Frans-Vlaandere: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
→Geskiedenis: Skakel |
Skakels |
||
Lyn 1:
'''Frans-Vlaandere''' is 'n nie-administratiewe gebied in die noorde van [[Frankryk]]. Dikwels word na hierdie streek tussen die heuwels van Artesië en die [[België|Belgiese]] grens ook as die Weshoek ([[Nederlands]]: Westhoek) verwys. Die gebied het 'n Nederlandstalige minderheid, wat veral op die platteland van die Franse [[département]] [[Nord]] woon.
==Geografie==
Lyn 5:
Frans-Vlaandere maak vandag deel uit van die Franse départements [[Nord]] en [[Pas-de-Calais]] en word gewoonlik in drie streke onderverdeel:
* die kusvlakte (Frans: ''Plaine maritime'') met die stad Dunkerque (Nederlands: ''[[Duinkerk|Duinkerke]]''),
* die Houtland (Frans: ''Pays du Bois'') met die stede Cassel (''Kassel'') en Hazebrouck (''Hazebroek'')
* die Lys-vlakte (Frans: ''Plaine de la Lys'') met die stad Bailleul (''Belle''). Die twee laasgenoemde streke word soms ook die hartland van Vlaandere genoem (Frans: ''Cœur de Flandre'').
Lyn 19:
Baron Edmond de Coussemayer stig in [[1853]] die eerste organisasie van die Vlaamse beweging in Frans-Vlaandere, die ''Comité Flamand de France'' (Vlaamse Komitee van Frankryk). Die Franse regering weier egter steeds om Nederlands as 'n onderwystaal toe te laat.
Tot by die [[Eerste Wêreldoorlog]] tree die Vlaamse beweging in Frankryk eerder as 'n kulturele belangegroep op, alhoewel daar ook kontakte met die meer militante Vlaamse beweging in België onderhou word. Anders as in België is daar in die tydperk van [[1914]] tot [[1918]] egter geen kollaborasie met die Duitse besetters nie.
Met die stigting van die ''Vlaamsch Verbond van Frankrijk'' in [[1923]] begin die Vlaamse beweging 'n sterker invloed op die openbare lewe uit te oefen. Nederlandstalige [[koerant]]e en 'n leerstoel in Nederlands aan die Katolieke universiteit van Lille word in die lewe geroep. Van die Franse regering se kant word die beweging in hierdie tydperk as 'n reaksionêre gevaar vir die republiek beskou.
'n Aantal Vlaamse nasionaliste wat tydens die [[Tweede Wêreldoorlog]] met die Duitse Nazi-beweging kollaboreer, bevestig die Franse verwyte. Die Franse weerstandsbeweging (''Résistance'') beskou die Vlaamsgesindes as verraaiers. Twee leidende lede van die Vlaamse afskeidingsbeweging is na die oorlog gevonnis en een van hulle, P.F. Quesnoy, tereggestel.
Die kollaborasie met die Duitsers berokken groot skade aan die Vlaamse beweging, en die aantal Vlaamstaliges begin duidelik daal. Tog met die afkondiging van die Deixonne-wet van die jaar [[1951]], wat voorsiening maak vir die beperkte onderwys van regionale tale in Franse skole, begin die beweging weer vir die toelating van Nederlands as 'n skoolvak te pleit, maar sonder sukses.
| |||