Leo Strauss: Verskil tussen weergawes

Die werk van Leo Strauss het 'n kern rol gespeeld in die herevaluering van die politieke filosofie, veral binne die [[Analitiese filosofie|analitiese]] tradisie. Enkele bekende werke is ''Persecution and the Art of Writing'' ([[1952]]), ''Natural Right and History'' ([[1953]]), ''Thoughts on Machiavelli'' ([[1958]]) en ''What Is Political Philosophy?'' ([[1959]]). Hy bly publiseer tot aan die einde van sy lewe, met 'n boek oor Plato se ''Wette'', ''The Argument and the Action of Plato's "Laws",'' as laaste gepubliseerde werk. Hy sterf op [[18 Oktober]] [[1973]].

 

Die filosofie van Leo Strauss het met die loop van die tyd ook kritiek ontlok, en so ook wanneer Strauss sy mening uitgespreek het oor die taak of die doel van die filosofie self. 'n Filosoof is vir Strauss enersyds nie 'n analitiese filosoof nie, as sy taak aleenlik daaruit sou bestaan om gewone taalgebruik te analiseer soos John Austin of [[Ludwig Wittgenstein]] dit gedoen het nie. Ook volgens hom moet 'n filosoof homself/haarself nie noodsaaklik uitsit oor diep morele en politieke kwessies nie en hierop diep en uitgebreide antwoorde vind nie, soos gedoen deur [[John Rawls]] of Jürgen Habermas.

 

“Ons hoef nie in die diepste wese van enigiemand te delf nie, om te weet dat insoverre die filosoof, weens sy swakheid van vlees, besorg word om herken te word deur ander, hou hy op om 'n filosoof te wees. Volgens 'n streng siening van die klassieke verander hy dan in 'n sofis.”

 

Strauss het nie in die aktiewe politiek deelgeneem nie, het geen politieke beweging gestig nie, maar gefokus op sy rol as 'n politieke filosoof en akademikus. Hy merk op dat die politieke filosofie, wat hy in 'n sekere sin as die eerste filosofie beskou het, deur die tyd besoedel geraak het deur 'n reeks van "pseudofilosofiese" denke. Hy noem veral denkrigtings soos historisisme, sciëntisme en dialektiese materialisme. Die "suiwerste” vorm van politieke filosofie vind mens volgens hom nog binne die antieke Griekse filosofie. So heg hy waarde aan die diepgang, subtiliteit en die dialektiese karakter van Plato, [[Aristoteles]] en Xenophon se denke. Hierdie klassieke politieke filosofie was volgens Strauss direk met die politieke lewe self verbind en alle latere politieke studies slegs indireke en as modifikasie van hierdie "oorspronklike posisie" van die Grieke opgevat moet word. Die taak wat Strauss daarby dan ook op homself neem is, via historiese studies, terug na hierdie oorspronklike posisie te gaan.