Giorgio Agamben: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Sobaka (besprekings | bydraes) |
Sobaka (besprekings | bydraes) |
||
Lyn 17:
===Estetika===
Alhoewel Agamben nou veral bekend staan as 'n politieke filosoof, skryf hy hoofsaaklik vir die eerste 20 jaar oor taal en [[estetika]] Agamben se debuut is ''L'uomo senza contenuto'' ([[Milaan]], Rizzoli, 1970), "Die man sonder inhoud." Daarin werp hy lig op die verskillende gapings wat filosofiese estetika deurdring: die estetika van interpretasie teenoor die van persepsie, die kunstenaar teenoor die leser, die genie teenoor die goeie smaak. Teenoor die interne foute van estetika plaas Agamben nie 'n nuwe voorstel nie, maar 'n radikale vernietiging van die begrip estetika om 'n ander estetiese ervaring van [[kuns]] en [[letterkunde]] voor te berei. Vaarwel aan die estetika deur die kritiese ontleding van sy teenstrydighede is noodassklik as die kuns wil word wat dit nooit was nie; die maatstaf van die mens. Beide filosofie en estetika het nie die probleem van sensoriese ervaring en intellektuele kennis opgelos nie en is die [[idealisme]] dus deur die [[natuurwetenskap]]pe ingehaal, wat weer die maatstaf van die mens geword het. In ''Categorie ilatiane: Studi di poetica'' ([[Venesië]] 1996), ondersoek Agamben die aard van die medium poësie en sy verhouding tot die [[teologie]] en [[filosofie]]. In die essaybundel ''Image et Mémoire: 'Cerret sur l'image, dans dans et cinema'' (1998) 'Beeld en geheue: oorwegings oor die beeld, die dans en die film', ondersoek Agamben die funksie van die beeld. Sentraal is die video-kunstenaar Bill Viola.
===Politiek===
Agamben se [[politiek]]e toewyding kan teruggevoer word na sy studentedae. In 1965 studeer hy in die politieke denke van die filosoof Simone Weil. Agamben se regspolitieke agtergrond word al hoe meer oorheersend in sy boeke en sal in die negentigerjare sy hoof tema wees. Geleidelik skuif hy die klem van taalfilosofie en kuns steeds meer na [[politieke filosofie]] en politieke teologie. Op sigself is dit 'n minder verrassende as wat dit lyk. Vir Agamben is taal nie net 'n manier om jouself te verwoord nie, maar is taal die voorstelling van [[kommunikasie]] en 'gemeenskap' en daarmee die beleid en politiek. Twee klassieke begrippe van die mensdom kom hier saam, naamlik 'n mens as 'n politieke dier, en die mens as 'n dier bemagtig met taal, soos in [[Aristoteles]] se vroeë aanhaling. In 1991 verskyn Agamben se eerste spesifieke politieke boek: ''La comunità che viene. Saggi brevi'' ([[Turyn]] 1991),'Die toekomstige gemeenskap'. Hierdie boek is in baie tale vertaal en ondersoek die konsep gemeenskap. Dit is 'n reaksie op boeke deur Blanchot en Nancy, onderskeidelik ''The Unavowable Community'' (New York 1988) en ''The Inoperative Community'' (Minneapolis 1991).
Met die publikasie van ''Homo sacer'' is Agamben algemeen bekend as 'n politieke filosoof. Vandag is hy veral bekend vir sy politieke interaksie. In 2002 is hy genomineer as spesiale professor aan die Universiteit van New York. Hy het onttrek van hierdie posisie in protes teen die Amerikaanse politieke beleid, veral die nuwe "veiligheidsmaatreëls" van die Bush-administrasie; naamlik vingerafdrukke en iris-skanderings vir alle passasiers wat die Amerikaanse grondgebied wil betree. In 'n ope brief in die Franse koerant ''Le Monde'' verklaar hy sy boikot van die VSA: "Ek stel voor dat tatoeëring in [[Auschwitz]] ongetwyfeld die mees normale en ekonomiese manier was om gedeporteerdes in te sluit en in konsentrasiekampe te registreer. Die bio-politieke tatoeëring wat die Verenigde State nou oplê op diegene wat hul grondgebied wil betree, sal die voorloper wees van wat later van ons gevra sal word om te aanvaar as die normale identiteitsregistrasie van 'n goeie burger in die meganismes en skakels van die staatsstruktuur. Daarom moet ons dit weier. "(Agamben in Le Monde) Agamben weier om Amerikaanse grondgebied te betree.
== Bron ==
| |||