Robert Falcon Scott: Verskil tussen weergawes

In Roggebaai, Kaapstad, staan ’n klein, maar aangrypende [[Robert Scott-gedenkteken|ge­denkteken]] ter ere van Robert Falcon Scott om ons aan sy tragiese ekspedisie diena die Suidpool te herinner. Kaptein Scott en sy manne het almal op die terugreis van die Suid­pool af deur koue en ontbering oorweldig, maar tot baie kartkort voor hul dood het Scott nog met die inskrywings in die dag­sy boekdagboek voortgegaan. Die manu­skrip is agt maande na  sy dood gevind.

Na ’n ries oor die Ross-see het die ''Discovery,'' die ekspedisie se skip,  Antarktika vroeg in 1902 bereik. Scott het McMurdo Sound as ’n basis vir oorwintering gekies. Op hierdie tydstip was die binneland van Antarktika nog totaal onbekend. Scott het die skip as sy  winterverblyfplek verkies bo ’n hut op land. Twee jaar lank het die ''Discovery'' in die see-ys vasgevries gebly. Gedurende die eerste somer het Scott en twee metgeselle, dr. Edward Wilson en Ernest Shackleton, suidwaarts oor die Ross­-ysbank gereis en ontdek dat  dit ’n groot plaat  drywende ys  was wat honderde kilometer in die rigting van die Pool strek. Hulle het honde gebruik om die slee te trek, maar is gedwing om terug te keer nadat hulle stadig gevorder het tot net anderkant 82° suiderbreedte. Die honde het op die terugtog ingegee en hulle moes die sleë self trek. Boonop het Shackleton skeurbuik opgedoen, en teen die einde van die reis moes  Wilson hornhom dra.

Gedurende die somer van 1903 was Scott die leier van die eerste groep wat die hoë ysplato van Victoria-land bereik het. Hierdie keer het hulle wes van McMurdo Sound gereis, anderkant die hoë berge  wat  hierdie dee!deel van die plato omring.

Die terugtog na Mc­Murdo Sound het ’n wanhopigcwanhopige stryd geword. Dit was reeds laat in die somer, en die vyf manne was ontmoedig deur die feit dat hulle die Pool nie eerste bereik het nie. Dit is ook byna seker dat hulle aan skeurbuik gely het. Terwyl hulle teen die Beardmore-gletser afgedaal het, is Evans dood. Toe hulle die Ross-ysbank bereik, was die weer buitengewoon sleg. Oates se voete was bevrore en hy kon die pas nie volhou nie. Hy het geweet dat die ander dit makliker sou vind om die volgende voorraadopslagplek sonder hom te bereik. Daarom het hy in ’n sneeustorm sy dood tegemoet gestap. Scott het dit in sy dagboek beskryf as "die daad van ’n dapper man en ’n Engelse heer". Die ander het nog ’n paar kilometer aangesukkel. Hul laaste kamp­plek was slegs 17 km van One Ton Depot, waar voedsel en brandstof op hulle gewag bet. Die weer het hulle egter verhinder om hierdie kampplek ooit weer te verlaat. Hulle was teen hierdie tyd reeds so swak en uitgeput dat hulle heel waarskynlik nie sou oorleef nie, selfs al het hulle die voorraadopslagplek bereik. Hulle Iaastelaaste kamp is later dieselfde jaar deur ander lede van die geselskap gevind.