Nikolaas II van Rusland: Verskil tussen weergawes

Nadat die Tweede Doema soortgelyke probleme as die Eerste ervaar het, het die nuwe eerste minister, Stolipin (vir wie Witte as "reaksionêr" beskryf het), die Doema eensydig ontbind en die verkiesingswette so verander dat toekomstige Doemas ’n konserwatiewer aard het en dat hulle oorheers word deur die liberaal-konserwatiewe [[Oktobristeparty]] van Aleksander Goetsjkof. Stolipin, ’n bekwame politikus, het ambisieuse planne gehad vir hervorming. Dit het ingesluit die beskikbaarstelling van lenings aan die laer klasse om grond te kan koop, met die doel om ’n boereklas lojaal aan die kroon te skep. Toe die Doema vyandig bly, het Stolipin egter nie gehuiwer nie om artikel 87 van die grondwet op te roep wat die tsaar in staat stel om "dringende en buitengewone" noodmaatreëls af te kondig "tydens die reses van die Staasdoema".

 

 

[[Lêer:Stolypin monument Kyiv 1.jpg|duimnael|links|upright|Die monument vir Stolipin in Kiëf.]]

Mettertyd het Nikolaas ook meer vertroue in die Doema gekry. "Hierdie Doema kan nie daarvan beskuldig word dat hulle die mag probeer oorneem nie en daar is geen rede om met hulle vas te sit nie," het hy in 1909 aan Stolipin gesê.<ref name="massie246">[[#Massie1967|Massie (1967)]] bl. 246</ref> Ongelukkig is Stolipin se planne deur konserwaties aan die hof ondermyn. Reaksionêre soos prins Wladimir Orlof het voortdurend vir die tsaar vertel die blote bestaan van die Doema is ’n klad op outokrasie – iets wat keiserin Aleksandra in elk geval altyd geglo het. Stolipin, het hulle geskinder, is ’n verraaier en geheime rewolusionêr wat met die Doema saamsweer om die regte wat God aan die tsaar gegee het, te steel. Witte was ook heeltyd besig met ’n gekonkel teen Stolipin. Hoewel Stolipin niks met Witte se val te doen gehad het nie, het Witte hom blameer. Verder het Stolipin onwetend die tsarina kwaad gemaak. Hy het ’n ondersoek na Raspoetin gelas en die resultaat aan die tsaar gegee, wat dit gelees het maar niks gedoen het nie. Stolipin het ook eie reg gebruik en Raspoetin gelas om Sint Petersburg te verlaat. Aleksandra het heftig kapsie gemaak, maar Nikolaas het geweier om sy eerste minister teen te gaan.<ref name="massie247">[[#Massie1967|Massie (1967)]] bl. 247.</ref>

 

 

Aleksandra, wat geglo het Stolipin het die bande gesny wat haar seun lewend hou, het die eerste minister gehaat.<ref name="massie247" /> In Maart 1911, in ’n woedebui en met die stelling dat die tsaar nie meer vertroue in hom het nie, het Stolipin gevra om te bedank. Twee jaar tevore, toe hy terloops opgemerk het dat hy wil bedank, het Nikolaas vir hom gesê:

 

=== Eerste Wêreldoorlog ===

 

[[Lêer:Bundesarchiv Bild 183-R43302, Kaiser Wilhelm II. und Zar Nikolaus II..jpg|duimnael|upright|Nikolaas II (regs) en keiser Wilhelm II van Duitsland in 1905. Nikolaas dra ’n Duitse leëruniform en Wilhelm een van die Russiese husare.]]

Op 28 Julie het Oostenryk-Hongarye amptelik oorlog verklaar teen Serwië. Op 29 Julie 1914 het Nikolaas ’n telegram aan Wilhelm II gestuur met die voorstel dat die Oostenryk-Serwiese probleem aan die Haagse Konferensie voorgelê word. Wilhelm II het nie in sy antwoord die kwessie van die Haagse Konferensie aangeraak nie.<ref>[http://www.gutenberg.org/catalog/world/readfile?fk_files=1630347&pageno=1 The Evidence in the Case. A Discussion of the Moral Responsibility for the War of 1914, as Disclosed by the Diplomatic Records of England, Germany, Russia, France, Austria, Italy and Belgium], deur James M. Beck (James M. Beck – LL.D. Late Assistant Attorney-General of the U. S. Author of "The War and Humanity."), ([http://www.gutenberg.org/catalog/world/readfile?fk_files=1630347&pageno=81 p.81], [http://www.gutenberg.org/catalog/world/readfile?fk_files=1630347&pageno=106 bl. 106])</ref><ref>Palaeologus, M.G. (1991) ''[http://militera.lib.ru/memo/french/paleologue/index.html Tsarist Russia during World War]'', Moscow: International Relations, bl. 155, 156 (Russies); 1ste uitg.: Paléologue M.G. La Russie des Tsars pendant la grande guerre.— Paris: Plon, 1922. (Chapter XII); [http://www.gwpda.org/memoir/FrAmbRus/pal1-08.htm Maurice Paléologue. An ambassador's memoirs] (Volume 1, hoofstuk VIII)</ref><ref>Buchanan, G. (1923) [https://archive.org/stream/mymissiontorussi01buchuoft#page/200/mode/1up/search/+Hague ''My Mission to Russia and other diplomatic memories'']. Londen: Cassell. bl. 200. Archive.org. Besoek op on 1 Mei 2014.</ref><ref>Churchill, Winston (1931) ''The unknown war''. Londen: C. Scribner's Sons, bl. 170.</ref><ref>[[#Massie1967|Massie (1967)]] bl. 84, 320 in die Russiese uitgawe</ref><ref>Martin Gilbert. The First World War: A Complete History, 1994, bl. 27</ref><ref>John Keegan. The First World War, 1998, bl. 63</ref><ref>Hew Strachan, ''The First World War, Vol I: To Arms'' (2001), bl. 85</ref><ref>Hamilton, Richard F. and Herwig, Holger H. (2003) ''Origins of World War One'', Cambridge University Press, {{ISBN|0521817358}}, bl. 514</ref><ref>Zubov, Andrei (red.) (2010) ''History of Russia XX Century Volume I, 1894–1939'', AST Publishers, bl. 291</ref> Graaf Witte het aan die Franse ambassadeur, Maurice Paléologue, gesê die Russiese oogpunt van die oorlog was malligheid; Slawiese solidariteit was eenvoudig nonsens en Rusland sou nie enige baat by die oorlog vind nie.<ref>[[#Tames|Tames]], bl. 43</ref>

 

 

Met die uitbreek van oorlog op [[1 Augustus]] [[1914]] was Rusland heeltemal onvoorbereid.<ref name="tames42">[[#Tames|Tames]], bl. 42</ref> Voor die oorlog het die weermag 1&nbsp;400&nbsp;000 soldate gehad; met die mobilisasie het nog 3&nbsp;100&nbsp;000 reserwes bygekom en nog miljoene is op ’n gereedheidsgrondslag geplaas. In elke ander opsig was Rusland egter onvoorbereid vir oorlog. Duitsland het 10 keer meer treinspore per vierkante kilometer as Rusland gehad, en terwyl Russiese soldate gemiddeld 1&nbsp;290&nbsp;km moes reis na die front, het Duitse soldate minder as ’n kwart van dié afstand gereis. Rusland se swaarnywerheid was nog te klein om die enorme leërs toe te rus wat die tsaar op die been gebring het en die land se ammunisiereserwes was jammerlik klein. Daar was ’n tekort aan enigiets van wapens en vervoermiddels tot stewels.

Nederlae aan die front het wanorde tuis gekweek. Eers was Duitsers die teiken, en drie dae lank in Junie is winkels, bakkerye, fabrieke, privaat huise en langoedere van mense met Duitse vanne geplunder en afgebrand. Die woedende skare het hulle tot die regering gewend en geëis die keiserin moet in ’n klooster toegesluit, die tsaar afgesit en Raspoetin gehang word.

 

 

Die energieke en bekwame generaal Aleksei Poliwanof het Soechomlinof as oorlogsminister vervang, maar dit het nie die strategiese posisie verbeter nie.<ref name="tames42" /> Ná die groot Russiese terugval en die verlies van [[Pole]] het Nikolaas die rol van hoofbevelvoerder in September 1915 oorgeneem nadat hy sy kleinneef groothertog Nikolaas afgedank het. Dit was ’n fout, want die tsaar is daarna persoonlik verbind met die voortdurende verliese aan die front. Hy was ook meestal ver weg van Sint Petersburg by die hoofkwartier in Mogilef, en toe die rewolusie in Petrograd uitbreek, kon hy dit nie keer nie. Eintlik was dit grootliks ’n simboliese stap, want alle belangrike militêre besluite is deur die stafhoof, generaal Michail Aleksejef, geneem en Nikolaas het nie veel meer gedoen as om die troepe en hospitale te inspekteer nie.<ref>King, Greg and Wilson, Penny (2003) ''The Fate of the Romanovs'', John Wiley & Sons, {{ISBN|0471207683}}</ref>

 

[[Lêer:Nicholas II with his family in Yevpatoria.jpg|duimnael|Nikolaas en sy gesin in die [[Krim]] (Mei 1916).]]

 

=== Ineenstorting ===