Wikipedia

Moderniseringsteorie: Verskil tussen weergawes

Blaai deur geskiedenis
← Ouer wysigingNuwer wysiging →
Content deleted Content added
VisueelWikiteks
AFM (besprekings | bydraes)
5 379 edits
No edit summary
Lyn 14:
Die een of ander vorm van krag was nodig om die masjiene aan te dryf. Dit het eers gelei tot die aanwending van waterkrag en, uiteindelik, van stoomkrag ná die uitvinding van die stoommasjien deur James Watt (1764). Die uitbreiding van die tekstielbedryf het gelei tot merkwaardige verbeteringe in die yster- en staalbedrywe, wat noodsaaklik was vir die vervaardiging van die masjiene. Die metodes van steenkoolontginning is ook op ongekende skaal ontwikkel. Die brandstof was nodig om die yster te smelt en die nuwe masjiene aan te dryf. Verhoogde industriële bedrywigheid het gelei tot verbeterde vervoermiddels.
 
Dit dien egter beklemtoon te word dat die ingebruikneming van die verskillende masjiene 'n stadige proses was. Die tuiswerkers was, solank hulle in staat was om `'n bestaan te vind, onwillig om in die fabrieke te gaan werk, en die werkgewers was ongeneë om masjiene in gebruik te neem solank hulle met die ware wat die arbeiders tuis vervaardig het, kon klaarkom. Tog het masjiene teen 1840, toe die spoorweg ook al terdeë gevestig was, industriële bedrywigheid in Brittanje reeds tot op groot hoogte verander.
Daar bestaan geen twyfel nie dat die Industriële Omwenteling `'n magtige rewolusie was, want daardeur is binne `'n tydsbestek van `'n bietjie meer as honderd jaar `'n hele omwenteling in industriële en maatskaplike toestande in Groot-Brittanje, [[Duitsland]], [[Frankryk]] en die [[Verenigde State]] teweeggebring. Sy invloed brei nog steeds vinnig uit, want op hede is dit besig om die hele ekonomiese struktuur van lande soos [[Indië]] en [[Sjina]] te verander.
 
== Onmiddellike Maatskaplike en Ekonomiese Gevolge van die Industriële Omwenteling ==
Lyn 25:
 
=== Die Opkoms van Moderne Agterbuurtes ===
Die maatskaplike toestande in dié stede wat so vinnig gegroei het, was betreurenswaardig. Huise was sleg gebou, en geen poging is hoegenaamd aangewend om die mees elementêre gesondheidsmaatreëls toe te pas nie. Met verloop van tyd het die toestand vererger namate meer mense na die stede gestroom het. Die opkoms van Manchester en naburige dorpe, byvoorbeeld, het die lug kilometers ver verpes, die waterstrome besoedel en die plantegroei vernietig. Die geboortesyfer het vinnig gestyg, maar die kindersterfte sowel as die algemene sterftesyfer was net so hoog. Siektes was baie algemeen, wat heeltemal te verstaan was. Selfs in 1844 het `'n kommissie wat aangestel was om die lewenstoestande in verskeie stede te ondersoek, onder andere die oorbevolkte toestand in 'n sekere agterplaas in Leeds beskryf en daarby gevoeg dat vyf-en-sewentig wavragte mis, wat jare lank onaangeraak daar gelê het, verwyder moes word. Die eiendom waarvan hierdie agterplaas 'n deel was, het, na bewering, die beste rente van alle eiendomme in die stad opgelewer. Die koste van lewensonderhoud was ook aan die toeneem. Na die einde van die [[Napoleontiese Oorloë|Napoleontiese oorloë]] was die koringboere bevrees dat daar te veel [[koring]] uit die Oosseelande ingevoer sou word, en dat die pryse dus sou daal wanneer dié invoerhandel weer hervat word. Die regering het dus in 1815 'n wet laat aanneem waarvolgens geen koring sou mag ingevoer word nie solank die binnelandse prys minder as tagtig sjielings per kwart ton was. Dit het die grondeienaars beskerm, maar die arbeiders het daaronder gely, want die brood se prys is hoog gehou. Aangesien dronkenskap algemeen was, was die sedelike peil laag. Brittanje se strafkode was nog baie streng, en mense kon vir geringe oortredings in die tronk gestop word. Die gevangenisse, destyds veel talryker as vandag, was gedurig vol.
 
=== Die Toestand van die Fabrieksarbeiders ===
In die fabrieke self was die toestand aanvanklik nie beter nie. Die gesinslewe was verbrokkel, en die arbeiders kon vergelyk word met slawe, want hulle is behandel bloot as soveel arbeidskrag om "gebruik te word na goeddunke van, en onder voorwaardes opgelê deur, hul base".
Die vorige intieme verhouding wat in die huisnywerheid bestaan het, het verdwyn, en daar het 'n wye kloof tussen kapitaal en arbeid ontstaan. Daar was baie werkloses, en die mededinging was so skerp dat, vergeleke met die prys van brood, die lone beroerd laag was. Die werkure was lank, dikwels tot dertien of selfs veertien uur per dag. In die fabrieke is daar 'n stelsel van arbeidsverdeling ontwikkel ten einde produksiekoste te verminder. `'n Persoon sou voltyds besig wees met die vervaardiging van een enkele onderdeel van 'n artikel. Onder die vorige stelsel sou al die verskillende stadiums deur een persoon se hande gegaan het. Hierdie spesialisering het die arbeider se lewe eentonig en vervelend gemaak. Die werklike toestande in die fabrieke was ook nie bevorderlik vir goeie gesondheid nie, want baie van hulle was swak verlig, swak geventileer en klam. Ongelukke het ook baie dikwels voorgekom, want daar was geen beskerming teen gevaarlike masjinerie nie. Al hierdie euwels was die uitvloeisel van die sogenaamde fabriekstelsel.
Daar moet egter nie gedink word dat die verandering om in die fabrieke te werk vir die arbeider altyd net 'n ramp was nie. Wewers het voorheen in klam, bedompige kelders gewerk. Ook was die lone wat aan hierdie mense betaal is, in 1840 in sekere opsigte hoër as wat hulle ontvang het toe hulle tuis gewerk het. Aangesien hulle in die stede saamgetrek was, het dit vir hulle moontlik geword om saam te span om van hulle werkgewers beter lewensvoorwaardes, 'n standaardloon en korter werkure te eis.
 
Lyn 79:
 
=== Die Staat en die Openbare Gesondheid ===
Daar is alreeds verwys na die toestand wat in die nuwe nywerheidstede geheers het. `'n Mate van aandag is gewy aan sulke dienste soos die aanbring van riole en die verskaffing van water in die nuwe stede, maar oor die geheel was die toestand betreurenswaardig. Daar was geen wetenskaplike sanitasie nie; vullishope en slykpoele was oral te sien, die huise was swak geventileer en daar was baie min beheer oor die verskaffing van voedsel. Swak gesondheid was onder die armes algemeen en die sterftesyfer was hoog. Epidemies van cholera en pokkies[[pokke]] het gereeld voorgekom. Hierdie epidemies het ongetwyfeld daartoe bygedra om die volk uit sy ''laissez faire''-houding teenoor volksgesondheid wakker te skud.
Die eerste stap in die rigting van staatsverantwoordelikheid ten opsigte van volksgesondheid is gedoen deur Edwin Chadwick, een van die kommissarisse wat in 1832 aangestel is in verband met die toepassing van die Armewette. Hy word beskou as die stigter van die stelsel van volksgesondheid in Engeland. Sy pogings het uiteindelik gelei tot die aanstelling van 'n Koninklike Kommissie deur sir Robert Peel in 1843 om verslag te doen oor die sanitêre toestande onder die arbeidersbevolking. Die skrikwekkende toestand wat in hul rapport aan die lig gebring is, het gelei dat wetgewing in verband met die verwydering van vullis en rioolvuil en ter voorkoming van siektes aangeneem is. Die eerste Wet op Volksgesondheid is in 1845 aangeneem. Daardeur is 'n sentrale gesondheidsdepartement, wat die Algemene Gesondheidsraad genoem is, in Engeland gestig. Dit het plaaslike gesondheidsrade in die lewe geroep wat die gesondheidsdienste moes beheer. Mediese gesondheidsbeamptes is in die groot stede aangestel en later is ook gesondheidsinspekteurs aangestel om toe te sien dat die regulasies uitgevoer word. Deur hierdie wet het die staat op duidelike wyse verantwoordelikheid vir die volk se gesondheid aanvaar. Plaaslike mediese beamptes was reeds in Liverpool (1847) en Londen (1848) aangestel. Hierdie Wet op Openbare Gesondheid het ook bepaal dat stadsrade in munisipale gebiede verantwoordelik gehou sou word vir watervoorsiening, waterafvoer, instandhouding van strate, begraafplase en die regulering van misstande.
Verskeie ander wette in verband met openbare gesondheid, wat veral op die samestelling en magte van plaaslike owerhede betrekking gehad het, is gedurende die tweede helfte van die neëntiende eeu aangeneem. Op hierdie wyse is die dienste in verband met volksgesondheid aansienlik uitgebrei. Belangrike sake soos openbare inenting, verbeterde hospitaalakkommodasie, beheer oor voedselverskaffing en die voorkoming van siektes het die ernstige aandag van gesondheidsowerhede geniet. Teen 1875 was die heilsame uitwerking van hierdie gesondheidsmaatreël reeds aan die dalende sterftesyfer merkbaar.
Lyn 86:
Tot vroeg in die negentiende eeu was die Staat nie in die voorsiening van onderwysfasiliteite vir die volk geïnteresseerd nie. Onderwys is met die Kerk geassosieer en was beskou om slegs die voorreg van die hoër klasse te wees. Volgens die tradisie was onderwys iets wat vrywillig verskaf en in private hande gelaat moes word, en daar was algemene teenstand teen enige gedagte van staatsinmenging. Aanvanklik was godsdienstige liggame hoofsaaklik verantwoordelik vir die aanmoediging tot vrywillige stigting van skole. Aan die begin van die neëntiende eeu was daar twee nasionale vereniginge wat hulle vir die stigting van skole beywer het. Die Britse en Buitelandse Skoolvereniging is in 1808 deur Joseph Lancaster, 'n Kwaker, gestig; en die Nasionale
Vereniging deur dr. Andrew Bell, 'n Anglikaan, in 1811. Die tipe skool wat opgerig is, het godsdiensonderrig verskaf, wat bedoel was om die kinders van die veragterdes in die stede geestelik op te hef. Die koste van die instandhouding van hierdie skole is deur skenkings van die Kerke en filantropiese liggame bestry.
Die eerste stap wat deur die regering gedoen is om hom in die onderwys te interesseer, was toe die Hervormingsparlement in 1833 `'n bedrag van £20 000 beskikbaar gestel het aan die twee vereniginge vir die oprigting van meer skole vir die armer klasse.
Hierdie subsidie is jaarliks vermeerder, en het teen 1860 reeds `'n half miljoen pond bedra. Daar het geleidelik 'n gevoel van verantwoordelikheid jeens die kinders van die arbeidersklasse ontwikkel. So het die Fabriekswet van 1833, byvoorbeeld, die skoolure van kinders verleng. Daar is mettertyd besef dat die Kerke nie voldoende in die behoefte aan meer onderwysfasiliteite kon voorsien nie. In 1839 is 'n belangrike komitee van die Geheime Raad aangestel om toesig oor die aanwending van die toelaes wat toegewys is aan skole wat op vrywillige grondslag gestig is, te hou. Dit was feitlik die aanvang van 'n staatsdepartement as deel van `'n nasionale onderwysstelsel. In 1856 is die komitee in `'n Department van Onderwys omgeskep omgeskep. Die eerste sekretaris van die van die liggaam, James Kay-Shuttleworth, `'n geneesheer wat intiem met die toestande in die agterbuurtes van Manchester bekend was, het veel gedoen om steun vir staatsbeheer van die onderwys aan te moedig deur die aanstelling van inspekteurs. Teen 1860 het die verset van die regerende klasse teen staatsbeheer van laer onderwys feitlik verdwyn.
Die maatskaplike en industriële toestand van die arbeidersklasse het dus teen 1860 alreeds aanmerklik verbeter.
Dit was grotendeels die gevolg van die moedige wetgewing wat deur die Hervormingsparlement aangeneem is. Daar is besef dat staatsinmening noodsaaklik was in 'n moderne industriële staat, indien die tevredenheid van die arbeiders verseker en `'n beter aanpassing van rykdom tussen die kapitaliste en die arbeidersmassas teweeggebring moes word.
 
== Maatskaplike en Industriële Hervorming Voortgesit ==
 
=== Die Aandrang op Verdere Hervorming ===
Ná 1860 was die twee groot politieke partye in Brittanje die Konserwatiewe, voorheen die Tories, en die Liberale, voorheen die Whigs – albei ten gunste van die uitbreiding van die stemreg. Die tweede Hervormingswet van 1867 het die stemreg aan die stedelike arbeidersklasse gegee en die derde Hervormingswet van 1884 aan die plaasarbeiders. Aangesien beide partye voortaan die stem van die werkersklasse moes verkry, is omvattende programme van maatskaplike en industriële hervorming opgestel. So het Brittanje vóór die einde van die negentiende eeu reeds ver gevorder op die weg na `'n sosialistiese staat.
Die Vakunies het inderdaad meegewerk om die eise van die arbeiders insake die verskillende hervormings te formuleer. Die stigting van hierdie soort unies is moontlik gemaak toe die ,,Anti-Combination Act" in 1824 herroep is, daar die Staat nie meer gevrees het dat vereniginge van arbeiders die aanleiding tot oproer en rusverstoring sou wees nie. Alhoewel verskeie plaaslike vakunies kort daarna tot stand gekom het, was die eerste vakunie wat op nasionale grondslag gevorm is, die Geamalgameerde Vereniging van Ingenieurs in 1851. Die mynwerkersunie is in 1863 gestig. Die unies het egter nog geen wetlike erkenning geniet nie. Na die aanneming van die Hervormingswet van 1867 het die vakunies die verwydering geëis van die wetlike beperkings wat hulle in hul pogings om beter ekonomiese toestande vir die werkers te verkry belemmer het.
Die vakunies is uiteindelik in 1871 as wettige liggame erken, en in 1875 is aan hulle die reg toegeken om stakings te organiseer sonder vrees van wetlike optrede teen hulle. Van dié tyd af het die vakunies `'n steeds belangriker rol in die verbetering van die lot van die arbeidersklasse gespeel.
 
=== Fabriekswetgewing ===
Lyn 108:
Baie van die groter skoolrade het 'n aansienlike bydrae tot die bevordering van onderwys gelewer; baie van hulle was egter klein en ondoeltreffend. Algaande het die vrywillige skole gevind dat die geldelike eise wat aan hulle gestel is, te veel vir hulle geword het.
Dit het dus noodsaaklik geword om die hele administratiewe masjinerie van die volksonderwys op te knap. 'n Sentrale onderwysowerheid is in die lewe geroep, toe die Onderwysraad (Board of Education) in 1899 gestig is. Die plaaslike onderwysadministrasie is deur die Onderwyswet van 1902 vereenvoudig. Die skoolrade
is afgeskaf en hul pligte is aan vergrote plaaslike owerhede toevertrou. Hierdie plaaslike owerhede is met die instandhouding en uitbreiding van laerskole belas. Hierdie wet het Brittanje `'n nasionale stelsel van vrye en verpligte primêre onderwys gegee. Dit was ook
aansporing tot die stigting van munisipale ,,grammar schools" naas die gevestigde ,,Public Schools". Só is daar dus voorsiening vir sekondêre en tegniese opleiding vir die volksmassas gemaak.
 
== Brittanje Ontwikkel tot `'n Sosialistiese Welsynstaat in die Twintigste Eeu ==
 
=== Stigting van die Arbeidersparty ===
Lyn 125:
 
=== Verbetering van Arbeidstoestande ===
As gevolg van 'n parlementêre ondersoek is in 1906 `'n belangrike Wet op die Skadeloosstelling van Werkliede aangeneem wat in baie opsigte 'n uitbreiding van
die vorige wette was. In 1908 is die werkdag van agt uur ook in die steenkoolmyne ingevoer. In die volgende jaar is verskeie bedryfsrade in die lewe geroep wie se taak dit was om toestande in die nywerhede te reguleer. Dit was 'n uitbreiding van staatsbeheer in die bedryfsorganisasie. Daarna is versoeningsrade bestaande uit verteenwoordigers van die betrokke vakunies en werknemers in die lewe geroep. Hierdie rade moes stakings verhoed deur geskille by wyse van onderhandeling te besleg. Aan die begin van die twintigste eeu het werkloosheid in Brittanje sy verskyning gemaak ten gevolge van die skerpe mededinging van die Verenigde State, Duitsland en Frankryk op die wêreldmark.
'n Belangrike poging om die werkloosheidsvraagstuk die hoof te bied is in 1911 aangewend, toe die Nasionale Gesondheidsversekeringwet aangeneem is. Dit het ontwikkel tot 'n stelsel waarvolgens alle vakwerkers 'n klein weeklikse bydrae in 'n fonds
Lyn 157:
 
=== Nasionalisasie van die Vernaamste Nywerhede ===
Die Arbeidersparty het dit as 'n noodsaaklike onderdeel van sy plan insake ekonomiese rekonstruksie beskou dat al die sleutelbedrywe staatsinstellinge moes word. Die kapitalistiese stelsel sou tot op sekere hoogte behou moes word, maar daar is gemeen dat nasionalisasie industriële uitbuiting, arbeidsondoeltreffendheid en werkloosheid sou beëindig. In 1946 het die Bank van Engeland 'n staatsinstelling geword, en daarná is die steenkoolbedryf onder die beheer van `'n Steenkoolraad geplaas, wat die vorige myneienaars wat deur die Staat uitgekoop is, vervang het. In 1947 is die spoorweë onder staatsbeheer gebring, en in die daaropvolgende jaar het brandstof en krag ook aan die beurt gekom. Staatsbeheerrade is gestig vir die voorsiening van elektrisiteit en gas. Toe Attlee se regering daartoe oorgaan om die staalbedryf te nasionaliseer, is heftige teenstand ondervind.
Die Arbeidersregering het Brittanje dus tot `'n welsynstaat herskep wat met die Skandinawiese lande veel ooreenkoms vertoon.
Toe die Konserwatiewe Party in 1953 weer aan die bewind gekom het, het hulle hierdie hervormings aanvaar.
 
Lyn 231:
Engeland in die rigting van die demokrasie, wat so sterk teen die end van die negentiende eeu op die voorgrond getree het, heelwat van sy krag aan hierdie beweging ontleen het".
 
=== Brittanje Ontwikkel tot `'n Parlementêre Demokrasie ===
In die sestigerjare van die neëntiende eeu was die arbeidersklasse nog steeds nie stemgeregtig nie. Die vrees wat deur albei politieke partye gekoester was dat 'n uitbreiding van die stemreg die veiligheid van die land in gevaar sou stel, het verdwyn namate Brittanje op ekonomiese gebied vooruitgegaan het, en die arbeiders tevrede was, want almal het werk gehad.
 
Lyn 264:
In November 1860, net na die beëindiging van die Italiaanse Oorlog, het Napoleon groter magte aan die Wetgewende Vergadering toegestaan. Dié liggaam kon voortaan aan die begin van elke sitting die regering se beleid bespreek; ministers moes hul beleid in die Vergadering verduidelik en verdedig; en debatte sou volledig gerapporteer word.
Instede van hierdie toegewings te gebruik om die regering te ondersteun, het die parlement egter die geleentheid wat hulle agt jaar ontsê is, gretig gebruik om sy beleid te kritiseer. Die Opposisie het homself as die Republikeinse Party georganiseer, wat gestreef het na die omverwerping van Napoleon.
Die teenslae wat Napoleon as gevolg van die Mexikaanse Veldtog en die Oostenryks-Pruisiese Oorlog gely het, het hom genoodsaak om meer parlementêre voorregte toe te staan. In 1867 het die Wetgewende Vergadering die reg verkry om die ministers aangaande hul regeringsrade te ondervra; en in 1868 is die perssensuur aansienlik verslap en is openbare vergaderings toegelaat. Hierdie toegewings het slegs die mag van die Republikeine versterk; en hul leiers, Léon Gambetta en Louis Adolphe Thiers, het meer uitgesproke met hul kritiek op die keiserryk en sy buitelandse beleid geword. Die sterkte van hierdie party was in Parys geleë. Uiteindelik, in 1869, het Napoleon die regering volkome demokraties gemaak met die hoop om die ondersteuning van die Republikeine te verwerf. Die Wetgewende Vergadering het die hoogste wetgewende gesag in Frankryk geword, want dit kon nou wetsontwerpe indien en ministers wat aan hom verantwoordelik was, aanstel. `'n Alleenheersende regeringstelsel is dus in `'n gesonde parlementêre regeringstelsel soos in Brittanje verander.
Die Republikeine het egter voet by stuk gehou en voortgegaan om aan te dring op `'n republiek. Hierdie strewe is vóór die end van 1870 bereik; hoofsaaklik as gevolg van die oorlog teen Pruise.
 
==== Voorlopige Regering in Frankryk ====
Na die oorgawe van Parys is die Regering vir Nasionale Verdediging ontbind, en `'n Nasionale Vergadering deur algemene manlike stemreg gekies om met Duitsland vrede te sluit. Die verkiesings het uitgeloop op `'n oorweldigende meerderheid vir die Monargiste, en hulle het die boerestand, wat vrede wou hê, verteenwoordig. Die Republikeine onder Gambetta het die algehele ondersteuning van Parys en sommige van die stede geniet; maar weens die feit dat hulle die oorlog teen Duitsland wou voortsit, het hulle ondersteuning elders verloor. Die Nasionale Vergadering het in Bordeaux vergader en Thiers tot hoof van die uitvoerende gesag gekies.
 
Omdat die republikeinsgesinde bevolking bevrees was vir die terugkeer van die monargie, het Parys 'n bepaald vyandige houding teenoor die regering aangeneem. Hulle is ondersteun deur die Sosialiste, wat verbitterd geraak het teen die regering omdat dit geen poging aangewend het om die ellende van die arbeiders uit die weg te ruim nie. Om gevrywaar te wees van die oorheersing van die monargistiese Nasionale Vergadering het Parys toe geëis dat Frankryk in kommunes verdeel word, elkeen waarvan 'n hoë mate van plaaslike selfbestuur sou geniet. Die Sosialiste het gemeen dat hulle hierdeur in staat gestel sou word om hul sosialistiese leerstellings in die Paryse kommune te beoefen. Die Vergadering wou egter nie sulke desentralisasie toelaat nie. In Maart 1871 het Parys in opstand geraak teen die regering en is deur regeringstroepe beleër. Dit het Frankryk nog verder verneder, aangesien Duitse troepe nog buitekant Parys was. Die beleg het twee maande geduur. Teen die end van Mei het regeringstroepe hul weg na die stad gebaan. Sewe dae lank is daar hewig in die strate van Parys geveg, en 17 000 manne het gesneuwel. Die opstand is uiteindelik onderdruk, maar 80 000 van die Paryse bevolking is gedood, groot gedeeltes van die stad is vernietig en baie geskiedkundige geboue,
Lyn 310:
Tot 1890 was Bismarck as rykskanselier onder Willem I feitlik oppermagtig in Duitsland. Daar het in Duitsland inderdaad geen stelsel van verantwoordelike bestuur soos in Brittanje of Frankryk bestaan nie. Hoewel die Ryksdag, die Laerhuis, uit sowat vierhonderd verkose lede verteenwoordigende die hele ryk bestaan het, was die rykskanselier (Bismarck) nie verplig om enige besluit van dié liggaam te aanvaar nie. Hy was slegs aan die keiser verantwoordelik. Die federale uitvoerende mag het by die keiser berus, maar is deur die kanselier uitgeoefen, sonder wie se bekragtiging geen verordening wet kon word nie. Bowendien kon geen Pruisiese of ryksminister die koning of die keiser nader nie behalwe deur bemiddeling van Bismarck.
Hoewel daar die sentrale of federale regering bestaan het, het elkeen van die ses-en-twintig state in die federasie ook sy eie vorm van regering behou. Pruise, wat twee derdes van die grondgebied van die ryk en drie vyfdes van die totale bevolking uitgemaak het, het die oormag in sowel die federale Bondsraad as die Ryksdag gehad.
Bismarck se grootste strewe was om die ryk wat hoofsaaklik deur sy toedoen tot stand gekom het, te versterk. 'n Ryksbank is gestig, en 'n eenvormige muntstelsel sowel as 'n posdiens vir die hele ryk is ingevoer. Verder is ‘n'n eenvormige regstelsel opgestel, en die howe het 'n gemeenskaplike regsprosedure aanvaar. Hierdie sowel as ander veranderinge is aangebring, ten spyte van die teenkanting van die verskillende state wat graag hul eie individuele instellinge wou behou. Daar is egter gepoog om die lojaliteit van die miljoene vreemdelinge, soos die Pole en die Franse, wat in die Ryk ingesluit was, te win. In die provinsies Elsas en Lotharinge, wat na die Frans-Pruisiese oorlog geannekseer is, het byna twee miljoen Franse inwoners hulle hardnekkig versit teen enige toenadering van die Duitse regering. Hoewel `'n groot deel van die twee provinsies oorspronklik Duitse gebied was, wou Frankryk nie genoeë neem met die verlies nie, sodat die gedurige wrywing tussen Frankryk en Duitsland oor die besit van hierdie gebied 'n struikelblok was in die weg van enige verstandhouding tussen die twee volke.
 
==== Bismarck en die Rooms-Katolieke ====
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/wiki/Moderniseringsteorie"