Wysiging soos op 06:55, 19 Maart 2015 wysig Oesjaar (besprekings \| bydraes) Burokrate, Administrateurs 196 546 edits →‎Biografie: Skakel ← Ouer wysiging		Wysiging soos op 17:46, 28 Julie 2016 wysig maak ongedaan Alias (besprekings \| bydraes) 12 729 edits k ortografie: 'n Nuwer wysiging →
Lyn 18: ==Biografie== '''Pous Honorius IV'''<ref>Honorius IV. (2008). [[Encyclopædia Britannica]]. Deluxe Edition. Chicago: Encyclopædia Britannica.</ref> is gebore as '''Giacomo Savelli''' ongeveer in [[1210]] in [[Rome]], [[Italië]]. Hy is die seun van ‘n'n Romeinse senator Luca Savelli en sy vrou Giovanna Aldobrandeschi en die kleinneef van [[Pous Honorius III]]. Hy is getroud en het minstens twee seuns. Een van hulle word podesta van Urbino en sterf voor [[1279]], die ander een was 'n senator in Rome en sterf in [[1306]]. Na sy vrou se dood word hy 'n geestelike. Hy is die laaste pous wat getroud was. Hy het aan die Universiteit van Parys studeer en [[Pous Urbanus IV]] maak hom kardinaal-diaken van Santa Maria in Cosmedin. Kardinaal Savelli was 'n kerklike diplomaat. [[Pous Clemens IV]] stuur hom en drie ander kardinale om Karel van Anjou te kroon as koning van Sisilië in Rome op [[28 Julie]] [[1265]]. Hy was een van die ses kardinale wat [[Pous Gregorius X]] gekies na die drie jaar lange [[sedis vacatio]] na die dood van [[Pous Clemens IV]]. In [[1274]] neem hy deel aan die konsilie van Lyon wat bepaal het dat daar slegs vier bedelordes mag wees i.e. die Dominikane, Franciskane, Augustyne en die Karmelite. Op bevel van [[Pous Adrianus V]] het hy met die Duitse koning Rudolf I van Habsburg onderhandel oor die betrekkinge met Karel van Anjou. Die dood van Adrianus het die onderhandelinge vrugteloos gemaak. Hy word die Eerste diaken van die Kollege van Kardinale in November [[1277]] en het [[Pous Nicolaas III]] en [[Pous Martinus IV]] gekroon. Sy graf is in die kerk van die Heilige Maria in Aracoeli in Rome. Lyn 43: Rome en die Pouslike Staat het rustigheid soos lanklaas belewe tydens die bewind van Honorius IV. Die pous het sy belangrikste teenstander graaf Guido van Montefeltro verslaan en die pous se gesag is erken deur die hele Pouslike Staat. Die Pouslike Staat het in die tyd bestaan uit die eksargaat van Ravenna, die [[vleiland]] van Ancona, die graafskap van Spoleto, die Bertinoro-gebied, die Mathilde gebied en die Pentapolis d.w.s. die stede Rimini, Pesaro, Fano, Senigallia en Ancona. Pous Honorius IV was die eerste pous wat die groot bankiers van Noord Italië gebruik het om sy belasting in te vorder. Op [[16 Maart]] [[1286]] hef Honorius die interdik wat deur [[Pous Martinus IV]] teen Venesië ingestel is, op. Die Romeine was in hulle skik met Pous Honorius, want hy was ‘n'n Romein en sy broer Pandulf was ‘n'n Romeinse senator. Die vorige pous, [[Pous Martinus IV]] kon weens die voortdurige oproerigheid nie in [[Rome]] bly nie, maar Honorius was baie welkom het permanent in Rome gewoon. Eers het hy in die Vatikaan gebly, maar in die herfs van [[1285]] verhuis hy na ‘n'n nuwe pragtige paleis op die Aventine. ===Die keiserryk=== Na die val van die Hohenstaufen was die keiserryk nie meer ‘n'n gevaar vir die pous nie. Honorius volg die gematigde politiek van [[Pous Gregorius X]]. Rudolf I van Duitsland het biskop Hendrik van Basel na Rome gestuur met die versoek dat die pous hom tot keiser sou kroon. Honorius het Hendrik aangestel as aartsbiskop van Mainz, ‘n'n datum vir die kroning bepaal op [[2 Februarie]] [[1287]] en kardinaal Johannes van Tusculum na Duitsland gestuur om Rudolf te help. In Duitsland was daar egter teenstand teen die pous se inmenging en die volksvergadering van Würzburg ([[12 Maart]] tot [[16 Maart]] [[1287]]) het heftig geprotesteer. Rudolf moes die pous se afgesant beskerm teen liggaamlike leed. Beide Rudolf en die pous se planne het skipbreuk gely. ===Kontak met die Mongole=== Die Mongoolse leier Arghun het ‘n'n ambassadeur en ‘n'n brief na Pous Honorius in [[1285]]. ‘n'n Latynse kopie van die brief word vandag nog in die Vatikaan bewaar. Die brief bevat ‘n'n verwysing na Christene in Arghun se familie en stel ‘n'n verbond voor om die Moslemlande te verower. Die pous kon egter nie die nodige militêre ondersteuning verkry om die plan ten uitvoer te bring nie. ===Kerksake=== Pous Honorius IV het planne vir nog ‘n'n [[kruistog]] van sy voorganger geërf. Hy het egter net die tiendes wat deur die konsilie van [[Lyon]] vasgestel is, te vorder waarvoor hy die bankiers van Florence, Siena en Pistoia gebruik het. Die twee groot monnikordes, die Franciskane en die Benediktyne het baie nuwe voorregte van die pous ontvang. Hy het hulle aangestel vir spesiale sendings, geïnstalleer as biskoppe en hulle in bevel van die Inkwisisie geplaas. Hy het ook die voorregte van die Karmeliete en die Augustyne goedgekeur en Karmeliete toegelaat om hulle habyt van gestreep na wit te verander. Hy het ook die orde wat gestig is deur Willem X van Akitanië bevoordeel. Hy het hulle abdye wat deur die Benediktyne verlaat is, gegee en ook die klooster van St. Paulus in Albano wat hy self gestig het toe hy nog ‘n'n kardinaal was. Salimbene, die geskiedskrywer van Parma beweer dat Honorius die monnikordes nie goed gesind was nie. Dit spuit waarskynlik uit Honorius se teenstand van die Apostoliese Broeders. Die Broeders, gestig deur Gerard Segarelli in Parma het evangeliese armoede voorgestaan. Die pous het hulle op [[11 Maart]] [[1286]] tot ketters verklaar. Aan die Universiteit van Parys het voorgestel dat ‘n'n leerstoel in Oosterse tale ingestel word. Die kennis kon dan gebruik word om Moslems te bekeer en die skeuring met die Oosterse Kerk te beëindig. Pous Honorius IV het slegs een kardinaal geskep, sy nefie Giovanni Boccamazza, aartsbiskop van Monreale, op [[22 Desember]] [[1285]].

Pous Honorius IV: Verskil tussen weergawes