Neutrondiffraksie: Verskil tussen weergawes

In die jare 1930 het vorsers begin met diffraksie van neutrone te eksperimenteer, maar dit het nie tot bruikbare resultatie gelei omrede die beskikbare bronne te swak was. In 1945 het dit verander. Kernreaktore het 'n Maxwell-spektrum aan neutrone opgelewer waaruit Zinn met 'n baie groot kristal as monochromator 'n bundel neutrone met 'n nou bereik aan golflengtes uitgeselekteer het wat vir 'n diffraksie-eskeriment gebruik kon word. In vergelyking met X-straalbronne is dit nog steeds 'n swak bron gewees en dit het groot monsters vereis, wat die tegniek lank tot poeierdiffraksie beperk het. Rond 1951 het dit duidlik geword dat dit nie die elektrone rond die kern is wat verantwoordelik is voor die strooiing nie, soos dit die geval is by X-straaldiffraksie, maar die kern se spin, of -indien die materiaal magnetiese orde bevat- ook die ongepaarde elektron s'n. By die meeste isotope tree by 'n elastiese botsing 'n faseverskil van 180 o° op, maar daar bestaan ook isotope van elemente as Li, Mn, H waar die faseverskil nul is. In 1951 het Shull en Wollan die koherente strooiingsamplitudes van so 'n sestig elemente en isotope gepubliseer en dit het die begin gewees van toepassing van neutrondiffraksie as 'n wetenskappelike tegniek. <ref name="Bacon">{{Aut|G.E. Bacon}} X-ray and Neutron Diffraction: The Commonwealth and International Library, 1966, Pergamon Press, Library of Congress no 66-25305</ref>