te stop, moet die speler presies weet waar die vingers te plaas op die snare te speel met 'n goeie intonasie. Deur middel van die praktyk en oor opleiding, die violis se linkerhand vind die notas intuïtief deur spier-geheue. Beginners soms staatmaak op tapes geplaas op die vingerbord vir behoorlike linkerhand vinger plasing, maar gewoonlik laat vaar die bande vinnig as wat hulle bevorder. 'N ander wat algemeen gebruik word vir nasien tegniek gebruik kolle van wit-out op die vingerbord, wat dra in 'n paar weke van gereelde oefening. Hierdie praktyk, helaas, word soms gebruik in plaas van voldoende oor-opleiding, begeleiding van die plasing van die vingers deur die oog en nie deur die gehoor. Veral in die vroeë stadiums van die leer om te speel, die sogenaamde beltonen nuttig is. Daar is nege sulke aantekeninge in die eerste posisie, waar 'n gestop noot klink 'n harmonie of oktaaf met 'n ander (oop) string, wat veroorsaak dat dit te simpatiek resoneer. Dus, "sonder begeleiding, 'n violis] nie konsekwent speel in die gehard of die natuurlike [net] skaal, maar is geneig om op die geheel in ooreenstemming met die Pythagoras skaal." [18]
Die vingers is konvensioneel genommer 1 (indeks) deur 4 (pinkie). Veral in instruksionele uitgawes van die viool musiek, kan getalle oor die note dui watter vinger te gebruik, met 0 aandui van 'n oop string. Die tabel aan die regterkant toon die rangskikking van notas wat bereik is in die eerste posisie. Nie op hierdie grafiek getoon word, is die manier waarop die spasiëring tussen kennis posisies nader as die vingers beweeg (toonhoogte) uit die moer. Die bars op die kante van die grafiek verteenwoordig die gewone moontlikhede vir beginners 'tape plasings, op die 1ste, hoë 2de, 3de, en 4de vingers.
[Wysig] Posisies
Die plasing van die linkerhand op die vingerbord word gekenmerk deur "posisies". Eerste posisie, waar die meeste beginners begin (hoewel sommige metodes begin in die derde plek), is die mees algemeen gebruikte posisie in die string musiek. Die laagste noot wat beskikbaar is in hierdie posisie in die standaard tuning is 'n oop G; die hoogste noot in die eerste posisie gespeel word met die vierde vinger op die E-string, klink 'n B, of die bereiking van 'n halwe stap (ook bekend as die "uitgebreide vierde vinger ") aan die C-twee oktawe bokant middel C.
Die verskuiwing van die hand op die nek, so die eerste vinger neem die plek van die tweede vinger, bring die speler in die tweede posisie. Laat die eerste vinger neem die eerste posisie van die derde vinger bring die speler aan derde posisie, en so aan. Die boonste perk van die viool se reeks is grootliks bepaal deur die vaardigheid van die speler, wat kan maklik meer as twee oktawe speel op 'n enkele string, en 4 oktawe op die instrument as 'n geheel, alhoewel wanneer 'n violis het gevorder tot die punt van in staat is om die hele reeks van die instrument te gebruik, verwysings na spesifieke posisies minder algemeen. Posisie name is hoofsaaklik gebruik word vir die laer posisies en in metode boeke; om hierdie rede, dit is ongewoon om verwysings na iets hoër as sewende posisie om te hoor. Die laagste posisie op 'n viool is half-posisie, waar die eerste vinger is 'n half-stap weg van die moer. Hierdie posisie is minder dikwels gebruik word. Die hoogste posisie, prakties gesproke, is 15 posisie.
Beweeg tussen posisies genoem word verskuif. Die speler beweeg vanaf posisie te posisioneer deur tipies met behulp van 'n gids vinger. Byvoorbeeld, wanneer 'n speler verskuif vanaf die eerste tot vierde posisie, sal hulle die laaste vinger wat hulle gebruik in die eerste posisie as die gids vinger gebruik. Dan, die speler beweeg hulle hele hand tot vierde posisie, maar met die laaste vinger wat gebruik word in die eerste posisie onderliggend aan die hand. Die gids vinger moet nie druk op die tou gedurende die skof nie, moet dit net gly die tou af. Hierdie gids vinger beweeg na sy eie plek in die vierde posisie, maar nie druk op die string. Dan moet die vinger wat speel die noot na die skof op die tou gedruk word en die boog is geskuif om die noot te klink.
Dieselfde noot klink dalk anders, afhangende van watter string word gebruik om dit te speel. Soms is 'n komponis of verwerker bepaal die tou te gebruik vir 'n spesifieke toonkwaliteit. Dit word aangedui in die musiek deur die merk, byvoorbeeld, sul G, wat beteken om te speel op die G-string. Byvoorbeeld, speel baie hoog op die laer snare gee 'n kenmerkende gehalte na die klank. Andersins, is gewoonlik beweeg in verskillende posisies vir gemak van speel.
[Wysig] Open snare
Buig of die pluk van 'n oop string (dit is, 'n string gespeel sonder om 'n vinger te stop dit) gee 'n ander geluid van 'n gestop string, want die snaar vibreer meer vryelik op die moer as onder 'n vinger. Anders as die lae G (wat op geen ander manier kan gespeel word), is oor die algemeen oop stringe in sommige style van klassieke speel vermy. Dit is, want hulle het 'n bietjie harder klank (veral oop E) en dit is nie moontlik om direk te gebruik vibrato op 'n oop string. Dit kan egter gedeeltelik vergoed word deur die toepassing-vibrato op 'n nota wat 'n oktaaf hoër as die oop string.
In sommige gevalle is die speel van 'n oop string genoem word deur die komponis (en uitdruklik in die musiek gemerk) vir spesiale effek, besluit deur die musikant vir artistieke redes (algemeen in vroeër werke soos Bach), of speel in 'n vinnige gedeelte, waar hulle gewoonlik nie onderskei kan word.
Speel 'n oop string gelyktydig met 'n gestop kennis op 'n aangrensende string produseer 'n doedelsak-agtige dreun, wat dikwels gebruik deur komponiste in nabootsing van volksmusiek. Soms is die twee note identies is (byvoorbeeld, speel 'n vinger op die D snaar teen die oop 'n string), gee 'n lui soort van "fiddling" klank. Speel 'n oop string gelyktydig met 'n identiese gestop kennis kan ook genoem word vir wanneer meer volume is nodig, veral in die orkes speel.
[Edit] Double stop en darren
Double staking is wanneer twee afsonderlike stringe gestop deur die vingers, en buig gelyktydig, die vervaardiging van 1/6, derde, vyfde, ensovoorts harmonie. Soms beweeg na 'n hoër posisie is wat nodig is vir die linkerhand in staat te wees om beide notas te bereik in 'n keer. Klink 'n oop string saam met 'n vinger noot is 'n ander manier om 'n gedeeltelike koord te kry. Terwyl hulle soms ook 'n dubbele halte, is meer korrek dit genoem 'n dreun soos die gedreun nota gely mag word vir 'n gedeelte van verskillende note gespeel op die aangrensende string. Drie of vier note kan ook gespeel word op 'n tyd (drie-en vierslagmaat stop, onderskeidelik), en volgens die styl van musiek, kan al die notas gespeel word gelyktydig of kan gespeel word as twee opeenvolgende dubbel tot stilstand kom, ten gunste van die hoër note .
[Wysig] vibrato
Kyoko Yonemoto Paganini se Caprice No 24 op 'n viool speel
Vibrato is 'n tegniek van die linkerhand en arm in wat die toonhoogte van 'n noot wissel in 'n polsende ritme. Terwyl verskeie dele van die hand of arm in die beweging betrokke mag wees, die eindresultaat is 'n beweging van die vingerpunt te bring oor 'n effense verandering in die trillende snaar lengte. Sommige violiste ossilleer agteruit, of laer in toonhoogte van die werklike noot by die gebruik van vibrato, want dit word geglo dat die persepsie gunste van die hoogste plek in 'n wisselende klank. [19] vibrato doen min, indien enigiets, 'n out-of-tune te verbloem Let wel, in ander woorde, misbruik vibrato is 'n swak plaasvervanger vir 'n goeie intonasie. Skale en ander oefeninge bedoel is om te werk op die intonasie is gewoonlik sonder vibrato gespeel om die werk makliker en meer effektief te maak. Music studente word dikwels geleer dat tensy anders gemerk in musiek, vibrato word aanvaar of selfs verpligtend. Dit kan 'n hindernis vir 'n klassiek opgeleide violis wat om te speel in 'n styl wat gebruik maak van min of geen vibrato at all, soos barok musiek gespeel in die periode styl en baie tradisionele fiddling style.
Vibrato kan geproduseer word deur 'n behoorlike kombinasie van vinger, pols en arm bewegings. Een metode, genaamd hand vibrato, behels die wieg van die hand terug by die pols ossillasie te bereik, terwyl 'n ander metode, arm vibrato, moduleer die veld deur die wieg by die elmboog. 'N kombinasie van hierdie tegnieke kan 'n speler 'n groot verskeidenheid van tonale effekte te produseer.
Die "wanneer" en "wat vir" viool vibrato artistieke aangeleenthede van styl en smaak. Byvoorbeeld, as jy die variasie van die noot se stemtoon oordoen dit kan baie steurende en oorweldig die stuk. In akoestiese terme, die rente wat vibrato dra by tot die klank te doen het met die manier waarop die ondertoon mix [20] (of toonkleur of timbre) en die directional patroon van klank projeksie verandering met veranderinge in toonhoogte. Deur "wys" die klank op verskillende dele van die kamer [21] in 'n ritmiese manier, vibrato voeg 'n "blink" of "lewendigheid" na die geluid van 'n goed gemaakte viool. Vibrato word, in 'n groot deel, van links na die diskresie van die violis. Verskillende tipes van vibrato sal bring verskillende gemoedstemminge na die stuk, en die verskillende grade en style van vibrato is dikwels eienskappe wat uitstaan in 'n bekende violisten.
[Wysig] vibrato trill
Vibrato kan ook gebruik word vir 'n vinnige trill. 'N trill begin van net gehamer van die vinger op en af op die vingerbord sal skep 'n harder gehalte as met 'n vibrato trill. Byvoorbeeld, indien die trillende op die eerste vinger, is die tweede vinger geplaas effens van die tou af en vibrato geïmplementeer word. Die tweede vinger liggies raak die tou bo die eerste vinger veroorsaak dat die toonhoogte te verander. Dit het 'n sagter gehalte en baie dink dit is mooier klink as 'n gehamer trill. Let wel - hierdie trill tegniek werk goed net vir semi-tonale trillers, is dit veel meer moeilik om te vibrato trill vir 'n interval van 'n toon of meer.
[Wysig] Harmonieke
Viool klanke en tegnieke
MENU0: 00
Open stringe (Arco en pizzicato)
'N groot skaal (Arco en pizzicato)
Die begin van 'n 'n groot skaal met vibrato
'N groot skaal gespeel col legno
Natuurlike harmonie van 'n A, E, en 'n A
Kunsmatige (valse) harmoniek van A7
Harmoniese glissandi op die A-string-566 KB.
Probleme luister na hierdie lêer? Sien media help.
Liggies aan die string met 'n vingerpunt raak by 'n harmoniese node skep harmonieke. In plaas van die normale stemtoon, 'n hoër noot klink. Elke node is by 'n integer verdeling van die string, byvoorbeeld half-pad of one-derde langs die lengte van die string. 'N responsiewe instrument talle moontlike harmoniese nodes sal weerklink langs die lengte van die string. Harmonieke gemerk is in musiek óf met 'n klein sirkel bo die nota wat bepaal die toonhoogte van die harmoniese, of deur diamant-vormige noot koppe. Daar is twee tipes van harmonieke: natuurlike harmonie en kunsmatige harmonieke (ook bekend as valse harmonieke).
Natuurlike harmonie gespeel word op 'n oop string. Die toonhoogte van die oop string genoem word die fundamentele frekwensie. Harmonieke ook genoem ondertone. Hulle by geheel-nommer veelvoude van die fundamentele, wat genoem word die eerste harmoniese voorkom. Die tweede harmoniese is die eerste ondertoon, die derde bofrekwensie is die tweede ondertoon, en so aan. Die tweede harmoniese is in die middel van die tou en klink 'n oktaaf hoër as die toonhoogte van die string. Die derde harmoniese breek die tou in derdes en klink 'n oktaaf en 1/5 bo die fundamentele, en die vierde harmoniese breek die string in kwarte klinkende twee oktawe bokant die eerste. Die geluid van die tweede harmoniese is die duidelikste van hulle almal, want dit is 'n gemeenskaplike knooppunt met al die daaropvolgende ewe harmonieke (4de, 6de, ens). Die derde en daaropvolgende onewe getalle harmonieke is moeiliker om te speel, want hulle breek die tou in 'n onewe getal van trillende dele en deel nie soveel nodes met ander harmonieke.
Kunsmatige harmonieke is meer moeilik om te produseer as natuurlike harmonie, as hulle behels beide die stop van die tou en die speel van 'n harmoniese op die gestop kennis. Gebruik die oktaaf raam (die normale afstand tussen die eerste en vierde vingers in enige gegewe posisie) met die vierde vinger raak die snaar 1/4 hoër as die gestop kennis produseer die vierde harmoniese twee oktawe bo die gestop kennis. Vinger plasing en druk, sowel as boog spoed, druk, en blaas punt is noodsaaklik om die gewenste harmoniese om te blaas. En toe te voeg aan die uitdaging, in gedeeltes met verskillende note gespeel as valse harmonieke, die afstand tussen die stop van die vinger en harmoniese vinger moet voortdurend verander, sedert die spasiëring tussen notas veranderings langs die lengte van die string.
Die harmoniese vinger kan ook raak by 'n groot derde bo die gedruk nota (die vyfde harmoniese), of 1/5 hoër (1/3 harmoniese). Hierdie harmonieke minder algemeen gebruik word, in die geval van die groot derde, beide die gestop kennis en raak noot gespeel moet word effens skerp andersins die harmoniese nie so geredelik praat. In die geval van die vyfde, die stuk is groter as gemaklik is vir baie violiste. In die algemene repertoire breuke kleiner as 1/6 nie gebruik word nie. Word egter soms afdelings tot 'n agtste gebruik, en 'n goeie instrument en 'n bekwame speler, afdelings so klein as 1/12 is moontlik.
Daar is 'n paar boeke wat uitsluitlik toegewy aan die studie van die viool harmonieke. Twee omvattende werke is Henryk Heller se sewe-volume Teorie van harmonieke, gepubliseer deur Simrock in 1928, en Michelangelo Abbado se vyf-volume Tecnica dei suoni armonici gepubliseer deur Ricordi in 1934.
Brei gedeeltes in kunsmatige harmonieke kan gevind word in virtuoos viool letterkunde, veral van die 19de en vroeë 20ste eeu. Twee noemenswaardige voorbeelde van hierdie is 'n hele gedeelte van Vittorio Monti se Csardas en 'n deurgang tot die middel van die derde beweging van die Pyotr Ilyich Tchaikovsky se Vioolkonsert.
[Wysig] regterhand en toonkleur
Die regter arm, hand, en boog is verantwoordelik vir toonkwaliteit, ritme, dinamika, artikulasie, en die meeste (maar nie almal nie) veranderinge in die timbre.
[Wysig] buig tegnieke
Die mees noodsaaklike deel van die buig van tegniek is die boog greep. Dit is gewoonlik met die duim gebuig in die klein gebied tussen die padda en die likwidasie van die boog. Die ander vingers is ietwat eweredig versprei oor die boonste gedeelte van die boog. Die pinkie is krul met die punt van die vinger gelê op die hout langs die skroef.
Die viool produseer harder notas met 'n groter boog spoed of meer gewig op die string. Die twee metodes is nie gelyk nie, want hulle produseer verskillende toonkleure, druk op die string is geneig om 'n harder, meer intense klank te produseer. Mens kan dit ook bereik 'n harder klank deur die plasing van die boog nader aan die brug.
Die klinkende punt waar die boog sny die tou beïnvloed ook timbre. Speel naby aan die brug (sul Ponti Cello) gee 'n meer intense klank as gewoonlik, die klem op die hoër harmonieke, en speel met die boog oor die einde van die vingerbord (sul tasto) maak vir 'n delikate, eteriese klank, die klem op die fundamentele frekwensie. Dr. Suzuki verwys na die klinkende punt as die Kreisler snelweg, kan 'n mens dink aan verskillende klinkende punte as die bane in die snelweg.
Verskeie metodes van aanval met die boog produseer verskillende artikulasies. Daar is baie buig tegnieke wat toelaat dat vir elke verskeidenheid van styl en talle onderwysers, spelers, en orkeste speel 'n baie tyd spandeer die ontwikkeling van tegnieke en die skep van 'n verenigde tegniek binne die groep. Hierdie tegnieke sluit in legato-styl buig, Colle, ricochet, sautillé, martelé, spiccato en staccato.
[Wysig] Pizzicato
'N noot gemerk pizz. (Afkorting vir pizzicato) in die geskrewe musiek gespeel word deur die pluk van die string met 'n vinger van die regterhand, eerder as deur buig. (Die wysvinger word mees algemeen gebruik word hier.) Soms links-hand pizzicato in virtuose solo musiek waar die boog hand beset is (of vir show-off effek), sal aangedui word deur 'n + (plus teken) onder of bo die nota . In die linker-hand pizzicato, twee vingers op die string, een (gewoonlik die indeks of middelvinger) op die regte noot, en die ander (gewoonlik die ring vinger of pinkie) is bo die nota. Die hoër vinger pluk dan die tou terwyl die onderste een bly, dus die vervaardiging van die korrekte toonhoogte. Deur die verhoging van die krag van die pluk, kan 'n mens verhoog die volume van die nota dat die string is die vervaardiging.
[Wysig] Kol legno
'N merk van col legno (Italiaans vir "met die hout") in die geskrewe musiek doen 'n beroep vir die slaan van die string (s) met die stok van die boog, eerder as deur die tekens van die hare van die boog oor die snare. Dit buig tegniek is ietwat selde gebruik word, en die resultate in 'n gedempte perkussiewe klank. Die onheilspellend kwaliteit van 'n viool artikel speel col legno uitgebuit word in sommige simfoniese stukke, veral die "heks dans" van die laaste beweging van Berlioz se Symphonie Fantastique. Saint-Saëns se simfoniese toondig "Danse Macabre" sluit die string artikel deur gebruik te maak van die col legno tegniek na te boots die geluid van dans geraamtes. "Mars" van Gustav Holst se "The Planets" gebruik col legno 'n herhaalde ritme in 5/4 tydmaatteken te speel. Dmitri Shostakovich gebruik dit in sy veertiende simfonie in die beweging "Op die Sante Jail '. Sommige violiste, egter, met betrekking tot hierdie styl van speel as wat dit kan skade aan die eindpunt en afbreuk doen aan die waarde van 'n boete boog.
[Wysig] Martelé
Letterlik gehamer, 'n sterk beklemtoonde effek wat deur die vrystelling van elke bowstroke kragtig en skielik. Martelé gespeel kan word in enige deel van die boog. Dit word soms aangedui in geskrewe musiek deur 'n pylpunt.
[Wysig] tremolo
Baie vinnige herhaling (tipies van 'n enkele noot, maar soms van verskeie notas), gewoonlik gespeel op die punt van die boog. Tremolo gemerk is met drie kort, skuins lyne oor die stam van die nota.
[Wysig] Mute of demper
Heg 'n klein metaal, rubber, leer, of hout toestel het 'n stom, of demper op die brug van die viool gee 'n sagter, meer mellow toon, met minder hoorbaar ondertone; die geluid van 'n hele orkes string artikel speel met mutes het 'n gedempte gehalte. Die konvensionele Italiaanse merke vir stom gebruik is con Sord, of con sordina, wat beteken "stom"; en senza Sord, wat beteken "sonder stom ';. Of via Sord, wat beteken' stom off". Groter metaal, rubber, of hout mutes is oral beskikbaar, bekend as die praktyk mutes of hotel mutes. Sulke mutes is oor die algemeen nie gebruik word in die prestasie, maar word gebruik om die klank van die viool in die praktyk gebiede soos hotel kamers te smoor. (Vir praktiserende is daar ook die stom viool, 'n viool sonder 'n klank boks.) Sommige komponiste praktyk mutes gebruik vir 'n spesiale effek, byvoorbeeld, aan die einde van Luciano Berio se Sequenza VIII vir solo viool.
[Wysig] musiekstyle
Hoofartikel: musiekstyle (viool)
[Wysig] Klassieke musiek
Niccolò Paganini c. 1830
Sedert die Barok-era, het die viool is een van die belangrikste van alle instrumente in klassieke musiek, om verskeie redes. Die toon van die viool staan uit bo ander instrumente, maak dit geskik is vir die speel van 'n melodie lyn. In die hande van 'n goeie speler, die viool is baie rats, en kan voer vinnige en moeilike reekse van notas.
Viole maak 'n groot deel van 'n orkes, en word gewoonlik verdeel in twee afdelings, bekend as die eerste en tweede viole. Komponiste dikwels wys die melodie vir die eerste viole, terwyl 'n neve viole speel harmonie, begeleiding patrone of die melodie van 'n oktaaf laer as die eerste viole. 'N strykkwartet het insgelyks dele vir die eerste en tweede viole, sowel as 'n altviool deel, en 'n bas instrument, soos die tjello, of selde, die double bass.
[Wysig] Jazz
Die vroegste verwysings na jazz prestasie met behulp van die viool as 'n solo-instrument word gedurende die eerste dekades van die 20ste eeu gedokumenteer. Joe Venuti, een van die eerste jazz-violiste, is bekend vir sy werk met kitaarspeler Eddie Lang gedurende die 1920's. Sedert daardie tyd is daar baie improvisasie violiste soos Stephane Grappelli, Stuff Smith, Regina Carter, Johnny Frigo, John Blake en Jean-Luc Ponty. Terwyl nie primêr jazz violiste, Darol Anger en Mark O'Connor het beduidende dele van hul loopbane spandeer speel jazz.
Viole verskyn ook in ensembles die verskaffing van orkestrale agtergronde aan baie jazz-opnames.
[Wysig] Populêre musiek
Tot die 1970's, die meeste vorme van populêre musiek gebruik geboë snare. Hulle is wyd gebruik word in populêre musiek regdeur die 1920's en vroeë 1930's. Daar was 'n drastiese afname in die gebruik daarvan met die opkoms van die swing musiek 1935-1945 as die string klank geag onvanpas om die geïmproviseerde styl van swing musiek. Na aanleiding van die swing-era, stringe was algemeen in die tradisionele pop musiek van die laat 1940's tot middel-1950's. Die laat 1960's het 'n beduidende herlewing van die gebruik van snare met die opkoms van die siel musiek. Popular Motown-opnames van die laat 1960's en 1970's het swaar gesteun op stringe as deel van hul handelsmerk tekstuur. Die opkoms van die disco musiek in die 1970's het voortgegaan om hierdie tendens met die swaar gebruik van strykinstrumente in die populêre disco orkeste (bv. Love Unlimited Orchestra, Biddu Orchestra, Monster Orkes, Salsoul Orchestra, MFSB, ens).
Die opkoms van elektronies geskep musiek in die 1980's het 'n afname in die gebruik daarvan, as gesintetiseer string afdelings het hul plek. Maar, terwyl die viool het baie min gebruik in rock-musiek, dit het 'n geskiedenis in progressiewe rock (bv., Electric Light Orchestra, King Crimson, Kansas, Gentle Giant). Die 1973 album Contaminazione deur Italië se RDM speel viool teen synthesizers by sy finale ("La grande fuga").
Die instrument het 'n sterker plek in die moderne fusion bands, veral The Corrs. Die viool het ook altyd 'n deel van die Britse folk-rock musiek, soos vergestalt deur die hou van Fairport Convention en Steeleye Span.
Die gewildheid van crossover musiek begin in die laaste jare van die 20ste eeu het die viool terug in die populêre musiek arena, met beide elektriese en akoestiese viole wat gebruik word deur die gewilde bands. Vanessa Mae gebruik klassieke musiek met haar elektriese viool. Dave Matthews Band funksies violis Boyd Tinsley. Die kudde featured violis Jerry Goodman wat later by die jazz-rock fusion band, The Mahavishnu Orchestra aangesluit. Yellow featured die instrument met 'n rol wat gelyk is aan die kitaar in baie van hul liedjies. Blue October is bekend vir hul viool-gebaseerde Music Master violis Ryan Delahoussaye. Jakobus se Saul Davies, wat ook 'n kitaarspeler, is deur die band as 'n violis ingeroep. Vir hul eerste drie albums en verwante singles, die Britse groep No-Man het uitgebreide gebruik van elektriese en akoestiese solo viool soos gespeel deur band lede Ben Coleman (wat pragtig viool gespeel het uitsluitlik nie).
Pop-Punk-band Fokofpolisiekar het 'n staatmaker van die viool in sy musiek. Violis Sean Mackin was 'n lid van die band sedert 1997. Los Salvadores ook kombineer punk en ska invloede met 'n viool.
Andrew Bird met viool, 2009
Doom metal band My Dying Bride gebruik het om viool as 'n deel van hul line-up regdeur baie van hul albums.
Die viool verskyn prominent in die musiek van die Spaanse folk metal groep Mago de Oz, byvoorbeeld, in hul 1998-treffer "Molinos de Viento". Die violis (Carlos Prieto aka "het Mohamed") is een van die groep se gewildste lede met ondersteuners sedert 1992.
Die instrument word ook dikwels gebruik in Symphonic Metal, veral deur bands soos Therion, Nightwish, Within Temptation, Haggard en Epica, maar dit kan ook gevind word in gothic metal bands soos Tristania en Theater of Tragedy.
Die alternatiewe rock band Hurt se sanger speel viool vir die band, die maak hulle een van 'n paar rock bands om viool te funksie sonder die verhuring van 'n sessie werker. [Verwysing benodig]
Onafhanklike kunstenaars soos Owen Palett, Die Shondes en Andrew Bird het ook aangespoor verhoogde belangstelling in die instrument. Indie bands het dikwels omhels nuwe en ongewone reëlings, wat hulle toelaat om meer vryheid om die viool te funksie as hul hoofstroom-broers. Dit is gebruik in die post-rock genre deur bands soos 'n ware Freak Show, Sigur Rós, Zox, Broken Social Scene, en 'n Silver Mt. Sion. Die elektriese viool is selfs gebruik deur bands soos Die Crux Shadows binne die konteks van die sleutelbord musiek.
Die suksesvolle Rock en Barok Pop band Arcade Fire uitgebreide viool ook gebruik.
Indiese, Pakistani, Turkse en Arabies pop musiek is gevul met die klank van viole, beide soliste en ensembles.
[Wysig] Indiese klassieke musiek
Die viool gebruik word in die Suid-Indiese klassieke musiek (Carnatic musiek). Dit word gebruik in die orkestrale bykosse en het 'n gewilde solo instrument. Populêre film komponiste soos Ilaiyaraaja ook gebruik word om die viool op groot skaal in die film musiek scoring. Huidige opgemerk violiste sluit "Sangeetha Kalanidhis" TN Krishnan, M.S. Gopalakrishnan, en M. CHANDRASEKARAN, A. Kanyakumari en Lalgudi GJR Krishnan, die seun van die legendariese Lalgudi Jayaraman.
Indiese klassieke musiek gebruik maak van 'n baie verskillende greep van die tradisionele Europese klassieke genre. Die viool is loodreg aan die bors gehou met die boekrol pointing down. In die algemeen, violiste sit kruis bene op die verhoog, met hul regterbeen uitgebrei. Die boek is geplaas onder die enkel van die regtervoet. Hierdie styl verkies word vir twee redes. Carnatic Music Concerts (Katcheris) uitgevoer word deur kleiner groepe van kunstenaars as Westerse Klassieke konserte weens die kompleksiteit daarvan. Die kunstenaars sit kruisbeen op 'n verhoogde stadium, en gebruik nie stoele. , Uitgebreide gebruik van gamakas noodsaak ook meer vryheid vir die linkerhand op die vingerbord, wat makliker is om te bereik wanneer sit kruisbeen. Musikante speel ook die instrument sit hurk op die vloer en dus soms die viool aan die vloer raak.
In die Indiese klassieke vorm, word ook die viool anders gestem. In plaas van die konvensionele GDAE, Rein kwint tuning, viole in Carnatic Music ingeskakel te vyfdes op die "G" en "D" string, met hul hoër oktaaf ekwivalent in die 'A' en 'E' string. (Dit wil sê, die viool ingestel sal word as FCFC of DADA ens).
Van die laat, het ook die viool is aangepas aan die Hindustani styl deur kunstenaars soos N. Rajam.
[Wysig] Volksmusiek en vroetel
Die speelman Hins Anders Ersson geverf deur Anders Zorn, 1904
Soos baie ander instrumente wat gebruik word in klassieke musiek, die viool daal van die voorvaders wat vir volksmusiek gebruik is. Na aanleiding van 'n fase van intensiewe ontwikkeling in die laat-Renaissance, grootliks in Italië, die viool verbeter het (in volume, toon, en ratsheid), tot op die punt dat dit nie net 'n baie belangrike instrument in kunsmusiek, maar bewys hoogs aantreklik te folk musikante sowel uiteindelik die verspreiding van baie wyd, soms verplaas vroeër geboë instrumente. Ethnomusicologists waargeneem het sy wydverspreide gebruik in Europa, Asië en die Amerikas.
In baie tradisies van volksmusiek, is die wysies nie geskryf is, maar word deur opeenvolgende generasies van musikante gememoriseer en geslaag het, in wat bekend staan as die mondelinge tradisie.
[Wysig] Arabic musiek
Sowel as die Arabiese rababah, het die viool is in Arabies musiek gebruik.
[Wysig] Fiddle
Hoofartikel: Fiddle
Wanneer dit as 'n folk instrument gespeel word, word gewoonlik die viool bedoel in Engels as 'n viool (alhoewel die term viool gebruik kan word om informeel maak nie saak wat die genre van musiek). Daar is tegnies geen verskil tussen 'n viool en 'n viool. Egter 'n paar folk Fiddlers verander hul instrumente vir verskeie redes. Een voorbeeld hiervan kan gesien word in die Amerikaanse (bv., bluegrass en oud-time) fiddling: in hierdie style, word soms die brug geskeer af sodat dit minder geboë. Dit maak dit makliker dubbele stop en triple stop om te speel, stel mens in staat akkoorde te speel met minder moeite. Daarbenewens het baie viool spelers verkies 'n staartstuk met fyn tuners op al vier strykers in plaas van net die gebruik van een op die E-string as baie klassieke spelers doen.
[Wysig] Elektriese viool
Hoofartikel: Elektriese viool
Akoestiese en elektriese viool
Electric viole het 'n magnetiese of piëzo bakkie wat vat string vibrasie na 'n elektriese sein. 'N kabel of sender stuur die sein na 'n versterker. Electric viole word gewoonlik gebou as sodanig nie, maar 'n bakkie kan bygevoeg word om 'n konvensionele akoestiese viool.
'N elektriese viool met 'n resonerende liggaam wat produseer luister-vlak klank onafhanklik van die elektriese elemente genoem kan word 'n elektro-akoestiese viool. Om doeltreffend te wees as 'n akoestiese viool, elektro-akoestiese viole behou baie van die die resonerende liggaam van die viool, dikwels soek baie graag, soms selfs identies is aan 'n akoestiese viool of viool. Hulle kan voltooi word in helder kleure en gemaak van alternatiewe materiale hout. Hierdie viole mag nodig wees om verslaafd tot 'n versterker. Sommige soorte kom met 'n stille opsie wat toelaat dat die speler koptelefoon wat verslaafd tot die viool te gebruik. Die eerste spesiaal gebou elektriese viole dateer terug na 1928 en is gemaak deur Victor Pfeil, Oskar Vierling, George Eisenberg, Benjamin Miessner, George Beauchamp, Hugo Benioff en Fredray Kislingbury. Hierdie viole gespeel kan word deur baie effekte baie soos 'n kitaar, soos verwringing en vertraging.
Aangesien elektriese viole nie staatmaak op string spanning en resonansie hul klank te versterk, kan hulle meer snare. Byvoorbeeld vyf snaar elektriese viole is beskikbaar vanaf verskeie vervaardigers, en 'n sewe-string elektriese viool (met drie lae strykers omvat die tjello se reeks) is beskikbaar. [22] Die meerderheid van die eerste elektriese violiste was musici speel van jazz en populêre musiek.
[Wysig] Viool verifikasie
Hoofartikel: Violin verifikasie
Viool verifikasie is die proses van die bepaling van die outeur en die vervaardiging datum van 'n viool. Hierdie proses is soortgelyk aan dié wat gebruik word om die herkoms van kunswerke te bepaal. Soos aansienlike waarde geheg kan word aan viole gemaak deur spesifieke makers of op spesifieke tye en plekke, vervalsing en ander metodes van bedrieglike wanvoorstelling kan gebruik word om die waarde van 'n instrument op te blaas.
Die '''viool''' is 'n snaarinstrument met vier snare. Die klank word voortgebring deur die snare met 'n strykstok in trilling te bring of deur dit met die vingers te tokkel (pizzicato). Die houtklankkas dien om die geluid van die trillende snare te versterk. Die viool word deurgaans bespeel deur die instrument tussen ken en skouer te klem en met die vingers van die linkerhand die snare teen die ebbenhouttoets vas te druk om sodoende die snaar te verkort om die gewenste toonhoogte weer te gee. Die speler van 'n viool is 'n violis(te).
| |||