Eik: Verskil tussen weergawes

'''Eike''' of akkerbome ([[genus]]: Querus) is eenhuisige bome met manlike en vroulike blomme. Die verspreidingsgebied van die sowat 500 verskillende spesies is besonder wyd. Die bome is inheems in die [[Noordelike Halfrond|Noordelike]] Halfrond, maar aard van digby die twee poolstreke tot in die trope.

Saam met beuke en kastaiings behoort eike tot die [[Familie (biologie)|familie]] doppiesdraers (''Fagaceae ''). Eike word oral ter wereldwêreld weens hul ekonomiese waarde (hout, looisuur en kurk) aangeplant en ondanks die feit dat die bome volop in [[Suid-Afrika]] voorkom, is hulle nie [[inheems]] nie maar is in die tyd van [[Jan van Riebeeck|Jan]] van Riebeeck en [[Simon van der Stel|Simon]] van der Stel ingevoer. Die groeiwyse van die Suid-Afrikaanse eike verskil egter van die in [[Europa]].

Eikebome (genus Quercus) met hul dik stamme, skurwe bas, knoetserige takke en donkergroen blare het sedert die vroegste tye 'n belangrike rol in die Europese kultuur gespeel. Die Kelte en Germane het dit as heilige bome beskou, wat die woonplek van die oppergod Wodan was (vandaar die benaming wodanseik vir besonder groot eike). Onder eikebome is offers gebring en inweidings- en rouplegtighede gehou. Heide wat uit oorloë teruggekeer het, is met eikeloof getooi en menige romantiese toneel het hom volgens oorlewering, gedigte en liedjies onder eikebome afgespeel.·

Eike kom feitlik oral voor solank daar nie te veel skaduwee is nie en die grond vrugbaar, humusryk en leemhoudend is. Voldoende water is ook ʼn vereiste. In Europa alleen kom sowat 200 verskillende spesies voor, waarvan die Europese of [[somereik]] (''Quercus robur'') die bekendste is. Dit is ook die eik wat Jan van Riebeeck en Simon van der Stel in Suid-Afrika laat aanplant het en word daarom dikwels in Suid-Afrika die Kaapse eik genoem. ʼn Ander bekende eik in Europa en in Suid-Afrika is die wintereik of ongesteelde eik (''Quercus petraea'').

Nog ʼn eik wat goed in Suid-Afrika aard, is die kurkeik (''Quercus suber''). Dit is inheems in [[Spanje]] en [[Portugal]] en van sy dik bas word kurk vervaardig. Hoewel die meeste eike van Europa af versprei het, kry ʼn mens ook ʼn Amerikaanse eik (''Quercus rubra''), waarvan die groot spitslobbige blare in die herfs donkerrooi van kleur is. Hierdie eik verdra meer skaduwee as enige ander een, maar geen sterk wind nie.

Die akkers van die meeste eike is bitter en is hoogstens as veevoer geskik. Uitsonderings is egter die akkers van die Hongaarse eik (''Quercus frainetto''), die Turkse of moseik (''Quercus cerris'') en die steeneik (''Quercus ilex var ballota''), wat soet en smaaklik is. Hoewel dieselfde eikesoort in wisselende klimaatstoestande kan groei, word hul groeiwyse deur die klimaat beïnvloed. Waar ʼn eikeboom byvoorbeeld in [[Nederland]] na 10 of 12 jaar nog maar klein is, sal ʼn boom van dieselfde soort in Suid-Afrika na 5 jaar al manshoogte wees. Die rede hiervoor is dat die Europese winter ʼn langer winterslaap aan die boom bied, terwyl die groeiperiode (in die somer) in Suid-Afrika weer langer is. ʼn Nadeel van die vinnige groei van die Suid-Afrikaanse eike is dat hul hout sagter en brosser is en dus nie so geskik is vir timmerhout soos die van die Europese eike nie.