[[Alfred Wegener]] het in die jare 1920twintigerjare reeds begin om die teorie van plaattektoniek te ontwikkel. Hy het dit kontinentverskuiwing genoem. Hy het veral na die kontinente se vorms gewys. Byvoorbeeld [[Afrika]] en [[Suid-Amerika]] het kusvormebyvoorbeeld kusvorms wat min of meer aanmekaar pas. Ongelukkig hetkon hy geennie meganismeverduidelik kan gee wathoe hele kontinente oor duisende kilometers kon verskuif nie en sy teorie is deur die meeste geologe niegeoloë aanvaar nieverwerp. Dit was veral die vooraanstaande Amerikaanse geologegeoloë Bailey Willis en Charles Schuchert wat in 1932 die teorie met minagting verwerp het.<ref>American intransigence: the rejection of continental drift in the great debates of the 1920's. {{Outeur|Robert. P. Newman}} Earth Sciences History 14(1) (1995), bls. 62-83 </ref> [[Alexander du Toit|Du Toit]] in Suid-Afrika was 'n uitsondering. Hy het voortgegaan om die geologie van Suid-Amerika en Suider-Afrika te bestudeer en te vergelyk en het opmerklike ooreenkomste gevind en gepubliseer. Maar in die geologiese wêreld is geen notisie van sy werk genegeergeneem nie.<ref>{{webaanhaling|url=https://www.e-education.psu.edu/earth520/node/1796|e-education}}</ref>
In die jare 1960-'70 het dit verander. Magnetiese navorsing van die bodem van die Atlantiese Oseaan het aangetoon dat die mid-oseaniese rif is die jongste deel van die bodem is en dat die vorming van meer bodem die kontinente aan die kant skuif. Die spoed waarmee dit gebeur, kan gemeet word. Die meganisme is nou ook bekend. Dit word veroorsaak deur die [[konveksie]] wat in die Aarde se mantel plaasvind.
