Hans-Georg Gadamer: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Sobaka (besprekings | bydraes) Bygewerk |
Sobaka (besprekings | bydraes) k →Die hermeneutiese konsep van die skone: Skakel |
||
Lyn 43:
== Die hermeneutiese konsep van die skone ==
Gadamer kritiseer Kant se estetiese subjektivisme (estetiese oordele is subjektief). Dit ontneem ons van die moontlikheid om 'n korrekte insig in die verskynsel [[kuns]] te verkry omdat die klem op die gevoelens van die oordeelende onderwerp val. Gadamer wil dus 'n ander vertrekpunt neem vir die analise van kuns, naamlik die spel. Sy ontleding van hierdie verskynsel is 'n goeie voorbeeld van 'n fenomenologiese beskrywing. Die wesensaard van die spel is primêr en die bewussyn van die spelers is sekondêr. Die spel vind plaas sonder dat die spelers daarvan bewus is en die spel self is die onderwerp van spel. Die doel van die spel is die speel self, daar is geen doel buite die spel nie en is daarop gemik om ditself te herhaal. Die spel is selfvertolking, gerig op die kyker. Wanneer die spel 'n skouspel word, betree ons die kunsveld. Die spelkonsep van [[Ludwig Wittgenstein]] het baie verskillende aannames as dié van Gadamer.
Die spel wat 'n kunswerk geword het, is heeltemal los van die spelers (die skrywer, skilder, ens.). Die kunswerk vorm 'n onafhanklike wêreld wat heeltemal onafhanklik is van die bedoelings en gevoelens van die kreatiewe en uitvoerende kunstenaar. Gadamer verwerp [[Plato]] se leer van ''Mimesis'', kuns as 'n beeld van 'n beeld. Volgens Gadamer verskyn die werklikheid nie net ten volle in die kunswerk nie; maar die kunswerk is 'n openbaring van die [[werklikheid]]. 'n Kunswerk verteenwoordig die noodsaaklike en bied dus ware [[kennis]]. Die kunswerk en sy voorstelling kan nie gesien word as twee verskillende dinge nie; die verteenwoordiging bestaan net om dit te verstaan.
| |||