Improvisasieteater: Verskil tussen weergawes

'''Improvisasie teater''', dikwels ook bekend as '''provisasie ''' of '''prov'''', is 'n vorm van teater, dikwels [[komedie]], wat die meeste van of alles onbeplan en spontaan uitgevoer word: spontane skepping deur die kunstenaars. In sy suiwerste vorm is die dialoog, aksie, storie en die karakters gesamentlik geskep deur die spelers soos die improvisasie ontvou in die huidige tyd, sonder die gebruik van 'n voorbereide, geskrewe [ [teks].

Die vroegste goed gedokumenteerde gebruik van improvisasie teater in westerse geskiedenis, is gevind in die [ [Atellan Farce]] in 391 BC. Vanaf die 16de tot die 18de eeu, het [ [commendia dell'arte]] kunstenaars geïmproviseer in die strate van Italië. In die 1890's het toneelspelers en direkteurs soos die Rus [ [Konstantin Stanislavski]] en die Fransman [ [Jacques Copeau], stigters van die twee hoofstrome van acting teorie, van wie beide swaar staat gemaak het op improvisasie tydens toneelspel en repetisie.

Moderne teater improvisasie speletjies het begin as drama oefeninge vir kinders, 'n belangrike deel van drama skoling in die 20ste eeu deels danksy die [ [progressiewe opvoeding]] beweging onderneem deur [ [John Dewey]] in 1916. Sommige mense krediteer die Amerikaner, [ [Dudley Riggs], as die eerste [ [vaudevillian]] wat voorstelle van die gehoor gebruik het om sketse te improviseer op die verhoog. Improvisasie oefeninge is verder ontwikkel deur[ Viola Spolin]] in die 1940s, 50s en 60s en gekodifiseer in haar boek, Improvisation For The Theater, die eerste boek wat spesifieke tegnieke gee en improvisasie teater afrig. In die 1970s in Kanada, het Britse playwright en vervaardiger [ [Keith Johnstone]] die boek, [ [Impro: Improvisation and the Theatre], geskryf wat sy idees oor improvisasie uitlê en het [ [Theatresports]] begin, 'n belangrike deel in moderne improvisasie komedie en die inspirasie vir die gewilde televisieprogram [ [Whose Line Is It Anyway?]Spolin het die eerste generasie moderne Amerikaanse improviseerders beïnvloed by[ The Compass Players]] in [ [Chicago], wat gelei het tot [ [The Second City]. Haar seun, [ [Paul Sills]] tesame met [ [David Shepherd], het The Compass Players begin. Na die heengaan van The Compass Players, het Paul Sills The Second City begin. Hulle was die eerste georganiseerde geselskappe in Chicago en die moderne Chicago improvisasie komedie beweging het gegroei na hul sukses.Baie van die huidige "reëls" van komedie improv is eerste geformaliseer in Chicago in die laat 1950s en die vroeë 1960s, aanvanklik tussen The Compass Players geselskap, wat vervaardig is deur Paul Sills. David Shepherd het die filosofiese visie van die Compass Players verskaf, terwyl[ Elaine May]] die middelpunt was in die ontwikkeling van die plek vir die improvisasies. [ [Mike Nichols], Ted Flicker en [ [Del Close]] was haar mees gereelde bydraers in dié verband. Toe The Second City sy deure geopen het op 16 Desember 1959, vervaardig deur Paul Sills, het sy moeder, Viola Spolin, opleiding begin met nuwe improvisasies deur 'n reeks klasse en oefeninge wat die hoeksteen gevorm het van moderne improv opleiding. Teen die mid-1960s, is Viola Spolin se klasse oorhandig aan haar protégé, [ [Jo Forsberg], wie Spolin se metodes verder ontwikkel het na 'n een jaar kursus, wat uiteindelik [ [The Players Workshop], die eerste offisiële skool van improvisasie in die VSA geword het. Gedurende dié tyd, het Forsberg baie kunstenaars opgelei wat opgetree het op The Second City verhoog.

[ The Committee]] teater was aktief in San Francisco in die Noord-Strand gedurende die 1960's. Dit is gestig deur alumni van Chicago se Tweede grootste Stad, Alan Myerson en sy vrou Jessica. Toe The Committee ontbind het in 1972, is drie groot maatskappye gevorm: Die Pitchell Players, The Wing en Improvisation Inc. Die enigste maatskappy wat voortgegaan het met opvoerings is Close se Harold was Improvisation Inc. Sy twee voormalige lede, Michael Bossier en John Elk, het Spaghetti Jam gestig in San Francisco se [ [Old Spaghetti Factory]] in 1976. waar kort improv en Harolds in 1983 opgevoer is. Stand-up komediante het in dieselfde area by die [ [Intersection for the Arts]] opgetree en het dikwels daarheen gekom en geluister. In 1979 het Elk kort improv's na Engeland gebring, werkswinkels aangebied by die Jacksons Lane Teater en hy was die eerste Amerikaner om [ [The Comedy Store, London,]] op te voer bokant 'n Soho ontkleeklub.

Moderne politieke improvisasie se wortels sluit Jerzy Grotowskise werk in in Pole tydens die laat 1950's en vroeë 1960's, Peter Brook se "happenings" in Engeland gedurende die laat 1960's, Augusto Boal se "Forum Teater" in Suid-Amerika in die vroeë 1970's en San Francisco se [ [The Diggers]] in die 1960's. Sommige van hierdie werke het gelei tot suiwer improvisasie opvoeringsstyle, terwyl ander slegs byvoeg tot die teater woordeskat en was, oor die algemeen [[avant-garde]] eksperimente.

Kortvorm improv bestaan uit kort tonele wat gewoonlik saamgestel is van 'n voorafbeplande [ [speletjie]], struktuur of idee gedrewe deur 'n voorstel vanuit die gehoor. Baie kortvorm oefeninge is geskep deur Viola Spolin, wat hul teaterspeletjies genoem het, en beïnvloed is deur haar opleiding deur rekreasie speletjie kenner, [ [Neva Boyd]]. Die kortvorm improv komedie televisiereeks, [ [Whose Line Is It Anyway]]? het Amerikaanse en Britse kykers bekendgestel aan kortvorm.

Langvorm improv kunstenaars skep dikwels vertonings waarin kort tonele dikwels verweef is deur die storie, karakters of temas. Langvorm vertonings mag die vorm aanneem van 'n bestaande tipe teater, byvoorbeeld 'n vollengte verhoogstuk of [[Broadway (teater)|Broadway]]-styl [ [musiekblyspel]] soos [ [Spontaneous Broadway]]. Een van die beter bekende longvorm strukture is die [ [Harold]], ontwikkel deur [[ImprovOlympic]] mede-stigter, [ [Del Close]]. Vandag bestaan daar baie sulke langvorm strukture. Langvorm improvisasie is veral opgevoer in [ [Chicago, New York City, Los Angeles]]; het 'n sterk teenwoordigheid in [ [Austin]], Boston, Minneapolis, Phoenix, Philadelphia, San Francisco, Seattle, Detroit, Toronto, Vancouver, Washington, D.C].; en bou 'n groeiende gevolg in  [ [Denver]], Montreal, Kansas City, Columbus, New Orleans, Omaha, Rochester]] en [ [Hawaii]]. Buite die [ [Verenigde State van Amerika]] het langvorm improv 'n groeiene teenwoordigheid in die [ [Verenigde Koningkryk]], veral in stede soos [ [London, Bristol]] en die [ EdinburghdieEdinburgh Festival Fringe.]

Ander vorme van improvisasie teater opleiding en optrede tegnieke is [ eksperimenteel]] en avant-garde en nie noodwendig bedoel om [ komies]] te wees nie. Dit sluit uit [ Playback Theatre]] en [ Theatre of the Oppressed], the [ Poor Theatre, the Open Theatre], om 'n paar te noem.

[ The Open Theatre]] is in New York Stad gestig deur 'n groep van die voormalige studente van die waarnemende onderwyser Nola Chilton, en het kort daarna deur die vervaardiger Joseph Chaikin, voorheen van [ The Living Theatre]] en Peter Feldman. Hierdie avante-garde teater groep ondersoek politieke, artistieke en sosiale kwessies. Die maatskappy ontwikkel werk deur middel van'n improvisasie proses uit Chilton en Viola Spolin en skep bekende oefeninge soos "klank en beweging" en "transformasie" en sodoende het radikale vorme en tegnieke ontstaan wat te wagte was of was tydelik met Jerzy Grotowski se "arm teater" in Pole.[1]{{clarify|date=October 2016|reason="[1]"? Was someone trying to make a citation there?}} Gedurende die sestigerjare het Chaikin en die Oop Teater volledige teater produksies ontwikkel met niks behalwe die akteurs, 'n paar stoele en 'n kaal verhoog, die skep van 'n karakter, tyd en plek deur middel van 'n reeks van transformasies wat die akteurs fisies ontdek het deur improvisasies.

Lang, dramatiese en verhaal-gebaseerde improvisasie is goed gevestig teen die weskus by maatskappye soos San Francisco se [ BATS Improvisasie]. Hierdie formaat kan vir vollengte-toneelstukke en musiekblyspele geskep word improvisationally.

Baie mense wat improv studeer het, het opgemerk dat die leerbeginsels van improv baie useful is, net nie op die verhoog nie, maar in die daaglikse lewe. Byvoorbeeld, [[Stephen Colbert]] het in 'n aanvangspraatjie gesê, Wel, jy gaan nou met die grootste improvisasie van almal begin. Sonder enige teks. Met geen idee wat gaan gebeur nie, dikwels met mense en plekke wat jy nog nooit vantevore gesien het nie. Jy is nie in beheer nie. So sê "ja". As jy gelukkig is, sal jy mense vind wat terug "ja" sal sê. In haar boek, [ Bossypants], lys[ Tina Fey]] verskeie improv reëls wat van toepassing is in die werksplek. Daar is heelwat belangstelling om lesse van improv na die korporatiewe wêreld te bring. In 'n New York Times artikel getiteld, [ "Can Executives Learn to Ignore the Script?]", merk Stanford professor and skrywer, Patricia Ryan Madson, "uitvoerende bestuur en ingenieurs mense in benodig ondersteuning om ja te sê in hul eie stem. So dikwels is die sisteme wat ons in plek gesit het om ons veilig te hou, ook dit wat ons weerhou van ons kreatiewe selwers."

Baie vervaardigers gebruik improvisasie tydens die skep van beide hoofstroom en eksperimentele rolprente.Baie [ stilrolprentvervaardigers]] soos [ Charlie Chaplin]] en [ Buster Keaton]] het improvisasie gebruik in die maak van hul films en kwinkslae ontwikkel tydens die verfilming en dan die [ plot]] aangepas om daarby aan te sluit. Die [ Marx broers]] was welbekend om af te wyk van die teks wat hul ontvang het, hul [ ad libs]] het dikwels deel geword van die standaard roetine en hul weg gevind in die films. Baie mense het onderskeid getref tussen ad-libbing en improvisasie.

Die Britse regisseur Mike Leigh maak uitgebreide gebruik van improvisasie in die skepping van sy films, insluitend om belangrike oomblikke in die karakters se lewens te improviseer wat nie eers verskyn in die film nie. This Is Spinal Tap en ander  mockumentary films van die vervaardiger Christopher Gas is geskep met 'n mengsel van geskrewe en spontane materiaal en Blu in the Face is 'n 1995 komedie vervaardig deur Wayne Wang en Paul Auster wat deels geskep is deur improvisasie tydens die verfilming van [ Smoke].

Sommige van die bekendste Amerikaanse film vervaardigers wat bekend is vir hul gebruik van improvisasie in hul werk met akteurs is [ John Cassavetes, Robert Altman, Christopher Guest]] en [ Rob Reiner.]] Improv komedie tegnieke wat ook in televisie en [ stand-up komedie]] in trefferreekse soos [ HBO]] se televisieprogram, [ Curb Your Enthusiasm,]] vervaardig deur [ Larry David], die VK Kanaal 4 en ABC televisiereeks [ Whose Line Is It Anyway]] (en die spin-offs [ Drew Carey']] se [ Green Screen Show] enShowen [ Drew Carey's Improv-A-Ganza]), Nick Cannon's improv komedieprogram  [ Wild 'N Out] en [ Thank God You're Here]. In Kanada is die reeks [ Train 48] geïmproviseer van tekste wat 'n minimale uitleg van elke toneel gehad het en die komediereeks [ This Sitcom Is...Not to Be Repeated] het dialoog geïnkorporeer wat uit 'n hoed getrek is gedurende 'n episode.  The American show Reno 911! het ook geïmproviseerde dialoog bevat gebasseer op 'n plot uitleg. [ Fast and Loose] is 'n improvisasie speletjiesprogram, baie soos Whose Line Is It Anyway? Die BBC se sitcoms [ Outnumbered] en [ The Thick of It] het ook geïmproviseerde elemente bevat.