Alexandre Dumas: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Sobaka (besprekings | bydraes) No edit summary |
Sobaka (besprekings | bydraes) No edit summary |
||
Lyn 27:
Dumas het gedurende hierdie tydperk baie suksesse behaal, insluitende die stukke ''Antony'' ([[1831]]), wat honderd en dertig keer herhaal word, en ''La Tour de Nesle'' ([[1832]]). Sukses het ook 'n verandering van lewenstyl vir die jong skrywer beteken. Hy het reeds die ma van sy seun, Cathérine Labay, vir ander avonture verlaat. Hy het luukse ietems aangeskaf, homself eksentriek geklee en baie reise onderneem. In [[1840]] is hy getroud met die aktrise Ida Ferrier, wat gesê word op aansporing van die Hertog van Orleans of deur finansiële manipulasie. Die huwelik het egter nie op enige manier 'n verandering in Dumas se lewenstyl beteken nie. Die nuwe mev Dumas woon selfs ver weg van haar man, in [[Italië]].
===Die romanskrywer===
Dumas was egter nie tevrede met toneelkuns nie. Sy ongebreidelde verbeelding en veggees het hom aangemoedig om ook op die [[roman]] te fokus. Dumas het egter aanvanklik nie op die roman gefokus nie, maar op die historiografie. Dumas het ook sy vaardighede in hierdie dissipline bewys en het daarin geslaag om die hart van dinge deur te dring.
Een van Dumas se eerste pogings tot 'n roman was ''Le Capitaine Paul'' ([[1838]]), 'n hersiening van een van sy toneelstukke, wat hy as 'n reeks in 'n [[koerant]] gepubliseer het. In die tydperk 1839-1841 werk Dumas saam met 'n paar vriende aan 'n agt-deelige versameling [[essay]]s oor bekende misdadigers en misdade uit die Europese geskiedenis. Dit bevat opstelle oor Cesare en Lucrezia Borgia, maar ook meer onlangse mense soos Karl Ludwig Sand.
Die aandag aan die [[geskiedenis]] vind mens ruimskoots in Dumas se bekendste romans. Deur sy vriend, die digter Gerard de Nerval, het Dumas in [[1839]] kennis gemaak met die geskiedenisdosent Auguste Maquet (1813-1888). Albei mans het 'n ooreenkoms aangegaan om saam te werk, waarin Maquet die nodige materiaal vir die romans sou verskaf, en Dumas sou die feite in die vorm van 'n roman op 'n kragtige manier aanbied. Die eerste produk van die samewerking was die groot roman ''Les Trois Mousquetaires'' (8 volumes, [[1844]]), gebaseer op die memoirs van [[d'Artagnan]] geskryf deur Gatien de Courtilz de Sandras. Die roman vertel die avonture van d'Artagnan, Athos, Porthos en Aramis, wat saam vir Anna van [[Oostenryk]] teen Kardinaal Richelieu optree. Die bewonderaars van hierdie roman was verheug oor twee opvolg verhale, ''Vingt Ans Après'' in [[1845]] (Twintig jaar later) en ''Le Vicomte de Bragelonne of Dix ans plus tard'' uit [[1848]] (die Burggraaf van Bragelonne tien jaar later), waarvan die derde en laaste deel ''Die Man in die Yster Masker'' is die bekendste. Die sukses van ''Die Drie Musketiers'' was oorweldigend, soveel dat Dumas ook gevra word om dit ook vir die verhoog te verwerk. Dumas was aanvanklik onwillig om te doen weens die verskeie skouspelagtige mislukkings wat hy beleef het met [[toneelstuk]]ke. Uiteindelik gee hy toe, hoofsaaklik onder die impuls van finanieële voordeel.
Onmiddellik na ''Die Drie Musketiers'', in 1844-45, het Dumas nog 'n suksesvolle werk gepubliseer: ''Le Comte de Monte-Cristo'' (ook Monte-Christo gespel). Terwyl hy hierdie roman geskryf het, het Dumas 'n nuwe obsessie gehad: hy moes 'n [[kasteel]] hê wat die naam Monte-Cristo sou dra. So het dit gebeur: die kasteel is bekom in Le Port-Marly (departement [[Yvelines]]).
Amper so goed bekend is die romans wat aan die Valois-siklus behoort. Dit sluit in ''La Reine Margot'' (Koningin Margot) (6 volumes, [[1845]]), ''La Dame de Monsoreau'' (8 dele, [[1846]]) en ''Les Quarante-cinq'' (10 dele, [[1847]]-48). Die meeste van Dumas se romans het in verskeie episodes in die [[Parys]]e koerante verskyn, met die doel om so groot as moontlik gehoor te bereik. Dumas was saam met Eugène Sue een van die meesters van die feuilleton verhaal.
Die samewerking tussen Dumas en Maquet was ongetwyfeld 'n baie suksesvolle vennootskap, waarin Maquet se historiese navorsingswerk die basis vir Dumas se verhalende kuns gevorm het. Dumas was 'n onvermoeide werker en gevolglik het die boeke in 'n baie kort tydperk op mekaar gevolg. Die gewildheid van Dumas het baie afguns veroorsaak. Hy is gekritiseer in die werk ''Alexandre Dumas et Compagnie, Fabrique de Romans'', geskryf deur J. Jacquot onder die skuilnaam Eugène de Mirecourt. Dumas is daarin afgebeeld as 'n reklameman, wat [[geld]] verdien ten koste van ander hardwerkende [[skrywer]]s. Daardeur het die skrywer groot onreg gedoen aan die kreatiewe insette van Dumas, wat van groot belang was vir die finale stories. Die hooflyne van die stories is deur Maquet of ander skrywers verskaf, maar dit was Dumas wat lewe in die verhale geplas het deur die besonderhede en dialoë by te voeg.
Dumas se omvangryke produksie gedurende hierdie tydperk kan grootliks verklaar word deur sy buitensporige lewenstyl. Hy het baie minnares gehad en het uitspattig gelewe. Die konstruksie van sy kasteel, die Château de Monte-Cristo, was ook 'n duur onderneming. Daarbenewens het Dumas die kasteel gevul met 'n groot groep mense wat net voordeel wou trek uit Dumas en sy geld. Hierdie roekelose duur manier van lewe het hom uiteindelik beroerd agtergelaat. Sy eie [[teater]], ''Theâtre Historique'', moes ook sy deure sluit.
==Bron==
| |||