Wysiging soos op 18:04, 1 Februarie 2018 wysig Sobaka (besprekings \| bydraes) 33 586 edits →‎Onderwys en beroep ← Ouer wysiging		Wysiging soos op 18:30, 1 Februarie 2018 wysig maak ongedaan Sobaka (besprekings \| bydraes) 33 586 edits No edit summary Nuwer wysiging →
Lyn 1: '''David Easton''' ([[24 Junie]] [[1917]] - [[19 Julie]] [[2014]]) was 'n Kanadese-gebore Amerikaanse politieke wetenskaplike. Easton, wat in [[Toronto]], [[Ontario]] gebore is, immigreer in [[1943]] na die [[Verenigde State]]. Van [[1947]]-[[1997]] was hy 'n professor in politieke wetenskap aan die Universiteit van Chicago. Easton was aan die voorpunt van beide die behavioristiese en post-behavioristiese revolusies in die politieke wetenskap dissipline gedurende die 1950's en 1970's. Hy het die dissipline se mees gebruikte definisie van [[politiek]] naamlik dat politiek die gesaghebbende toewysing van waardes in die samelewing is, geformuleer. Hy is ook bekend vir sy toepassing van die [[stelselteorie]] op die studie van die politieke wetenskap. Beleidsontleders het sy vyf-voudige skema gebruik om die beleidmakingsproses te bestudeer: naamlik insette, omskakeling, uitset, terugvoer en omgewing. John Gunnell argumenteer dat die konsep van "stelsel" sedert die 1950's die belangrikste teoretiese konsep was wat deur Amerikaanse politieke wetenskaplikes gebruik is. Die idee het in [[sosiologie]] en ander sosiale wetenskappe verskyn, maar dit was Easton wat gespesifiseer het hoe dit die beste toegepas kan word op gedragsnavorsing oor die politiek. Tydens sy loopbaan het hy gedien as 'n belangrike poortwagter, as konsultant vir baie prominente organisasies en befondsingsagentskappe, en skrywer van talle invloedryke wetenskaplike publikasies. Hy het op verskeie rade en komitees gedien en was president van die American Political Science Association. Lyn 13: Hy het wyd in die Verenigde State en [[Europa]] gereis tot sy 90ste jaar. ==Akademiese werk== Easton is beskryf as een van die "eerste generasie van behavioristiese revolusionêres" in die dissipline van die politieke wetenskap. Soos ander vroeë behavioriste, het Easton aanvanklik probeer om beheer te verkry oor die massas [[data]] wat in die vroeë 1950's deur sosiale wetenskapsnavorsing gegenereer is. Die behavioriste het gedink dat sosiale wetenskaplikes met kwantitatiewe en kwalitatiewe data oorweldig word weens die afwesigheid van 'n organisatoriese teoretiese raamwerk.Die behavioriste het gedink dat sosiale wetenskaplikes met kwantitatiewe en kwalitatiewe data oorweldig word weens die afwesigheid van 'n organisatoriese teoretiese raamwerk. Easton het geargumenteer vir die ontwikkeling van 'n behoorlike wetenskap van politieke studies wat betroubare, universele kennis oor sosiale verskynsels sou lewer. Hy argumenteer dat die doel van wetenskaplike reëls en prosedure, die ontdekking van 'n hoogs algemene politieke teorie moontlik gemaak het. Easton se visie was gerig op 'n algemene [[teorie]] van politieke wetenskap wat uit 'n deduktiewe gedagtegang sou bestaan, sodat 'n beperkte aantal postulate, as aannames en aksiome, 'n hele struktuur van empiries-geldige veralgemenings in afnemende volgorde van spesifisiteit afgelei kon word. Dit bied voorspellende oorsaaklike verklarings vir politieke gedrag volgens hom. Easton se boek ''The Political System'' het die mislukking van die politieke wetenskap van die 1950's belig om enigiets soos sistematiese teorieë van die politiek te ontwikkel of om sistematiese tegnieke te ontwikkel vir die versameling en ontleding van data, waarmee sulke teorieë gebou kan word. Die mees bekende en gebruikte definisie van politiek is deur Easton verskaf in sy identifikasie van die politieke stelsel met die "gesaghebbende toewysing van waardes vir 'n samelewing." Dit het baie politieke wetenskaplikes 'n nuttige riglyn gegee om die inhoud van die politieke wetenskap te definieer. 'n Paar jaar later, nadat Easton president van die American Political Science Association (1968–1969) geword het, het hy die leiding gegee vir 'n nuwe post-behavioristiese rewolusie, met die argument dat politieke wetenskaplike navorsing beide relevant en aksie-georiënteerd behoort te wees, sodat dit die behoeftes van die samelewing beter kan dien deur die oplos van sosiale en politieke probleme wat gedurende die 1960's geopenbaar is. Hierdie nuwe rewolusie was nie 'n verandering in die ondersoekmetodes nie, maar 'n verandering in oriëntasie wat uit 'n diepe ontevredenheid gegroei het met die rigting van kontemporêre politieke navorsing. Daar word betoog vir die skenk van meer aandag aan die openbare verantwoordelikhede van die dissipline en vir meer relevante navorsing oor kontemporêre politieke probleme en vraagstukke. Volgens John Gunnell was dit die amptelike geboortekennisgewing van die openbare beleidsonderneming in die politieke wetenskap wat die grondslag van die selfbeeld van die ortodokse politieke wetenskap in die 1970's geword het. Met hierdie verskuiwing het 'n duidelike nadruk van kommer gekom om 'n algemene verenigde teorie as die kern van die dissipline te vestig, en 'n terugtrekking van enige gefokusde konfrontasie met die geskiedenis van die politieke teorie. Easton se vernaamste navorsingsbelangstelling is om 'n analitiese stelsel benadering te ontwikkel as 'n sentrale manier om te verstaan hoe politieke stelsels funksioneer. In latere jare het hy op strukturele beperkinge gefokus as 'n tweede belangrike element van die politieke stelsels. Hy het geskryf oor die invloed van politieke struktuur op verskeie aspekte van die politieke lewe, oor die staat en ontwikkeling van die politieke wetenskap, en op die politieke sosialisering van kinders. In 'n reputasiestudie van politieke wetenskaplikes wat in [[1978]] gepubliseer is, het Easton die vierde plek behaal onder die mees prominente gedurende 1945-1960, en die tweede prominente onder dié in die tydperk 1960-1970. In 'n daaropvolgende reputasiestudie gebaseer op aantal kere, is 'n skrywer se publikasies in publikasies van ander aangehaal, en Easton was die sewende van die twintig mees belangrike politieke wetenskaplike bydraers in die tydperk 1970-79. ==Geselekteerde publikasies== Easton het verskeie boeke en artikels geskryf. 'n Seleksie: * 1951, ''The Decline of Modern Political Theory,'' in ''Journal of Politics'' 13. * 1953, ''The Political System. An Inquiry into the State of Political Science'', New York: Knopf. * 1957, ''An Approach to the Analysis of Political Systems'', in ''World Politics'' 9. * 1965, ''A Framework for Political Analysis'', Englewood Cliffs: Prentice-Hall. * 1965, ''A Systems Analysis of Political Life'', New York: Wiley. * 1966, ''Varieties of Political Theory,'' (Ed.), Englewood Cliffs. * 1969, ''Children in the Political System - Origins of Political Legitimacy'', (met Jack Dennis), McGraw-Hill. * 1990, ''The Analysis of Political Structure'', New York: Routledge. * 1991, ''Divided Knowledge: Across Disciplines, Across Cultures,'' (Ed. met C. Schelling). * 1991, ''The Development of Political Science: A Comparative Survey'', (Ed. with J. Gunnell, and L. Graziano), New York: Routledge. * 1995, ''Regime and Discipline: Democracy and the Development of Political Science'', (Ed. met J. Gunnell en M. Stein). == Bron ==

David Easton: Verskil tussen weergawes