Rynse Sendinggenootskap: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Skakel |
→In Suidwes-Afrika: Skakel |
||
Lyn 34:
Deurtastende navorsings het ook blywende sukses opgelewer. ’n Deeglike studie van die onbekende land en sy inwoners was nodig. Talle reise is onderneem en die land in alle rigtings verken deur sendelinge soos die Noorweër H.C. Knudsen en die Duitsers [[Hugo Hahn|C. Hugo Hahn]], Johannes Rath and Heinrich Scheppmann. Die tale, gebruike en gewoontes asook die geskiedenis en godsdienstige opvattings van die onderskeie stamme is die eerste keer noukeurig opgeteken. Sendelinge soos Knudsen, [[Hugo Hahn]], P.H. Brincker, Johannes Olpp, [[Johann Krönlein|J.G. Krönlein]], H. Tönjes, Gottlieb Viehe, [[Heinrich Vedder]], J. Irle en C.G. Büttner het grammatikaboekies, woordeboeke en handboeke van die uiters moeilike inheemse tale saamgestel. Hulle het die [[Bybel]], kategismus en talle gesange vertaal en so die aanvoorwerk gedoen vir die ontwikkeling van dié tale in geskrewe tale en die skep van ’n eiesoortige Christelike letterkunde.
Die Rynse sendelinge was die baanbrekers van die gevolglike kolonisering van die land deur Europeërs. Enersyds het die besetting van Suidwes-Afrika deur [[Duitsland]] in 1884 die sendelinge se werk vergemaklik omdat dit wet en orde daargestel het. Andersyds het die nadelige newe-effekte van die “beskawing” en die toenemende spanning wat gelei het tot inboorlingopstande die werk gekniehalter. In die [[Namibiese volksmoord 1904-1908|Nama- en Herero-oorloë]] van 1904 tot ’07 het sommige van hul stasies en instellings in die slag gebly. Nadat die vrede gesluit is, is die stameenheid van die Herero’s vernietig. Die Rynse sendelinge het ingegryp om die verslane stam van algehele ondergang te red en hulle ’n nuwe lewenswyse te leer. Die eertydse nomades moes werkers en dagloners word. Die ou stamgrense is afgeskaf en die onderskeie volke moes voortaan in vrede saamleef. Dit het meer werk vir die sendelinge beteken, maar die RSG het, nes in die verlede, volhard.
Ten spyte van die nadelige uitwerking van die twee wêreldoorloë toe sommige sendelinge na Duitsland gedeporteer is, het vooruitgang en ontwikkeling voortgeduur. Die vryheidstryd van die inheemse bevolking van Suidwes waarby sommige lidmate betrokke geraak het, het daartoe gelei dat hulle die kerk verlaat het. Tog het die oorgrote meerderheid getrou gebly en eindelik die ontwikkelingsvlak berei waarop hul sendingkerk in 1957 ’n volwaardige kerk kon word, die hedendaagse Evangelies-Lutherse Kerk. In daardie jaar het 100 000 van die 450 000 swart en bruin bewoners van Suidwes tot dié kerk behoort. Hulle is bedien deur 30 predikante, 45 evangeliste en 22 sendelinge. Hul kinders het 75 skole met 237 onderwysers bygewoon. In dié kerk is lede van amper alle volke in die land eindelik verenig: Herero, Nama, San, bruin, Ovambo en Damara, asook kleiner groepe.
| |||