Geskiedenis van die Boererepublieke: Verskil tussen weergawes

Teen 1877 was die ZAR nog glad nie ’n sterk of stabiele republiek nie. Enkele maande voor die Britse anneksasie van Transvaal skryf die staatsprokureur Jorissen dat daar nie iets soos ’n “heg-aaneengesmede volk” bestaan nie. Daar was geen koerant wat die regering gesteun het nie. Die inwoners het ver uitmekaar gebly met die uitsondering van ’n paar dorpe. Die oordrewe individualisme het tot gevolg gehad dat elke burger in sy eie oë die staat was. Die ZAR se eerste paar dekades is gekenmerk deur weifelende leierskap, klein oorloggies, klein politiek, interne rusies en twiste. <ref>Tog beskryf D.W. Kruger die tydperk tussen 1877 en 1881 as ’n keerpunt in die geskiedenis van Suid-Afrika. Hoekom?</ref> Omdat daar met die anneksasie van Transvaal op 12 April 1877 deur [[Theophilus Shepstone|sir Shepstone]] ’n'n burgerlike protesbeweging ontstaan het wat Suid- Afrika onherroeplik verander het.

Die Boeregeneraals het nie moed opgegee nie, maar onder leiding van Christiaan de Wet  ’n nuwe krygstaktiek ontwikkel wat later bekend sou word as guerrilla-oorlog. Beweeglikheid is as suksesvolle wapen gebruik. Klein groepies krygers het die Britse soldate aangeval, van voorrade beroof en spoorlyne en brûe opgeblaas. Die guerrilla-oorlog was effektief, maar het nie sonder groot persoonlike ontbering gepaard gegaan nie. <ref>[[D.J. Opperman]] vra in Die Joernaal van Jorik (1949):</ref>

Hóé konHoekan die rykesrykesvan van ’n;n ryk ooit weet<br />

dat ons sou veg vir ruimtes van ons land<br />