Krygkor: Verskil tussen weergawes

Dit is belangrik om daarop te let dat, oor die afgelope dekades van parallelle bestaan, die [[vuurwapen]]reekse van die Filippynse en Suid-Afrikaanse maatskappye skaars oorvleuel het in terme van [[kaliber]] en tipe. Die Filippynse entiteit het gefokus gebly op die maak van sport- of selfbeskermingswapens en ammunisie, en word so maklik onderskei van die herboude militêre oorskot wat die groot meerderheid van die Suid-Afrikaanse entiteit se besigheid kenmerk.

 

{| width=130 cellpadding="5" cellspacing="0" style="float:right; margin:1em; border:1px solid #8BA8CF;"

|-style="background:#D6DFED;"

|style="border-bottom:1px solid #8BA8CF;" align=center|<small><br />'''Die Politieke ekonomie van Suid-Afrika-reeks'''</small>

|}

|}

Alhoewel Suid-Afrika reeds gedurende die [[Tweede Wêreldoorlog]] wapentuig vir die westerse geallieerdes vervaardig het, waaronder gepantserde voertuie, vliegtuie en ammunisie, is die wapenproduksie teen die einde van die oorlog gestaak. Die plaaslike vervaardiging van wapens, wat deur die regering beheer is, was in die vyftigerjare beperk tot ligte wapens en ammunisie. Suid-Afrika was gevolglik afhanklik van invoere, wat veral deur die Verenigde Koninkryk verskaf is.

 

As gevolg van die verpligte VN-wapenboikot het Suid-Afrika die ontwikkeling van sy wapenbedryf aansienlik versnel, en tot by die laat tagtigerjare is die afhanklikheid van invoere om sowat die helfte verminder. Hierdie sukses is deur die stelselmatige kontrole, wat Krygkor oor die plaaslike navorsing, ontwikkeling en vervaardiging ten opsigte van wapentuig uitgeoefen het, behaal. Krygkor het destyds uit 'n aantal staatsbeheerde, gedeeltelik staatsbeheerde en privaatondernemings bestaan.

 

Om selfversorging met wapens verder te bevorder, is teen die einde van die sewentigerjare naas die vervaardiging en aankoop van krygstuig ook die navorsing en ontwikkeling op die gebied van militêre uitrusting deur Krygkor beheer. Die Suid-Afrikaanse regering het steeds meer geld aan militêre navorsing bestee, en in 1989 beloop die militêre aandeel aan die gesamentlike regeringsuitgawes vir navorsing en ontwikkeling reeds 32 persent.

 

Krygkor is grotendeels in die privaatsektor geïntegreer. Die Suid-Afrikaanse regering het die aandeel van die privaatsektor by die besteding aan wapens van sowat 50 persent in die jaar 1973 tot 80 persent in 1990 verhoog. Die aandeel private leweransiers in Suid-Afrika het in die tydperk tussen 1973 en 1985 vertiendubbel tot 2&nbsp;000 ondernemings. Die beleid van Krygkor was om net sulke goedere in die buiteland aan te koop wat om tegniese of ekonomiese redes nie in Suid-Afrika self kon vervaardig word nie.

 

Ná die verpligte verbod op militêre uitvoere na Suid-Afrika is tegniese kennis in die geheim aan die republiek voorsien. Daarnaas is ingevoerde en vreemde wapenstelsels, wat deur vyandelike troepe op die slagvelde agtergelaat moes word, gekopieer. Die verkryging van nuwe wapentuig het egter steeds duurder geword en in die laat tagtigerjare reeds byna 60 persent van die regering se militêre begroting beloop.

 

* Neta C. Crawford en Audie Klotz (uitgewers): ''How Sanctions Work - Lessons from South Africa''. Basingstoke en Londen 1999: Macmillan Press Ltd