Dialektiek: Verskil tussen weergawes

[[Sokrates]] het "waarheid" gehuldig as die hoogste waarde, menend dat dit ontdek kan word deur redenasie en logika in redevoering: oftewel, dialektiek. Sokrates het beredenering hooggeag, d.i. beroeping op die logiese, eerder as emosionele [[aansporing]], as die gepaste middel tot oorreding, die ontdekking van waarheid, en as die bepaler van aksie. Vir Sokrates was waarheid, nié arête nie, die hoëre verdienstelikheid, en elke persoon sou bowenal moes strewe na waarheid as riglyn vir sy lewe. Sokrates het daarom die Sofiste en hul lering van retoriek as artistieke, emosionele redekuns teëgestaan, wat nie logika of bewyse vereis het nie.<ref>Vgl. [[Gorgias (dialoog)|Gorgias]], 449B: "Sokrates: Sou jy dan gewillig wees, Gorgias, om die bespreking voort te sit, soos ons dit nou besig [dialektiek] by wyse van vraag en antwoord, en om uit te stel vir 'n ander geleentheid die (emosionele) toesprake [retoriek] wat deur Polos [‘n Sofis] begin is?"</ref> Verskillende vorme van dialektiese redenasie het in die [[Groter Indië|Indosfeer]] en [[die Weste]] ontstaan, uit verskillende tydvakke onderskeidelik. Onder die vernaamste vorme van dialektiese redenasie is die [[Sokratiese metode|Sokratiese]], Hindoe, [[Oepaja|Boeddhistiese]], Middeleeuse, [[Dialektiek#Hegelse dialektiek|Hegelse]], Marxistiese, Talmoediese en die [[Neo-ortodoksie]].

 

 

{{Normdata}}