In 1422 vind die eerste pogings plaas om om Kaap Bojador te seil ten spyte van die matrose se baie vrese. Veral was hulle bekommerd dat hulle weens die heersende sterk winde en seestrome nie sal kan terugdraai nie. Hendrik die Seevaarder (Infante Domdom Henrique de Avis, 1394-1460) begin in opdrag van die Portugese koning ‘n tydperk van ontdekkingsreise oor die grense van die destyds bekende wêreld. Dus by Kaap Bojador. Hendrik is geesdriftig en boonop besiel met ‘n godsdienstige drif. Hy kies Gil Eannes met beloftes van groot belonings om die aardgrense op te soek. Op die eerste reis in 1833 kom Eannes slegs tot by die Kanariese Eilande en draai daar om. Met sy tweede reis in die volgende jaar verander Eannes sy strategie. Hy vaar verder wes. Dus weg van die tradisionele vaarroete direk met sy baie gevare. Hier tref hy kalmer water en gunstiger winde en gaan aan wal veel verder suid as Kaap Bojador. Maar hy sien geen mens of kameel nie. Om aan Hendrik en die koning te bewys dat hy wel nuwe gebied verken het, neem hy ‘n nog onbekende plant, die roos van Jericho (die rolbos '''Anastatica hierochuntica'') na Portugal terug. Die jaar daarna herhaal Eannes die reis. Hierdie keer sien hy wel voetspore van mense en kamele. Dit was die eerste bewys vir Europeërs van menslike bewoning so ver suid in Afrika. In die wêreldgeskiedenis en die wetenskap was die ontdekking van hierdie roete ‘n reuse deurbraak. Na slegs nog ongeveer ‘n halwe eeu het ontdekkingsreisigers soos Dias en Da Gama die roete na die Ooste gevind. Nou was die pad oop vir handelaars na Afrika, [[Indië]] en die [[Oos-Indiese eilande]]. Portugal domineer hierna die destydse bekende wêreldseë en begin opbou aan sy koloniale ryk.
